Knuffelen

Wat is er heerlijker dan banjeren op strand aan zee? Dus op naar Zandvoort aan zee. Even lekker banjeren en uitwaaien op het brede strand. En uitwaaien aan zee kun je, want er staat altijd wind. En verdomd, wind aan zee maakt je kop leeg én dat is vooral nu mooi meegenomen. Een beter medicijn tegen het virus bestaat er volgens mij niet. En wat is er mooier dan het trotseren van storm aan zee?  En die storm was er op de eerste dag in Zandvoort. Het was een storm die dwars door mijn lijf blies, terwijl de zandkorrels als hazen over het strand joegen. Ook de golven dansten mee op de wind. Het was een fraai decor.

Alle lopende op het strand werd ik haast opgetild. Alsof ik een ervaren kitesurfer was. In mijn stoutste dromen zou ik ook wel willen kitesurfen om als een ‘vrije’ vogel’ boven de zee te hangen. Met bewondering keek ik naar al die jonge kitesurfers die onverschrokken de golven tartten om op een klein surfplankje hun kite kunsten vertoonden. De golven konden niet hoog genoeg zijn. Heel gewaagd! Wat een lef, dacht ik. Zo’n lefgozer ben ik nooit geweest. Ik was bij de minst geringe golfslag al bang om de zee in te lopen.

Gelukkig ben ik niet de enige. Vlakbij zag ik een vrouw een bal in zee gooien en tegen haar labrador roepen: ‘Bobby, zoekt de bal’! Bobby spurtte enthousiast richting de golven, maar daar bleef het bij. Bobby keek naar de goven en toen naar zijn baasje. ‘Toe Bobby, pak de bal. Je kunt het’, klonk het aanmoedigend. Maar Bobby durfde niet. Bobby had kennelijk – net als ik - watervrees. De bal werd een speelbal van de zee, maar dat kon Bobby geen bal schelen. Of er niets aan de hand was rende hij weer naar zijn baasje. Hij wist natuurlijk toch wel dat hij een knuffel zou krijgen.

Een knuffel! Wat is dat ook al weer? Ik denk dat we nog amper weten wat dat is en hoe dat moet. Eigenlijk kun je het beste maar een hond aanschaffen, dan leer je het knuffelen misschien niet af. Zo denken waarschijnlijk veel mensen. Op het strand struinden veel honden in alle soorten en maten, net als hun baasjes. De een luisterde beter dan de ander naar zijn baasje. Maar dat deert niet, wamt er is altijd een knuffeltraktatie. En dat kennen we al een poos niet meer, wij zijn nu meer van de elleboogknuffel.

En dat voorlopig niet anders zijn. De vraag is alleen: hoe compenseren we dat? Lotte Willems van het TNO Eindhoven heeft iets bedacht. Samen met collega’s heeft ze een knuffelvest ontworpen. Het is een vest waarin veertien kleine trilmotoren verstopt zitten. Daar kunnen verschillende patronen doorheen worden gestuurd. Het vest maakt via een lokale wifi-verbinding verbinding met een tablet. Lotte noemt dat aanraking op afstand. Leuk bedacht, maar dat vind ik helemaal niks. Een vest met trilmotoren doet mij eerder denken aan Parkinson. Lieve Lotte, je bedoelt het vast heel goed. Ik knuffel toch liever tijdens het banjeren aan zee of elders een voorbijlopende hond, lijkt me iets natuurlijker!

Oogjes dicht, snaveltjes toe

 Herinner je je de Fabeltjeskrant nog? Dat ging over de avonturen van spraakmakende dieren in het Grote Dierenbos. Een van de dieren was meneer den Uil. Hallo meneer den Uil, waar breng je ons naar toe? Aan het eind van iedere fabeltjeskrant zei meneer den Uil tegen de kinderen: oogjes toe en snaveltjes dicht. En dat deden kinderen natuurlijk braaf. En nu zijn we als volwassen mensen aan de beurt om een poosje meneer den Uil extra te gehoorzamen nu de avondklok gaat tikken. De komende weken zal, nadat Annechien Steenbergen als Truus de Mier met tuut, tuut, tuut het NOS-journaal van 20.00 uur afkondigt, meneer den Uil in de persoon van Mark Rutte op tv verschijnen om tegen ons te zeggen: oogjes dicht en snaveltjes toe. Naast hem zal zijn trouwe vazal Hugo de Jonge staan, alias Lowieke de Vos. Wat wordt zijn rol? Hij moet iedere keer nadat Meneer den Uil heeft gezegd: ‘oogjes dicht en mondjes toe’ hatsikidee roepen en een klap op de avondklok geven zodat ie gaat tikken.

Op de achtergrond kijken Ernst Kuiper en Diederik Gommers, alias Ed en Willem Bever goedkeurend toe. De klussers die met hun waterpomptang en de combinatietang al maanden proberen het coronavirus in de tang te nemen. In de regiekamer zit Jaap van Dissel, alias meneer de Raaf. Hij heeft een scherpe snavel. Meneer de Raaf doet niets liever dan de boel op stang jagen, plagen en shockeren. Hij is het afgelopen jaar goed bevriend geraakt met Lowieke de Vos en niet zonder succes, want Lowieke doet precies wat meneer de Raaf wil. En natuurlijk zullen we als brave burgers luisteren, want we zijn zo langzamerhand hartstikke murw gemaakt door het alsmaar muterende virus.

Intussen zijn in het Praathuis van het Grote Dierenbos oftewel het Grote Virologenbos Ab Osterhaus als Bor de Wolf, Marc Bonten als Gerrit de Postduif en Marion Koopmans als Juffrouw Ooievaar druk in de weer met het bestuderen van allerlei wiskundige modellen nu allerlei ongewenste virusvarianten uit verschillende landen onbedaard ronddansen. Vooral de Engelse variant is dominant (dat rijmt ook nog). Waar komt de Engelse variant zo ineens vandaan?, vraagt de bazige juffrouw Ooievaar.  Bor de Wolf denkt dat het komt door de Brexit. De Engelsen willen ons eindelijk eens een loer draaien. Maar Gerrit de Postduif denkt er heel anders over.  Hij vraagt juffrouw Ooievaar ten dans. Om meer te weten te komen over het Engelse virus wil hij graag met juffrouw Ooievaar een Engelse wals dansen. Maar juffrouw Ooievaar, die graag de baas speelt en er alles aan doet om de dingen naar haar hand – pardon vleugel – te zetten, zegt: er is nu ook een Duitse variant, laten we daarom een Duitse schlager zingen. Bor de Wolf hoort het allemaal aan en neemt als troost nog maar een kopje eikeltjeskoffie, terwijl hij liever een glas rode wijn blieft. En zo bleef het nog lang onrustig in het Virologenbos. Voor hen: geen oogjes dicht en snaveltjes toe!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lockdownpijn!

Langzaamaan voel ik me als een fietsband die traag leeg loopt. Ik blijf wel doorfietsen, maar het kost me steeds meer moeite om vooruit te komen. Eigenlijk is het meer vals plat fietsen geworden totdat mijn fietsband echt leeg loopt. En nu ik dit schrijf is mijn fietsband – figuurlijk gesproken – leeg. Je leeg voelen en het niet precies kunnen duiden. Komt je dat ook bekend voor? Soms heb ik een vol gevoel, maar dan weet ik tenminste waar het vandaan komt. Of ik heb teveel gegeten of teveel gesnackt. Dat laatste is dan meer een guilty pleasure. Het lege gevoel voelt meer als fantoompijn. Ik noem het lockdownpijn! Nu kan ik hiermee wel naar mijn huisarts gaan, maar hoe leg ik haar dat uit. Nu is mijn huisarts wel een knappe en charmante verschijning waar ik met plezier naar toe gaat, ook al heb ik niets of iets vaags.

Dus toch maar even gebeld met de assistente om haar mijn nieuwe onzichtbare kwaal voor te leggen. Ik zei tegen haar: ik denk dat ik lockdownpijn heb. Aan de andere kant van de lijn bleef het even stil. ‘Wat zegt u: lockdownpijn’? Ja, dat zeg ik. Nou, daar heb ik nooit van gehoord. Ik denk niet dat de dokter je kan helpen, misschien moet u naar een psycholoog’. O, zei ik. Een psycholoog? ‘Maar ik zal ter geruststelling de dokter raadplegen. Blijft u even aan de lijn. Ik zet u in de wachtlijn’. Er klonk intussen een Andre Rieu-achtig deuntje, een of andere Weense wals, misschien wel met de bedoeling om mij meer te ontspannen om zo mijn lockdownpijn te verlichten. Vijf minuten later hoor ik weer de stem van de assistente door mijn 06: ‘de dokter heeft er ook nog nooit van gehoord, maar kan zich er wel iets bij voorstellen. Ze snapt het wel. Het enige wat ze tegen je wil zeggen is: hou vol’!

Hou vol. Nondeju, dat hoor ik of lees ik al sinds medio maart vorig jaar. Er zelfs een website ‘Hou vol, we kunnen dit’. Hou vol. Yes we can! Is dat niet een beroemde uitspraak van Barack Obama uit zijn verkiezingscampagne in 2008. Hij riep dit vaak. Tevergeefs, want hij kreeg wat ie wilde ook niet voor elkaar. Op houvol.com staan verhalen van onder andere scholieren, vrijwilligers, ondernemers en kappers. O ja de kapper, daar moet ik hoognodig naar toe. Ik kan bijna een staartje maken. Ook moet ik naar de pedicure. Mijn teennagels groeien door de neuzen van mijn schoenen heen. Ik voel ze bij elke stap. En ik zet dagelijks zo’n 10.000 stappen, dan weet je het wel. Dagelijks 10.000 stappen zetten is zo’n tik die ik heb overgehouden aan dat virus. Maar ik ben niet enige. Zo las ik op houvol.com dat Alex en Sanne iedere dag om 17.00 op de fiets springen voor een rondje door het bos. Ze vinden het relaxt, maar missen wel de kroeg en het uiteten gaan. Aha, dat zal het zijn wat ik mis. Nu snap ik waar mijn lockdownpijn vandaan komt!

 

 

Een tv met een glimlach!

De driekoningen zijn weer vertrokken naar het Oosten, waar het ook moge zijn. Mijn mini-kerstboompje met gekleurde lichtjes is ook vertrokken. Dit boompje had ik met enige tegenzin gekocht, maar ik had weinig keus. Alle niet-essentiële winkels waren immers weer eens dicht én notabene mijn kerstarrangement ging ook niet door. Noodgedwongen moest ik thuisblijven in mijn appartement zonder kerstversiering. Wat te doen? Gelukkig bood AH uitkomst, te weten een bonus mini-kerstboompje met gekleurde lichtjes. Stiekem heb ik toch genoten van het gekleurde schattige kerstboompje. Het deed mijn teleurstelling over het niet doorgaan van mijn kerstarrangement min of meer vervagen.

Met kerstmis zou ik me namelijk vier dagen culinair laten verwennen in hotel ’t Kruisselt in de Lutte. Ik had afgesproken dat ik op eerste en tweede kerstdag pas na acht ’s avonds zou gaan tafelen. Maar na 20.00 uur mag er geen alcohol meer worden geschonken, met dank aan Hubert Bruls, de voorzitter van het veiligheidsraad. Gek eigenlijk. Ik dacht namelijk dat Hubert, gezien zijn bourgondisch verschijning, ook wel een liefhebber was. Dus was ik me al suf aan het denken hoe het zou moeten met de alcoholische drankjes. Ik was dus van plan om het hotel te bellen over hoe dit op te lossen, maar dat was niet meer nodig. De wijn heb ik zelf gekocht én uit balorigheid bestelde ik alvast een viergangenmenu voor eerste kerstdag.

Wat voor de gekkigheid kon ik nog meer bedenken? Het geld voor het kerstarrangement was in mijn knip gebleven. Nu wilde ik al een hele poos een nieuwe tv kopen. Maar de tv-winkel was dicht. Ook niet-essentieel. Raar, want nu ik haast verplicht thuis moet blijven is een tv wel heel essentieel geworden. Wat moet ik anders naast wandelen en AH spekken? Heel vaak naar series en films kijken op Netflix, want ik houd niet van figuurzagen. Op de website van Coolblue kwam ik een mooie 43 inch QLED tv tegen. Meteen besteld. De tv zou op maandag geleverd en geïnstalleerd worden. Ja, Coolblue doet alles voor een glimlach. Mooi dus! Edoch, op zondagavond ontdekte ik plots dat de nieuwe tv helemaal niet past op mijn tv-meubel. Het was toen bijna vijf voor twaalf. Tsja! Wat nu te doen?

Vlug naar de website van Coolblue. Ik zag dat de klantenservice op zondag tot 24.00 uur bereikbaar was. Een zucht van verlichting, want het was letterlijk vijf voor twaalf. Goedenavond meneer van Coolblue: voordat je gaat slapen, ik heb een probleem. Morgen wordt mijn nieuwe tv geleverd, maar hij past niet op mijn tv-meubel. ‘O, dat is vervelend, zei de meneer van Coolblue’. ‘Wat wilt u? De order annuleren’? Nee, ik wil de order verzetten naar een andere dag en ik wil een ophangbeugel bestellen. ‘Oké, ik maak een aantekening. Belt u morgenvroeg en dan komt alles goed’. Het is uiteindelijk – na wat heen bellen en appen - goed gekomen. Het nieuwe jaar is nu een week oud. Ik mis nu al mijn mini-kerstboompje, maar wat blijft is mijn nieuwe glimlachende Coolblue tv