donderdag 24 september 2020

Het eerlijke verhaal!

Heb jij dat ook weleens: geen zin om op te staan? De laatste dagen merk ik dat ik minder zin heb om ’s morgens op te staan. Dan moet ik me bij wijze van spreken met een takel omhoog laten trekken, terwijl ik toch smacht naar mijn eerste kopje koffie. Ben ik aan het tobben? Niet echt, maar ik voel wel een onsje somberte in mijn hoofd en dat komt niet door de vallende herfstbladeren.

Vorige week keek ik naar het tv-programma ‘Dit Was Het Nieuws’ een programma met een satirische blik op het nieuws. Harm Edens, Jan Jaap van der Wal en Peter Pannekoek geven op satirische wijze commentaar op de actualiteit. Jan Jaap en Peter krijgen daarbij elke week hulp van leuke gasten. De laatste keer was de bekende columnist Marcel van Roosmalen een van de gasten. Marcel is wekelijks met een column op NPO Radio 1 te horen in het programma De Nieuws B.V.

Nu ben ik tegenwoordig wekelijks ook op de regionale radio te horen met een column. En wel in het programma ‘Orvariatie’. Nu ben ik natuurlijk geen Marcel van Roosmalen, maar gewoon een bescheiden columnist. Ik ben een laatbloeier in het schrijven van columns. En ik wil ook niet pochen over mijn columns, maar mijn columns zijn wat lichter van toon dan die van Marcel van Roosmalen. Dat weer wel. Marcel blinkt in zijn columns niet uit met een vrolijke kijk op het leven. Hij klinkt eerder wat zwartgallig, dat maakt hem een aansprekende en opvallende columnist.

Zo sprak Marcel in het programma ‘Dit was het nieuws’ met somberte over de coronapandemie. Met een blik van een doodgraver zei hij dat de helft van de wereldbevolking dood gaat aan corona en de andere helft oorlog gaat voeren om een stukje brood te kunnen bemachtigen. Marcel zal het vast satirisch bedoeld hebben, want dat kan hij als de beste. Maar toch bleven zijn woorden bij mij hangen, vandaar mijn onsje somberte in mijn hoofd. Maar misschien is het meer onrust.

De onrust neemt meer toe nu het virus weer de regie heeft overgenomen. En we weten dat het virus geen grenzen kent en niet mee werkt aan ons poldermodel. Een groep onnadenkende BN’ers lanceerde met veel ophef de hashtag #ikdoenietmeermee. Nou, ik wil ook liever niet meedoen. Niemand wil meedoen aan corona. Het is een stupide kreet die ons niet verder helpt en de onrust en verwarring alleen maar groter maakt. Gelukkig is deze groep tot inkeer gekomen.

Ook de Haagse politici buitelen nu over elkaar heen. De oppositie verwijt de regering slecht coronabeleid. Ze hebben steken laten vallen, het breipatroon vertoont gaten. We voeren niet meer de regie. De communicatie en de aanpak moet beter, zegt de voltallige Tweede Kamer. De ChristenUnie vindt zelfs dat het eerlijke verhaal (gejat van Beter Horen!) moet worden verteld. Welk eerlijke verhaal? Het eerlijke verhaal is dat we ons beter moeten houden aan de coronaregels, want anders krijgt columnist Marcel van Roosmalen misschien toch nog een beetje gelijk!

 


donderdag 17 september 2020

De Troonrede en de veteraan


Zo, onze koning heeft op derde dinsdag in september weer zijn belangrijkste jaarlijkse koninklijke taak vervuld: het voorlezen van de Troonrede. Ditmaal was alles echter anders In Den Haag. Ook het weer was anders, het was een 30plus dag. Desondanks voelde Prinsjesdag koud, afstandelijk én leeg.  Er was geen oranje boven gevoel, laat staan een verbindend gevoel. Hoe heet dat ook alweer?: ieder voor zich en God voor ons allen. Zo’n gevoel gaf het me. En daar bracht de Troonrede geen verandering in, want zoals gebruikelijk gaat het altijd over voor- en tegenspoed. En er is nu vooral heel veel ongrijpbare tegenspoed, dat is lastig om mee te dealen. We moeten ons als ware uit het virusmoeras omhoog zien te trekken. Zou de Troonrede ons daarbij kunnen helpen?

Het woord was aan de koning. In het begin dacht ik even: hij gaat een persoonlijke draai aan de Troonrede geven. Hij sprak over een 94-jarige veteraan die in zijn ingezonden brief veel losmaakte in de samenleving. Maar snel bleek, door de wijze waarop onze koning over hem sprak, dat het niet persoonlijk was.  Het bleef een veteraan, want het hoorde gewoon bij het script. Het ging om Jan Hoek uit Rotterdam. Jan had in een ingezonden brief jongeren opgeroepen om nog even vol te houden en solidair te zijn met zijn generatie. Zelf kwam hij nog amper de deur uit, alleen voor de talkshow Op1. Ik vermoed dat bij Jan, vanwege zijn geïsoleerde leven, zijn langvervlogen verleden parten is gaan spelen. Immers tachtig jaar geleden was hij op veertienjarige leeftijd zijn vrijheid kwijt geraakt. Nee, niet door een virus maar door de Tweede Wereldoorlog en zijn uitzending naar voormalig Nederlands-Indië. 

Mooi voor Jan Hoek dat onze koning hem als veteraan aanhaalde in de Troonrede, maar ook weer niet. Waarom niet? Zijn oproep is niet zo bijzonder, want meer ouderen vinden dat jongeren veel meer rekening moeten houden met de oudere medemens. Het is een vreemde kronkel van Jan Hoek - die de mazzel heeft dat zijn blessuretijd nog steeds voortduurt - om zijn lang vervlogen oorlogsverleden erbij te halen om jongeren tot de coronaorde te roepen. Misschien vindt Jan Hoek dat de huidige jongerengeneratie wel allemaal verwende prinsjes zijn, die denken dat het iedere dag Prinsjesdag is. De aandacht voor zijn brief laat zien dat de sentimenten over het coronavirus in onze samenleving alle kanten opgaan.

Tv-talkshow Op1 had Jan voor de tweede keer uitgenodigd. Aan Jan werd gevraagd wat hij ervan vond dat de koning hem had genoemd in de Troonrede. De vraag moest een paar keer worden herhaald omdat Jan slechthorend is en vergeten was om zijn gehoorapparatuur in te doen. ‘Ja, ik heb wel naar de Troonrede gekeken, maar ik had niet door dat het over mij ging, want de koning had niet mijn naam genoemd’. Hoe komt het nou dat we een 94-jarige man zo omarmen en een podium geven? Zijn we door de coronacrisis toch van het padje aan het raken? Het moet niet veel gekker worden!

 





Wanneer ik de tune ‘Hoe gaat ie met de formatie’? hoor in de Avondshow van Arjen Lubach word ik altijd onwijs vrolijk. Op het tv-scherm kome...