Wanneer ik de tune ‘Hoe gaat ie met de formatie’? hoor in de Avondshow van Arjen Lubach word ik altijd onwijs vrolijk. Op het tv-scherm komen dan de dansende koppies van Geert, Caroline, Pieter en Dilan voorbij. Voor de goede orde: ik word onwijs vrolijk van het wijsje, niet van de vier dansende koppies. De tune zou ook een promo kunnen zijn voor een concert van de Toppers in de Arena. Als de Toppers op het podium staan gaat het dak er volledig af. Zelfs Mark Rutte is een grote fan van hen, ik bedoel maar. Voorlopig gaat het dak er niet af bij de vier koppies in ‘Hoe gaat ie met de formatie’. Al doen ze wel alsof ze plezier hebben in het formeren van een nieuwe regering. Ik zou er haast in gaan geloven, maar ik weet beter.


Om alvast een beetje in de Paassfeer te komen: de vier koppies doen alsof ze effe een gekookt eitje aan het pellen zijn. Maar voor hen is een eitje pellen helemaal niet zo simpel, en al zeker niet voor Pieter Omtzigt. Bij hem weet je het maar nooit: blieft hij nou een zacht, halfzacht, halfhard of hard gekookt eitje? Caroline zal net als Geert kiezen voor een hard gekookt eitje, want ze houden beide van harde uitspraken. Dilan schat ik in op een halfhard eitje omdat ze binnen haar partij toch al op eieren moet lopen. Intussen liggen de eitjes nog steeds in het eierpannetje te bubbelen ondanks dat de informateur de kookwekker heeft laten aflopen. Als het zo doorgaat zullen de eieren langzaam groen kleuren en dat is nou niet bepaald de kleur van deze vier partijen. Dat is voor hen een linkse milieuvriendelijke kleur en die is niet te pruimen.


Maar ja, hoe moet het nu verder? De vier hebben nu een soort van ei van Columbus bedacht. Het eerste ei is inmiddels gelegd. Ze gaan straks gewoon terug naar de bankjes in de Tweede Kamer om elkaar de maat te nemen. En dan moet er straks een premier komen die het liefst boven de partijen staat. Om die te vinden wordt vast geen eitje. Wie wil er nou onder de hoede van Wilders de maat gaan slaan? Wie het weet mag het zeggen! Trouwens, als je je geroepen voelt om premier te worden kun je een brief schrijven naar Geert Wilders. Er is een voorwaarde: je moet wel rechtshandig zijn.


Een troost: je hoeft niet per se lid te zijn van een van de vier partijen. Nou kun je van de PVV ook geen lid worden, dat scheelt. Ook als je mijn leeftijd hebt kun je je aanmelden, want je bent nooit te oud. Kijk maar naar de komende gerimpelde presidentsverkiezingen in de VS. Bij de talkshow van Renze op RTL4 zag ik al wat namen voorbij komen. Klaas Dijkhoff van de VVD werd het meest genoemd. Ik vermoed dat ik de tune ‘Hoe gaat ie met de formatie’ nog vaak in de Avondshow zal gaan horen!

Van blind naar slechtziend!

‘

‘Mensen werden vermorzeld en dat kan zo weer gebeuren’! Dat zei de voorzitter van de enquêtecommissie bij de presentatie van het rapport ‘Blind voor mens en recht’. Het klinkt alsof mensen werden meegesleurd door een naderende trein die ze niet zagen aankomen. En wat nou zo schrijnend is dat iedereen die bij het toeslagenaffaire betrokken hier blind voor was, van kamerlid tot rechter. Toe maar, ook rechters. Van hen zou ik juist verwachten dat ze in deze nare kwestie niet blind waren. Ben ik onaangenaam verrast door de uitkomst van het rapport? Nee, helemaal niet. Er staat niets nieuws in, bijna alles wat is in dit rapport staat is al gezegd. Desondanks moest er toch een parlementaire enquête komen. Dat gaf lucht in het Haagse politieke circus om over de zonde te delibereren. Daarnaast zijn we in de politiek nogal verknocht aan het instellen van commissies voor parlementaire enquêtes. Commissies die alles nog eens uitgebreid overdoen om vervolgens de lijvige verhalen ergens in een of andere lade te doen verdwijnen. Een troost: er wordt eerst geschokt gereageerd én vervolgens beterschap beloofd. 

Het moet allemaal anders is het credo. Maar daarna dendert de trein gewoon door. En zo blijft de temperatuur in onze samenleving, als het om de politiek gaat, rond het vriespunt aan, terwijl de wind ook nog uit het Oosten komt waar nu niet veel soeps vandaan komt. Daar worden mensen ook in blinde haat ongewild vermorzeld. Het vernietigende rapport werd op 26 februari gepresenteerd door Van Nispen van de SP, toevallig ook de partij die zich vastbeet in de toeslagenaffaire, maar niet de vruchten ervan plukte. Nee, dat was de PVV, de partij van de nieuwe Kamervoorzitter, nogal een ferm voorstander van de aanpak van (vermeende) fraude. Nu vind ik fraude aanpakken prima, maar doe het daar waar het echt nodig is en ga niet alleen af op namen die wellicht niet Hollands genoeg klinken.


In het wijkplein komen ook met enige regelmaat mensen die niets snappen van brieven die ze hebben ontvangen van de gemeente of van de belastingdienst. En zoals meestal gaat het over dat vermaledijde geld dat nog moet worden betaald of worden terugbetaald. Wat ik dan als eerste ga doen is de brief in Okki-taal aan hen proberen uit te leggen, want de ambtelijke taal is niet echt transparant en vriendelijk, eerder dwingend. Daarna ga ik bellen met de belastingdienst of de gemeente om de kwestie te bespreken. Tegen mij zijn ze vriendelijk en heel behulpzaam, maar ik ben dan ook van het wijkplein. Behulpzaam zou men ook tegen cliënten moeten zijn, dat zou al schelen. Vaak gaat het inderdaad over te veel ontvangen toeslag. In ons toeslagensysteem zijn mensen zelf verantwoordelijk voor het up-to-date houden van hun inkomsten. Niks mis mee, maar kennelijk begrijpt een groep die onze taal niet goed beheerst dat amper. functie Een e toeslagen-begeleider zou niet misstaan, want zo is het kwaad gauw geschied. Ik zie daar, jammer genoeg, niet zo snel verandering in komen. Zo gaat het van blind naar slechtziend!

75 plus? Laat je rijden

In het BD las ik dat een toenemend aantal ouderen achter het autostuur kruipen. Het vergrijzingsfiletijden op de weg is een feit en zal alleen maar gaan toenemen. Van die autorijders is nu al een miljoen 75 plus. Opvallend is wel dat onder dat miljoen veel 75 plus vrouwen zijn. Een late roeping? Ik heb er geen verklaring voor, misschien is het met terugwerkende kracht een emancipatiegedachte. Het is volgens mij geen groep die op de barricade gaat en met het ‘baas in eigen buik’ te koop loopt. Maar het kunnen ook vrouwen zijn die inmiddels hun partner hebben overleefd - want vrouwen zijn nu eenmaal sterker dan mannen -  en nu met de auto eropuit willen trekken om net als de stoere mannen onder ons de snelweg tot speeltje te maken. Of de verkeersveiligheid in het geding gaat komen kan ik niet inschatten, maar ik ben niet heel optimistisch. Ik ben namelijk niet zo voorstander om op hoge leeftijd nog auto te rijden, temeer je acceleratie- en schakelvermogen er niet soepeler op wordt. 

Laatst fietste ik richting rotonde aan de Aartshertogenlaan. Aan mijn water voelde ik dat de auto die de rotonde opreed door zou karren. Dat kwam omdat de bestuurder slechts oog had voor de weg. Toevallig was de chauffeur niet de jongste meer. Wellicht had hij last van staar, want de man staarde alleen maar voor zich uit. Ik heb nog steeds mijn rijbewijs, maar ik rijd al wat jaren geen auto meer. Voor mij is het openbaar vervoer een prima alternatief, maar ook mijn ebike is top. Om dat vast te stellen hoefde ik niet naar een alternatieve arts, alhoewel ik een aantal jaren wel door een arts met aan huis een alternatieve praktijk ben gekeurd voor mijn rijbewijs. Kennelijk wilde hij wat bijverdienen. En dat snap ik, want als je naam Windgassen is heb je je naam niet mee en zul je - denk ik - weinig patiënten op bezoek krijgen. Windgassen roept in ieder geval bij mij andere associaties op en die zijn niet van alternatieve aard. 

En dan is zo’n slordige 75 euro contant mooi meegenomen en snel verdiend. Immers uit ervaring weet ik dat een keuring voor het verlengen van je rijbewijs helemaal niets, maar dan ook niets voorstelt. Mijn ogentest was een lachertje. Ik zag niet helemaal scherp, want ik moest nog op pad voor een nieuwe bril, maar dat was geen enkel probleem voor hem. Ook vroeg hij niet of ik medicijnen gebruikte die de rijvaardigheid zouden kunnen beïnvloeden. En dat bedoel ik nou: veel ouderen slikken medicijnen en zien niet alles heel scherp meer. Dat hoort nou eenmaal bij het klimmen van de leeftijd, hoor ik deskundigen zeggen. In die context vind ik autorijden op hoge leeftijd nogal discutabel. Zo zal het rijden onder invloed zeker en vast gaan toenemen, daar is geen enkele blaastest tegen opgewassen. Ik zou zeggen: ‘75 plus, laat je rijden’!

Weemoedig

Het carnaval is voor nu gedaan, maar het o zo geliefde roodwitgeel zal halverwege Pasen weer even gaan wapperen. Er is namelijk ook nog zoiets als een halfvasten carnaval. Dan blazen de muziekskes er weer vrolijk op los en vloeit ook het bier weer rijkelijk. Eigenlijk staat carnaval het ganse jaar op het netvlies van Bosschenaren die verslaafd zijn aan carnaval. Volgend jaar begint het spektakel een paar weken later. Dat zal de Oeteldonker niet deren, want op de elfde van de elfde kleurt het roodwitgeel weer de Bossche binnenstad. De rasechte Oeteldonker kijkt er vast nu al naar uit, ondanks dat het feest der feesten een rib uit je lijf kost en fysiek veel kruim kost. Het mooie van carnaval is dat de grote boze buitenwereld voor even ver weg is.


Zelf vier ik al wat jaren geen carnaval meer, al kan ik er wel weemoedig van worden als ik al die vrolijke feestvierders aanschouw. Maar de tand des tijds is onverbiddelijk voor mij. Het zij zo. Toch heb ik aan het staartje van carnaval kunnen proeven bij een Irakees restaurant in de Orthenstraat. Ik hoor mensen denken: eten bij een Irakees restaurant is mooi voor de onderlinge verbinding, maar wie gaat daar nou eten met carnaval? Wat heeft dat in godsnaam of in naam van allah met carnaval te maken? Helemaal niets. Maar het voor mij een soort van traditie geworden om naar dit restaurant te gaan wanneer ik een paar dagen op stedentrip ben geweest.


Zo ben ik vrijdag voor carnaval afgereisd naar het Vlaamse vlakke land van Jacques Brel, naar Kortrijk welteverstaan. Nu stond Kortrijk niet op mijn verlanglijstje, maar Zoweg.nl had een leuke hotelaanbieding. Vandaar Kortrijk. Het is een aardige en vriendelijke Vlaamse stad met een fraai historisch centrum. Er zou ook een prins Carnaval rondwaren. Alleen heb ik daar niets van gemerkt en heb ik geen verklede mensen gezien. Wel werd ik in de Onze-Lieve-Kerk getrakteerd op de Guldensporenslag die lang geleden, te weten in 1302, heeft plaatsgevonden. Het was een bloedige strijd tussen het Franse en het Vlaamse leger. Het verhaal zal vast in ieder geschiedenisboek te vinden zijn.


Enfin, in Kortrijk had ik me verheugd op de echte Vlaamse stoof met dikke frieten, maar kon ik vooral kiezen uit pizzeria’s, fastfood en Oosters gerichte restaurants. Zonder dikke frieten gegeten te hebben arriveerde ik dinsdagavond weer op Oeteldonk Centraal. Het carnaval bruiste nog volop. Ik vond het leuk om als Oeteldonker in ruste toch nog een beetje te proeven van carnaval. Op de Markt maakte ik nog een foto van boer Knillis die dit keer met Hendrien op de sokkel stond te flirten. Iemand die voorbij liep zei tegen mij: weet je wel wie dat is, want je hebt helemaal geen roodwitgeel om en ook geen pekske aan. Hij zwabberde daarna wat onvast verder. De biertjes hadden hun werk gedaan. Ik moest er om lachen, want ik wist echt wel beter. En dat maakte mij juist een beetje weemoedig! Want carnaval blijft ‘om te zoene’ en laat dat nou het thema van volgend jaar zijn!

Niet normaal meer!

Vorig weekend voelde als een lente-weekend terwijl het nog volop winter is. En dat is het nog volop winter is ben ik intussen weer achter gekomen, de koude wind blaast zo door mijn jas heen. Zo is het voor je gevoel lente en zo is het gewoon weer winter. Niets is normaal meer. Maar laat ik me even concentreren op de kracht van de zon van vorig weekend. Een zon die steeds hoger kruipt in de oneindige horizon. Het is alsof je op het strand een vlieger met de speling van de wind laat spelen totdat je de vlieger nog amper ziet. Het mooie van zonneschijn is dat je zin krijgt om naar buiten te gaan, daar waar de vogeltjes fluiten. Luisteren naar de vogeltjes die fluitend met elkaar in gesprek zijn en fluiten dat de lente nakende is. Dus heb ik vorige week zaterdagmorgen de wandelschoenen aangetrokken. Samen met mijn wandelvrienden heb ik een lange wandeling gemaakt langs de Maas, dwars door Oud-Empel, om bij het Máximakanaal links naar de Groote Wielen in Rosmalen af te buigen. ‘Wat staan hier grote huizen. Er wonen ook nog allemaal jonge gezinnen in, zo te zien. Dat is toch niet normaal’, zei Willem. Wat zei ik je nou: niets is meer normaal.

We liepen verder, alleen niet meer als een kievit. Onze gewrichten zijn minder soepel geworden, dus de kans is denkbaar dat we ergens dit jaar ons eigen risico moeten aanspreken om misschien wel een scan te laten maken. Ho ho, dat hoeft toch niet meer. De PVV heeft gezegd dat het eigen risico wordt afgeschaft’, zei wakkere Willem. Ho, ho, riep ik. De PVV-leider heeft Fleur Agema in de Tweede Kamer laten zeggen dat op dit voorstel de rem gaat. Hoezo is deze partij de hoop in bange dagen voor een grote groep aanhangers? Het enige wat spoort aan deze eenmanspartij is dat ze niet normaal is. Met pap in de benen raakten we in het (bruisende) centrum van Rosmalen, op weg naar de lunch. De stappenteller klokte, toen we aan ons twaalfuurtje begonnen, ruim 15.000 stappen. Ook niet normaal, toch?

Weet je wat ik trouwens ook niet normaal vind? De verhoging van de gemeentelijke belastingen. De gemeente Den Bosch verwacht dit jaar 127.380.000 miljoen euro aan inkomsten binnen te harken. En dat komt neer op 793 euro per inwoner. Dat is maar liefst 10,9 procent meer dan vorig jaar. Maar toen ik zondagmiddag over een zonovergoten Parade wandelde, kreeg ik in het snotje waarom de gemeente de gemeentelijke belastingen zo fors heeft verhoogd. Het nieuwe theater, dat binnenkort door onze koning officieel wordt geopend, heeft een aardige slodder geld gekost. Veel meer dan begroot, maar het is dan ook een heel groot theater geworden. Zo groot zelfs dat het karakter van het plein min of meer is ontwricht. Dat is ook niet normaal. Oei, nu merk ik dat ik in mijn column wel erg van de hak op de tak ben gesprongen: van het wandelen naar de gemeentelijke belastingen. Nu lijk ik ook niet helemaal normaal meer!

Spektakel

Afgelopen dagen was een bepaald woord waarin spek voorkwam absoluut niet populair bij mij. Nu zijn er veel woorden die met spek beginnen. Volgens encyclo.nl zijn dat er 344. Ik laat ze niet allemaal de revue passeren. Nee, ik pik er een paar tussenuit die ik leuk vind. Iedereen kent vast het woord speklap. Speklapjes zijn heerlijk bij bruine bonen of zuurkool. Jammer genoeg eet ik deze lekkernij te weinig. Spek is van het varken en dat vindt mijn partner maar niets. Daarentegen vindt ze een varken wel een koddige knorrende hangbuik. Sterker, met een knorrend varken heeft ze geen enkele moeite. Wel met een knorrende man, want dat verstoort haar nachtrust. Nu knor ik, volgens mij, weinig. Alleen als ik op mijn rug lig of als ik iets teveel heb gedronken, maar dat laatste is een hele poos geleden.


Dat laatste brengt me terug naar mijn vorige column over carnaval waarin ik het had over de elitaire Oeteldonkse club. Maar nu wil ik het hebben over het drinken van het goudgele nat tijdens carnaval. Onlangs is er een enquête gehouden over de hoeveelheid bier dat vloeit met carnaval. Er wordt kennelijk 8 miljoen liter bier geschonken. In een glas zit ongeveer 0,2 liter van dat kostelijk nat. Dat zou betekenen dat er zo’n 40 miljoen glazen bier worden gedronken. Aan inkomsten levert dat de horeca zo’n slordige 130 miljoen euro op. De kroegbaas zal na carnaval, als spekkoper, vast een rondedansje maken.


Van spekkoper naar het pannenkoekenhuis. Bij een pannenkoekenhuis staat meestal een spekpannenkoek op de menukaart. Dat is fijn voor de liefhebber, maar ik vind een spekpannenkoek helemaal niets. Mijn pannenkoek moet gevuld zijn met allerlei zoete lekkernij. Over zoet gesproken. Ik herinner me nog dat je vroeger spekkoeken kon kopen. Ik vond ze een beetje weeïg smaken, alsof je een ondefinieerbare massa in je mond had. Maar ik vond ze wel lekkerder dan de spekboontjes. Die smaken te gezond. Dan is er ook nog een woord dat niet met spek begint maar eindigt. Dat is buikspek én dat vind ik me toch een partij lekker. Pas heb ik nog buikspek bij het Tante Wonnie in de Hinthamerstraat verorberd.


En nu kom ik dan eindelijk op het woord dat bij mij op geen sympathie kan rekenen én dat is het woord spekglad. Afgelopen week was het hier en daar spekglad. Ik vond het geen feestje om naar buiten te gaan. Toch gedaan. Mijn boek moest namelijk terug naar de bieb. Dus ging ik op weg naar de bieb. Mijn partner zei nog: neem een stok mee. Tsja, niet dus. Om bij de bieb te komen moet ik bij de Zuid Willemsvaart de brug over. En stoepen op een brug zijn bij vorst altijd nogal glibberig. Daarom ging ik op de weg lopen tussen de fietsers. Dat ging goed totdat ik bijna midden op de weg richting Sint Jozefstraat plots tot stilstand kwam. Alles in me blokkeerde. De weg onder mijn voeten voelde glad. Zo links en rechts kwam er wat verkeer voorbij. Autobestuurders en fietsers keken me verbaasd aan. Ik vermande me en zei tegen mezelf: ik moet er niet zo’n enorm spektakel van maken!

Herrie in Oeteldonk

Het roodwitgeel gaat weer door onze aderen vloeien. Over een paar weken is het carnaval, de jaarlijkse hoogmis van onze stad. Ook voor de horeca breken dan de hoogtijdagen aan. Allerlei carnavalswinkeltjes hebben intussen hun deuren geopend om carnavalsvierders te verleiden tot het kopen van fraaie pekskes. Of ze veel zullen verkopen weet ik niet. Het valt namelijk niet mee om de concurrentie aan te gaan met Prins Hoofs en Adjudant Persoons in de Vughterstraat. Maar daar wil ik het niet over hebben. Nee, ik wil het gewoon even over carnaval hebben. Het is en blijft een te zot feest, dat heb ik proefondervindelijk beleefd. Nu ben ik toeschouwer geworden en constateer dat het al een hele poos geen exclusief Oeteldonksfeestje meer is. Er strijken steeds meer boven-de-rivieren feestgangers neer in Oeteldonk. Ze komen uit alle hoeken en gaten. Het mag van mij, alleen is de drukte met carnaval allengs niet meer te overzien. Het is zo druk zelfs dat je letterlijk over de hoofden kunt lopen. En dat hebben de bobo’s van de Oeteldonkse Club inmiddels ook in het snotje gekregen.

Maar ja, wat ga je er aan doen? Dat weten ze bij de Oeteldonkse Club ook niet. Ze willen of ze kunnen het niet eens worden over de aanpak. Kortom, er is herrie in de tent. Er zijn al een paar ministers met roodwitgeel in hun bloed opgestapt. Het is bijna net als in de Haagse politiek. Als eerste stapte minister-president Anita Maas op. Zonder opgaaf van reden! Haar voorzitterschap heeft trouwens niet heel lang geduurd. Dat snap ik. Houd je maar eens staande bij een Oeteldonkse kliek die geen verandering wil. Die kliek bestaat hoofdzakelijk uit mannen. Voor hen was een vrouwelijke minister-president waarschijnlijk al een dingetje. Ik vermoed dat ze, als Anita voorbij liep, liever het carnavalsliedje: ‘wa'n lekker ding bende gij, en ge hebt zo'n lekker kuntje’ zongen. En dat kan natuurlijk niet!

Nu zijn er nog eens twee prominente clubleden opgestapt. Een van hen, de minister van fondsenwerving, doet een boekje open en zegt: ‘Deze Oeteldonkse kliek staat de noodzakelijke ontwikkeling van Oeteldonk in de weg. Een groepje mensen wil een eigen feestje houden, het spel voor zichzelf spelen. Die zijn niet geïnteresseerd in de 17.000 leden, de duizend vrijwilligers en het Oeteldonk van de toekomst’. Dat is harde taal voor Oeteldonkers onder elkaar. Wat nu? Niets, nada! Tot na carnaval houdt de Oeteldonkse kliek gewoon hun eigen carnavalsfeestje en laten ze de binnenstad weer overkoken. Je zou er haast een kater aan over houden. 

Na carnaval gaan ze in gesprek met drie oude rotten oftewel drie mannen van de Oeteldonkse club. Intussen staat er opnieuw een vrouw op de nominatie om minister-president te worden. Alleen moet zij wachten totdat Knillis begraven is en weer voor een jaar in het carnavalsmuseum ligt. Ze kan dus nog worden afgeserveerd. Heel bizar allemaal! Kortom, er is een hoop mis bij de Oeteldonkse club. Nu denk ik niet dat de carnavalsvierder er een pintje minder om zal drinken. Ook de Oeteldonkse club zal er geen pintje minder om drinken, immers ‘Bij ons staat op de keukendeur, ‘het is niet altijd rozengeur’. Dat zal vast ook hun lijflied zijn!