Vorige week was ik bij een theatervoorstelling van Lucas de Man in de VF. Lucas is een Vlaming, maar bovenal een woordkunstenaar. Nu vind ik veel Vlamingen woordkunstenaars. Ze zijn veel origineler en subtieler in hun taalgebruik. En ik word ook niet boos wanneer een Vlaming iets zegt wat op het randje is. Dus je snapt het al: Lucas de Man kan bij mij niet stuk. Hij trad weer eens op in de VF. Meteen een kaartje gekocht voor zijn talkshow. Waar het over ging had ik nog niet scherp. Hij zou verschillende gasten uitnodigen om over een maatschappelijk thema te delibereren. Eenmaal in de VF zag ik op een billboard in de hal dat zijn theatervoorstelling over geluk zou gaan.Geluk. Interessant, maar ook lastig. Wat is de definitie van geluk? Ik tikte op google het woordje geluk in. Ik las dat geluk vooral te maken heeft met de mate van tevredenheid in je. Het is voor een deel ook erfelijk bepaald of anders gezegd wat je bij je geboorte hebt meegekregen als gemoedstoestand. Als je maar voldoende endorfine en dopamine in je bagage hebt dan red je het wel. Maar het is ook afhankelijk van de situatie waarin je verkeert. Als ik geluk moet definiëren zou ik simpelweg zeggen: geluk is geen pech hebben. En het geluk was die avond met me.
Ik had namelijk het geluk dat ik op de tweede rij zat, dicht bij het podium. Zo kon ik alles goed zien en volgen, want mijn ogen zijn, ondanks mijn Eyelove bril, ook niet zo scherp meer. Onder mijn stoel lag een geplastificeerd wit vel papier met een viltstift en een gum om uit te vegen. En naast me zat een leuke vrouw, dat kon ik dan wel goed zien. Het beloofde een mooie avond te worden. Lucas had twee lieftallige assistentes meegenomen. Een muzikale kunstenaar achter een drumstel en een woordkunstenaar achter een laptop. Start de show zou Margriet van der Linden zeggen. Meestal gaat aan het begin van een voorstelling het licht uit in de zaal.
Dit keer niet, want van ons werd verwacht dat we zouden anticiperen van wat er op het podium wordt gezegd. Eigenlijk heb ik daar een godsgruwelijke hekel aan. Dat gevat doen of een kwinkslag maken, dat vind ik maar niks. Maar bij Lucas de Man was er geen ontkomen aan. Het geplastificeerde vel wit papier onder mijn stoel verleidde mij om mee te doen. En ja hoor, daar kwam de eerste vraag. Je kon erop wachten. Wat zegt geluk jou?, vroeg Lucas. Het mocht maar een woord zijn, dus geen verhandeling over geluk. Ik keek met een schuin oog naar wat mijn buurvrouw opschreef. Gelukkig was het leesbaar wat ze schreef. ‘Samenzijn’ schreef ze. Ik dacht: daar kan ik niet voor onderdoen en schreef solidariteit op het maagdelijk witte vel papier. Ik keek om en zag dat ik niet de enige was in de zaal die dit dacht. Dat noem ik nou: geen pech, maar geluk hebben!
