De afgelopen week werd mij regelmatig gevraagd: ‘George,
wanneer ben jij aan de beurt voor degenen coronavaccinatie? Kennelijk zien ze aan
mijn neus dat ik bij de doelgroep van de 70plussers hoor, terwijl ik zelf denk
dat ik nog een jonge zestiger ben die met gemak over een muurtje springt. Niets
van dat alles. Ik ben blij wanneer ik mijn linkerbeen ongeschonden over het
zadel van mijn fiets krijg. Dus ja, ik hoor echt bij de doelgroep die nu aan de
beurt is om met het Pfizer-vaccin te worden geprikt. Volgende week zaterdag gaat
de vlag uit, dan krijg ik mijn eerste prik. Al was het nog een hele toer om een
afspraak te maken. Het bellen schoot niet echt op. Om de minuut kreeg ik te
horen: ‘al onze medewerkers zijn in gesprek gevolgd door een haast in slaap
sussend muziekje’. Bijna had ik opgehangen, moe van het steeds maar moeten
aanhoren van ‘al onze medewerkers zijn nog in gesprek’.
Toch maar geduld hebben, anders word ik met Sint Juttemis geprikt.
Na twintig minuten was ik eindelijk aan de beurt. Eerst wilde ik een mopperige
toon aanslaan, maar toen ik een heel vriendelijke stem aan de lijn kreeg was dat
snel over. Beleefd zei ik: ik heb een uitnodiging ontvangen voor een
vaccinatie. ‘Wat fijn voor u, dan ga ik een afspraak voor u regelen’, zei de
vrouw. Ze klonk heel sympathiek en belangstellend. Heeft u lang moeten wachten?
Dat valt wel mee, loog ik. Vlak daarvoor had ik bijna twintig minuten in de
kamer lopen ijsberen terwijl de speaker van mijn telefoon op stand-by stond. Maar haar vriendelijke stem had mij mild gestemd.
Terwijl ze naar een datum en een priklocatie zocht vertelde dat ze studente was.
Ze vond het maken van afspraken leuk werk.
Nou, anders ik ook wel, zei ik. Wijselijk reageerde ze daar niet op. Ik hoopte natuurlijk dat ik naar de Brabanthallen mocht voor een prik. Dat maakte ik haar ook kenbaar. Op de fiets ben ik zo op de priklocatie, vulde ik aan. Het was even stil aan de andere kant. En toen: In Den Bosch gaat niet lukken, zit de komende weken helemaal vol. Ze klonk onverbiddelijk. Ik probeerde haar nog te verleiden tot een afspraak in Den Bosch. Nee, niet met haar, alhoewel dat misschien ook leuk zou zijn. Niet dus. Ik mag nu dus opgeprikt en wel naar een verlaten industriehal in Veghel voor een prik.
Eigenlijk had ik hetzelfde moeten doen als Anneke en Ton uit Rosmalen. Zij zijn gewoon onaangekondigd naar de priklocatie in de Brabanthallen gereden. Met het idee 'wie niet waagt, die niet wint' bezochten Anneke en Ton de locatie en tot hun verbazing kregen ze snel een vaccin aangeboden door de GGD. Anneke en Ton zijn inmiddels geprikt. Zo kan het ook. Je moet kennelijk gewoon brutaal zijn en doorprikken, ik bedoel doorpakken! Misschien moet ik gewoon naar de Bossche prikstraat fietsen en doen alsof ik geen actuele herinnering heb aan mijn prikafspraak in Veghel!
