Wat is er heerlijker dan banjeren op strand aan zee? Dus op naar Zandvoort aan zee. Even lekker banjeren en uitwaaien op het brede strand. En uitwaaien aan zee kun je, want er staat altijd wind. En verdomd, wind aan zee maakt je kop leeg én dat is vooral nu mooi meegenomen. Een beter medicijn tegen het virus bestaat er volgens mij niet. En wat is er mooier dan het trotseren van storm aan zee? En die storm was er op de eerste dag in Zandvoort. Het was een storm die dwars door mijn lijf blies, terwijl de zandkorrels als hazen over het strand joegen. Ook de golven dansten mee op de wind. Het was een fraai decor.
Alle lopende op het strand werd ik haast opgetild. Alsof ik een ervaren kitesurfer was. In mijn stoutste dromen zou ik ook wel willen kitesurfen om als een ‘vrije’ vogel’ boven de zee te hangen. Met bewondering keek ik naar al die jonge kitesurfers die onverschrokken de golven tartten om op een klein surfplankje hun kite kunsten vertoonden. De golven konden niet hoog genoeg zijn. Heel gewaagd! Wat een lef, dacht ik. Zo’n lefgozer ben ik nooit geweest. Ik was bij de minst geringe golfslag al bang om de zee in te lopen.
Gelukkig ben ik niet de enige. Vlakbij zag ik een vrouw een bal in zee gooien en tegen haar labrador roepen: ‘Bobby, zoekt de bal’! Bobby spurtte enthousiast richting de golven, maar daar bleef het bij. Bobby keek naar de goven en toen naar zijn baasje. ‘Toe Bobby, pak de bal. Je kunt het’, klonk het aanmoedigend. Maar Bobby durfde niet. Bobby had kennelijk – net als ik - watervrees. De bal werd een speelbal van de zee, maar dat kon Bobby geen bal schelen. Of er niets aan de hand was rende hij weer naar zijn baasje. Hij wist natuurlijk toch wel dat hij een knuffel zou krijgen.
Een knuffel! Wat is dat ook al weer? Ik denk dat we nog amper weten wat dat is en hoe dat moet. Eigenlijk kun je het beste maar een hond aanschaffen, dan leer je het knuffelen misschien niet af. Zo denken waarschijnlijk veel mensen. Op het strand struinden veel honden in alle soorten en maten, net als hun baasjes. De een luisterde beter dan de ander naar zijn baasje. Maar dat deert niet, wamt er is altijd een knuffeltraktatie. En dat kennen we al een poos niet meer, wij zijn nu meer van de elleboogknuffel.
En dat voorlopig niet anders zijn. De vraag is alleen: hoe compenseren we dat? Lotte Willems van het TNO Eindhoven heeft iets bedacht. Samen met collega’s heeft ze een knuffelvest ontworpen. Het is een vest waarin veertien kleine trilmotoren verstopt zitten. Daar kunnen verschillende patronen doorheen worden gestuurd. Het vest maakt via een lokale wifi-verbinding verbinding met een tablet. Lotte noemt dat aanraking op afstand. Leuk bedacht, maar dat vind ik helemaal niks. Een vest met trilmotoren doet mij eerder denken aan Parkinson. Lieve Lotte, je bedoelt het vast heel goed. Ik knuffel toch liever tijdens het banjeren aan zee of elders een voorbijlopende hond, lijkt me iets natuurlijker!
