Het theater van het verdriet

Vorig jaar, ergens in maart op een koude winteravond, opende koning Willem-Alexander het nieuwe theater aan de Parade. Op een foto in het BD proost de koning met Alex Kühne op de toekomst van het prestigieuze nieuwe theater. In de zaal zitten de genodigden te wachten, voordat de voorstelling ‘wie gaat dat betalen’ begint, op de binnenkomst van de theaterdirecteur en de koning. Na een klein half uurtje vindt de koning het welletjes, de gladde zitting van de stoel zit niet prettig. En weg is ie met zijn dienstauto. Op weg naar zijn Máxima die op het koninklijk toneel op hem wacht. Gelukkig hoeft de koning zich geen zorgen te maken over de miljoenen die zijn theater jaarlijks kost.  

En dat kunnen wij niet zeggen over ons nieuwe Theater aan de Parade. Dit theater heeft zo'n 83 miljoen gekost. Beduidend meer dan begroot. En nu, nog geen jaar na de opening, moeten er al vele miljoenen worden opgehoest om het theater in leven te houden. Theaterdirecteur Alex Kühne heeft, omdat hij kennelijk niet tot tien kon tellen, het podium inmiddels verlaten. Ook de destijds verantwoordelijke wethouder Huib van Olden is achter de coulissen verdwenen. Ik vrees dat Huib voor de aanvang van de bouw van het nieuwe theater verzuimd heeft om eerst zijn oren bij Specsavers te laten controleren. Een gehoorapparaat was namelijk geen overbodige luxe geweest. Externe adviseurs riepen toen al dat het financiële plan uiterst wankel was. 

Maar ja, bij de gemeente gaat het ook om prestige. Dus vooral niet toegeven aan kritische geluiden. En ook weten we allemaal dat in de praktijk een ambitieus project altijd veel meer kost dan begroot. Het is nooit anders geweest. Het is net als boodschappen doen, die worden wekelijks ook alsmaar duurder. Terwijl het gemeentebestuur in rep en roer is over het theater loopt er nog een groot project in onze stad, de verbouwing van de bibliotheek. De buitenkant hiervan is helemaal ingepakt. Ook dit is een ambitieus project met veel uitdagingen. Aan deze gigantische renovatie hangt een prijskaartje van 31,7 miljoen, maar let op: we zijn pas halverwege. Op de prijskaartjes die door mijn handen gaan staat vaak een sticker met daarop een leuk kortingspercentage. Dat is heel wat anders. We zullen zien of de bieb straks naast het uitlenen van boeken ook geld moet gaan lenen om te overleven.

Maar dat is voor later. De vraag is nu: hoe moet het verder met het Theater aan de Parade? De Bossche schriftgeleerden in het Stadhuis gaan nu een theaterstuk schrijven met daarin vast een spannende slotscène in de sfeer ‘ wie zal betalen Zoete Lieve Gerritje’. Laat me raden: ik vermoed dat de kaartjes duurder worden en een aantal medewerkers van het theater via de artiestenuitgang de zaal verlaten. Een gelukkige bijkomstigheid is de verkoop van kaartjes, veel voorstellingen zijn volgeboekt. Daar ligt het dus niet aan. Nee, het ligt vooral aan de slechte acteerkunst van twee mensen die het theater laten bloeden in plaats van bloeien. En zie: het theater aan de Parade is vanaf heden ‘het theater van het verdriet', met in de hoofdrol Mike van der Geld en Huib van Olden!

Doemdagklok

Wist je dat er een doemdagklok bestaat? Ik in ieder geval niet. Nu begrijp ik wel dat we op een dag naar de verdoemenis gaan. Maar ja, die dag is gelukkig ongewis. De enigen die het echt weten zijn de Jehova getuigen, tenminste dat heb ik ze weleens horen verkondigen. Dan hebben ze het over de dag des oordeels. Daarom ben ik aan het kijken of ik een eiland kan vinden waar ik alsnog kan overleven. Nee, ik kies niet voor Groenland, want daar heeft tsaar Trump al een dwingend bod op gedaan. Het eiland is om verschillende redenen voor hem van strategisch belang. China wil Groenland ook. Die zou ik het dan nog eerder gunnen, want ik houd veel van Chinees eten zoals bami speciaal of bami pangang.

Nou zullen jullie vast denken dat ik allemaal flauwekul aan het verkopen ben. Dat is ook wel een beetje zo, maar de doemdagklok is er wel. Nu hebben wetenschappers de doemdagklok nog iets dichter bij middernacht gezet. De klok is van 90 naar 89 seconden voor middernacht gegaan. Dat tijdstip staat symbool voor het einde der tijden, veroorzaakt door ons toedoen. We zijn weer seconde dichter bij het doemscenario gekomen. Maar wat is een seconde? Je zult maar in de finale van De Slimste Mens zitten en je heb nog 1 seconde om je tegenstander eruit te knikkeren. Dat is een kansloze missie en dat bedoelen de wetenschappers natuurlijk ook.

De doemdagklok bestaat al sinds 1947 en is bedacht door wetenschappers uit Chicago. Deze wetenschappers hebben een lijst van gevaarlijke ontwikkelingen opgesteld: ze wijzen onder meer naar besmettelijke ziekten, kunstmatige intelligentie en de conflicten in Oekraïne en het Midden-Oosten. Maar ook naar de toename van extreme weersomstandigheden. Bovendien vrezen ze voor de toenemende nucleaire dreiging in de wereld. Wie niet?

De wetenschappers willen een wereldwijdgesprek starten over de gevaren waar ze wakker van liggen. Nu is het vervelende dat mensen die ervan wakker zouden moeten liggen er helemaal niet wakker van liggen, sterker nog: ze hebben de godganselijke dag hun ogen toe. En dat zijn juist de mannen die nu de lakens uitdelen. Het zal ze een worst wezen. Nu ben ik zelf ook een man, maar niet zo’n man die iedere dag roept: George first. 

Zo aan het eind van mijn column heb ik inmiddels een eiland in het vizier: dat is Rottumerplaat. In 1971 bivakkeerden Godfried Bomans en Jan Wolkers hier een week in totale afzondering. Dat viel hen niet mee, maar ze maakten wel bijzondere dingen mee. De enige verbinding met de bewoonde wereld was toen een radioverbinding. Ze hadden geen tijd om aan een doemdagklok te denken. Wat wil ik? Ik heb nog 1 seconde bedenktijd!