Ik ben alweer ruim een week terug in het Bossche. En alles is nog zoals ik het achterliet toen ik op de laatste dag van augustus voor vier weken naar het Spaanse Fuengirola ging. Op mijn terugreis heb ik voor mijn stadgenoten als cadeautje de Spaanse zon en wat extra graden in mijn handbagage meegenomen. En ja hoor, de zon schijnt ook in het Bossche. Weet je, ik deel graag de mooie dingen van het leven met anderen. Zo ben ik nu eenmaal. Nu ik weer thuis ben lijkt het of ik maar heel even ben weggeweest. Bij thuiskomst groette de buurman alsof hij mij een dag tevoren nog had gezien. Intussen hebben de dagelijkse dingen zich weer aangediend zoals boodschappen doen. Wel nadat ik de bonusfolder van AH van a tot z heb uitgeplozen, want het zijn voor de gemiddelde burger bekommerde tijden geworden.
Bijna iedereen die ik spreek heeft het over de duur geworden levensmiddelen. ‘Het is niet normaal’, hoor ik om me heen. En gaat het niet over de prijzen in de supermarkt dan gaat het over de energiekosten. ‘Het is niet normaal’, hoor ik alsmaar. Er zijn mensen die zelfs de verwarming niet meer aanzetten, ook niet als het fris wordt. hoge daarover of over het wel of niet aandoen van de verwarming nu het ‘s avonds frisser wordt. Als ze mij vragen of ik zuinig ben met energie zeg ik bijna triomfantelijk: ik heb een vast contract tot januari 2025, mij kan niets gebeuren. Maar ik kan iedereen geruststellen: ook ik ben zuinig met energie en douche als de douche daar om vraagt.
Alhoewel ik nu wel meer energie zou willen hebben om dingen te doen. Zoals nu. Ik zit namelijk achter mijn laptop om een column te schrijven. De eerste 286 woorden zijn gelegd, maar het moeten er zo’n vijfhonderd worden. Nou ja, ik doe het natuurlijk mezelf aan. Het is geen verplichting, maar wel een leuke hobby. En dan werkt een stok achter de deur wel bij mij. Die stok achter de deur is het radioprogramma dat ik iedere donderdagmorgen met Dini en Herman presenteer. Het tweede uur begint na een gebruikelijk Beatlesnummer met mijn column. Een voorgeprogrammeerd stemmetje kondigt mijn column aan. Dat is een verzinsel van Herman. Heel leuk, maar dat betekent wel dat ik de dag daarvoor wel een column moet schrijven. En verdorie, het viel deze keer niet mee. Ik denk dat mijn hoofd nog op reces is in het relaxte Fuengirola. Dat klinkt flauw en dat is het ook, want er gebeurt genoeg.
Maar wat er gebeurt is gewoon niet leuk meer. Sterker, het is alsof we alleen nog stikstof in ademen én daar moeten we juist vanaf. Of dat we op tv-recensente Angela de Jong gaan lijken én daar moeten we ook vanaf. Vanmorgen dacht ik nog: hoe zal met Khadija Arib zijn. Bejubeld als Kamervoorzitter, maar verguisd als collega vanwege haar machtsmisbruik en schrikbewind. En daar komen nu mee, anderhalf jaar later en nog wel op een heel achterbakse manier. Ik dacht ook aan Johan Remkes, de vaandeldrager van de regering in barre tijden. Hij heeft gesproken en in 2030 moet de stikstofuitstoot gehalveerd zijn. Althans, Remkes wil nu 2030 nog niet loslaten. Ach, alles is vloeibaar. En de boer? Die ploegt op zijn trekker voort. Achteraf viel het schrijven van een column toch weer mee en het zijn zelfs 567 woorden geworden. (Eigenlijk 67 teveel)
