Het Boulevardtheaterfestival is paar dagen onderweg. Het is voor
mij altijd weer een cultuurfeest, ofschoon ik, terwijl ik dit schrijf, pas twee
voorstellingen heb gezien. Twee heel verschillende voorstellingen, dat wel. Donderdagavond
was in het TadP de openingsvoorstelling ‘De Living’ van NTGent. Ik had er zin
in. De charmante festivaldirecteur Viktorien had er zo te horen in haar openingswoord ook heel veel
zin. Ik ben blij met haar als directeur. Ze sprak woorden die ertoe doen. Ze
verlangt naar een nieuw theater, een 24 uurs open (ontmoetings)theater.
In de Talkshow in de Keulse Kar op vrijdagavond beloofde
burgemeester Mikkers plechtig dat er binnen vier jaar een nieuw theater zal
staan op de Parade, maar dat gelooft bijna niemand meer. Ook Viktorien ziet
donkere wolken samenpakken boven de Parade. ‘Ik vrees dat we volgend jaar weer
hier staan en ik ben bang dat we over een paar jaar het zonder theater zullen
moeten doen. Ik moet er niet aan denken. Het zou het einde van het festival
Boulevard betekenen. Dat is verschrikkelijk voor het culturele klimaat van stad’.
Tsja, en met een burgemeester die nogal van het levenslied houdt
is dat niet ondenkbaar. Dus omarm ik deze week ‘You are here’, het motto van
het theaterfestival dit jaar. Het gaat immers om het genieten van het moment en
niet om het somberen over wat er of niet komen gaat. Ik geniet van al die jonge
theatermakers op het festivalplein en die te gast zijn in de Talkshow in de Keulse
Kar. Ze hebben mij wat te vertellen over wat hun beweegt om een voorstelling te
maken en te spelen. Het ontroert me.
Op zondagavond ben ik naar Dichtbij Matki geweest, een afstudeervoorstelling
van Monika Kowalewski. Ik ken Monika redelijk goed, maar ik kende niet haar verleden.
Monika is tegen haar zin op jonge leeftijd met haar moeder van Polen naar
Nederland verhuisd. Haar moeder was verliefd op een Nederlandse man die van
alles beloofde. En wat doe je dan als moeder? Wat weegt zwaarder? Je dochter of
de liefde? Maar hoe probeer je je jonge leven in te vullen in een land met een
andere cultuur? Na afloop feliciteerde ik Monika met haar prachtige
voorstelling. Ik raakte ontroerd en wist niet zo goed de woorden te vinden die
ik haar wilde zeggen.
Terug naar donderdagavond, naar het TadP. Op de geïmproviseerde
tribune was ik in afwachting van het begin van de openingsvoorstelling. Ik zwaaide
naar mensen die ik kende. Het decor zag er veelbelovend uit. Twee gescheiden woonkamers
die identiek waren. Aan tafel zat een jonge Afrikaanse vrouw. Ze zei niets, ze
zou de hele voorstelling niets zeggen. Ook haar tweelingzus die later opkwam
zei niets. Hun handelingen liepen haast synchroon. De een wilde dood en ging
ook dood. De ander wilde door met het leven en deed dat ook. Ik vond het tergend
langzaam gaan. Het sprak niet tot mijn verbeelding en dat was volgens mij wel
de bedoeling van de regisseur. Hij omarmde wellicht – net als ik - ‘You are
here’, maar dan anders. En dat is het mooie van het theaterfestival!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten