Alleen is
het jammer dat het gele virus een beetje over zijn hoogtepunt heen is, want ik
zie het langzaamaan verschralen. Hopelijk gaat dat ook snel gebeuren met het
ons haast lamleggende coronavirus. Ook in mijn hoofd ben ik zo goed als
lamgeslagen door het woord corona. Ik wil er eigenlijk niet meer over praten,
maar dat lukt gewoon niet. Dus ben ik maar dagelijks gaan wandelingen om mijn
hoofd leeg te maken. Ik kien mijn rondje slim uit, zodat ik niet veel mensen
tegenkom.
Ik begin mijn tocht op het Wilhelminaplein, loop langs café Buurt en
dan verlang ik meteen naar een biertje op het terras, samen met
buurtkrantmaatje. Maar gaat mij dat
straks nog lukken? Ik behoor immers tot de groep senioren. Nu zijn er kwieke, minder
kwieke of helemaal geen kwieke ouderen. Ik prijs me gelukkig dat ik tot de
kwieke groep behoor. Maar het tromgeroffel wordt luider om ouderen een soort van
eilandgevoel te geven in de samenleving. Allerlei wijsneuzen vinden dat wel een
optie. Nog maar even niet aan denken!
Halverwege de
Maijweg is een man zijn ramen aan het lappen. Ik zeg hem vriendelijk
goedemorgen. Dat is voor hem het signaal
om mij aan te spreken. ‘Wat hebben we tegenwoordig mooie heldere blauwe luchten.
De lucht is nog nooit zo mooi blauw geweest, en de natuur lijkt steeds meer in
balans te komen met de mens. Dat hebben we toch maar mooi aan corona te danken’.
Dat was me ook al opgevallen, de luchten zijn nu vaak hemelsblauw, haast
schilderachtig en de natuur oogt vitaler. Dat biedt wellicht perspectief.
Ik
loop verder, want ik moet nog 9200 stappen zetten. Op de Oude Vlijmenseweg komen
twee mensen me tegemoet gelopen. Zo te zien lijken ze niet van plan om achter
elkaar te gaan lopen, ze zijn te druk in gesprek. Dus ga ik alvast op de weg
lopen zonder rekening te houden met een fietser die met een boze blik moet
uitwijken om mij te kunnen passeren. Ja, dat nieuwe normaal is wel een
dingetje, een heel gepuzzel. Verderop in het parkje tegenover het JBZ snuffelen
in het uitlaatveld een paar honden aan elkaar. Bij hen speelt de anderhalve
meter norm niet. Was ik maar voor even een hond, dacht ik. Ha gelukkig, bij de Dommel doemt het blij makende gele
virus weer op!
