Vooruit, achteruit!

We gaan er allemaal op vooruit! Zozo! Maar waar gaan we in vooruit? Ik weet het niet. Een ding weet ik wel. Vooruit gaan is altijd beter dan achter uitgaan, want dan gaat het niet goed met je. Ik las dat ik volgend jaar 35 euro per maand meer krijg. Een hele sprong voorwaarts. Of toch niet? Volgens mij moet ik volgend jaar wel meer gaan betalen voor mijn boodschappen, zorgverzekering en energiekosten. Als ik dat snel uitreken ga ik er helemaal niet op vooruit. Ik kan het vooruit gaan afstrepen tegen het op achteruit gaan. Uitkomst: nul euro vooruitgang. Wat een gelul allemaal over die vermaledijde koopkrachtplaatjes. Ik schiet er helemaal niets mee op. Niet dat ik dat erg vind, maar ik houd niet van dat gezwam en die valse beloftes uit de Haagse politieke arena.  

Gelukkig zag ik een mooie Maxima naast onze koning zitten. Dat maakte Prinsjesdag goed. Jammer genoeg heeft ze onze koning niet kunnen overhalen om recalcitrant te zijn in zijn troonrede, want stiekem had ik gehoopt dat hij niets had gezegd over de dividendbelasting. Het viel mij trouwens op dat de koning nadat hij had verkondigd dat de dividendbelasting wordt afgeschaft een beetje van slag was. Immers de meerderheid van zijn volk wil niet dat de dividendbelasting wordt afgeschaft. Hij haperde zo af en toe bij het uitspreken van de zinnen. En Maxima keek ook niet vrolijk, er zat iets niet goed. Ik proefde bij het instappen in de Glazen Koets al iets van kilte tussen de echtelieden.  

Los daarvan sprak onze koning ook mooie woorden. ‘Meer mensen zouden concreet moeten gaan merken dat het goed gaat thuis, op het werk en in de wijk.  Ook moeten ze ervaren dat de politiek er voor iedereen is’. In mijn platenkast heb ik nog een cd staan van De Dijk met daarop een nummer met als titel: ‘De wereld is van iedereen, iedereen is van de wereld’. Een mooi nummer, maar helaas is de realiteit velen male weerbarstiger. Dus vroeg ik me af wie in de regering bedacht had dat de politiek voor iedereen is en dat we meer naast elkaar moeten gaan staan. Dat zou alleen Carola Schouten kunnen zijn! Dat de politiek van iedereen is heb ik niet gemerkt bij de algemene beschouwingen in de Tweede Kamer. Het is niet naast elkaar staan, maar juist tegenover elkaar. En dat bedoelde onze koning niet. De politiek blijft mannetjesmakerij  met dit keer een hoofdrol voor VVD’er Dijkhoff. Hij kan zo lid worden van de PVV. Misschien kan Dijkhoff de rol van Gaston overnemen en de straatprijs van de postcodeloterij gaan uitreiken, kan ie gelijk horen of ze Hollands spreken!

Rutte afschaffen, da's pas lachen!

Lili  & Howick hebben gelukkig gewonnen van Mark & Mark. Er waren, na de extra tijd, wel penalty’s nodig om de volledig uit de hand gelopen wedstrijd in hun voordeel te beslissen. Hun wanhopig (wel of niet in scene gezet) weglopen was de overlopende druppel én tevens de redding voor VVD-staatssecretaris Mark Harbers. De veiligheid van de kinderen was in het geding en daarom heb ik besloten om mijn discretionaire bevoegdheid te gebruiken, zei hij. Of ik dat geloof? Voor geen meter, voor zelfs geen millimeter.

Ik denk dat vooral de CU een belangrijke rol heeft gespeeld om hem hiertoe te dwingen, want anders…….. Ze voeren ook niet voor niets de C van christelijk in hun partijnaam. Hun medecoalitiegenoot het CDA heeft ook de C van christelijk, maar die zwegen. Bij deze partij kan de C de prullenbak in, blijft over DA. Aangezien deze partij dicht tegen de VVD aan schuurt kan het gewoon een partij worden: VVDA. Gewoon allebei een letter inleveren en klaar is Kees. Dat maakt het gezwets over de afschaffing van de dividendbelasting ook iets gemakkelijker voor Rutte, Dijkhoff en Buma. 

Goed, dat gezegd hebbende wil ik het nog even over Mark Rutte hebben. Vrijdag zei hij in zijn (wekelijkse) persconferentie dat je soms hard moet zijn en hij doelde op de zaak Lili & Howick. Hard zijn tegen twee onschuldige kinderen! Wat onsmakelijk. Ik ben geen Rutte fan. Ik vind hem over ’t algemeen wel te pruimen. Maar na afgelopen vrijdag vind ik hem niet meer te pruimen. Sterker nog, ik schaam me voor onze minister-president. Rutte denkt en weet altijd overal mee weg te komen. Wat krom is kan hij recht praten, dat lukt hem nog altijd. Nog, zeg ik. Maar de houdbaarheidsdatum van Rutte is verstreken. Rutte afschaffen in plaats van de dividendbelasting. Da's past lachen!

Op de fiets

Ik ben lid van een eetclub. Nu is de ‘eetclub’ ook de titel van een thrillerachtig boek van Saskia Noort. In die eetclub gebeuren hele spannende en nare dingen. Vriendschappen blijken toch niet echt te zijn, want ruzies, bedrog en overspel vermoorden de vriendschappen. Van zo’n eetclub ben ik in ieder geval geen lid. Wij zijn beschaafd oftewel: we zijn best braaf. We houden van gezellige klets - soms komen er politieke kwesties voorbij – van een wijntje en lekker eten. Dit keer was ik te gast bij een eetclublid die in een lieflijk dorp Maasbree woont in het Limburgse land. Vanuit Den Bosch is de afstand ongeveer 90 km.

Met een paar andere leden besloot ik om er naar toe te fietsen. Nou ja, niet helemaal. Eerst met de trein naar Deurne en dan op de fiets dwars door de Peel langs Griendtsveen en Helenaveen naar Maasbree. Een toeristische knooppuntroute van pakweg 35 km. Dwars door de Peel kun je ook beter op de fiets doen. Dan zie je en geniet je meer van het fraaie landschap. Bovendien is het goed voor mijn lijf, want ik wist dat mij die avond een copieuze maaltijd wachtte namelijk een uitgebreide barbecue met heerlijke porties vlees en zalige salades.

Het mooie najaarsweer was me goed gezind, de witblauwe lucht maakte het landschap typisch Hollands. Dat voelt lekker. Onderweg ontmoette ik veel vriendelijk groetende fietsers. Hoi, klonk het vaak uit de mond van fietsers. De meeste fietsers werden vooruit gedreven door een e-bike fiets. De stelletjes meestal met dezelfde fietsen, hetzelfde merk en kleur. Ik ben nog van de gewone fiets. Op een gewone fiets voel je fysiek het echte fietsen nog. Maar los daarvan levert het fietsen soms ook onverwachte ontmoetingen op. 

Na een mooie eetclubzomeravond in de tuin was het de volgende dag weer tijd om het Limburgse land te verlaten. Op de fiets met nog een volle buik naar huis, althans naar het station in Helmond. Opnieuw via een knooppuntenroute van 46 km, iets meer op pedalen trappen met de wind en de zon in de rug. Na een uurtje fietsen stopten we voor een korte pauze op een idyllisch plekje in het bos waar twee peelkanalen elkaar kruisen. 

Vlak daarna stapten twee mensen van hun fiets om ons even gezelschap te houden. Ze vertelden dat ze uit Kessel aan de Maas kwamen waar ze hun leven al lang woonden. En dat moet heel lang zijn, want ze waren niet de jongsten meer. We zijn beide 81 jaar, zei de man én al zestig jaar bij elkaar. Zijn vrouw keek met nog een haast verliefde blik naar hem. Hoe mooi is dat in een tijd waar relaties met bosjes sneuvelen. De man begon te vertellen over zijn kinderjaren, vooral over zijn belevenissen tijdens de oorlogsjaren. 'Hij heeft het vaak over vroeger, wat gisteren was weet hij soms niet meer', zei zijn vrouw. Tsja, de waan van alledag verdwijnt vaak als sneeuw voor de zon. Dat begin ook ik soms te merken!