Pas zat ik nog in een zonnig Kos op een strandstoel aan een azuurblauwe vredig kabbelende zee. Voor mij dobberde een stuurloos aftands Grieks blauwwit bootje. Terwijl ik daar naar keek, moest ik even denken aan de politieke theaterkaravaan die vanaf komende zomer weer langs komt. Overal zullen er weer theatervoorstellingen of one-(wo)man-shows op de agenda worden gezet om ons opnieuw te verleiden tot een stem op. Ja, op wie? Een goede vraag? Het politieke theater doet mij sterk denken aan het vroegere theaterfestival Boulevard of Broken Dreams. Nee, dan gaat het zeker niet om de inhoud, maar om de laatste twee woorden: ‘Broken Dreams. Daar worden we namelijk in de politiek constant mee gefêteerd. Veel zeggen, niets doen. En zo gaat altijd.
Op het jaarlijkse theaterfestival de Boulevard word ik ook vaak gefêteerd op "broken dreams", maar dan voelt het heel anders. Immers zo’n theaterfestival doet ertoe, prikkelt je zintuigen en laat je genieten van kunst en cultuur. Een theaterfestival noem ik zuurstof voor de geest. Het vergroot je denkvermogen en biedt je de kans om breder en dieper naar maatschappelijke vraagstukken te kijken. Om verdraagzaam te zijn, met elkaar in gesprek te gaan en meer begrip te tonen voor hen die het niet gemakkelijk hebben in onze samenleving. Door dan vaker in de spiegel te kijken kunnen we van elkaar leren.
Of toch niet? Ik denk ook van niet. Een aantal partijen aan vooraf de rechterkant denkt daar duidelijk anders over. Intussen heeft de verkiezingskoorts al een ongezonde temperatuur aangenomen. Op de verschillende partijcongressen wordt nu al elkaar de maat genomen met vooral de mensonterende oorlog in het Midden Oosten als splijtzwam. Want kom niet aan Israël. Hoe het verder moet weet ik ook niet. Ik weet alleen dat het oog om oog, tand om tand handelen, wat nu gaande is, ons verder van de beschaving en de democratie zal doen geraken.
En over democratie gesproken. Eind oktober gaan we dus opnieuw naar de stembus om onze stem uit te brengen. Dat we de vrijheid hebben om te stemmen is absoluut heel mooi, maar dit keer twijfel ik. En weet je waarom? Ik geloof niet echt meer in het politieke theater. Het gaat vaak om eigen gewin. Ook het publieke applaus voor de politiek is inmiddels minder geworden. Het politieke theater is dat Grieks bootje geworden dat ik in de haven van Kos stuurloos zag dobberen. Eigenlijk vind ik het huidige politieke systeem zo goed als failliet. Ik denk dat het de hoogste tijd wordt voor bekwame onafhankelijke bestuurders, die niet links of rechts denken, maar vanuit hun specifieke kennis en kunde ons land op de rails houden en toekomstbestendig proberen te maken. Ook dan zullen er vast ‘broken dreams’ volgen, maar die zullen dan vast niet naar links of rechts wijzen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten