zondag 26 september 2021

El Tintero

Het laatste weekend in het Spaanse is bijna finito. Ik weet nog dat ik op 2 september in Eindhoven in het vliegtuig stapte van Transavia om drie uur later te landen op Malaga Airport. Nu kan ik komende dinsdag weer mijn boardingpass gaan downloaden. Om in Spaanse sferen te blijven: ‘el tiempo vuela’. En dat is ook zo. Hier aan de Costa del Sol geldt qua tijdsbeleving dat  de dagelijkse 24 uur snel gaan. Ook in het relaxte Fuengirola is geen ontkomen aan. In mijn vorige Spaanse column had ik gezegd dat ik niet zoveel meer hoefde, maar ik had natuurlijk stiekem wel een to-do lijstje in mijn hoofd. Dat lijstje heb ik, ondanks el tiempo vuela, wel zo’n beetje kunnen afwerken. 


Zo ben ik afgelopen zaterdag nog een keertje met de bus naar Malaga gegaan. Voor weinig geld brengt de bus mij naar Malaga en het aardige is dat je bij de buschauffeur nog gewoon een kaartje kunt kopen. Je moet dan wel contant geld in je portemonnee hebben, anders wordt het een mijl op zeven. De bus stopte vlakbij bij biketours Malaga. Bij dit fietsverhuurbedrijf had  ik een fiets had gehuurd. Ik vertelde de medewerkster dat ik naar restaurant El Tintero wilde fietsen. 'U wilt geen ebike?', zei het jonge meisje nadat ze mij vorsend had aanschouwd. Nee hoor, een gewone fiets is geen probleem. 'Het is wel bijna 10 kilometer fietsen hoor'! Het was lief bedoeld van haar, maar met een fiets met vijf versnellingen lukt mij dat nog wel. Al mis ik wel mijn ebike die thuis braaf in de berging op mij staat te wachten. 


Restaurant El Tintero, in het Nederlands: De Inktvis, ligt in het vissersdorpje El Palo, dat inmiddels is opgeslokt door Malaga. Dit restaurant was mij aangeraden door Rianne, de fietstourbegeleider in Malaga. Alles is daar anders. Ze hebben geen menukaart, maar de obers lopen langs met allerlei gerechten alsof het koopwaar is, vertelde ze. Je snapt wel dat mijn interesse was gewekt. Dat was wel een fietstochtje van een kleine 10 km op een ‘gewone’ fiets waard. Bovendien was het geen straf om met de koperen zon hoog aan de hemel langs een kilometerslange boulevard te fietsen.


Na zo’n drie kwartier was ik bij het spraakmakende restaurant dat pal aan het strand ligt. Het was 13.00 uur en nog niet zo druk, maar dat veranderde snel. De hongerige, vooral Spanjaarden, werden talrijker. Ik vond gelukkig snel een tafeltje waar ik alles kon overzien. Ik bestelde een copa vino blanco en wilde om de menukaart vragen. Fout dus! Er is geen menukaart. De langslopende obers zijn de menukaart. Ze komen al roepend als marktkooplui voorbij met paella, mosselen, gamba’s, boquerones, sardines en nog veel meer. Jezus, wat ik moet nou bestellen? 

Het gaat zo snel, maar gelukkig lopen er heel veel obers rond met gevulde borden. Daarnaast lopen er kelners rond die de drankjes verzorgen. Ze houden nauwlettend in de gaten of je glas nog gevuld is, anders komen je wel even manen voor nog een drankje. Het loopt allemaal als een met olijf geoliede machine. Het is een waar spektakel, een Spaans eetvermaak theater. Ik had een salade op, gamba’s piri piri en boquerones. Ik wenkte de incasseur in het groene jasje. Hij knikte vriendelijk, maar vroeg niets. Op het inmiddels smoezelig geworden papieren tafellaken schreef hij precies wat ik moest betalen. Rianne had gelijk. Restaurant El Tintero is vermaak en is een es una cosa que hacer!

Wanneer ik de tune ‘Hoe gaat ie met de formatie’? hoor in de Avondshow van Arjen Lubach word ik altijd onwijs vrolijk. Op het tv-scherm kome...