Bij het schrijven van een column keek ik voorheen vanuit mijn kamer naar ‘Het Bossche Broek’. Het weidse landschap inspireerde mijn geest en de woorden vloeiden vanzelf uit mijn denkbeeldige pen. En sinds kort kijk ik vanachter mijn trouwe rode tafel uit op het zacht golvende water van de Zuid Willemsvaart. Nu is het nog stil op het water, maar dat zal in het voorjaar met al die plezierbootjes vast anders zijn. En als ik goed kijk, en dan lukt nu beter met mijn nieuwe kekke bril, zie ik de toren van het industriële hoofdgebouw van de Bossche Veemarkt. Op de klok zie ik hoe laat het is.
In mijn herinnering was de Veemarkt de plaats waar boeren vroeger voor dag en dauw hun nietsvermoedende koeien te koop aanboden. Dat ging middels het bekende handjeklap. Om de koop te bezegelen gingen de boeren daarna met een tiet geld in de beurs naar het café tegenover de Veemarkt een paar neuten drinken. De Veemarkthallen zijn al een hele poos verworden tot de Brabanthallen, het podium voor evenementen. Bijvoorbeeld voor het jaarlijkse Indoor Brabant spektakel waar paarden met een ruiter op hun rug allerlei hoge hindernissen moeten zien te overwinnen.
Ik vermoed dat bij een volgende editie gemeenteraadslid Eileen van Samshuijzen waarschijnlijk gaat hinniken om zo het paardenevenement te dwarsbomen. Geen hindernis is voor haar te hoog. Eileen van Samshuijzen is lid van de Partij voor de Dieren. Dat zal geen verrassing zijn. Het dier komt, denk ik, bij haar op de eerste plaats. Dat is heel nobel van Eileen. Maar hoe komt ze aan de wijsheid dat dieren bij een bepaald spektakel veel stress ervaren? Dieren communiceren toch niet met ons. Nou ja, op Mister Ed na. Dat was 'the speaking horse' uit de gelijknamige tv-serie in de jaren 60. Later ben ik nimmer meer een sprekend paard tegengekomen.
Van de paarden naar de kamelen is kleine paardensprong. Nu is er een relletje ontstaan over de kamelen die meelopen met de jaarlijkse Driekoningenoptocht in het Bossche. Eileen vindt het haast dierenmishandeling. Volgens haar bezorgt de Driekoningenoptocht de drie kamelen een angstige en stressvolle ervaring. Is dat zo? Ik heb ooit tijdens een safari tussen de bulten van een kameel mogen vertoeven. Buiten dat het tussen bulten zitten verre van aangenaam was heb ik toen niet de indruk gekregen dat de kameel maar enigszins gestrest of angstig was. Eerder onverschillig. Ofwel, ik laat me niet gek maken.
Ik ben geen dierethicus en ook geen lid van de PvdD, maar wel een dierenvriend net als Eileen. Maar ik vind dat Eileen nogal in galop gaat net als dierethicus Bernice Bovenkerk. Bernice zegt: ‘Ik ga ervan uit dat het meelopen in een parade niet de keus van de kamelen zou zijn’. Even dacht ik: ben ik nou gek aan het worden? Wat een beestenboel maken ze ervan! Stel dat kamelen - net als Mister Ed - wel konden praten? Misschien zouden ze zeggen: ‘we vinden het juist wel leuk om eenmaal per jaar met de Drie Wijzen uit het Oosten tussen onze bulten door de Bossche binnenstad te paraderen! Dat is even wat anders dan het sjokken door de zandbak in de Sahara’. Aan dat scenario zullen onze twee dierenvrienden van de firma beestenboel vast niet hebben gedacht!
