Aan de wandel

Mijn balorigheidvirus heeft de benen genomen. Nu nog het coronavirus, maar dat is voorlopig wishful thinking. Vanmiddag nodigde het zonnetje, hoog aan de blauwe hemel, mij uit om een stevige wandeling te maken van minstens 10.000 stappen. Dat is gelukt, al moest dat wel in twee fases. Ik moest namelijk ontzettend naar het toilet. Gelukkig was ik in de buurt van mijn appartement waar het toiletpapier mij toelachte. Ik ben namelijk, toen ik terugkwam uit Lissabon, subiet naar AH gegaan om 24 rollen toiletpapier te kopen. En aangezien we steeds meer in statistieken zijn gaan denken heb ik uitgerekend dat ik hiermee zo’n 96 dagen vooruit kan. Het is wel zo dat ik in dit scenario mijn vrouw niet heb meegerekend, maar die gebruikt altijd minder toiletpapier dan ik. Dat gegeven kan ik dus uitvegen!

Goed. Daarna ben ik weer aan de wandel om mijn 10.000 stappen te realiseren. Het aantal mensen wat ik op straat tegenkwam was klein, maar het hield mij wel alert. Op de Koningsweg zag ik twee vrouwelijke vijftigers elkaar naderen. Vrouw 1: ‘hoi, hoe gaat het met jou? Dat is een poos geleden. Kom hier dan krijg je een knuffel’. Dat gebeurde ook. Vrouw 2 was verrast en verbaasd. ‘Waarom doe ik dat nu’, zei vrouw 1. ‘Ik volg de richtlijnen van het RIWV’. ‘Nu even niet’, zei vrouw 2. Ik liep maar snel door. Op de brug bij de Handelskade hoorde ik twee jonge mensen ruzie met elkaar maken. ‘Waarom ben je nu boos? Is dat omdat de kleur van je tasje niet mooi vind?’ Het meisje bleef boos kijken en had geen enkele zin om te reageren. Aha, dacht ik: ook jonge mensen voelen de toenemende virus spanning. 

Een kwartiertje later was ik bij het Bastion Oranje aan de Zuidwal. Het zonnetje scheen nog steeds hartverwarmend. Op een bankje zaten twee hippie-achtig geklede jonge mensen. Hun hond stond op gepaste afstand aangelijnd, op zo’n anderhalve meter. De man speelde gitaar en samen zongen ze ‘Fire’ van Bruce Springsteen. Eigenlijk een heel toepasselijk liedje in deze voor veel mensen zwaarbewolkte tijd. Het klonk fraai en dat liet ik hen ook merken. De man lachte schaapachtig en de vrouw keek mij niet begrijpend aan. Bijna thuis kwam ik ze weer tegen. Ze spraken Engels met elkaar. Ik zag dat de vrouw mij herkende en misschien wel dacht: wat zei die man eigenlijk? It was nice!

Troosteten!

Ik ben weer thuis. Ryanair heeft mij gistermiddag vanuit Lissabon keurig gedropt op Eindhoven Airport. Van het ene naar het andere virusgebied. In Portugal was de laatste dagen de boel ook al redelijk op slot gegaan. Gelukkig heb ik afgelopen vrijdag in Lissabon in de wijk Belém nog kunnen genieten van een heerlijk Pastéis de Bélem bij het gelijknamige lunchrestaurant. Het is een klein taartje gevuld met pudding. Normaal zit het lunchcafé tjokvol met toeristen die zo’n heerlijke lekkernij willen eten als ze in Lissabon zijn. Nu kon je de taartjessmullers met tien vingers tellen. Uit balorigheid – daar is het woord weer – heb ik twee Pastéis de Belém gegeten. Troosteten noemen ze dat, geloof ik.

Ach, je moet wat nu het socializen in de ban wordt gedaan en je beter geen afspraken kunt maken met vrienden of familie. Nog even, en afspraken maken wordt verboden. Vandaag heb ik geprobeerd om bij te houden hoe vaak het woord corona op de radio wordt gebezigd. Maar daar is geen beginnen aan. Ik heb de radio op een andere zender gezet, want anders word ik, zonder dat iemand mij besmet, alleen al besmet door het woord corona. Dat is heel vermoeiend. Minister Bruins van Volksgezondheid is al afgetreden, want hij is oververmoeid geraakt. Nog even en we raken allemaal oververmoeid en overspannen, want er wordt over niets anders meer gesproken.

Vanmiddag hoorde ik dat alle ouderen gewoon binnen moeten blijven, contact met de medemens buiten de voordeur vermijden. Nu hoor ik bij deze groep. Ik moet de komende weken een kasplantje worden, dat vind ik heel bizar! Langzaam krijg ik het unheimische gevoel dat er een hogere macht is die vindt dat er te veel (kwetsbare) ouderen zijn. Ik noem hem god Corona. Ik weet wel dat wanneer je tot de (heel) oudere generatie behoort de dood een oorzaak moet hebben, maar dat zal god Corona hopelijk niet op zijn geweten willen hebben!

Veel binnen blijven lukt wel, maar balorig als ik ben sluip ik ‘s morgensvroeg AH binnen. Dan is het nog stil. Ik pak snel een mandje, mijdt mensen en ga op zoek naar eten. Nee, niet naar gezond eten, maar naar troosteten. Ik heb 48+ oude kaas gekocht, wat ik normaal nooit doe. En gelukkig lagen er nog voldoende chips in de schappen en was het Grolsch bier in de bonus. Weer thuis, NPO Radio 5 aan, en mijn dag is Coronavrij!

Nog balorig

Ja, ik ben nog steeds een beetje balorig. Dat zou niet moeten, want ik geniet van de Portugese zon. Terwijl ik dit schrijf zit ik op het terras van een onmetelijk grote tuin in Palmela. De vogels fluiten, de wind waait als een kabbelend beekje. Naast me ligt hondje Lita geduldig te wachten op de volgende aai over haar bol. Dus zal niemand het snappen dat ik toch balorig ben. Maar ik voel me beperkt of liever gezegd: ingesnoerd. China heeft het voor elkaar gekregen om de ganse wereld bijna ten onder te laten gaan aan een virus dat zomaar in je lichaam kan kruipen en je ziek maakt. Je hoeft er bijna niets voor te doen om het te vermeerderen. De angst en paniek is bizar groot in veel landen. Nu is angst een slechte raadgever, maar het zit al in onze vezels. We hamsteren ons suf.

Ik ben absoluut geen complotdenker, maar wat er nu gebeurt is zo surrealistisch. Het lijkt wel of ergens een regisseur zit die dit heeft bedacht. Dit om de wereld in opperste verwarring te brengen en economisch gezien een beetje veel naar de kloten te helpen. Je kent vast de tv-reclame wel van: ‘Ramen dicht, deur op slot. Geef inbrekers geen kans!’ Intussen zijn alle ramen dicht en de deuren op slot. Wie zich naar buiten begeeft wordt onmiddellijk door een soort van corona-politie in zijn kraag gegrepen. Je gelooft het niet, maar ik zag gisteren op tv dat in Madrid dit gebeurde. Deed mij even denken aan de shariapolitie!

Zittend in het aangename Portugese zonnetje in Palmela, waar het normaal al stil is, is het nu heel stil. Het terras met het fantastische panoramische uitzicht op Lissabon is en voelt leeg. Normaal gesproken zou ik, als in Palmela ben, op dit terras een koud Sagres biertje drinken en wat nostalgisch mijmeren over de dingen die voorbij zijn. Maar nu heb ik het gevoel dat ineens de onbekommerdheid van het leven, van de dingen die nog moeten komen voor een poos voorbij zijn, dat maakt mij balorig.