De groene scooter

Het is zomer, niet zomaar zomer. Nee, het moet namelijk een bijzondere Bossche zomer worden zonder de anderhalve meter afstand uit het oog te verliezen. Nou zal dat laatste niet meevallen, veel mensen denken intussen vooral weer in centimeters. Met de komst van de zomer heeft bij de Bosschenaren ook de lichtheid in de bol postgevat. Het virus kan ook op zomervakantie. Van de week twitterde een ongeduldige Hans Tervoort: waar blijft de Bossche zomer? In mijn onnozelheid twitterde ik terug: de zomer is al begonnen, het hitteplan is weer van stal gehaald. Maar dat bedoelde Hans niet. Er zou een Bossche Zomer komen met allerlei activiteiten. Hopelijk is Hans inmiddels op zijn wenken bediend, de contouren van de Bossche Zomer worden zichtbaar.

In de krant las ik dat ik straks kan kamperen op het Wilhelminaplein, althans overdag. En als ik me verveel kan ik ook nog een potje jeu de boules spelen of ik kan op een terras een biertje gaan drinken. Er is terraskeus genoeg, want er zijn al heel veel terrassen gecreëerd in de binnenstad. Waar ik ook kijk, er is overal een terras. Ik denk dat we ons zo langzamerhand wel terrasstad van het Zuiden mogen noemen. Dat kunnen we dan weer mooi bijschrijven op de lijst van wat we al intussen zijn. Ja, onze stad zit vol verrassingen. Vanmorgen liep ik naar buiten en zag een splinternieuwe groene scooter staan. Achteloos geparkeerd op de stoep.

Ik keek even rond of ik iemand zag die bij de scooter hoorde. Nee, er was niemand te bekennen. Maar even later zie ik drie jongeren met groene geluidloze scooters voorbij zoeven. Ze hadden dikke pret, de scooter reed en maakte geen geluid. Heel apart. Ik snapte er helemaal niets van en liep weer terug naar de geparkeerde scooter. Waar komen die scooters nou ineens vandaan? Wie is de schenker? Ik was een beetje gebiologeerd geraakt door de vriendelijk ogende scooter. Hij stond er zo uitnodigend bij. Nu had ik nog nooit op een scooter gezeten. Ik keek even rond en zag dat er niemand voorbij kwam. Als een echte kwajongen kroop ik op de scooter en zei: vroem, vroem. Een bekende kwam plots voorbij en zei: wat zie ik nou? Heb je nou een scooter? Da’s is toch niets voor jou. Vroeger durfde je geeneens op een brommertje te rijden. Hij lachte en liep door.

 Tsja, wat had ik moeten zeggen. Ik ben altijd een bange schijterd geweest. Jaloers keek ik toen naar leeftijdsgenoten die voorbij scheurden op een Puch of op een Zundapp. De lefgozers. De morgenzon bracht me terug naar het nu. Ik wilde weten waar die scooters nou zo ineens vandaan komen. Op het front van de scooter zag ik ‘GO sharing’ staan. Kennelijk wordt in tijden van corona alles deelbaar. Later hoorde ik dat de gemeente sinds donderdag 100 scooters her en der in de stad heeft geplaatst. Geluidloos toeren voor de liefhebber van de ene naar de andere activiteit in het Bossche, en dat voor nog geen 30 cent per km. Hans, de Bossche zomer is echt begonnen!

Beloning

Een zomers aanvoelende zaterdagavondwandeling door de binnenstad stemde mij blij. De alsmaar uitdijende terrassen zaten gewoon vol, een beloning voor de horeca. Wel met overwegend jongeren, want de zestigplusser zat natuurlijk braaf thuis voor de buis. De volle terrassen oogden ontspannen en sfeervol. Misschien is de anderhalve meterregeling op het terras nog niet zo slecht, ofschoon de anderhalve meterregeling amper te handhaven is ademde het terras ruimte en privacy uit. Buiten zijn leeft weer en voelt weer vrij. Gelukkig maar. Dat merk ik ook als ik mensen spreek op straat. Alleen sluipt het verraderlijke virus nog steeds door naden en kieren en loert op mensen die hun immuunsystemen niet op orde hebben. Vandaar dat ik altijd een zogenaamde vliegenmepper in de buurt heb, want wie weet moeten we wachten tot Sint Juttemis.

Naast het virus is er gelukkig weer ruimte om over het andere zaken te hebben, dat voelt wel weer lekker. Ik kwam mijn sympathieke neef tegen op het Fonteinpleintje. Mijn neef is recht voor zijn raap. Wat ie vindt, dat vindt ie. Zo heeft mijn neef een chronische hekel aan ambtenaren in het Stadhuis, want die snappen niks van hoe de economie werkt in de Bossche binnenstad. Ze bedenken alleen maar plannen achter hun bureau. Zijn chronische hekel komt niet uit de lucht vallen, want zijn vrouw heeft een winkel in de binnenstad. Dus kom niet aan de middenstander! Het eerste wat hij zei tegen mij: ‘snap jij nou dat ze de Berckelstraat willen afsluiten voor het autoverkeer. Dat zijn mensen die allemaal naar de binnenstad willen om te winkelen. Zijn ze gek geworden’? 

En dat vroeg de voorzitter van ondernemingsvereniging Hartje Den Bosch zich ook al af. ‘Het is zelfs onacceptabel’, zei hij. ‘Klopt, zo jaag juist de bezoekers de binnenstad uit’, zei mijn neef. Zou het?, wierp ik tegen. Je kunt toch de auto op een transferium parkeren en dan met de bus naar de binnenstad gaan? Ik ben wel voorstander van een autoluwe binnenstad. Bovendien gaan steeds meer mensen met de elektrische fiets - die ook snel is – naar de binnenstad. Mijn neef keek me aan of ie water zag branden. Het liefst had hij mijn mond gesnoerd met een mondkapje. ‘Jij praat net als die ambtenaren. Ik spreek je later wel weer, nu moet ik weg’. Jammer, want ik had mijn neef nog willen vragen wat hij vindt van het pas opgeleverde 30 km kanaalboulevard langs de Zuidwillemsvaart. Vermoedelijk zal hij dat ook wel helemaal niks vinden. 

Nou, ik vind het ook helemaal niks. In de krant las ik dat de kanaalboulevard een schitterend plan is. Er komt nog een vlonderpad met bankjes. Dat mag ik hopen. Alleen hoe kom je veilig beneden? De trap is vrij steil! Je moet geen glaasje te veel op hebben, want dan lazer je zo het water in. Voordeel is wel dat je daarna snel nuchter bent. Maar dat de steile trap is niet het enige waarover ik me heb verbaasd. De wethouders van der Geld en Kâhya vinden dat voetgangers en fietsers royaal worden beloond met meer ruimte. Hoezo? Het is nu in mijn ogen een te smalle gevaarlijke tweerichtingsweg geworden met twee brede rode fietspaden. Daar ga ik beslist niet fietsen. Voor je het weet word je door een auto gelanceerd omdat de bestuurder hoopt - door extra op het gaspedaal te drukken - net iets eerder bij een van de drie wegversmallingen te zijn dan zijn/haar tegenligger. Tsja, en wat is dan mijn beloning? Een kamer met uitzicht op de Vughtse gement!