De week gaat als een tgv. Ik heb 's ochtends de digitale krant amper gelezen of het avondeten staat weer lonkend op tafel. Om nog maar te zwijgen over het moment dat ik naar bed ga. Iedere keer wanneer ik op de bedrand ga zitten om mijn sokken uit te doen zeg ik tegen mezelf: voor mijn gevoel zat ik hier een kwartier geleden ook al. Met een hoofd vol van wat de dag mij heeft verteld en gebracht vlei ik me neer. Ik pak dan een boek om in te verdwalen om zo de dag achter de horizon te laten verdwijnen. De radio staat zachtjes op 4, de klassieke zender. Om middernacht hoor ik nog even het nieuws aan alvorens vredelievende violen met hun strijkstok de snaren gaan beroeren. Eigenlijk luister ik maar half naar wat de nieuwslezer te melden heeft. Het is geen feest om nog naar een nieuwsbulletin te luisteren nu er alsmaar groter wordende oorlogen woeden waar ook wij steeds meer in verstrikt raken. Uit onmacht worden er miljarden gepompt in oorlogsmateriaal. Kortom, de geest is uit de fles. Daarom probeer ik in het weekend van de tgv een stoptrein te maken en uit te stappen op plekken waar leuke dingen te doen zijn.
Zo ben ik afgelopen zaterdag naar de open dag van Weener XL geweest. Dit gemeentelijk onderdeel heeft nu voortaan zijn domicilie aan de Oude Vlijmenseweg en schuurt vlak tegen Boschveld aan. Het is een fraai architectonisch gebouw, een aanwinst voor de wijk met een kleur aan mensen. Ik was niet de enige die op het idee was gekomen om op de winderige, maar zonnige zaterdag, naar de open dag te gaan. Het was er druk en sfeervol.
De gemeente had haar stinkende best gedaan om de bezoekers, niet alleen het gebouw te laten zien, maar ook te fêteren op allerlei lekkernij: koffie, croissants, ijs en noem maar op. Het gebouw is groot, je kunt er gemakkelijk verdwalen. Zo stond ik ineens bij de postafdeling van Weener XL. Ik was juist op tijd, want een medewerker met een beperking vroeg de aandacht. Hij wilde wat gaan vertellen over zijn werk als postbezorger en stond voor een sorteerbak.
Met zijn hoedje schuin op z'n hoofd vertelde hij dat het leuk werken is bij Weener XL. ‘Het is hard werken, maar dat vind ik wel fijn. Ik heb een beetje ADHD in mijn hoofd. Ik wil dus niet stilvallen, da’s niks voor mij. En werken is gezond voor mij. Op elfjarige leeftijd heb ik een ongeluk gehad. Ik was bijna dood, maar ik ben er bovenop gekomen. In het ziekenhuis wilde ik alles zelf doen. Ik zei: ik heb geen zuster nodig, want ik moet het zelf doen. En dat is nog steeds mijn motto als postbezorger: ik moet het zelf doen’. Hij lachte zijn tanden bloot en bedankte zijn toehoorders. Het was allemaal heel vertederend. Ik stapte weer in de stoptrein. Op weg naar een volgende halte waar nog meer vertederende momenten te beleven zijn.
