Afgelopen zondag was ik er helemaal klaar mee. Terwijl ik op het festivalterrein van de Boulevard in tent blauw naar een indrukwekkende dansvoorstelling met de titel 'Ons lot' keek kletterde de regen op het tentdoek. Even dacht ik: het hoort bij de voorstelling. Dat had gekund, want de Molukse dansers worstelden zich, in mijn beleving, door de jungle op weg naar een betere horizon. Dat wil ik ook en boekte na de voorstelling een vliegticket naar Lissabon, daar waar de lucht blauw is en de zon een abonnement heeft op gemiddeld 30 graden. Nu heb ik de mazzel dat ik gastvrije familie heb wonen vlakbij Lissabon, aan de overkant van de Taag.
Zoals gewoonlijk zat het vliegtuig van Transavia bijna mudvol. Van vliegschaamte is er bij heel veel mensen geen sprake, ook bij mij niet. Al begint het bij mij wel steeds meer te wringen. Niet alleen om het klimaat, maar ook om de minimale beenruimte die je hebt in een vliegtuig. Alsof je als een circusact wordt opgevouwen in een keukenkastje. En is het vliegtuig eenmaal geland gaat er een zucht van verlichting door de passagiers. Iedereen wil dan met gezwinde spoed naar buiten. Kortom: vliegen is geen feest.
Maar ja, hoe kom ik anders in Lissabon? Met de trein? Dat is voorlopig nog een mijl op zeven. Stel dat ik dat zou doen ben ik zo'n twee dagen onderweg en kan ik als ik aankom - omdat ik een korte trip maak - bijna weer terug naar huis. Hier ligt dus een mooie taak voor de Europese Unie. Misschien kan de nieuwe lichting politici in ons land zich hiervoor hard gaan maken. Van Henri Bontenbal tot Dylan Yezilgoz met hulp van de Frans Timmermans, de Europese voet-tussen-de- deur politicus. En ik hoor dat Rob Jetten de mensen wil gaan opzoeken. Hij is welkom. Voorlopig duurt het nog een paar maanden voordat we weer opnieuw kunnen gaan stemmen. En intussen laaf ik me voor even in de Portugese zon en toer ik in een heuse cabrio met mijn gastheer door allerlei witte vredige dorpen. Een beter lot had ik me niet kunnen wensen.
