Terwijl ik in de luwte van een aftands Grieks bootje in zonnig Kos op een strandbedje lig weet ik dat het politieke theater deze zomer weer naar ons toekomt. Overal zullen weer theatervoorstellingen of one-(wo)man-shows op de agenda worden gezet om ons opnieuwlte verleiden tot een stem op. Ja, op wie? Een goede vraag? Het politieke theater doet mij sterk denken aan het vroegere theaterfestival Boulevard of Broken Dreams. Nee, zeker niet om de inhoud, maar om de laatste twee woorden: ‘Broken Dreams. Daar worden we namelijk constant mee gefêteerd. En zoals altijd wordt de kiezer straks weer van alles beloofd, van meer woningen tot nog betere levensomstandigheden. Als de asielzoeker maar opdondert. Immers het is allemaal de schuld van hen.
Op het jaarlijkse theaterfestival de Boulevard word ik ook gefêteerd op broken dreams, maar dan heel anders. Immers zo’n theaterfestival doet ertoe, prikkelt je zintuigen en laat je genieten van kunst en cultuur. Een theaterfestival noem ik zuurstof voor de geest. Het vergroot je denkvermogen en biedt je de kans om breder en dieper naar maatschappelijke vraagstukken te kijken. Om verdraagzaam te zijn, met elkaar in gesprek te gaan en meer begrip te tonen voor hen die het niet gemakkelijk hebben in onze samenleving.
Maar goed, een aantal partijen denken daar anders over. En nu moet we straks in oktober opnieuw naar de stembus om onze stem uit te brengen. Ik twijfel. Waarom? Ik geloof niet meer in het huidige politieke theater. De opgevoerde acts van de meeste tweederangs acteurs zijn niet meer om aan te horen. Het applaus is verstomd. Het politieke theater is een aftands Grieks bootje geworden. Dus wordt het de hoogste tijd voor een groep mannen en vrouwen - door ons gekozen -die als bestuurders niet links of rechts denken, maar vanuit hun specifieke kennis en kunde ons land op de rails houden en toekomstbestendig maken. Ook dan zullen er vast ‘broken dreams’ zijn, maar die zullen anders voelen!
