Van de week fietste ik achter twee veertigers die, net als ik boodschappen hadden gedaan, op weg waren naar huis. Op zich niet vermeldenswaardig, totdat zij zei: onze buurman is zo gek als een deur. Ze fietste behoorlijk door, dus was het voor mij doortrappen om te horen waarom de buurman zo gek als een deur is. Haar partner zei: 'hoezo dan'? Zij: 'hij wil in zijn tuin een zandbak aanleggen zodat ie vast kan wennen aan het idee dat Nederland in de toekomst steeds meer op de Sahara gaat lijken. Hij keek haar aan en zei: 'het is wel een vreemde snuiter, maar zo gek als een deur gaat mij wat ver'. Ze deden er intussen nog een tandje bij en ik haakte af. Ik was trouwens toch bijna thuis. Zo gek als een deur galmde nog even door mijn hoofd. Ik weet: het is een gezegde. Maar waarom zou een deur gek zijn? Een deur is heel functioneel die je open en dicht kunt maken. Dat is toch niet gek. Oké, iemand die er doorheen loopt kan gek zijn. Maar ik ga mijn hoofd hierover niet breken nu de snoeken naar adem happen.
Ja, je leest het goed. Er zijn snoeken in ademnood. Er moest een visambulance aan te pas komen om de snoeken te redden van een wisse dood. Niels Houben van de visambulance rukt overal in Brabant uit om snoeken in ademnood te redden. Ik wist niet eens dat zoiets bestond, maar in ons land bestaat er voor elk probleem een (schijn)oplossing. Alleen zijn de vissers niet zo blij met het redden van snoeken in ademnood las ik. Voor hen geldt: de een zijn dood is de ander zijn brood. Maar alle gekheid op een stokje, de snoeken staan wel exemplarisch voor de wereld van nu. Bijna iedereen hapt zo langzamerhand naar adem. Komt het niet door de hitte, dan komt het wel door de alsmaar stijgende prijzen in de supermarkt die voor een hongerklop gaan zorgen bij een groep mensen. Komt dan bij hen de boodschappenambulance langs? Ook bedrijfsprocessen zijn naar adem aan het happen.
In 1973 zong Barend Servet in een satirisch programma: "Waar moet dat heen, hoe zal dat gaan. Waar komt die rotzooi toch vandaan. Wat moeten wij met ons bestaan, de wereld is nog niet vergaan". En warempel is deze tekst bijna 50 jaar later nog steeds actueel. Nee, de wereld is nog niet aan het vergaan. Maar het schuurt en wringt steeds meer. Het saharazand is in aantocht. Hebben we iets geleerd? Amper. Is er een oplossing? Ik weet het niet, maar gelukkig hebben we in ons land heel veel experts. Dat is weer het mooie van ons land dat we voor ieder belangrijk vraagstuk wel een expert hebben. Nu hebben we sinds kort ook droogte-experts. Een van hen zegt: 'we moeten zuiniger met water omgaan, we moeten ons realiseren dat niet alles meer kan'. Simpel toch? Dus niet! Daar zit 'm nou precies de crux. We zien het niet of we willen het niet zien. En zo worden we straks net zoals die buurman wellicht zo gek als een deur!
