Het laatste weekend in Fuengirola. Over een paar dagen stap ik in Malaga op het vliegtuig naar Eindhoven Airport en dan hop weer naar Den Bosch. Het weer in het Bossche zal wennen zijn, want in Fuengirola is de hoofdrol voor de zon. Een zon die mij iedere dag vriendelijk wekt en bijdraagt aan mijn relaxheid. De zon is eigenlijk een vanzelfsprekendheid aan de Costa del Sol. En wat is er dan aangenamer dan het me laven in de zon, aan zee gegrilde sardines eten en een koel glas witte wijn drinken of een koud biertje. September is de mooiste maand om in Fuengirola te vertoeven, zei een Spanjaard tegen mij. Ofwel 'Septiembre el mes mas hermoso'. Wat kan een mens nog meer wensen? Het klinkt als uitverkoren zijn en dat is het misschien ook wel.
De zon stemt mild. En als het effe kan voor iedereen schijnt of je nou rijk of arm bent. Maar je moet wel op de juiste plek zijn. En als de zon toch niet schijnt dan moet je proberen de zon in het water te zien schijnen. In het water zien schijnen? Maar dat wordt lastiger nu het water schaarser wordt. De kans is niet denkbeeldig dat, na een energieplafond, er ook een waterplafond komt. Immers de scheuren in het plafond worden talrijker en allengs zichtbaarder. Nog even en al onze primaire levensbehoeften gaan door het plafond heen. De stucadoor van de regering is al bezig om de boel te stucen.
In die zin verbaast het mij dat er in Fuengirola absoluut niet zuinig met water wordt omgegaan. Ik heb ergens gelezen dat er ook in Spanje een watertekort is. In het appartementencomplex waar mijn habitat is wordt iedere morgen rond de klok van half negen de waterkraan op volle toeren opengezet. Dan gaat spuitgast Isabel van het schoonmaakteam iedere tegel van het grote oppervlak rond het zwembad net zolang bewateren totdat de tegels glimmen. Dat doet ze met een precisie van een chirurg. Ze heeft haar blik slechts gericht op haar spuitwerk. Voor even glimmen de tegels, want de zon zorgt ervoor dat het water snel verdampt. En zo gaan er in mijn ogen dagelijks vele liters waters verloren. Hoe noem je zoiets: het water naar de zee dragen.
Isabel is niet de enige die het water naar de zee draagt, ook de gemeentereinigingsdienst kan er wat van. Iedere week gaan ze wel een aantal straten langs met een tankwagen vol water om de straten schoon te spuiten. Als je er toevallig langs loopt moet je nog uitkijken dat je niet nat wordt gespoten. Om er achter te komen waarom ze in Fuengirola zo in de ban zijn van de buitenboel nathouden heb ik dat in een restaurant aan een serveerster gevraagd. Ik wist dat ze de Nederlandse taal sprak, dat maakte het voor mij een stuk gemakkelijker. Ze keek me schaapachtig aan en zei: 'je moet de straten toch schoonhouden, anders worden ze vies'. Dat begrijp ik, maar het gebruik van water moet juist worden verminderd. 'Daar heb ik hier nog weinig over gehoord. Wilt u nog een biertje?' Graag, en weg was ze. Moet ik dan maar als ik Fuengirola ben, net als Isabel en de serveerster, de zon toch maar in het water zien schijnen?
