donderdag 27 februari 2020

Balorig!


Ik ben een beetje balorig. Vandaag drie keer buiten geweest en drie keer nat geworden. Bovendien vond ik de UVV-gastvrouw in het JBZ ook niet vriendelijk. Bij binnenkomst in de hal zei ze nogal geïrriteerd: heeft u geen hoesje voor uw paraplu? Ik keek haar verbaasd waterig aan, want dat paste wel bij het weerbeeld. Ze pakte abrupt mijn paraplu af en deed hem in een bak. Ik dacht: die haal straks wel weer op. Niks daarvan. ‘Meneer, u vergeet uw paraplu’! Het klonk nogal dwingend. Om mijn paraplu had ze een plastic hoesje geschoven zodat de vloer niet nat zou worden. Of misschien dacht ze wel dat ik – net als een hond die zijn natte vacht uitschudt – mijn paraplu zou uitschudden. Ik denk namelijk dat ze me daar wel van verdacht, tenminste zo kronkelde het wel in haar hoofd. Eerst wilde ik naar de UVV-cheffin om mijn beklag te doen over deze gastvrouw. Toch niet gedaan, want anders zou ik te laat zijn voor mijn afspraak bij mijn KNO-arts.

Eenmaal thuis en dit keer wel de paraplu uit balorigheid in de hal uitgeschud zette ik koffie en pakte ik het Bossche katern van het BD. Op de voorpagina kon ik niet om de kop: ‘Ouderencomité: het roer moet om’, heen. Daarboven stond een foto met twee verkeersborden met daarop 120. Zou het een met het ander te maken hebben? Niet dus, maar ik was wel benieuwd naar wat het ouderencomité te melden had, tenslotte behoor ik ook tot deze doelgroep. Ik moet zeggen dat ze wel een leuke naam hebben bedacht voor hun comité: ‘Wij Ouderen Willen’ (WOW). WOW zeg je ook na afloop van een bijzondere beleving.  Maar goed, bij ‘Wij Ouderen Willen’ denk ik aan het maken van een verlanglijstje voor mijn verjaardag. Dat hebben ze bij WOW ook gedaan, een verlanglijstje met liefst zeven wensen.

De wensen klinken nogal obligaat, van niet als eenzaam en zielig worden beschouwd tot met elkaar gelijkwaardig en menswaardig ouder worden. Tsja, wie wil dat nou niet! Daar hoef je geen 75 jaar voor te zijn, toch! Ik lees ook dat WOW-comité vindt dat de blik van de samenleving op ouderen beperkt is. Ik weet niet wie of wat ze hebben geraadpleegd, maar ik merk weinig van die beperkte blik in mijn omgeving. WOW wil ook dat ouderen meer naar het theater gaan. Nog meer, dacht ik meteen. Ik kom vaak in het theater en zie heel veel leeftijdsgenoten. En weet je, soms erger ik me aan mijn leeftijdsgenoten. Wanneer ik in de VF naar de film ga kunnen ouderen tijdens de film nogal irritant kakelen. Zou het niet kunnen zijn dat de blik op onszelf soms ook beperkt is? Alles is er al, alleen het kan altijd beter. Dus hoezo moet het roer om? Daar word ik toch een beetje balorig van!

zondag 16 februari 2020

Oman



Terwijl storm Dennis over ons land raast, de temperatuur nu al lentetrekjes vertoont, een ziekenwagen met loeiende sirene voorbij snelt, de binnenstad al volop carnaval uitademt en het achterlijke FvD misschien wel gaat mee besturen in de provincie Noord-Brabant, dacht ik achter mijn laptop: vertoefde ik nog maar in de eindeloze gele lege woestijn van Oman. Wat doe ik hier? Ik verlang weer naar de kameel in de Omaanse woestijn die mij met een onnozele blik aankeek. 

Waarschijnlijk had deze kameel nog nooit een Hollandse kaaskop gezien in een korte broek en een poloshirt. De kameel herkent natuurlijk alleen maar een Omaniet in een smetteloos wit gewaad met op zijn hoofd een olijk hoedje. En die zijn er veel. Overal waar ik keek zag Omanieten in een lang wit gewaad. Vooral op markten stonden drommen Omanieten. Ik vermoed dat ze iedere dag een schoon gewaad aantrekken, want op het gewaad is geen vlek te bespeuren. Hoe goed ik ook speur, het blijft maagdelijk wit. Een Omaniet oogt trots, vriendelijk, maar ook een tikkeltje arrogant. 

Zo ook onze gids. Hij had zo ook zijn regels. In de bus wilde hij niet met ons in gesprek. Het waarom is mij niet duidelijk geworden. Eenmaal buiten de bus deed hij wel zijn verhaal, dat vond hij gepaster. Nee, een Omaniet laat niet onder zijn witte jurk kijken. De Omaniet weet dat hij de baas is, althans over zijn vrouw(en). Een vrouw in Oman is nederig en onderdanig. Bij een zebrapad wilde een Omaanse vrouw gelijk met haar man oversteken, maar de man stak ingetogen zijn linkerhand uit om zijn vrouw te verordineren om achter hem over te steken. Dat deed ze dan ook braaf. 


Onze gids vertelde dat hij samenwoonde met twee vrouwen en vader was van vier kinderen. Jammer genoeg waren zijn kinderen allemaal jongetjes en hij wilde dolgraag vader worden van een meisje. Hij dacht erover om een derde vrouw te zoeken voor deze klus. Zo gaat dat kennelijk in Oman. En dat past natuurlijk helemaal niet in ons Westers denken, alhoewel twee vrouwen kan natuurlijk wel spannend zijn. Maar dat terzijde. Onze westerse normen en waarden zijn heel anders, ofschoon we maar al te graag zien dat het de standaardnorm in de wereld zou moeten zijn. 

Na mijn rondreis moet ik vaststellen dat ik weinig snap van de Omaniet, maar de Omaniet zal weinig snappen van mij. En dat is maar goed ook. Oman was een bijzondere belevenis, het is een land waar je niet gek wordt gemaakt door hectiek of stress. Nee, de eindeloos grote lege woestijn met zijn onnozel kijkende kamelen is een best medicijn tegen alle vormen van stress en overprikkeling.

Wanneer ik de tune ‘Hoe gaat ie met de formatie’? hoor in de Avondshow van Arjen Lubach word ik altijd onwijs vrolijk. Op het tv-scherm kome...