Trots

 Ik ben op weg naar Portugal, het land van de voetballende oppergod en multimiljonair Ronaldo. Hij had als opdracht was land op het EK in hogere sferen te brengen. Helaas, zijn missie mislukte al snel. In de kwartfinale werd zijn land in een meedogenloze penaltyreeks naar huis geschoten. Het chagrijn was op het verwende gezicht van Ronaldo, waar nog geen rimpeltje is waar nemen, af te lezen. Toch is hij niet de jongste meer op het groene speelveld, met andere woorden: de voetbalkunstjes van Ronaldo maken niet veel indruk meer. En nu zijn de voetballers van Portugal een illusie armer en weer in het warme fado land. Ronaldo zal wel doorgereisd zijn naar Saoedi-Arabië waar hij nu, met dollartekens in zijn ogen, de witjurksultans nog steeds in extase kan brengen.

Dat schrijf ik, terwijl op zo’n 10 km hoogte op weg ben naar het vliegveld van Lissabon. Als ik naar buiten kijk zie ik de eindeloze blauwe lucht en witte wolken voorbij trekken. Het land van Oranje heb ik voor even achter me gelaten, alhoewel links van me zit een jongetje met een oranje shirt. Hoe langer ik naar het shirt keek, hoe valer ik de kleur beleefde. Dat proces was de avond daarvoor al begonnen, nadat de Engelse vlak voor tijd de winnende goal scoorde. Inmiddels zijn onze jongens, ook met een illusie armer, geland op Schiphol. De Jumbo oranjebewaarder bestaat niet meer en is tot zondagavond de Engelandbewaarder. Wie wordt Europees kampioen voetballen? Er is maar een land dat qua voetbal recht op de EK- titel heeft en dat is Spanje. Dat zou ik ook gezegd hebben als ons land in de finale was geraakt. Ons land heeft zeker niet geweldig gevoetbald. Ze hebben op z’n Koemans gespeeld. Een beetje sloom en conservatief. Absoluut niet gedurfd.

 Toch hebben ze iets puiks gedaan! Wat dan?, hoor ik denken. Nou, ze hebben ons land een paar weken vorstelijk oranje gekleurd en ervoor gezorgd dat de onderlinge samenhang en verbinding krachtig was. Het kan dus. Dat zouden we eigenlijk vast moeten houden, want dat is nu hard nodig. En daarom ben ik toch een beetje trots op onze voetballers. Jazeker, een beetje trots. Ondanks de verloren halve finale. Het toch een beetje trots zijn miste ik na afloop van de wedstrijd, zeker bij de NOS-verslaggever met zijn vreselijk domme vragen. Hij had ze juist een hart onder de riem moeten steken in plaats van te vragen: ‘hoe sta je hier en wat gaat er door je heen’? Als je in de regen staat, ga je toch ook niet vragen: word je nat, hoe voelt dat? Intussen zegt een stewardess: ‘de gezagvoerder heeft de daling ingezet, het lichtje stoelriemen vast is aangegaan. Buiten is het 26 graden. Wij wensen u een aangenaam verblijf in Portugal’. En dat gaat vast lukken, ook zonder Oranje in de finale!

Voorbij denderen

‘Der zug donnert vorüber’. Deze zin herinnert me nog vaak aan de Duitse les op de middelbare school. Zo af en toe komt deze zin boven drijven in mijn hoofd. Niet dat er een directe aanleiding is om te zeggen: 'Der zug donnert vorüber', maar de zin klinkt alsof iets overweldigend is. In goed Nederlands betekent de zin: de trein raasde voorbij. Eigenlijk is het flauwekul wat ik hier bezig, maar ook weer niet. Afgelopen zaterdag bezigde ik deze zin plots vlak voordat ik naar bed ging, nadat ik die avond in de Grote Kerk op het Kerkplein had genoten van een prachtig zomerconcert. Een verrukkelijk zomerconcert waarin bandoneonist Carel Kraayenhof met zijn Adios Nonino de avond naar een absoluut hoogtepunt stuwde. Ik proefde weer even de traan van Maxima.

Wel fluisterde ik de zin in de stilte van de naderende nacht, want anders zou mijn partner misschien gaan denken dat ik van het padje geraak. Nou ja, dat zou zo maar kunnen, want binnenkort stijg ik op de leeftijdranking. En hoe hoger op de ranking, hoe hoger de kans op wartaal. In die context noem ik de twee bejaarden seniele potentiële rollator presidentskandidaten in VS die in november hakkelend en wel om de gunst van hun kiezers gaan vragen. Zou dat trouwens de reden zijn dat het BD een artikel heeft geschreven over senior-seks? ‘Senior-seks bestaat’!, luidde de kop. 'Wie denkt dat seks ophoudt boven een bepaalde leeftijd heeft het mis. Ouderdom hoeft in bed de pret niet te drukken', vertellen deskundigen die waarschijnlijk zelf een stuk jonger zijn. Wel zeggen ze dat 75-plussers veel minder actief zijn. 

Niet zo vreemd, want iedere onverwachte beweging kan leiden tot kramp in je been of verdraaiing van je rug of nog erger: een tochtje naar de EHBO-post. Als je het na wikken en wegen het toch doet, dan wil je indruk maken op je partner én onder het genot van een biertje bij je vrienden pochen over je senior-seks. Hen vertellen dat je geen Viagra-pil nodig had of een rollator om een aanloop te nemen tot de daad. Kortom, je pleegt een soort van plengoffer. Een plengoffer is een offerande waarbij een vloeistof op een altaar wordt geplengd. Ik denk dat mijn columnlezers nu vast over een hoogtepunt gaan fantaseren.

Van plengoffer naar Keti Koti is een kleine, doch serieuze stap. Plengoffer en Keti Koti zijn  onlosmakelijk met elkaar verbonden. Op 1 juli jl. was de officiële herdenking van het slavernijverleden in het Oosterpark in Amsterdam. De woorden van een van de sprekers, burgemeester Femke Halsema, maakte veel indruk op de aanwezigen, maar ook op mij. Ze zei: ‘Een verbrande huid geneest niet als die telkens weer wordt opengehaald met het brandijzer van het hedendaagse racisme’. Tijdens haar toespraak voelde ik de onaangename en overweldigende wind waaien van het nieuwe, nogal heel rechtse kabinet. In mijn hoofd voelde ik weer plotsklaps de zin ‘ Der zug donnert vorüber’ opwellen. Ik hoop vurig dat 'der zug' heel snel voorbij zal denderen.

Zomergevoel

 Ik liep in de Nieuwstraat op weg naar huis. Het regende weer eens. Mijn paraplu was mijn beschermfactor. Normaal gesproken zou je nu een zonnebrand beschermfactor nodig hebben. Maar niets is minder waar, want het regende al vanaf het moment dat ik mijn ogen opendeed. Niet verrassend. De weervrouw van het KNMI had de avond daarvoor in het late NOS-journaal al veel nattigheid in ons land voorspeld. Veel nattigheid! Dat voel ik ook als ik niet op tijd ga plassen, maar dat heb ik zelf in de hand. De overvloedige nattigheid die uit de lucht valt, heb ik niet in de hand. Maar laten we vooral niet somberen. Er is immers helemaal niets aan de hand, zegt BBB-voorvrouw Caroline van der Plas. Ja, zij weer. Boos en stampvoetend had ze al moeten aanhoren dat de EU de natuurherstelwet heeft omarmd.

Haar buienradar ging bij dit nieuws meteen pieken. En Caroline, die rechtstaatlijke nattigheid zal nog wel even aanhouden nu jouw favoriete regeringscoalitie binnenkort op het bordes verschijnt met een alziende geheime dienst-agent als premier. O ja, Caroline was onlangs nog naar Brussel geweest om daar eindelijk eens met haar vuist op de tafel te slaan, want kom niet aan haar boeren. Die hebben - net als Caroline - tenminste echt vlees op de botten. Wel jammer voor haar dat er in Brussel geen tafel te vinden was waar ze op kon slaan. Maar ja, haar gekwek slaat ook nergens op. Het is simpelweg gewoon allemaal boerenbedrog. En als het regent zal Caroline zeggen: het regent zonnestralen. Niet dat het haar woorden zijn, zo creatief is ze nou ook weer niet.

Intussen loop ik nog steeds in de Nieuwstraat. Halverwege de Nieuwstraat keek een man mij nogal doordringend aan. Ik zag dat de goede man, zo te zien aan zijn groene jack, een medewerker was van Weener XL. Hij liep met een plastic zak vol afval die hij uit een gemeentelijke afvalbak had gevist naar een soort van bolderkar. Mag ik u wat vragen?, vroeg hij beleefd doch resoluut. Natuurlijk zei ik. Wordt het dit jaar nog zomer? Ik wilde eerst zeggen: dat moet je aan Geert Wilders vragen want die zei dat de zon weer zou gaan schijnen. Maar daar had de goede man niets aan, tenzij hij op de PVV had gestemd. Ik denk het niet en keek vertwijfeld naar boven. Ook hij keek naar boven en zei: ik denk het ook niet, en fietste weg op naar de volgende volle afvalbak. Al neuriënd ‘Het werd zomer’ liep ik onder moeders paraplu naar huis. Er zijn trouwens veel liedjes waarin de zomer wordt bezongen. Dat geeft troost. Het mooiste liedje vind ik ‘Here comes the Sun’ van the Beatles, maar ‘Als de zon schijnt’ van Andre van Duin verwarmd mij ook. En zo kreeg ik toch het gewenste zomergevoel, terwijl de regen op mijn paraplu tikte

Brede welvaart

Ik vind het best veel verrassend klinken dat ons land in Europa zo goed scoort op ‘brede welvaart’. Alleen Zweden moeten we boven ons dulden. Voordat ik probeer te begrijpen waarom we zo goed scoren ga ik eerst even het begrip ‘brede welvaart’ nader beschouwen. Brede welvaart gaat - naast materiële welvaart - over welzijn of tevredenheid van mensen op verschillende vlakken. Nu klinkt tevredenheid op verschillende vlakken best wel abstract. Om je uit de droom te helpen: het gaat over gezondheid, milieu, onderwijs, persoonlijke ontwikkeling en sociale cohesie. Nou ja, als de tevredenheid op deze vlakken zo goed scoort in ons land vraag ik me toch af waarom zoveel mensen op een radicaal-rechtse partij hebben gestemd?

Eigenlijk zijn we helemaal niet zo tevreden. Schone schijn dus. We beseffen - denk ik - te weinig dat we in een heel welvarend land leven, ondanks dat de Haagse politiek in onze beleving er zo af en toe een zootje van maakt. Maar om dan op een radicaal-rechtse partij te stemmen is niet goed voor ons welbevinden. Dat levert over het algemeen weinig goeds op. Dictatuur ligt dan op de loer. Sla de geschiedenisboeken maar open. Ben ik nu een zwartdenker? Want, ja want? In Zweden is een nogal rechtse regering aan de macht. En laat Zweden notabene als beste scoren in Europa als het gaat om brede welvaart. Tja, hoe kan dat? Ik kan maar één thema bedenken: het is de schuld van de asiel- of de gelukszoeker die steeds weer onze kant op komt. De asielinstroom hangt als het zwaard van Damocles boven Europa.

Waar dat toe zal leiden vind ik nogal ongewis. Dat we een fors asielprobleem hebben is klip en klaar. Dat is niet nieuw. Onze nieuwe coalitie spreekt zelfs over een asielcrisis, dit om ons nog angstiger te maken. Eigenlijk is het asielvraagstuk als een lekkende kraan die alsmaar blijft druppelen. Je kunt het proberen te verhelpen door steeds nieuwe leertjes in de hals van de kraan te doen, maar dat helpt ook niet. Jammer genoeg is er nergens een bekwame loodgieter te vinden die dit overstromingsprobleem kan oplossen. Ook Wilders zal dit met zijn gootsteenontstoppersclub niet kunnen klaren net zo min de EU dat kan. Immers investeren in een derdewereldland is kennelijk nog steeds een brug te ver en geen aantrekkelijk verdienmodel.

Intussen willen wij alleen maar welvarender worden. Ik constateer dat een best wel grote groep rupsjes-nooit-genoeg als een Dagobert Duck vrolijk rondspringt in hun geldfabriek, want geld maakt geld. En iedereen weet zo’n beetje dat het begrip ‘geld maakt geld’ al eeuwen oud is. Dat weten ook de mensen die de armoede en de politieke dreiging in hun land beu zijn. In hun land staat vooral zandhappen in de woestijn op het menu. Dat smaakt niet echt lekker. Maar ja, allemaal naar een land waar de welvaart hoog is kan ook niet meer. Dat vinden wij. Zij niet. En dus blijven de derdelanders de ongewisse oversteek wagen om hier een beetje van de brede welvaart te kunnen gaan proeven. En wees nou eerlijk: wat zou jij in erbarmelijke omstandigheden doen?

Verwarrende tijden

‘Het zijn verwarrende tijden, zei een vrouw tegen haar vriendin op het terras bij café de Unie. Ik weet het ook niet zo goed meer. Wat moet ik nog geloven’. Ik had het begin van het gesprek gemist, dus wist ik niet of het over haar relatie ging of over het absurde politieke landschap waar we in zijn beland. Ik bestelde een biertje, maar moest hiervoor wel hard schreeuwen. Er scheurde namelijk een auto voorbij, met de vlam in de pijp. De bestuurder met een petje op (hardrijders hebben meestal een petje op) sorteerde kennelijk al voor op het achterlijke besluit om opnieuw 130 km in te gaan voeren. 

In de Volkskrant schreef een lezer dat ze blij was dat deze maximale snelheid opnieuw wordt ingevoerd, dan kon ze namelijk in een rap tempo ons land verlaten. Ze was ons land waar het (extreem) rechtse gedachtegoed haast als normaal wordt beschouwd, helemaal beu. Zover wil ik niet gaan, maar ik vind wel dat we zo zachtjesaan in ons land op eieren zijn gaan lopen. Witte eieren welteverstaan, want bruine eieren zijn ineens niet meer in. Ik begrijp dat witte eieren beter zijn voor het milieu. Voor de goede orde: dat komt niet uit de mond van Caroline van der Plas, filiaalhouder van de ‘kom niet aan mijn boeren’ en nu sidekick van Geert Wilders. 

O ja, bij de presentatie van zijn regeerakkoord zei hij dat in Nederland de zon weer gaat schijnen. Nou, ik heb de zon nog amper gezien. Zag je trouwens hoe Geert, Dilan, Pieter en Caroline keken op een gezamenlijke foto. Het leek wel alsof ze in de wachtkamer van de tandarts zaten, bang voor een pittige behandeling. Nee, dan bedoel ik niet tandsteen verwijderen of een gaatje vullen. Nee, ik bedoel gewoon al hun tanden trekken, dan breekt voor de vier een tandeloos tijdperk aan. Dat zou mooi zijn. Want tandeloos is hun regeerakkoord. 

Het doet mij nogal denken aan boodschappen doen bij Appie Happie. Pakken wat in de aanbieding of bonus is. Caroline gaat natuurlijk voor de boerenyoghurt, twee voor een. Geert zal wel voor de blinde vinken gaan, want dat is hij zelf ook. En Dilan? Ja Dilan. Ik denk, gelet op haar figuur, een maaltijdsalade. En dan Pieter. Die heeft dan al verschillende producten, wat vlees noch vis is, in zijn handen genomen en weer teruggelegd. Moeilijk, moeilijk. Het worden dan toch Hollandse tulpen voor zijn vrouw en Hollands past hem. Ik begon mijn column met de woorden van de vrouw op het terras: ‘het zijn verwarrende tijden’. Wat ze hier nou precies mee bedoelde zal ik nooit achter komen, maar ik weet wel wat onze vier nieuwe aanvoerders bedoelen. En dat zal de verwarring alleen maar doen toenemen!

Meimaand

Tijdens de meimaand staat de heilige maagd Maria in onze oude Sint Jan in het middelpunt van de belangstelling. Niet alleen van de Bosschenaren, maar ook van de dorpen om ons heen. Op de tweede zondag van de maand mocht Maria even naar buiten, wel onder begeleiding. Sterker, ze werd op de schouders genomen voor een sightseeing door de binnenstad. Ook wel de stille omgang genoemd. Nou, zo stil is het dan niet op straat. Er worden onderweg weesgegroetjes gebeden terwijl de blauw-witte vlaggen fier wapperen. Waarom zijn de kleuren van de vlag eigenlijk blauw en wit? In dit geval staat de kleur blauw voor zuiverheid en de kleur wit voor onschuld. Die kleuren passen natuurlijk helemaal bij Maria. Zij is immers de onbevlekte ontvangenis, tenminste als je de Bijbelse verhalen mag geloven. En geloven doe je zeker als je gelovig bent. Ik ben meer van: en gij geleuft da! Want onschuld en zuiverheid was al ver te zoeken en nu al helemaal.


Maar niet bij Maria. Ze gelooft nog steeds in onschuld en zuiverheid. En met haar doen dat veel mensen die in de meimaand een bezoek brengen aan Maria. Ze heeft, om al die mensen te ontmoeten, tijdelijk haar kapel verlaten. In haar blauwe mantel en haar witte gezicht staat Maria vlakbij het hoofdaltaar. Als een echte lieve zoete moeder oogt ze als een baken van rust en hoop tussen honderden brandende kaarsjes. Allemaal kaarsjes die door mensen met een bepaalde intentie zijn aangestoken. Nu is dat niet verrassend, want het hele jaar door steken mensen kaarsjes aan, daarvoor hoef je niet per se gelovig te zijn. Wanneer steek je nou een kaarsje aan? Om in de kleuren wit en blauw te blijven. Je ziet wit om je neus omdat je een blauwtje hebt gelopen. Dat is natuurlijk een beetje flauw van me. Nee, ik weet haast zeker dat mensen meestal een kaarsje aansteken wanneer er wat naars of wat verdrietigs aan de hand is en al biddend hopen dat het tij alsnog keert. Nu zei mijn schoonmoeder altijd: bidden in nood helpt geen kloot. Dus heb ik die woorden ter harte genomen. Trouwens een kaarsje aansteken in de Sint Jan is niet goedkoop meer. Een noveenkaars bijvoorbeeld kost je 6 euro, maar dan brandt deze wel negen dagen in de Mariakapel. Daar ziet de koster op toe. Dat laatste moet je dan maar geloven!

Om nog even in de kleuren wit en blauw te blijven. Vroeger - en dan heb over de jaren zestig van de vorige eeuw - droegen veel meisjes in Den Bosch en andere steden in Zuid-Nederland blauw-witte kleren. Dit had kennelijk een reden. Ze geloofden namelijk dat je dan ‘onder bescherming van de heilige maagd Maria’ stond. Of de meisjes dat echt zelf geloofden waag ik me te betwijfelen. Ik denk eerder dat de ouders dat zichzelf hadden wijsgemaakt met dank aan de toen nog invloedrijke pastoor. De pastoor is er nog steeds, alleen luistert bijna niemand meer naar hem. Maria daarentegen heeft alle beeldenstormen doorstaan en biedt nog steeds mensen troost in bange dagen. En die bange dagen lijken talrijker te worden!

Weer thuis

Zo, ik ben weer terug in mijn eigen Bossche land. Na bijna vier zonnige en warme weken in Fuengirola was het thuiskomen best wel effe wennen. Het leek wel alsof ze dat op het vliegveld van Malaga al voelde aankomen, terwijl het vliegtuig al braaf stond te wachten om naar Eindhoven te vliegen. Ook het boarden verliep soepel. Niks aan de hand dus. Wel dus, halverwege de slurf kwam ik plots tot stilstand. We mochten niet doorlopen van een man in een oranje hesje. Wat er nou precies aan de hand was? Joost mocht het op dat moment weten. Ik zag dat de cockpit leeg was. Misschien was de gezagvoerder die de stuurknuppel bedient onwel geworden. Of misschien was ie aan het rollebollen met een stewardess. Kan allemaal in deze turbulente tijd. 

Ik heb ongeveer, dan weer leunend op mijn ene been, dan weer op mijn andere, een uur in de slurf gestaan. Zonder opgaaf van redenen! Het gekke was dat bij de medereizigers niemand zich ook maar iets afvroeg. Iedereen stond er gelaten bij. Heel vreemd vond ik dat, want de gemiddelde Nederlander heeft altijd wel iets te mekkeren. Nu overheerste de sfeer: het zal mijn tijd wel duren, als ik maar thuis kom. Kennelijk had de Spaanse zon ons tot makke lammetjes gemaakt. Na een uurtje pas op de plaats kwam de stoet weer in beweging richting het vliegtuig. Ik was bijna binnen. Bijna dan, want dat ging niet door. Sterker nog, we werden weer terug gedirigeerd naar de vertrekhal.

Zou dit een voorteken zijn, dacht ik? Moet ik dan toch maar in het Spaanse land blijven. Toegegeven: Fuengirola voelt bij mij als een beetje thuiskomen. Hoe dat komt kan ik niet verklaren. Zover ik weet, heb ik geen Spaans bloed in mijn aderen, geen Spaanse voorouders. Ik heb ook geen Spaanse temperament, bovendien spreek ik geen woordje Spaans. Nou ja, een paar woorden dan. Je kent ze vast wel. En een beetje Spaans spreken lijkt me toch wel een voorwaarde om er te gaan wonen.
Intussen gaan er wel steeds meer Nederlanders aan de Spaanse kust wonen. En dat snap ik wel. Het klimaat is aangenaam, de sfeer is relaxed, de ruimte is grenzeloos en dan ook nog al die lekkernij zoals tapas, sardines en paella. 

Terwijl bij die gedachte het water bijna uit mijn mond liep verscheen de gezagvoerder in de vertrekhal. Hij verontschuldigde zich voor de vertraging. Er was iets met olie in de motor. Dat was alles wat ik nog meekreeg, want het was zo rumoerig in de vertrekhal dat zijn woorden als het ware achter de hoge Sierra Nevada verdwenen. Ruim een kwartier later kon ik weer in de rij gaan staan om opnieuw in te checken en me begeven naar stoel 23C. Eenmaal op mijn stoel keek ik door het vliegtuig raampje naar buiten en zag dat de lucht wederom strak blauw was. De zon wuifde me vriendelijk uit. Intussen vertoef ik weer in het Bossche leven waar het ook goed toeven is, alleen mag de zon wel vaker schijnen.