maandag 5 augustus 2019

You are here



Het Boulevardtheaterfestival is paar dagen onderweg. Het is voor mij altijd weer een cultuurfeest, ofschoon ik, terwijl ik dit schrijf, pas twee voorstellingen heb gezien. Twee heel verschillende voorstellingen, dat wel. Donderdagavond was in het TadP de openingsvoorstelling ‘De Living’ van NTGent. Ik had er zin in. De charmante festivaldirecteur Viktorien had er zo te horen in haar openingswoord ook heel veel zin. Ik ben blij met haar als directeur. Ze sprak woorden die ertoe doen. Ze verlangt naar een nieuw theater, een 24 uurs open (ontmoetings)theater.

In de Talkshow in de Keulse Kar op vrijdagavond beloofde burgemeester Mikkers plechtig dat er binnen vier jaar een nieuw theater zal staan op de Parade, maar dat gelooft bijna niemand meer. Ook Viktorien ziet donkere wolken samenpakken boven de Parade. ‘Ik vrees dat we volgend jaar weer hier staan en ik ben bang dat we over een paar jaar het zonder theater zullen moeten doen. Ik moet er niet aan denken. Het zou het einde van het festival Boulevard betekenen. Dat is verschrikkelijk voor het culturele klimaat van stad’.

Tsja, en met een burgemeester die nogal van het levenslied houdt is dat niet ondenkbaar. Dus omarm ik deze week ‘You are here’, het motto van het theaterfestival dit jaar. Het gaat immers om het genieten van het moment en niet om het somberen over wat er of niet komen gaat. Ik geniet van al die jonge theatermakers op het festivalplein en die te gast zijn in de Talkshow in de Keulse Kar. Ze hebben mij wat te vertellen over wat hun beweegt om een voorstelling te maken en te spelen. Het ontroert me.

Op zondagavond ben ik naar Dichtbij Matki geweest, een afstudeervoorstelling van Monika Kowalewski. Ik ken Monika redelijk goed, maar ik kende niet haar verleden. Monika is tegen haar zin op jonge leeftijd met haar moeder van Polen naar Nederland verhuisd. Haar moeder was verliefd op een Nederlandse man die van alles beloofde. En wat doe je dan als moeder? Wat weegt zwaarder? Je dochter of de liefde? Maar hoe probeer je je jonge leven in te vullen in een land met een andere cultuur? Na afloop feliciteerde ik Monika met haar prachtige voorstelling. Ik raakte ontroerd en wist niet zo goed de woorden te vinden die ik haar wilde zeggen.

Terug naar donderdagavond, naar het TadP. Op de geïmproviseerde tribune was ik in afwachting van het begin van de openingsvoorstelling. Ik zwaaide naar mensen die ik kende. Het decor zag er veelbelovend uit. Twee gescheiden woonkamers die identiek waren. Aan tafel zat een jonge Afrikaanse vrouw. Ze zei niets, ze zou de hele voorstelling niets zeggen. Ook haar tweelingzus die later opkwam zei niets. Hun handelingen liepen haast synchroon. De een wilde dood en ging ook dood. De ander wilde door met het leven en deed dat ook. Ik vond het tergend langzaam gaan. Het sprak niet tot mijn verbeelding en dat was volgens mij wel de bedoeling van de regisseur. Hij omarmde wellicht – net als ik - ‘You are here’, maar dan anders. En dat is het mooie van het theaterfestival!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wanneer ik de tune ‘Hoe gaat ie met de formatie’? hoor in de Avondshow van Arjen Lubach word ik altijd onwijs vrolijk. Op het tv-scherm kome...