La querre

Een column schrijven in oorlogstijd voelt niet fijn. Want al lijkt er bij ons niets aan de hand en leven we zoals we gewend zijn te leven, maar van binnen voelt het verdrietig. De machteloosheid, de angst regeert in mijn hart. De oorlog in Oekraïne is niet ver weg, krap twee dagen rijden en je bent ineens in de hel beland. De oorlogsellende in Oekraïne domineert het dagelijkse gesprek, al probeer ik het nonchalant te vermijden door te hebben over koetjes en kalfjes. Ik kijk amper tv, lees amper de krant en volg het nieuws mondjesmaat. De oorlog in Oekraïne is te gruwelijk voor woorden, het overstijgt mijn verstandelijke vermogens. Ik kan het niet bevatten dat één man in een tijd van mondige mensen zijn wil oplegt aan zijn volk en dat randdebielen in het Kremlin en oligarchen goedkeurend achter hem aan marcheren. Is er nou niemand in Rusland die deze idioot kan stoppen en hem naar Siberië kan deporteren zodat hij daar van ellende dood gaat? Ik zou zeggen tegen de Russische bevolking: ga allemaal tegelijk de straat om te protesteren. Maak er een soort van anjerrevolutie van

Natuurlijk heb ik makkelijk praten, want intussen verblijf ik aan de Andalusische kust waar het wederom goed toeven is. Alleen de zon mag nog meer zijn best doen. Waarschijnlijk is de zon, net als de mens, ook een beetje in de war. Zelfs de Sahara aan de andere kant van de zee strooit ons nu voor even zand in de ogen. Hopelijk gaat het Saharazand ook richting Poetin. Ik weet niet of Putin, zo schrijven ze dat In Spanje, ook hier het gesprek van de dag is. Spaans versta ik amper op een paar woorden na. Maar gelet op de krantenkoppen denk ik van wel. Het woord guerra, Spaans voor oorlog, komt vaak voorbij. In het gemeentemuseum van Fuengirola is een tentoonstelling van cd-hoezen van een paar jonge Spaanse kunstenaars. Mijn oog werd meteen getrokken naar een cd-hoes met daarop een afbeelding van een heel bekend werk van Picasso: la guerre. Op de cd  staan een aantal liedjes over de Spaanse oorlog. Nu werkt muziek - ook bij mij -  altijd heilzaam en biedt het troost. Hopelijk zullen de Oekraïners dat ook vinden.

Weer terug op balkon van mijn appartement keek ik onder het genot van een aangenaam zonnetje naar twee meeuwen die aan de rand van het zwembad vertoefden. Tenminste ik denk dat het zeemeeuwen zijn ofwel gaviotta’s in het Spaans, maar het kunnen met gemak andere vogels zijn. Dat weet je in Spanje maar nooit. De twee brutale gaviotta’s waren druk met elkaar aan het kwetteren  en danste een beetje fel om elkaar heen. Eerst dacht ik dat ze ruzie hadden zoals gewone mensen dat soms ook hebben, maar even later bleek het een soort van paringsdans te zijn. Dat duurde een minuut en toen sprong de mannetjesmeeuw bovenop de andere meeuw en schetterde het uit van genot. Ook dat duurde een minuut en toen was de vogel gevlogen, terwijl de vrouwtjesmeeuw nog wat verdwaasd rond keek om na een minuut de andere kant uit te vliegen. Voor even was de la guerre ver weg.