Het jaar 2023 nadert de finish. Het was een jaar vol kleerscheuren. Wat zeg ik: de kleerscheuren worden alsmaar talrijker. En ik zie alsnog geen kleermaker die dit kan herstellen. De vier aspirant-kleermakers die nu met naald en draad aan de slag gaan in het naaiatelier van Plasterk zie ik de kleerscheuren zeker niet herstellen. Daarvoor gebruiken ze teveel zwart-wit garen. Eigenlijk voel ik me ook wel een beetje een kleermaker wanneer ik mijn columns aan het schrijven ben. Intussen ben ik daarmee ook op weg naar de finish van dit jaar. Soms was het hordelopen om een onderwerp te vinden wat er in mijn ogen toe deed. Dat viel niet altijd mee, ik ben tenslotte geen Femke Bol die met het grootste gemak op de atletiekbaan alle hordes neemt om aan de finish ook nog eens een uitbundige lach op haar gezicht te toveren. De lach! Het is als balsem voor de ziel. We zouden meer moeten lachen net als Janny en André in de tv-serie ‘Denkend aan Zwitserland'. Want een jaar is zo voorbij. Het is als een Formule-1 race. Niet alleen bij mij, dat hoor ik ook vaker om me heen. Het lijkt erop dat er steeds weer opnieuw records moeten worden gebroken. Er wordt amper nog pauze ingelast. Dat ga ik nu wel doen. Ik ga mijn eerste column van dit jaar eens teruglezen. Het was ook mijn eerste column die ik op een andere plek schreef. Mijn laatste column in 2022 schreef ik toen ik nog uitzicht had op ‘Het Bossche Broek’, het inspirerende weidse en haast monumentale landschap. Dat uitzicht heb ik ingeruild voor het uitzicht op het zacht golvende water van de Zuid-Willemsvaart met de vele bootjes. Op een andere manier ook weer inspirerend.
Mijn eerste column dit jaar droeg als titel ‘Firma Beestenboel’. In deze column ging het onder andere over drie kamelen die met de drie Wijzen uit het Oosten op hun rug met Driekoningen door de binnenstad paradeerden. Een Bosch raadslid van de PvdD vond dat niet kunnen. ‘Voor de kamelen zou dat een te stressvolle en angstige ervaring zijn. Kamelen horen niet in de binnenstad’. Daar heeft ze wel gelijk in, maar Driekoningen zonder kamelen is als kerstmis zonder kerstverhaal. Ik denk trouwens dat de kamelen het een worst zal zijn waar ze lopen. Mijn laatste column van dit jaar gaat niet over de firma beestenboel, ofschoon onze wereld nog steeds een grote beestenboel is, terwijl de beestenboel juist thuishoort in de dierentuin.
Gelukkig is er vlak voor de finish toch een lichtpuntje waar te nemen. Alle deelnemende landen aan de klimaattop zijn tot een akkoord gekomen over het geleidelijk afbouwen van fossiele brandstoffen en een verdrievoudiging van duurzame energie. Maar… er is altijd een maar. Voorzitter Sultan al-Jaber van de klimaattop zei: ‘Hoe goed een akkoord is, staat of valt met de uitvoering. We zijn wat we doen, niet wat we zeggen’. Wijze woorden! Dat zie ik de vier aspirant-kleermakers in het Haagse niet zeggen. Ik zie hen niet de finish halen!
