Hasta luego!

Afgelopen zondag beleefde ik mijn laatste vakantiedag in Fuengirola. Nog een keer langs de oneindig lange boulevard slenteren. Op een bankje nog een keer de geur van de zeelucht inademen en naar de onvermoeibaar kabbelende golven kijken. Genieten van de gilletjes als mensen met hun voeten de zee proeven. Het klinkt best nostalgisch, maar toch. Het is wel weer voorbij die mooie zomermaand in het Spaanse Andalusië.

Één hele maand. Toen ik op 14 september in Eindhoven in het vliegtuig stapte dacht ik: een maand, dat is lang. Edoch, een maand gaat even snel voorbij als een vliegende, brutale zeemeeuw in Fuengirola. Want brutaal is de zeemeeuw. Als je even niet alert bent, jat een zeemeeuw gewoon het ontbijt van je bordje op het balkon. Maar ach, dat zijn nou eenmaal de wetten van de natuur. 

Op de laatste zondag in Fuengirola mijmer ik op mijn balkon, onder het genot van een cortado en lekkernij, over mijn maand Fuengirola. Iedere dag ontwaakte ik, terwijl de zon hoger klom, met een ontspannen gevoel. Ook hoefde ik niet na te denken over wat ik aan moest trekken. Heel saai. Het was gewoon iedere dag korte broeken weer. De balkondeur stond de ganse dag open. De dag begon dan ook op het balkon met een kopje koffie en een cracker met jam en daarna op pad. Gemiddeld liep ik dagelijks 13.000 stappen ofwel zo’n kleine 10 km. Meestal lange zenachtige strandwandelingen. Zo af en toe overheerlijke sardines in een strandtent eten en een Copa Vino Blanco drinken. Remco Campert heeft ooit een boek geschreven met als titel ‘Het leven is vurrukkulluk'. Op sommige momenten voelde dat ook zo. 

Ik kom nu al enkele jaren in Fuengirola en steeds opnieuw ontmoet en proef ik de behulpzaamheid, vriendelijkheid en de relaxtheid. Hoe zou dat komen? Ik weet het niet. Misschien komt het omdat inwoners van Fuengirola meer met elkaar doen en delen. Nog ergens in geloven? Ik geloof het, want nog ergens in geloven biedt daar zowel jong en oud kennelijk meer houvast. Ik voel dat de sociale cohesie groter is dan bij ons. Dat viel mij nu ook weer op tijdens de ‘Feria del Rosario’. In goed Nederlands betekent dat het feest van de rozenkrans. In Den Bosch heb je een delicatessenzaak met die naam, maar dan heb je het wel gehad met de rozenkrans.

Klaar met de rozenkrans. De plicht roept op deze laatste vakantiedag. Ik moet mijn koffertje weer inpakken. Alvast de boardingpas downloaden. Wanneer dan de avond valt gaat de koperen zon zich verschuilen achter het tegen de berg geplakte Mijas Pueblo. De zon laat voor mij als afscheid nog een warme rode gloed na. Hoogste tijd voor mij om naar restaurant Horizonte aan zee te gaan voor een laatste avondmaal: een bord paella en een Copa Vino Blanco. Nou ja, een? Waarschijnlijk twee of drie om te proosten op de mooie en fijne tijd in Fuengirola. Hasta luego! 

Ik verzin het niet!

Nooit had ik verwacht dat ik eens een stierenvechtersarena zou gaan bezoeken. Maar in Fuengirola afgelopen zaterdag dus wel. Het was rond elf uur in de morgen. De zon had zijn bakoven al op zo’n 27 graden staan. En dat is heel wat anders dan in het gure Nederland qua weer en qua stemming. In mijn Den Bosch hield notabene D’66 als voorbereiding op de komende verkiezingen een partijcongres. Intussen was Den Bosch weer voor even omgedoopt tot Oeteldonk. Hoezo dat? Er was kennelijk alle reden voor een feestje. Nu is er in Den Bosch altijd wel een reden voor een feestje. Een feestje? Ja, want Oeteldonk bestond 143 jaar. Geen reden om een feestje te vieren, toch? Toch wel, met dank aan een slim bedachte elf-elf formule, te weten 11x11+11+11=143. Nee, ik verzin het niet. Wie dat bedacht heeft zal vast ooit een zonnesteek hebben opgelopen, net als ik bijna in Fuengirola. Het is hier namelijk al ruim drie weken warm en soms zelfs gewoon heet. Nee, ik verzin het niet. 

En omdat het 's middags heet kan zijn ga ik in de ochtend zo af en toe wandelen. Afgelopen zaterdag liep ik wat kriskras door de straten van Fuengirola te slenteren, wel zoveel mogelijk in de schaduw en ineens stond ik bij het Plaza del Toro. Een arena waar stieren vroeger uiteindelijk het onderspit moesten delven, want de vleesgeworden stier werd rijp gemaakt voor het spit. Immers, het ging om de Toreador die onoverwinnelijk ofwel een volksheld was. De deur van de arena stond nu open en dat maakte mij toch wel een beetje nieuwsgierig. Bovendien moest ik hoognodig een sanitaire stop maken. Op zoek naar een toilet liep ik bijna tegen een groot staand affiche op waarop stond: ‘Tierra de Caballos por José León'. In goed Nederlands: ‘Het land van de paarden'. Componist en dichter José León bracht deze zaterdagavond in deze arena een ode aan het paard. 

Het affiche wakkerde mijn nieuwsgierigheid nog meer aan, maar hoe kwam ik een kaartje? Ik spreek geen woord Spaans. Nou ja, een paar woorden dan. Gelukkig heb ik op mijn 06 Google Translate staan en daarmee was de verbinding snel gelegd en een kaartje geregeld. En zo zat ik ‘s avonds om half tien op de betonnen tribune van de arena, want net als een stier moest ook ik gewoon afzien en mijn kont een beetje beurs laten worden. De show zou om tien uur beginnen, maar in Spanje denken ze vaak manjana. Iemand, die al een poosje hier woont, zei al eerder tegen mij: 'In Spanje denken ze niet rond, maar vierkant’. Aha, dat klopte ook, De Arena liep pas na tien uur langzaam vol. Ik keek op mijn klok. Het was inmiddels half elf. Dat wordt een latertje. Even later opende José León si mismo de avond. In de arena verschenen de eerste ruiters op sierlijk dansende paarden. Op het podium vertolkte een Spaanse schoonheid een flamencolied waarvan het publiek en de paarden in vervoering raakten, net als José León. José was vroeger een fervent stierenvechter, maar inmiddels een aantal jaren een groot paardenfan. Gelukkig maar, anders had ik daar nogal stierig van kunnen worden. En dat verzin ik niet!

Gif

In het Spaanse Fuengirola schijnt elke dag wel de zon. De temperatuur is er zodanig aangenaam dat het mensen op een andere manier verhit. De zonnestralen stemmen hen mild en verdraagzaam. Ik las trouwens dat Spanjaarden gemiddeld ouder worden dan wij Nederlanders. Daar zorgt namelijk een gezond mediterraan leven voor, maar ook de sterke sociale structuur. Nou, kom daar maar eens om in ons land. In een land waar boeren nog steeds gif spuiten op hun gewassen in het polderlandschap. Dat gif is zo langzamerhand ook overgewaaid naar de hoofden van een groep mensen die enorm tekeer kunnen gaan zonder dat ze een seconde hebben nagedacht over wat ze eigenlijk schreeuwen.

Zo las ik in de krant een interview met Els Noort, een jonge vrouw die vorige week zaterdag de vreselijk uit de hand gelopen protestmanifestatie tegen het huidige asielbeleid heeft georganiseerd. Els Noort heeft in haar jonge leven al kennis gemaakt met een zware depressie. Nu weet ik gelukkig niet wat een zware depressie met je kan doen. Bij Els Noort, die zich Els Rechts noemt, heeft het kennelijk nogal wat kronkels in haar hoofd opgeleverd. Zo dankt zij God op blote knieën dat ze (uiterst)rechts is geworden, want stel je voor dat je links zou zijn geworden! Dan was je nu geestesziek en kansloos. Immers, alle mensen die het linkse gedachtegoed aanhangen zijn dat namelijk. Nog erger: ze zijn het vergif van de samenleving.

Als links georiënteerde man ben ik het in de ogen van Els Rechts het dus niet waard om op deze aardbol te vertoeven, die inmiddels bol staat van vooral extreemrechts geweld. Hoezo is er sprake van links vergif, Els? Nu heeft  links afgelopen decennia amper aan de Haagse knoppen mogen draaien en toch deugen ze niet. Waar komt jouw haat vandaan Els? Wellicht ben je vroeger gepest, verwaarloosd of mishandeld waardoor verdraagzaamheid, rechtvaardigheid en vredelievendheid bij jou achter de horizon zijn verdwenen. Je ontbeert een open vizier en het respect voor mens en natuur. En dat heeft niets met het linkse gedachtegoed te maken, dat zijn gewoon normen en waarden. 

Els Noort koppelt dat, als een kip zonder kop, wel aan het linkse gedachtegoed. Kennelijk heeft de streng christelijke opvoeding haar geen goed gedaan. Ik vermoed dat de streng christelijke leer haar heeft vergiftigd en haar op een pad heeft gebracht waar medemenselijkheid, ook als het om asielzoekers gaat, niet bestaat. Ze kijkt met bewondering naar de grootste schreeuwer van ons land: Geert Wilders. Tja, dan snap ik dat, zoals ze het zelf zegt, het soms zo donker en leeg is in haar hoofd. En zo krijgt het gif bij haar alle ruimte om te spuien!

Beleg van Den Bosch!

Wat weet u van het jaar 1629? Het zou een vraag kunnen zijn uit de populaire tv-quiz ‘De slimste mens’. Als ik deelnemer zou zijn van dit programma zou ik meteen zeggen: 'Het Beleg van Den Bosch'. Frederik Hendrik, de zoon van Willem van Oranje, veroverde onze stad op de Spaanse overheersing. Hij werd destijds de grote stedendwinger genoemd. Frederik Hendrik nam niet alleen Den Bosch in, maar ook Breda, Maastricht en nog een paar steden. Onze stad is nog altijd blij dat Frederik Hendrik dat heeft gelapt.

Nou van mij had dat niet per se gehoeven, want intussen is Spanje wel mijn favoriete vakantieland geworden, een soort van tweede thuis. Vandaag ga ik weer voor vier weken naar Fuengirola toe. Ik verheug me nu al op het op sardines eten aan het strand terwijl de golven van de zee traag de branding aaien. In Spanje zal het beleg van Den Bosch in het jaar 1629 niet tot de verbeelding spreken. In Den Bosch wel. Het is een historische gebeurtenis die niet alleen de geschiedenis van Den Bosch, maar ook die van Nederland en Europa blijvend heeft beïnvloed. Hoe weet ik niet, maar dat zal vast zijn behandeld in de cursus Boschlogie.

Nu is 2029 nog effe weg. Toch wil de gemeente nu al veel aandacht aan 1629  besteden. En hoe! Er staan twee evenementen op de rol. Allereerst een projectie op de gevel van het stadhuis. Onder de titel ‘Het Drakenei' is het stadhuis van vrijdag 10 tot en met zondag 19 oktober drie keer per avond het decor van de voorstelling. Het verhaal gaat over de belegering van de stad in 1629, gekoppeld aan nu. Aha, gaan we dan ook de verschrikkelijke beelden uit Gaza zien?  Nee, gelukkig niet. Het verhaal gaat over "verdraagzaamheid van toen en nu”.

Ja, ja, verdraagzaamheid. Een mooie gedachte, alleen ik heb niet het idee dat verdraagzaamheid in tegenstelling tot het woord beleg nog in de Dikke van Dale voorkomt. Nu zullen de meeste Bosschenaren waarschijnlijk het woord beleg eerder associëren met de Bossche beuling van slagerij ‘t Stokpaardje en dat beseft wethouder Marianne van der Sloot ook. Ze zegt dat het Beleg van Den Bosch ‘niet door iedereen zal worden doorleefd’. En daarom willen we nu al laten zien wat het was en waar het om gaat. Ik vermoed dat Het Beleg van Den Bosch de meeste Bosschenaren worst zal wezen oftewel beuling!

We zijn er bijna!

De avonden beginnen vroeger nu de zon er eerder de brui aangeeft. Ook zie ik de blaadjes vallen, zij het in slow motion. Nee, ik ben niet in de war. Nog even en we kunnen onze jas weer aantrekken. De avonden, dat is ook een titel van een boek van Gerard van ‘t Reve, zijn begonnen. En met de naderende herfst voelen de avonden langer. En wat doe je op de langere avonden? Nog een ommetje maken, Rummikub spelen, een boek lezen of toch maar in je fauteuil lui achterover hangen en naar de tv kijken? Dat laatste heb ik afgelopen dinsdagavond gedaan. De vertrouwde talkshows zijn weer begonnen. En ook ‘De slimste mens’, maar dan wel zonder Philip Freriks en zijn maatje brombeer Maarten van Rossem. Herman van der Zandt en Paulien Cornelisse zijn nu het gezicht van 'De slimste mens'. Een slimme zet van de omroep. Het proeft iets frisser. 

Maar mijn tv-dinsdagavond begon bij de talkshow van Eva Jinek op NPO 1. Eva zag er na haar zomerreces scherp en monter uit. Ze had er zin in. Ook haar gasten hadden er zin in. Maar in iedere talkshow staat vaak de politiek centraal. Daar hoef je niet de slimste mens voor te zijn. Eind volgende maand zijn er weer eens verkiezingen en mogen we opnieuw naar de stembus om te gaan stemmen. Drie van haar gasten beschouwden het politieke landschap, of liever gezegd het politieke slagveld. Niet dat ik daar veel wijzer van werd, eerder een beetje chagrijnig. 

Gelukkig kwam er na Eva Jinek een soort van zen-achtig programma ‘We zijn er bijna!’ van Omroep Max. Het gaat over een seniorengroep die met hun camper of caravan in de buurt van de Pyreneeën rondreist. Eigenlijk gebeurt er helemaal niets in dit programma. Het zijn gewoon de alledaagse dingen. Ontbijten met de pindakaas van thuis, op groepsexcursie, gezellig met elkaar een glaasje drinken en in de namiddag een potje jeu de boules spelen. De gewone verhalen over lief en leed komen voorbij. Mooie en minder mooie levensverhalen worden met elkaar gedeeld. En dat alles in een tempo waarin je de seconden hoort wegtikken. De saamhorigheid in de groep is groot. Voor even is de boze buitenwereld ver weg. En zoals ik al schreef: je gaat je er zen bij voelen. 

Dan is mijn avond nog niet om. Als slaapmutsje proef ik nog even van de nieuwe talkshow Pauw & DeWit. Ook bij hen staat het Haagse gedoe hoog op de agenda. Maandag was de nietszeggende en afgeserveerde Fleur Agema van de PVV te gast en vandaag de wellicht beoogd premier Henri Bontenbal. Het is de man die niet links of rechts wil denken, het is de man van het fatsoen en het eerlijke verhaal. Laat alle Haagse politici zijn manier van denken oppakken, want de meeste mensen snakken naar fatsoen en het eerlijke verhaal. Hopelijk kunnen we dan zeggen: 'We zijn er bijna!’

Herkauwen

Wat deed ik acht jaar geleden op 27 augustus? Ik zou het niet weten. Maar er is een social media platform die dat wel weet en dat is Facebook. Ik was toen een klein weekje in Amsterdam om op een eigenwijze poes te passen. Haar baasje was op vakantie. Een makkie dus en alle tijd voor mij om van alles te ondernemen in het Amsterdamse. Nou ja, ik moest wel om de twee dagen de kattenbak verschonen, want een poes houdt niet van een vieze kattenbak. En nu acht jaar later heb ik geen actuele herinnering meer aan dat weekje Amsterdam. FB daarentegen wel want die houdt alles bij of je het nou leuk vindt of niet. Mijn partner roept vaak: ‘stop toch eens met dat FB’. Lastig, want ik ben nogal nieuwsgierig van aard. En dan vind ik het wel leuk om herinnerd te worden aan deze herinnering, immers de dagen rijgen zich toch al zo snel aan elkaar. 

Soms weet ik niet of ik van voor of van achter leef. Mijn lieve schoonmoeder, die nu aan de overkant van de horizon is, zei eens: het leven is als een vingerknip. Nu ik zelf de beste jaren achter me heb, denk ik vaak: verrek zeg, ze heeft helemaal gelijk. Het is zo. En hoe ouder ik word hoe meer ik ervaar dat ik steeds meer met mijn gedachten afdwaal. Zo zat ik afgelopen zondagavond naar Zomergasten te kijken waar Femke Halsema te gast was. Bij een bepaald fragment vroeg mijn partner: wat zei Femke nou precies? Dan kijk ik haar onnozel aan en zeg: ik zou het niet weten. Maar je zit toch ook te kijken, zegt ze dan een beetje geïrriteerd. Ja kijken wel, maar echt luisteren kennelijk effe niet. Dan verzin ik een smoes en zeg ik dat het tv-geluid niet al te best is.

Dat is natuurlijk onzin, want ik ben met mijn gedachten op dat moment ergens en nergens. Zondag vertoefde ik in een polderlandschap waar koeien vreedzaam grazen om het gras wat ze eten eindeloos te herkauwen en dat terwijl de zon ondergaat om elders weer op te gaan. Herkauwende koeien, het is een fascinerend gezicht. Herkauwen, doen we dat als mens ook niet? Lijken we ook niet een beetje op de herkauwende koeien in de wei? Ik denk van wel. Maar het blijft jammer genoeg nodig om vaak dingen te blijven herkauwen. Afgelopen zondagavond zei Femke Halsema daarover bij Zomergasten heel zinnige dingen, onder andere: 'we moeten mensen niet beoordelen op hun afkomst, maar op hun opvattingen en hun daden'. En dat kunnen we niet genoeg herkauwen. Dat was al acht jaar geleden op 27 augustus al aan de orde en nog steeds. En dat? Dat is een waarheid als een koe!

Over fiasco gesproken!

 

Het is nog steeds komkommertijd. Alles staat op een laag pitje, maar niet in het Stadhuis. Daar zijn beleidsambtenaren, met het oog op morgen, druk doende met het maken van plannen van op z’n minst drie grote projecten. Je kunt dus niet zeggen dat de ambtenaar een lui paard is en alleen maar uit het raam kijkt. Vandaar dat ik expres lui paard schrijf, want als je dit woord aan elkaar schrijft wordt het luipaard, een roofdier die een snelheid van 58 km per uur kan halen. Met andere woorden: beleidsambtenaren kunnen hard werken en zijn bezig met allerlei stadse projecten, te weten een nieuw station, een imposante  stadsdelta en een grote woonwijk rondom station Oost. En zo transformeert ons grote dorp aan de Maas zich tot een soort Manhattan aan de Maas. Immers we gaan straks op New York lijken met al die woontorens. Ik heb horen fluisteren dat de Draak op het Stationsplein wordt vervangen door een waarachtig Vrijheidsbeeld.

Dat is natuurlijk ijdeltuiterij, maar we zijn intussen wel een populaire stad geworden en kennelijk wil ons gemeentebestuur mee in de vaart der volkeren. Stilstand is achteruitgang. En ook terugkijken op bijvoorbeeld het peperdure Theater aan de Parade project is niet goed voor het imago van ons stadsbestuur. Bovendien zijn de twee verantwoordelijke wethouders al vertrokken. Dus gaan we gewoon verder met peperdure projecten. Nu staat de bouw van een nieuw stationsgebouw op de agenda. De plannen hiervoor zijn al gepresenteerd. Een modern gebouw met veel glas en groen aan beide zijden. Ik vind het wel een passend ontwerp. Een stedenbouwkundig student vindt het daarentegen maar niks en wijst naar het fiasco van het Theater aan de Parade. Dat is trouwens - gelet op wat er daar gaande is - wel een passende naam voor ons theater: het Theater van het Fiasco waar leed en vermaak samenkomen. Maar ik dwaal af ofwel ik ontspoor.

Bij de plannen voor een nieuw station is de gemeente dit keer wel gevoelig voor de kritiek van de stedenbouwkundig student Daniel van der Weert, die zegt: ‘Wat de stad niet nodig heeft is zo’n standaard glazen doos’. Hij deed een open oproep, samen met burgerbeweging Architectuur City, om zelf een iconisch Centraal Station te ontwerpen. Intussen denk ik als fervent ov-reiziger: is het nodig dat er een nieuw station komt? Ja en nee. Het station behoeft wel onderhoud, maar voor mij moet ik gemakkelijk van A naar B kunnen reizen zonder al te veel ongemak zoals een haperende lift, roltrap of seinstoringen. Ook op een nieuw station zal er ongemak blijven. 

Er zijn nu zeven ontwerpen binnengekomen. De ontwerpen staan alle zeven op de site van het BD. De aandacht en de liefde in de ontwerpen voor de Bossche historie is enorm groot. Toen ik de ontwerpen bekeek dacht ik: gaan we nou een kerk of een klooster bouwen in plaats van een nieuw station? Beste Daniel, over fiasco gesproken: als je het over een fiasco hebt dan zijn het wel de zeven ontwerpen. Dan loop ik straks toch liever de met groen omgeven glazen doos binnen op weg naar een perron waar de trein mij van A naar B brengt!