Ik ben op weg naar Portugal, het land van de voetballende oppergod en multimiljonair Ronaldo. Hij had als opdracht was land op het EK in hogere sferen te brengen. Helaas, zijn missie mislukte al snel. In de kwartfinale werd zijn land in een meedogenloze penaltyreeks naar huis geschoten. Het chagrijn was op het verwende gezicht van Ronaldo, waar nog geen rimpeltje is waar nemen, af te lezen. Toch is hij niet de jongste meer op het groene speelveld, met andere woorden: de voetbalkunstjes van Ronaldo maken niet veel indruk meer. En nu zijn de voetballers van Portugal een illusie armer en weer in het warme fado land. Ronaldo zal wel doorgereisd zijn naar Saoedi-Arabië waar hij nu, met dollartekens in zijn ogen, de witjurksultans nog steeds in extase kan brengen.Dat schrijf ik, terwijl op zo’n 10 km hoogte op weg ben naar het vliegveld van Lissabon. Als ik naar buiten kijk zie ik de eindeloze blauwe lucht en witte wolken voorbij trekken. Het land van Oranje heb ik voor even achter me gelaten, alhoewel links van me zit een jongetje met een oranje shirt. Hoe langer ik naar het shirt keek, hoe valer ik de kleur beleefde. Dat proces was de avond daarvoor al begonnen, nadat de Engelse vlak voor tijd de winnende goal scoorde. Inmiddels zijn onze jongens, ook met een illusie armer, geland op Schiphol. De Jumbo oranjebewaarder bestaat niet meer en is tot zondagavond de Engelandbewaarder. Wie wordt Europees kampioen voetballen? Er is maar een land dat qua voetbal recht op de EK- titel heeft en dat is Spanje. Dat zou ik ook gezegd hebben als ons land in de finale was geraakt. Ons land heeft zeker niet geweldig gevoetbald. Ze hebben op z’n Koemans gespeeld. Een beetje sloom en conservatief. Absoluut niet gedurfd.
Toch hebben ze iets puiks gedaan! Wat dan?, hoor ik denken. Nou, ze hebben ons land een paar weken vorstelijk oranje gekleurd en ervoor gezorgd dat de onderlinge samenhang en verbinding krachtig was. Het kan dus. Dat zouden we eigenlijk vast moeten houden, want dat is nu hard nodig. En daarom ben ik toch een beetje trots op onze voetballers. Jazeker, een beetje trots. Ondanks de verloren halve finale. Het toch een beetje trots zijn miste ik na afloop van de wedstrijd, zeker bij de NOS-verslaggever met zijn vreselijk domme vragen. Hij had ze juist een hart onder de riem moeten steken in plaats van te vragen: ‘hoe sta je hier en wat gaat er door je heen’? Als je in de regen staat, ga je toch ook niet vragen: word je nat, hoe voelt dat? Intussen zegt een stewardess: ‘de gezagvoerder heeft de daling ingezet, het lichtje stoelriemen vast is aangegaan. Buiten is het 26 graden. Wij wensen u een aangenaam verblijf in Portugal’. En dat gaat vast lukken, ook zonder Oranje in de finale!
