Langzaamaan voel ik me als een fietsband die traag leeg loopt. Ik blijf wel doorfietsen, maar het kost me steeds meer moeite om vooruit te komen. Eigenlijk is het meer vals plat fietsen geworden totdat mijn fietsband echt leeg loopt. En nu ik dit schrijf is mijn fietsband – figuurlijk gesproken – leeg. Je leeg voelen en het niet precies kunnen duiden. Komt je dat ook bekend voor? Soms heb ik een vol gevoel, maar dan weet ik tenminste waar het vandaan komt. Of ik heb teveel gegeten of teveel gesnackt. Dat laatste is dan meer een guilty pleasure. Het lege gevoel voelt meer als fantoompijn. Ik noem het lockdownpijn! Nu kan ik hiermee wel naar mijn huisarts gaan, maar hoe leg ik haar dat uit. Nu is mijn huisarts wel een knappe en charmante verschijning waar ik met plezier naar toe gaat, ook al heb ik niets of iets vaags.
Dus toch maar even gebeld met de assistente om haar mijn nieuwe onzichtbare kwaal voor te leggen. Ik zei tegen haar: ik denk dat ik lockdownpijn heb. Aan de andere kant van de lijn bleef het even stil. ‘Wat zegt u: lockdownpijn’? Ja, dat zeg ik. Nou, daar heb ik nooit van gehoord. Ik denk niet dat de dokter je kan helpen, misschien moet u naar een psycholoog’. O, zei ik. Een psycholoog? ‘Maar ik zal ter geruststelling de dokter raadplegen. Blijft u even aan de lijn. Ik zet u in de wachtlijn’. Er klonk intussen een Andre Rieu-achtig deuntje, een of andere Weense wals, misschien wel met de bedoeling om mij meer te ontspannen om zo mijn lockdownpijn te verlichten. Vijf minuten later hoor ik weer de stem van de assistente door mijn 06: ‘de dokter heeft er ook nog nooit van gehoord, maar kan zich er wel iets bij voorstellen. Ze snapt het wel. Het enige wat ze tegen je wil zeggen is: hou vol’!
Hou vol. Nondeju, dat hoor ik of lees ik al sinds medio maart vorig jaar. Er zelfs een website ‘Hou vol, we kunnen dit’. Hou vol. Yes we can! Is dat niet een beroemde uitspraak van Barack Obama uit zijn verkiezingscampagne in 2008. Hij riep dit vaak. Tevergeefs, want hij kreeg wat ie wilde ook niet voor elkaar. Op houvol.com staan verhalen van onder andere scholieren, vrijwilligers, ondernemers en kappers. O ja de kapper, daar moet ik hoognodig naar toe. Ik kan bijna een staartje maken. Ook moet ik naar de pedicure. Mijn teennagels groeien door de neuzen van mijn schoenen heen. Ik voel ze bij elke stap. En ik zet dagelijks zo’n 10.000 stappen, dan weet je het wel. Dagelijks 10.000 stappen zetten is zo’n tik die ik heb overgehouden aan dat virus. Maar ik ben niet enige. Zo las ik op houvol.com dat Alex en Sanne iedere dag om 17.00 op de fiets springen voor een rondje door het bos. Ze vinden het relaxt, maar missen wel de kroeg en het uiteten gaan. Aha, dat zal het zijn wat ik mis. Nu snap ik waar mijn lockdownpijn vandaan komt!
