Over geluk gesproken

In deze komkommertijd is het zoeken naar een onderwerp om wat leuks over te schrijven. Ik zoek me dus een ongeluk. Deze uitdrukking ken je vast wel of heb je weleens gebezigd toen je iets niet kon vinden. Eigenlijk is het schrijven over ongeluk niet zo’n leuk onderwerp, maar ook weer wel. Dat is een geluk bij een ongeluk. Je zult je vast afvragen waarom ik hierover wil schrijven. Van het woord ongeluk wordt een mens niet echt gelukkig. Toch werd ik getriggerd door een artikel in het blad Scientias. In het artikel werd gezegd dat het streven naar geluk je ongelukkig maakt. Hoezo ongelukkig van geluk?, dacht ik. Maar hoe word ik dan wel gelukkig?

Volgens onderzoeker Felicia Zerwas is het streven naar geluk sterk verankerd in onze samenleving. “Ik heb het altijd interessant gevonden hoeveel focus er ligt op gelukkig zijn. In de westerse wereld wordt er veel nadruk gelegd op geluk. Er bestaan veel maatschappelijke normen en verwachtingen die suggereren dat mensen voortdurend gelukkig moeten zijn om een succesvol en vervuld leven te leiden. Maar het idee dat geluk een essentieel doel is, kan leiden tot druk en stress, vooral wanneer mensen het gevoel hebben dat ze niet aan deze normen voldoen”. Dus als ik Felicia Zerwas moet geloven moet je niet zoveel bezig zijn met het nastreven van geluk. Dat snap ik wel, want waarom zou je geluk nastreven? Ook weet ik niet zo goed wat geluk nou is.. In mijn beleving klinkt geluk nogal als iets ongrijpbaars. Wat ik van de geleerden begrijp gaat het bij geluk vooral over het hebben van positieve gevoelens.

Hoe zit dat bij mij? Heel simpel. Ik word blij als ik op mijn ebike een fietstocht maak én een ooievaar langs de oevers van de Maas zie uitvliegen of een veld aanschouw vol gele bloemen of klaprozen. Maar ik word ook blij omdat ik een ebike heb en dus niet zo hard hoef te trappen om vooruit te komen. Dat voelt bij mij heel positief. Maar moet ik dat geluk noemen. Het zal me een biet wezen. Eerlijk gezegd ben ik niet zo met geluk bezig. De dingen in mijn leven gaan zoals ze gaan. Net zoals in de eeuwigdurende tv-serie ‘Goede tijden, Slechte tijden. Dat is vast herkenbaar, toch? Weet je, misschien komt een geluksgevoel zo af en toe gewoon vanzelf voorbij.

Zo’n geluksgevoel overkwam mij toen ik op de laatste dag van de Olympische Spelen in Parijs Sifan Hassan in de laatste 100 meters zag versnellen en de ellenlange marathon won. Ik werd er zelfs emotioneel van. Tranen van geluk biggelden over mijn wangen. Sifan Hassan zal zich op de eindstreep vast ook heel gelukkig hebben gevoeld. Ik vind haar - weliswaar met een ongelukkige, doch vertederende woordenschat - een topatlete én een hartverwarmende sympathieke vrouw. Op 15 jarige leeftijd is Sifan door haar moeder, vanuit haar thuisland Ethiopië, naar ons land gestuurd om hier het geluk te gaan zoeken. Aha, daar komt natuurlijk het woord gelukszoeker vandaan. Toch?, Meneer Wilders. Of Sifan Hassan het geluk heeft gevonden weet ik niet, maar wij kunnen ons in alle opzichten gelukkig prijzen met een vrouw als Sifan Hassan. Over geluk gesproken!

Festival of Broken Dreams

De Parade is, na een uitstapje van een paar jaar in het Zuiderpark te hebben gebivakkeerd, weer the place to be voor het Boulevard Festival. En dat voelt bij mij als een beetje thuiskomen. Nu is de Parade niet meer de Parade van voor corona. Het plein heeft intussen een metamorfose ondergaan. Bij de vorige edities van het festival werd het plein nog omarmd door dominante paardenkastanjebomen, maar die zijn een-voor-een doodgebloed. Nu wordt het plein omringd door jonge frisse iepen en lindebomen en een majestueus theater met een dak van klatergoud. Een theater dat tevergeefs verbinding probeert te zoeken met de naastgelegen historische panden. Het theater doet nu serieus mee aan het festival. Heel slim, dat zal het theater - waar veel over te doen is geweest - goed doen. Maar echt passen in de sfeer van de Boulevard doet het theater niet, daarvoor is het te statisch. Maar dat is een detail.

Het met veel zon gevulde festival is bijna ten einde en zal straks na zonsondergang met een laatste act worden uitgewuifd. Wat volgt is een hete plaknacht waar je de slaap niet goed kunt pakken, maar wel kunt nagenieten van het Boulevard festival. Bij de aanvang was ik nog niet on the move voor het festival dat inmiddels haar veertigste editie beleeft. Dat niet on-the-move zijn veranderde echter snel na mijn eerste stappen op het festivalplein en het proeven van enkele ludieke tentjesvoorstellingen.

Inmiddels ben ik al veertig jaar een trouwe bezoeker van het theaterfestival. Een festival dat in 1985 - bij het 800 jarig bestaan van Den Bosch - in première ging als het Festival of Broken Dreams. Heel veel uurtjes heb ik rondgestruind op het festivalplein, de nodige biertjes gedronken en veel mooie en bijzondere (locatie)voorstellingen gezien. Toch wil ik de voorstellingen van 'De Stijle, Want' van een theatergroep uit Tilburg in mijn column eruit lichten. Ze speelde in een tentje waar amper twintig mensen tegelijk in pasten. Dat alleen al was humoristisch en hilarisch tegelijkertijd. Een voorstelling duurde amper twee minuten. Het ging meestal nergens over, maar de originaliteit droop er vanaf. Ik herinner me nog de voorstelling over ‘de laatste der Mohikanen. Een oude Mohikaan, daar zat ie dan, getooid als een indiaan in een bootje. Hij zei een minuut lang niks, peddelde daarna weg en een minuut later stond ik weer buiten. Daar moest ik ongegeneerd lachen om de simpele humor. Kom daar nu nog maar eens om.

'De Stijle, Want', nam op het veertigste Boulevardfestival met een voorstelling van, hoe kan het anders, twee minuten afscheid van hun publiek. Het is mooi geweest, de creativiteit is er nog wel, maar fysiek is het te zwaar geworden, las ik op hun website. Jammer genoeg heb ik hun laatste voorstelling gemist. Ik was net iedere keer te laat voor een kaartje, omdat er al snel een lange rij stond van mensen die vast onbedaarlijk wilden lachen. En dat gebeurde ook. De voorstelling zal waarschijnlijk, net als bij de vorige voorstellingen nergens over zijn gegaan, maar dat was juist de kracht van De Stijle, Want. De makers ofwel de oude jongens van 'De Stijle, Want' zijn nu achter de coulissen verdwenen. Ik nog niet en hoop nog wat jaartjes het theaterfestival te kunnen beleven. Een festival dat voor mij nog steeds voelt als een Festival of Broken Dreams. Broken Dreams, want zo is het leven nou eenmaal!