Mag het licht uit?

Wakker worden met ‘Mag het licht uit’ gezongen door Huub van der Lubbe, zanger van De Dijk, is wel heel apart en tegelijkertijd exemplarisch voor dit tijdsgewricht. Zo langzamerhand is namelijk bij veel mensen het licht aan het uitgaan. En ook het lichtknopje voor een verlichte kerst lijkt verder weg dan ooit, alle goede bedoelingen ten spijt. Onze coronawijsneuzen doen hun best en herhalen keer op keer het mantra om het virus uit te bannen. Maar ook zij kunnen nog amper het lichtknopje vinden om ons te bewegen tot het bewaren van onderlinge afstand. Inderdaad: het mantra: ‘houd anderhalve meter afstand’ is een waxinelichtje geworden en dooft langzaam uit. 

Ik merk dat zelf ook en zie dat om me heen. Laten we daarom eerlijk tegen elkaar zijn. Wij mensen zijn niet geboren om afstand van elkaar te houden, dat zit niet in ons DNA. Onze aaibaarheid begint al op onze geboortedag, het zit dus diepgeworteld. Er wordt iets van mensen gevraagd wat eigenlijk niet kan, wat tot mislukken is gedoemd. Daar is iedereen na bijna negen maanden intussen wel achter gekomen. Het is alsof ik tegen een blinde zeg: kun je niet uitkijken? Of tegen een dove zeg: kun je niet beter luisteren? Kortom, afstand houden van elkaar is een illusie gebleken, dat weten ze ook in Den Haag. 

Maar wat dan? Niemand weet meer wat te doen. Ik bespeur dat de radeloosheid en de frustratie bij onze bovenbaas Mark Rutte groter en groter wordt. Afgelopen zondagavond zag ik bij Linda’s Wintermaand nog een goedgemutste en relaxte Mark Rutte. Maar in de persconferentie zag ik weer een heel andere Mark Rutte die voor de zoveelste keer zei dat we ons aan de regels moeten houden. Weer worden we gewaarschuwd voor wederom onorthodoxe maatregelen. Ook Jaap van Dissel van het RIVM en vele andere deskundigen waarschuwen ons voor de gevolgen van onvoorzichtigheid tijdens de feestdagen. 

Ook de Duitse bondskanselier Merkel, liet zich op de tv niet onbetuigd: 'Als we nu teveel contact hebben, wordt dit de laatste Kerst met onze grootouders'. Het klonk fel, maar er klonk ook radeloosheid uit. Ze vraagt, net als zoveel regeringsleiders, haast het onmogelijke van mensen: ‘doe het licht uit’ en verroer je voorlopig niet. We zitten midden in een Roller Coaster en laat dat lied toevallig op nummer 1 staan in de Top-2000. Of is dat niet toevallig? Roller Coaster biedt in ieder geval troost. 

Niemand weet meer wat te doen, ik ook niet. De hoofdredacteur van het BD doet een oproep aan zijn lezers voor de komende kerst. Hij zegt: ‘meer dan ooit hebben we elkaar nodig. Wij willen voor een lichtje in de duisternis zorgen door u te vragen iets te doen voor iemand die het nodig heeft. Van een taart bakken tot een kleine aubade, als het maar uit het hart komt. Helpt u mee om een warme kerst te maken’? Een mooie gedachte, maar voor mij mag het licht uit. Ik ga me in een winterslaap sussen. Doe je ook mee?

Olifant Buba

 

Dit jaar vind ik 1 december een memorabele dag. Op deze dag begint de meteorologische winter. Niet dat ik daar al iets van heb gemerkt. Eigenlijk wil ik het helemaal niet over de winter hebben, want de winter is de winter niet meer. Alhoewel Willeke Alberti er wel een schoon lied over heeft gezongen: ‘De winter was lang zonder jouw liefde’. Daar zal het wel bij blijven. Immers schaatsen op natuurijs wordt iets van in je dromenland, vermoed ik. Alleen kan het schaatsen wel in Winterswijk. Daar gaan schaatsers gewoon over één nacht ijs, dankzij een stevig staaltje techniek, bedacht door de TU Twente. Dus rest voor de schaatsliefhebber, die niet in Winterswijk woont, misschien het rijden van een scheve schaats. Het is wel zo dat je je dan op glad ijs begeeft. Natuurlijk wil ik dat niet promoten, maar een ding is zeker: je hebt geen natuurijs nodig, alleen een andere scheve schaats.

Goed, ik had al gezegd dat ik niet over de winter wil orakelen. Nee, ik wil het over Buba en Hugo de Jonge hebben. Ze hebben niets met elkaar te maken, want Buba is een olifant en Hugo de Jonge is onze coronaminister. Toch hebben ze iets gemeenschappelijks: ze hebben mij op die memorabele 1 december blij gemaakt. Olifant Buba, een wees uit Afrika, mag na langgetouwtrek alsnog bij circusfamilie Freiwald blijven. Buba reist al zo’n dertig jaar rond met de familie. Wat zijn kunstjes zijn weet ik niet. Van Hugo de Jonge weet ik dat zo langzamerhand wel. Die is vooral goed in het bedenken van zaken die niet mogen én van zaken die niet soepel lopen. Maar nu heeft Hugo mij heel blij gemaakt met de komst van een vaccin. Alleen moeten we nog het oordeel afwachten van de gezondheidsautoriteit EMA. Ik heb in ieder geval alvast mijn schoen gezet voor het vaccin. Vol verwachting klopt nu mijn hart.

Buba zal hier niet om malen, lijkt mij. Zij wil graag bij haar circusfamilie blijven. De circusfamilie Freiwald beschouwt Buba als een volwaardig familielid. Buba mag de leden van de Tweede Kamer wel bedanken, die hebben namelijk van een mug een olifant gemaakt. En zo werd een klein probleem ineens een politiek probleem én dat heeft minister Schouten geweten. Bij Buba moet ik trouwens aan burgemeester Bruls van Nijmegen denken. Bruls vind ik ook wel een beetje een olifant. Hij heeft inmiddels een olifantenhuid opgebouwd. Burgemeester Hubert Bruls is voorzitter van het Veiligheidsberaad en vervult nu tijdens de coronacrisis een hoofdrol. Zo af en toe acteert hij als in een olifant in de porseleinkast. Hubert Bruls is de man die heeft gezegd: ‘Wow, wat zijn er veel van die talking heads, van die deskundigen die elkaar ook nog eens tegenspreken’. Nou beste Hubert, en ik bedoel het grappig, dat is de reden dat we vanaf 1 december het veel besproken welles of nietes mondkapje verplicht moeten dragen totdat er een olifant komt die het coronaverhaaltje uitblaast. Misschien wel door olifant Buba!