zondag 30 december 2018

Droeve ogen

Het jaar is weer bijna voorbij. Al heb ik het gevoel dat ik nog pas eenieder die mij lief is een mooi nieuwjaar heb gewenst. De tijd gaat als een komeet, zeker wanneer je ouder wordt. Mijn acceleratievermogen is niet meer gelijk aan coureurs in een Formule-1 race. Kortom, ik ben geen Max Verstappen meer. Nee, ik hoor inmiddels bij het leger senioren dat alsmaar uitdijt. Mijn leven wordt zachtjesaan kwetsbaarder, minder spannend. Minder spannend? Vreemd eigenlijk, omdat de spanning op onze aardkloot alsmaar stijgt dankzij dombo Trump en nog een aantal van die mafkezen. Daar zijn de perikelen - zoals geconstrueerd in het BD - rond het Bossche winterparadijs kruimelwerk. Niet om droevig van te worden. Alhoewel. Afgelopen zaterdag liep ik in de Vughterstraat ter hoogte van de altijd volle Rituels smeerwinkel. Er kwam een vrouw, behangen met Rituels tassen, met haar twee kinderen naar buiten. 'Waar is papa nou?', zei haar zoontje. 'Geen paniek, hij komt zo. Het is druk in de parkeergarage', zei de moeder. 'Dat zie je vorige keer ook en toen kwam hij niet omdat hij boos was op jou', zei haar zoontje weer. Haar ogen stonden ietwat droef. 'Hij is nu niet boos, hij komt heus wel'. Ik liep door, ofschoon ik wel benieuwd was naar de afloop.

Gisteravond, nadat ik in de VK een knap staaltje van onderzoeksjournalistiek over het werken bij Bol.com had verorberd, floepte ik de tv aan. In het mapje 'mijn opnames' stond nog een 2Doc over Nadia Murat die dit jaar in Stockholm de vredesprijs kreeg uitgereikt. Nadia is VN-ambassadeur. Zij  is al op jonge leeftijd voor altijd verminkt, zowel lichamelijk als geestelijk. Zij leidde als Jezidisch meisje een onbekommerd leven in een dorp in Noord Irak totdat IS haar dorp binnenviel en praktisch het hele dorp uitmoordde. Dit omdat de bewoners Jezidisch waren en dat was in hun ogen een verboden religie. Meisjes en vrouwen werden opgesloten  in een kamp en heel bruut seksueel misbruikt. Ook Nadia. Op wonderbaarlijke manier wist ze gelukkig te vluchten wetende dat bijna haar hele familie was vermoord. Ondraaglijk moet dat zijn. Nadia reist sinds 2015 bijna de hele wereld over om te vertellen over de verschrikkingen die in haar dorp gepleegd zijn door IS barbaren. Nadia hoopt zo dat er meer aandacht en ooit gerechtigheid komt. De ogen van Nadia staan droevig, Haar pijn lijkt mij onverdraagzaam. Toch vindt ze steeds de moed en de kracht om haar verhaal te vertellen. Vandaag als de klok om middernacht twaalf keer slaat wensen we elkaar zonder droeve ogen een mooi en vredig 2019 toe, wetende dat het maar voor even is.


Wanneer ik de tune ‘Hoe gaat ie met de formatie’? hoor in de Avondshow van Arjen Lubach word ik altijd onwijs vrolijk. Op het tv-scherm kome...