Ik vond vroeger fikkie stoken wel leuk en spannend. Het was ook wel een beetje stoer. Niet dat ik vroeger stoer was, maar een vuurtje stoken kon ik wel aan. Met een paar vriendjes uit de buurt sprokkelden we na schooltijd takken bij elkaar, daarvoor gingen we naar het park vlak ookbij ons in de buurt. Daarna op zoek naar een plek om het vuurtje te ontsteken. Dat lukte nooit meteen, meestal was er wel een heel doosje lucifers voor nodig, want de wind was altijd spelbreker. Uiteindelijk vatte de bij elkaar gesprokkelde takken vlam en maakten we een dansje rond het vuurtje. Het bleef altijd bij een vuurtje, want we zouden dun in de broek doen als het vuurtje vuur zou worden. Stel dat we dan de sirene zouden horen van de gealarmeerde brandweer. O, wat zouden wij op ons lazer krijgen. We hadden immers tegen onze ouders gezegd dat we een potje gingen voetballen. Dus fikkie stoken moest een onschuldig vermaak blijven.Maar fikkie stoken is nu geen onschuldig vermaak meer. Het is meer een horrorscenario geworden. Bijna heel Zuid Europa rond de Middellandse zee wordt geteisterd door vreselijke en angstaanjagende natuurbranden. De beelden van de branden en de vluchtende mensen op Rhodos staan nog op mijn netvlies. En de kans is niet ondenkbaar dat de aarde door de klimaatverandering nog meer gaat verschroeien. Dat klinkt absurd, en apocalyptisch. Toch wil dat maar niet doordringen bij veel mensen. Ik hoor mensen zeggen: ach, het komt wel weer goed, het zal zo'n vaart niet lopen. Er komt vast een oplossing voor. Niet als we niets doen! We doen simpelweg nog steeds te weinig om het klimaatprobleem op te lossen.
In de krant las ik dat mensen zonder enige gene in het vliegtuig naar Rhodos, waar inmiddels 10% van het eiland behoort tot de verschroeide aarde, stapten. Een jong stel die op Eindhoven Airport stond te wachten op hun vlucht naar Rhodos vond het geen probleem: ‘we hebben ons heel erg verheugd op dit vakantietripje naar dit mooie eiland, dat willen we ons niet af laten snoepen. Bovendien zitten we aan de andere kant van het eiland. Daar is niks aan de hand en als de vuurzee dichterbij komt dan stappen we weer gewoon in het vliegtuig om naar huis te gaan’.
Ik schrok nogal van die manier van denken. Wie haalt het in zijn hoofd om nu naar Rhodos of een ander Grieks eiland te gaan? De ver van mijn bed show lijkt het wel. Ik moet er niet aan denken om met de gedachte: na mij de zondvloed, naar Rhodos te gaan. Maar wie ben ik dat ik oordeel? Ik stap ook - omdat ik autoloos ben - een paar keer per jaar in het vliegtuig om naar het Spaanse Andalusië te gaan. Het is allemaal heel dubbel. Los daarvan ben ik wel bezorgd. Nu geloof ik niet in het Vagevuur, maar het komt zo wel dichterbij!
