Hoe voelt dat?

Zo, de speciaal ontworpen Bossche vrijheidsvlag kan naar het historisch archief van de gemeente. Deze vlag heeft mede symbool gestaan voor 75 jaar vrijheid en wapperde afgelopen week fier aan de voorgevel van het Stadhuis. Ik moet eerlijk bekennen dat ik weinig heb meegekregen van de viering van 75 jaar vrijheid in het Bossche. Het bevrijdingsprogramma is aan mijn neus voorbijgegaan.  Ik las in het BD dat zondag de Welshmen bevrijders op de Parade muzikaal werden uitgezwaaid. Je raadt het al: ook daar was ik niet bij. Toch zou ik wel een soort van verbinding moeten voelen met de bevrijders van de Duitse overheersing, want zij zijn onlosmakelijk verbonden met de dag van mijn geboorte.


Hoe zit dat dan? Ik vierde mijn eigen bevrijdingsfeestje. Dat kwam omdat op 27 oktober 1944 de weeën van mijn moeder alsmaar heviger werden. Gelukkig werd mijn moeder in het toenmalige Carolus ziekenhuis bevrijd van haar weeën en zag ik het daglicht op deze memorabele bevrijdingsdag. Nou ja, het daglicht. In de kelder van het ziekenhuis was geen daglicht te bekennen. Later hoorde ik als kind van mijn ouders dat het een barre tijd was met ook weinig eten. Mijn ome Jan is mijn redderende engel geweest. Hij werkte bij Koudijs veevoederbedrijf en kon ongezien meel naar buiten smokkelen, dat heeft mij springlevend gehouden. Soms vermoed ik dat mijn oom nog steeds het engeltje op mijn schouder is. 


Zondagmorgen werd ik gebeld door Omroep Brabant. Ik was op dat moment net aan het nagenieten van een weekje Berlijn, de onmetelijk uitgestrekte stad waar de herinneringen aan die verschrikkelijke tweede wereldoorlog nog voelbaar zijn. Maar Berlijn is ook een stad die een enorme metamorfose aan het ondergaan is. Er wordt volop gebouwd en gerestaureerd. Ik heb niets gehoord over een stikstofprobleem! De moderne architectuur van kantoorgebouwen en woonwijken doet je de beschadiging, de littekens haast vergeten. Maar dat is schijn, want nog altijd doemt overal de muur of resten daarvan op. Dat deed mij herinneren aan dertig jaar terug toen ik met kerstmis in Berlijn was. Toen viel namelijk de muur en werd West- met Oost-Berlijn herenigd. Ik zag gelukkige mensen en dacht: zo voelt dus bevrijding.


En nu was ik weer in Berlijn. Vlak achter de Brandenburger Tor is ‘Unter der Linden’. Ik wandelde daar met in mijn hoofd het liedje van Harrie Jekkers: ‘Over de muur’. De muur en Berlijn zijn als een symbiose. Stukken van de muur zijn tot kunstwerken verheven. De 1316 meterlange East Side Gallery aan de Spree is daar een uniek voorbeeld van, terwijl de vogels nietsvermoedend van west naar oost en omgekeerd vliegen. De presentator van een radio ochtendprogramma haalde me uit mijn Berlijnse mijmeringen. Vindt u het leuk om zo meteen in de uitzending te komen, want u bent op deze bijzondere Bevrijdingsdag 75 jaar geworden? Ik wil graag van u weten hoe dat voelt! Ik was even beduusd, maar zei ja. Hoe voelt dat, dacht ik? Ik moest meteen denken aan 1989 toen de muur viel en ik al die gelukkige mensen zag!