zondag 28 oktober 2018

Klem



In de spannende tiendelige tv-serie ‘Klem’ spelen Jakob Derwig en Barry Atsma een duo dat elkaar niet ligt, maar door allerlei verwikkelingen tot elkaar zijn veroordeeld. Ze zitten klem. In onze stad ken ik ook twee, in dit geval een D’66er en een VVD’er, die klem zitten in wat zo langzamerhand een tiendelige soap is geworden: het winterparadijs. Wethouder Mike van der Geld en burgemeester Jack Mikkers hebben er een zootje van gemaakt, althans dat lees ik in het BD. Zo erg zelfs dat Joris Linssen vroegtijdig de stekker uit de kerstboom heeft getrokken. Het amateuristische gedoe heeft de deur dichtgedaan, de lichtjes in de boom gedoofd. Nee, dit jaar op de Parade geen tranentrekkende verhalen opgetekend door Joris Linssen. De karavaan bezoekt andere steden waar ze het wel voor elkaar hebben.

Alom boosheid en woede in de Raad. ‘De gemeente staat klem, we moeten verantwoording nemen’, zegt Paul Kagie van Leefbaar ’s-Hertogenbosch. ‘Trek het boetekleed aan’, aldus Judith Hendrickx van de Bossche Groenen. Het klinkt allemaal nogal dramatisch, maar voor de oppositie is dit een welkom inkoppertje. De coalitiepartijen zijn iets voorzichtiger, maar vinden een bijdrage aan het winterparadijs onontkoombaar. Marianne van der Sloot: ‘de 30.000 euro voor Joris kerstboom moet het uitgangspunt zijn’. Dat bedrag heeft de gemeente kennelijk gereserveerd. Tsja, daar kun misschien wel een ijsbaan voor huren, toch. Nu snap ik de heisa niet zo goed rond het winterparadijs. Of beweeg ik me nu op glad ijs! De laatste edities van het winterparadijs waren aardig, en daar heb ik alles mee gezegd!

Intussen houden de twee hoofdrolspelers Mike en Jack vooralsnog de hand op de knip en roemen slim de kracht van de stad. Wat bedoelen ze daar nou mee? Moeten we herstellen van een aardbeving? Zo dramatisch is het ook weer niet. Een winterparadijs is leuk, maar niet meer dan dat. Zonder een gevulde Parade lust ik me kerstkonijn toch wel. Maar alle gekheid op een stokje: ik gun iedere Bosschenaar een winterparadijs op de Parade. Ik vind het mooi dat er mensen zijn die zich inspannen om er toch iets van te maken.

Zelfs Jeroen Bosch gaat zich ermee bemoeien. Onze kunstschilder heeft immers in 2016 onze stad op de wereldkaart gezet. Dankzij hem wordt het meer inhoudelijk en meer zintuiglijk. Mooi. Maar wat lees ik: de kerstboom is onmisbaar, die gaat ook weer als wensboom met kaartjes en/of flessen dienen, maar dan minder verdrietig. Alleen geboortekaartjes of wenskaartjes in de boom? ‘Er komen ook kermisachtige attracties, want dat hoort nu eenmaal bij een wintermarkt. Dus er komen een poffertjeskraam, een carrousel en een grote ijsbaan’, zegt Bernard Kuenen. Kortom, er verandert niet zoveel. Jeroen Bosch maakt ook niet het verschil. Over klem zitten gesproken! 

donderdag 18 oktober 2018

De weg kwijt


Van de week zag ik bij AH in de Vughterstraat een oud collega. Hij schuifelde voetje voor voetje voort. Het mandje van zijn rollator puilde uit van bonusaanbiedingen. Twee producten voor de prijs van een. Dan is mandje al snel vol. Ik herkende hem niet meteen. Hij mij wel. We raakten aan de praat. Het eerste wat ik uit beleefdheid steevast altijd vraag is: hoe gaat het met je? Ik weet dat ik dat eigenlijk beter niet kan doen, want het gaat bijna nooit goed met iemand. Het is vaak tobben met de gezondheid of het gaat over de Haagse zakkenvullers of over lastige Medelanders. Met hem gaat het ook niet goed. Hij sukkelde nogal met zijn gezondheid, was al een paar keer gedotterd, slikte bloedverdunners en nog veel meer goedbedoelde rotzooi. ‘Ik heb ook nog een lichte vorm van Alzheimer, zei hij tussendoor.
Even zweeg hij, keek me vorsend aan. ‘Heb jij nog geen Alzheimer? Jij bent ook niet meer de jongste’. Nu kan ik best ad rem reageren. Misschien wel, zei ik lachend. Ik herkende jou niet meteen. Hij kon niet echt om mijn grapje lachen. Hij zag de lol er niet van in, maar ik wist ook wel dat hij niet snel ergens de humor van inzag. 'Nee, het leven vind ik nogal gecompliceerd, want ook mijn vrouw mankeert van alles. Mijn vrouw kan niet veel meer met haar handen doen, die voelen heel pijnlijk. Dat betekent dat ik iedere dag moet koken. Daar heb ik niet altijd zin in, want het is niet mijn grootste hobby.  Dus koop ik af en toe kant-en-klaar maaltijden. Die smaken ook best en wat ik erover heb gelezen zijn ze best gezond’. 
Ik keek in zijn rollatormandje en zag  twee AH Kip saté met nasi en twee AH Saté ajam met bami liggen. Kun je toch mooi samen twee dagen van smikkelen waarvan notabene een dag gratis. Dat noem ik bonuseten! Een beetje leunend op zijn rollator vroeg hij of nog ik naar Spanje ging. Hij wachtte mijn antwoord niet af. ‘Wij gingen altijd in de winter naar Benidorm. Dat doen we niet meer. Nu ik Alzheimer heb durf ik dat niet meer, want ik ben bang dat ik daar de weg kwijt raak’. Zijn we zo af en toe niet allemaal de weg kwijt, zei ik verzachtend. Hij glimlachte minzaam en schuifelde met zijn rollator naar de kaas bonusaanbieding.


Wanneer ik de tune ‘Hoe gaat ie met de formatie’? hoor in de Avondshow van Arjen Lubach word ik altijd onwijs vrolijk. Op het tv-scherm kome...