Het verschil maken!

 Het verschil maken. Hoe doe je dat en wie maken het verschil? Moet je een talent zijn om het verschil te kunnen maken? Of kan iedereen het verschil maken? Veel vraagtekens. Ik ga hiervoor terug naar dinsdag 7 december naar de ‘Dag van de Vrijwilliger’. Op deze dag werd de vrijwilliger - die zich belangeloos inzet voor de gemeenschap -  in het zonnetje gezet. Ik doe ook vrijwilligerswerk, maar wie niet eigenlijk. Iedereen doet weleens wat voor een ander. Een boodschap doen of zorgen voor een warme mantel om iemands schouders (de mantelzorger). Eigenlijk zijn de meeste Nederlanders vrijwilliger. Zeven december zou dus een nationale feestdag moeten worden! Of toch maar niet?

Voor mij niet, want ik heb weinig met de ‘Dag van de Vrijwilliger’. Er is haast iedere dag wel een dag van iets Vandaag was het ‘Paarse Vrijdag’. Wat het ook moge wezen. Ik wilde er eigenlijk helemaal niets over schrijven, maar ik werd getriggerd door een kaart die ik via de post kreeg van mijn vrijwilligersorganisatie. Op de kaart stond: ‘als vrijwilliger maak jij het verschil’. Bedankt! Punt. En, komt er nog meer?  Ja hoor. We hopen dat we ook in 2022 op jouw inzet kunnen rekenen. En dat schreef de bestuurder van mijn vrijwilligersorganisatie. Ik ken haar niet persoonlijk, maar iets in mij zei dat het zo wel heel gemakkelijk en goedkoop is om middels een kaart mij en al die andere vrijwilligers te bedanken. Vind je echt dat de vrijwilliger het verschil maakt, dan kun je als bestuurder ook het verschil maken door je vrijwilliger te verwennen met iets wat ertoe doet.

Gelukkig werd mijn dag toch heel leuk. Prinses Amalia werd 18 jaar en wordt misschien over een poos wel mijn koningin als haar vader er de brui aan gaat geven nu de populariteit van het koningshuis tanende is. Jammer genoeg was ik vergeten om de rood-wit-blauwe vlag buiten te hangen. Zou bij mij de liefde voor het koningshuis ook tanende zijn?  Helemaal niet. Als ik op tv het koninklijk gezin tijdens een fotosessie zie huppelen en lol met elkaar zie maken dan word ik helemaal blij. En potverdorie: wat blijft onze Máxima een betoverende schoonheid. Maak haar maar minister-president, dan verdwijnt misschien wel de tweespalt in ons land en het eeuwige beter weten.

Maar mijn dag werd nog leuker. De zon scheen uitbundig en ik mocht ook nog een afspraak maken voor een boosterprik in Boxtel. Over een week gaat de derde spuit erin. Nog even en ik ben verslaafd aan vaccins. En nu kan ik met een gerust hart naar het strengere Frankrijk om in Parijs kerstmis te gaan vieren. En of dat al geen goed gevoel gaf belde ook nog een medewerker van de VARA om te vragen of ik volgend jaar voor een schappelijke abonnementsprijs toch lid wil blijven van de VARA-gids. Van plezier heb ik mezelf op een lekkere tompouce getrakteerd. Dit om mijn vrijwilligersdag, de verjaardag van Amalia en mijn snelle afspraak bij de het prikcentrum te vieren. En zo zorgde deze kleine dingen voor het verschil!

Voorspellen

De winter is officieel begonnen, las ik. Laat ik nou altijd gedacht hebben dat 21 december de startdatum was van de winter. Edoch niets is wat het lijkt. Shakespeare zei het al. Of het echt winter wordt is volgens weerexperts van het KNMI nog ongewis. De kans is niet zo groot, want boven de Noordpool blijft het weer rustig. De kans op koude uitbraken is daardoor minder groot. Maar klopt dit? Nee, zegt Piet Paulusma van omroep Max. Lange tijd was hij op tv voor SBS6 de weerman totdat ze genoeg van zijn afgezaagde verhaaltjes hadden. En klaar was Piet met het weer, maar niets is zo veranderlijk als het weer. Dus is Piet nog steeds weerman. En intussen is Piet Paulusma nog steeds de bekendste weerman van ons land, als ik dat mag geloven. Enfin, Piet Paulusma heeft ook een wintervoorspelling gedaan. Volgens Piet kunnen we ons opmaken voor een stevige winter met sneeuw en ijs. Dat is heel wat anders dan de weerexperts van het KNMI zeggen. Hij hoopt wel dat zijn voorspellingen uitkomen of in ieder geval deels. 

Voorspellingen! Het is glazen bol werk. Wat ik moet daar in godsnaam nog mee, het loopt altijd anders. Heb ik met veel enthousiasme een fietsknooppuntenroute gepland dan zegt buienradar dat het gaat regenen. Dus blijf ik thuis. Maar het gaat niet regenen. Het wordt hooguit een beetje dreigend, de regen is in geen velden of wegen te bekennen. Mijn partner zegt altijd: je moet die weervoorspellers niet geloven, ze voorspellen het meestal fout. Je moet afgaan op je eigen gevoel, je eigen intuïtie. Makkelijk gezegd. Ik word er onzeker van. Daarover gesproken. Zo stond ik afgelopen zondagavond  bij AH voor het koelvak met allerlei kant-en-klaar maaltijden van boerenkool tot salades. En omdat het zondag was wilden we het gemakkelijk doen en met het bord op schoot naar Podium Witteman kijken. Mijn partner is gek op de maaltijdsalade van AH. Ik niet, want dat ik vind ik zo’n koude plons in mijn maag. 'Je zult wel voor mij met een maaltijdsalade thuiskomen', voorspelde ze. 

Ik wilde haar voorspelling natuurlijk niet uit laten komen, dus drentelde  ik voor het koelvak heen en weer. Misschien dan toch maar een pizza, want die waren twee-voor-een, maar ik vind de bami saté ajam ook lekker. Dan toch maar een maaltijdsalade en een bami? Een paar mensen hadden al gevraagd of ze er even bij mochten. En toen stootte ook nog per ongeluk een AH-medewerkster, die bezig het vullen van het vak aan de overzijde, met haar achterste tegen mijn achterste. Ze verontschuldigde zich meteen. Ze wilde natuurlijk geen #MeToo-tje aan haar achterste. En me to ook niet, maar ik realiseerde me wel dat ik behoorlijk in de weg stond. Toch maar snel de pizza’s gepakt en hop naar huis. Mijn partner was al lang blij dat haar voorspelling niet was uitgekomen. Ja, zei ik: zo gaat dat met voorspellingen, het blijft glazen bol werk!

Normaal doen!

 Het is me toch wat! Doe eens rustig, doe eens normaal’. Dat hoorde ik een vrouw zeggen die achter mij liep. Ze had een niet te vermijden stem.  Hoe noem je dat? ‘Een stem als een oordeel’. Tsja, wat doe je dan? Omkijken natuurlijk. Ze was alleen. Heeft ze het nou tegen zichzelf? Het eerste wat ik dacht: doe eens normaal. En dat denk ik steeds vaker, want regelmatig kom ik  mensen tegen die hele verhalen vertellen terwijl ze alleen lopen, maar dan blijkt dat ze een oortje in te hebben en gewoon tegen iemand aan het lullen zijn. Da’s toch niet normaal?  Maar wat is nog normaal in dit land? In de krant las ik dat we normaal doen helemaal zijn verleerd. Dat is nou weer enigszins overdreven, maar toch! Er is wel iets mis.

Vorige week was ik bij een theatershow van Maarten van Rossem. Heel toevallig, want ik had een vrijkaartje gekregen omdat ik zo’n aardige man bent die normaal heel normaal vindt. Ja, Maarten van Rossem. Je kent de oude brombeer vast wel. In zijn show zei hij dat 15% van de bevolking volslagen idioot is. Ik moest even slikken toen hij dat zei. Hoe komt hij daar nou bij? Maar Maarten zou Maarten niet zijn als hij zijn uitspraak niet zou onderbouwen. Zo’n 15% stemt op partijen zoals de PVV of FvD en dat levert niets  goeds op, want die partijen zorgen voor nog meer verdeeldheid in de samenleving. Ook wil 15% geen vaccinatie om nogal vreemde drogredenen, aldus Maarten. 

Hij heeft een punt, dacht ik. Zo’n 15% zorgt voor ongemak, draagt bij aan een splijtzwam in de samenleving. Schreeuwt bijna letterlijk moord en brand als het hen niet zint. En de zwijgende meerderheid - waaronder ik - kijkt toe en verbijt zich in stilte en roept zachtjes: doe eens normaal! De shit waar we nu in zitten had voor een substantieel deel voorkomen kunnen worden als we meer gemeenschapsgevoel hadden getoond. Dat heeft de zwijgende meerderheid wel gedaan, maar dat heeft een kleine groep en dan kom ik weer op de 15% van Maarten van Rossem niet gedaan. 

Die groep voelde zich aangetast in hun vrijheid, wat dat ook moge zijn. Deze groep zet nogal de hakken in het zand. Laat zich misschien wel opjutten door Baudet die al een hele poos van het padje is en als het erop aankomt het hazenpad kiest. Ik snap best dat het geloof in de politiek zo goed als op is. Zelf ben ik ook niet enthousiast meer, er is te veel stuk gemaakt en te veel mensen zijn in de kou gezet. Ook ik wil nieuwe frisse leiders op het pluche in Den Haag, want het spel van beloven en niet doen is voorbij. Ik wil leiders die, los van politieke kleur, ons weer in de goede richting gaan sturen en écht doen wat ze beloven. Investeren in de dingen die ertoe doen zoals zorg en welzijn moeten weer normaal worden.

Brabantse lulligheid

  Het is al wat jaartjes geleden dat ik mijn laatste ‘ingezonden brief’ naar de redactie van het BD heb gestuurd. Ik had me voorgenomen om geen brief meer te sturen naar de krant. Het was mooi geweest. Tot afgelopen donderdag, de elfde van de elfde. Op die dag kleurde het Bossche centrum roodwitgeel. ‘s Morgens rond elf uur fietste ik over de Markt en er klonken al carnavaleske muziekskes. Ik kreeg zowaar weer zin om carnaval te vieren, dat gevoel had ik jaren niet meer gekend. Komt vast door corona, zou mijn verpleeghuismaatje zeggen. Het klinkt misschien gek, maar de liefde voor carnaval dooft nooit. Op een of andere manier blijft carnaval toch in mijn vezels zitten. Het blijft een mooi feest, maar daar denken een tweetal columnisten anders over. En nu in coronatijd helemaal, want ook dan is een dagje gereguleerd elf-elf vieren not done. Dat zal best. Dus om van het gedoe af te komen kunnen we maar beter met z'n allen doorprikken, anders gaat het verraderlijke virus wellicht nog zijn lustrum halen. 

En dan hoeven de twee columnisten hierover niet meer te schrijven, immers de columnist van de Telegraaf schreef dat Oeteldonk voortaan Oenendonk heet. Leuk gevonden en daar valt mee te leven.  BD-columnist Tony van der Meulen daarentegen ging in zijn column over het vieren van elf-elf midden in de pandemie voor mij een stap te ver. Hij schreef onder meer: ‘het is een breed Brabants probleem, lulligheid is hier troef’. Tja, toen ik werd ik wel een beetje boos. Een beetje maar, want het was elf-elf en uit mijn Sonos box klonk ‘Bij ons staat op de keukendeur, het is niet altijd rozengeur’. Toch had de columnist van het BD me verleid tot het schrijven van een brief naar de opinieredactie van de krant. In de krant hebben ze nog een rubriek: ‘ingezonden brieven’. Dat klinkt ouderwets, want iedereen stuurt zijn/haar reactie op iets via de email.  Wie doet nog een getypte brief in een enveloppe, doet er een postzegel op en hop in een van de nog spaarzame brievenbussen? Dat zou pas lullig zijn. 

En zo schreef ik met enige tegenzin toch maar een digitale brief naar de opinieredactie van de krant. Ik wilde niet alleen onze burgemeester een hart onder de riem steken, maar ook Tony van der Meulen op zijn plaats zetten over zijn denigrerende opmerking over de Brabanders. Hoezo is lulligheid troef in ons Brabantse land? Komt dat omdat wij van carnaval houden, ook al is het even- zoals nu - geen rozengeur? Uit zijn column begrijp ik dat onze columnist absoluut niet van carnaval houdt. Sterker, hij vindt het een voorrecht om daar niet bij te horen. Dat mag, maar grossieren we daarom in typische Brabantse lulligheden of doen we nog meer niet goed? Trouwens, ik vind lulligheid helemaal geen typisch Brabants probleem, maar een gewoon probleem. Neem nou onze demissionaire regering, daar is lulligheid pas troef. En nu ben ik, op z’n typisch Brabants gezegd, voor even uitgeluld!

Het Land van (N)ooit!

Toen ik vanmorgen wakker werd hoorde ik in mijn hoofd weer Amira Medunjanin zingen, een zangeres uit Bosnië-Herzegovina. Zij was gisteravond samen met Capella Amsterdam een van de gasten bij November Music in het Jheronimus Bosch Art Center. Ze zong met veel emotie in haar stem twee prachtige volksliedjes uit de Balkan. Het raakte me, het was zo intens mooi dat ik er bijna een traan om moest laten. Dat had best gekund, want ik zat op de eerste rij. Alleen zangers Amira zou het misschien hebben gezien. Intussen hoor ik dat in haar land ook weer een gespannen toestand heerst, terwijl hen ooit een beter leven was beloofd. En zo moest ik uit het niets ineens denken aan Het Land van Ooit. Ik heb er geen verklaring voor, maar wat later zag ik parallellen met de situatie nu. 

In 1989 werd in Drunen ‘Het Land van Ooit’ geopend. Het moest allemaal echt lijken. De inwoners waren Ooiters en anderlanders niet-Ooiters. In het 'Land van Ooit' werd ook een vreemde valuta gehanteerd, namelijk de OoitSent. Maar 'Het Land van Ooit' werd 18 jaar later 'Het Land van Nooit'! Alles wat de familie Taminiau had opgebouwd liep door wangedrag en -prestaties als douchewater door het rioolputje. Ook de onderlinge familieband was naar de vaantjes. En zo veranderde dromen in nachtmerries.

En nu heb ik toch het gevoel dat we zachtjesaan in een soort van nachtmerrie aan het belanden zijn. Ooit bevonden we ons bij de beste landen van Europa. Alles hadden we goed voor elkaar, althans dat hoorde ik onze regering roepen. We hadden de beste zorg, het bijna beste onderwijs, een prima infrastructuur, een goed woningbeleid en wat nog meer zij. De zorgen om het klimaat waren er wel, maar onvoldoende. Het klimaat was vooral een linkse hobby, vond de VVD. En de VVD is onder leiding van Mark Rutte al jarenlang nog steeds de grootste partij en daar komt, vermoed ik, geen verandering in omdat veel mensen het wel prima vinden van wat de VVD doet voor ons land. 

Intussen staat de zorg op springen, Worden de rijken rijker en rijker. De zeespiegel stijgt, de aarde wordt allengs warmer en warmer. Maar wat zie ik op tv bij de klimaatconferentie in Glasgow: een paar letterlijk slapende wereldleiders. Mark Rutte roept op de klimaatconferentie in zijn steenkolen Engels dat in het zuiden van ons land het water letterlijk aan de lippen heeft gestaan

De mensen die in het gasschadegebied wonen zijn net als de mensen van de toeslagaffaire nog steeds in afwachting van Sinterklaas en iedereen weet dat de Sint niet bestaat. Er vallen treinen uit omdat er te weinig verkeersleiders zijn. Het ziekteverzuim in de zorg is zorgwekkend. En er is een groep mensen die wars is van het vaccin tegen corona. Ik hoor hierover allerlei (complot)theorieën die mij doen huiveren. Kortom, de wal keert het schip. Nog even en we worden inderdaad 'Het Land van Nooit'!

 Mijmeren

In een heerlijk herfstzonnetje wilde ik op het terras gaan mijmeren over wat mijn nieuwe levensjaar - nu ik er weer een jaartje bij optel - zou gaan brengen. Ik had net een flinke wandeling gemaakt en dat voelde ik wel. De elasticiteit van mijn lijf wordt minder. Kortom, ik had wel een kopje koffie verdiend. Vlak naast mij zaten drie kakelende chique geklede vrouwen van rond de vijftig te genieten van een glaasje witte wijn en te happen in net iets te hete bitterballen. Het was vier uur, en dan kan een wijntje wel. Ofschoon er bij mij altijd de vijf in moet zitten alvorens aan een biertje te gaan. Althans dat maak ik me wijs. De drie dames waren zo te horen  hartsvriendinnen. De geur van hun parfum woei als een blad in de herfstwind om me heen. Naast hun stoelen stonden  goed gevulde milieuverantwoorde papieren tassen van een of andere betere modezaak. 

Ze waren in ieder geval niet van de C&A, want dat is meer voor het gewone volk met een dunnere portemonnee. Er werd veel gelachen, maar ineens werd het heel even serieus. Een van de drie dames vroeg aan, ik noem ze voor het gemak Jacqueline: ‘sta je alweer open voor een nieuwe relatie? Het was even stil. Kennelijk had Jacqueline niet op deze vraag gerekend. Maar ze herpakte zich en zei: misschien wel als hij maar een vette bankrekening heeft. Wederom veel gelach en daarna ging het weer over koetjes en kalfjes. Of Jacqueline dit nou grappig of serieus bedoelde dat weet ik niet en dat durfde ik haar ook niet te vragen. En zo kwam van het mijmeren over mijn nieuwe levensjaar weinig terecht. 

Waarom gaat het altijd ook over dat verrekte geld?, dacht ik. Het is kennelijk een levenselixer ofwel opium voor een bepaalde groep mensen in onze samenleving die onbekommerd zich alles kunnen permitteren. We weten inmiddels dat er ook een groep mensen is die niet meetelt in onze samenleving, want zonder geld ben je nergens, laat staan met schulden. Deze groep wordt genaaid door in dit geval de belastingdienst. In hun slogans roeptoetert de belastingdienst: ‘leuker kunnen we het niet maken, wel gemakkelijker’. Gemakkelijker voor wie? In ieder geval voor de hoogste ambtenaar van de provincie Noord Brabant. Marcel van Bijnen liet, want zo heet de van geen kwaad bewuste man, zich een paar jaar lang op kosten van de belastingbetaler door het land rijden. Het kostte ons als belastingbetaler het luttele bedrag van 37.292, 43 euro. 

De hoogste Provinciebaas hoeft dat bedrag niet uit zijn goedgevulde beurs terug te betalen, want zegt de woordvoerder van de Provincie: we zetten er een streep onder! Ach, het is ook een peulenschilletje in vergelijking met andere witte boorden oplichtingspraktijken. Waar hebben we het over? We scherpen de regels aan en klaar is kees. En de boer ploegde voort. Ik moest weer even denken aan de mensen die op een vreselijk nare manier de dupe zijn geworden van die achterlijke toeslagenaffaire. Waarom heeft de verantwoordelijk minister toen niet geroepen: we zetten er een streep onder. Daar kan ik wel over blijven mijmeren!

 

Herfst

Het is herfst. De dagen worden korter, de bladeren dansen in de wind. De klok gaat volgend weekend een uur terug om zo het daglicht wat op te rekken. Niet iedereen vindt dat fijn, want de wintertijd ontregelt mensen. Ze raken net als de klok een poosje van slag totdat de gewenning er is. Nee, van mij mag de klok op zomertijd blijven tikken, want ik zie amper de voordelen. Bovendien heeft de wintertijd toch geen enkele invloed op de temperatuur. In de herfst schommelt de temperatuur overdag tussen de 10 en 16 graden. De zon laat zich amper zien, en als ie wel schijnt is het een schraal zonnetje. Zomertijd of wintertijd, dat maakt niets uit. De thermostaat moet ‘s avonds toch een paar graadjes hoger, maar doe ik nu met enige aarzeling nu de gasprijzen ontploffen. Misschien toch maar een dikkere trui aantrekken, want ijsberen door het huis is ook geen optie. 

Ja herfst. De bladeren aan de bomen of struiken kleuren prachtig rood, geel of oranje. Het landschap verrast ons met vele tinten groen. Ook de afgevallen gele bladeren op straat geven mij een herfstgevoel. De bomen tegenover mijn appartement worden zachtjesaan kaal. Dat vind ik niet vervelend want dat geeft mij weer een wijde blik op het Het Bossche Broek. Maar waarom wordt de ene boom kaal en de andere niet, daar kan ik weleens over mijmeren. Het  blijkt dat sommige bomen bladeren hebben die dikker en leerachtig zijn. Dus gewoon sterker en daarom verliezen ze geen blad. Was ik maar een boom met dikke bladeren, verzucht ik een beetje jaloers. Immers mijn haardos wordt ook wat dunner, daar helpt geen lieve moeder aan. Ook niet de Alpecin shampoo, terwijl dat wel wordt beloofd.

Desondanks heeft de herfst veel positieve effecten lees ik in de ‘Flessenpost’ blog opgetekend in Bergen aan Zee. De herfst schijnt beter te zijn voor je gemoed. Dat snap ik nou niet zo goed, want er zijn mensen die juist in de herfst gaan somberen. Maar dat is helemaal niet nodig, zegt de 'Flessenpost'. Ben je somber, ga dan naar buiten en snuif de herfst op, dat brengt lichtheid in je hoofd, zorgt ervoor dat je er dieper van gaat slapen. Eigenlijk is het herfstseizoen goed voor je mentale gezondheid, zegt de ‘Flessenpost’. 

Of dat niet genoeg is heeft de herfst nog meer in petto. Ze biedt ook een vorm van troost. Aha, nou snap ik waarom op een condoleancekaart vaak herfstbladeren staan. Maar nu komt het. De herfst is ook goed voor je liefdesleven, nodigt uit tot samen knus knutselen onder het dekbed. Ik zie dat toch even anders, want  ik zet de thermostaat - uit een zuinig stoken overweging -  juist vroeger lager. Dan ben ik blij dat ik rond middernacht mijn inmiddels koude lijf onder mijn eigen dekbed kan verstoppen om weer warm te worden. Knusser dan dat wordt het niet. Enfin, de ‘Flessenpost’ heeft zijn/haar stinkende best gedaan om het herfstseizoen te promoten, maar ik blijf toch een zomermens!