Bestaanszekerheid!

Ik las in de krant dat de fractie van de BBB in Noord-Brabant wel wat ziet in een autoloze zondag in de provincie. Deze partij denkt dat een dag waarop geen auto’s rijden ‘goed is voor de saamhorigheid van bewoners en bezoekers’, die dan alle ruimte krijgen om op straat allerlei activiteiten te ondernemen. Het moet niet gekker worden, dacht ik. Maar ja, de BBB klets wel meer uit haar nek, zeker als je als partij in de oppositie zit en aandacht wil in de media. En aandacht krijgen ze. De bazin van de BBB schuift regelmatig aan bij een talkshow om haar gezwam, pardon haar mening al dan niet zingend, luister bij te zetten.

 
Op Prinsjesdag viel Caroline van der Plas ook weer op. Dit keer omdat ze was gehuld  in een zwarte rouwjurk met op haar hoofd een grote zwarte western hoed. Ik herinner me nog dat Johnny Cash ook altijd zwart droeg. Caroline zou zo een zus van hem kunnen zijn, tenminste als hij een zus had. Maar dat kan het tv-programma ‘DNA onbekend’ vast wel uitzoeken. Caroline zei, toen haar werd gevraagd wat ze vond van de Troonrede, helemaal niets over een autoloze zondag. Wel oreerde ze dat de stikstof vanzelf verdwijnt in de hogere luchtlagen. Dat ze had gelezen in diverse rapporten. Ik heb ze niet gevonden, maar alla. Het zij haar vergeven. Er dus geen stikstofprobleem. Gelukkig! Dat is dan ook weer opgelost.

Maar er is wel een ander probleem: de bestaanszekerheid is in het geding. Na het woord grensoverschrijdend zal dit woord de komende tijd heel veel worden gebezigd. Immers de bestaanszekerheid staat op het spel. Wat betekent dit woord? ik heb in mijn boekenkast nog de Dikke van Dale uit 1992 staan. Het woord staat erin, maar zonder enige uitleg. Dat snap ik wel, want je kunt mensen geen bestaanszekerheid bieden. Je kunt zomaar omvallen. Ik vind daarom bestaansonzekerheid een betere term, alleen bekt dat niet in Haagse Kringen.

In de Troonrede sprak onze koning over "een permanente opdracht" om te blijven werken aan kansengelijkheid, bestaanszekerheid en perspectief. "Voor lang niet iedereen is er een fatsoenlijk huis, een goede gezondheid en een veilige thuissituatie vanzelfsprekend. Onze koning heeft gemakkelijk praten. Hij heeft een fatsoenlijk huis en een veilige thuissituatie, tenminste: ik ga er vanuit dat hij niet wordt opgejaagd door zijn drie dochters en het alziende oog van Maxima. Ik zag namelijk dat Maxima voortdurend naar hem keek toen onze koning de Troonrede voorlas, want hij wil weleens haperen.

Het woord ‘bestaanszekerheid’ kwam in de Troonrede als een soort van mantra een paar keer voorbij. Om de klok rond te praten ga ik weer terug naar het begin van mijn column: het plan van de BBB voor een autoloze zondag om zo de saamhorigheid te bevorderen. Los van dit bizarre plan zoek ik naar de overeenkomst tussen saamhorigheid en bestaanszekerheid. Het is eigenlijk best wel eenvoudig, want ik denk: als in de samenleving de bestaanszekerheid toeneemt dan neemt ook de saamhorigheid vast toe.

Zoek je zelf broeder!

Zo af en toe speel ik voor coach. Nee, niet als lifestyle coach, burnoutcoach of voedingscoach. Nee, ik ben gewoon een doe-het-zelf coach. Ik coach - indien nodig - gewoon mijzelf. Hierbij word ik geïnspireerd door het liedje 'Zoek je zelf broeder, vind je zelf broeder van Koot & Bie. Maar ik ben, denk ik, van het uitstervend ras. Ik las namelijk in de krant dat veel mensen niet meer hun leven in elkaar kunnen knutselen zonder een of andere coach te raadplegen. Immers, het aantal coaches is de laatste jaren enorm toegenomen. Er is nu voor alles een coach voorhanden. Van hoe ‘strik ik mijn schoenen’ tot ‘mijn broek zit te strak'. Coach zijn is een vrij beroep. Iedereen kan zonder enig verstand ergens van te hebben zomaar coach worden. In ons land zijn inmiddels 105.000 coaches actief ofwel één coach op gemiddeld 200 mensen.

De meeste coaches richten zich op de fysieke en mentale gezondheid van mensen. Daar valt voor de Zzp-coach in financiële zin het meest te halen, gemiddeld zo tussen de 80 en 120 euro per uur. Dat is kassa dus! Hoe komt het nou dat een coach zo populair is geworden? Roos Vonk, hoogleraar sociale psychologie, legt dit uit: ‘de coach heeft in de huidige maatschappij de rol overgenomen van vrienden, buren of kennissen’. Maar wat bespreek je dan nog met je vrienden of kennissen? Want er wordt nogal wat gebept over… Ja, waarover? Waarschijnlijk over koetjes en kalfjes en kennelijk niet over je gemoedstoestand. Dat klopt misschien ook wel, want als iemand vraagt hoe het gaat zeg je: o, het gaat goed! Dit om ongemak uit de weg te gaan. Maar eigenlijk gaat het helemaal niet crescendo met je. Je hoofd tolt, je kunt geen keuzes maken, je hebt overal pijntjes en je voelt je niet gewaardeerd.

Tsja, wat doe je dan? Dan is het de hoogste tijd voor een coach, want je nadert een neerwaartse spiraal in je leven. Maar ja, hoe kom van in de put uit de put. Een coach kan ook niet zomaar je knop omzetten en zal dus veel sessies plannen om je nog meer op te zadelen met allerlei levensvragen. Heb je vroeger wel een driewielertje gehad? Ammehoela, denk ik dan. Je moet het toch vooral zelf doen. En daarom ben ik een doe-het-zelf coach. Ik moet wel toegeven dat ook ik zo af en toe wel gebruik maak van mijn ‘gratis’ netwerk en met een vriend(in) naar het terras ga om een biertje te drinken en te vertellen wat niet lekker loopt of voelt. Na een goed gesprek en een paar biertjes voel ik me dan alweer beter. Nu is een biertje op het terras ook niet meer goedkoop, maar altijd nog veel goedkoper dan een coach! Dus zoek je zelf broeder, vind je zelf broeder!

Jesus Christ Superstar

Op 13 januari volgend jaar gaat in het DeLaMar theater een nieuwe versie van de rockmusical Jesus Christ Superstar in première. De rockmusical ging voor het eerst in 1970 in Londen in première En zo hebben in al die jaren heel veel mensen, waaronder ik, de musical vast al eens gezien. In het theater, op het filmdoek of op tv. Nog steeds is deze rockmusical populair. Ieder jaar komt op donderdag voor Pasen het verhaal op tv weer terug en wordt Jesus - omdat het volk dat wil - uiteindelijk aan het kruis genageld. Waarom vertel ik dit? Dat komt door Pieter Omtzigt. Niet omdat ik hem aan het kruis genageld wil zien, daarvoor vind ik hem te sympathiek. Nee, dat komt omdat afgelopen zondagavond rond de klok van tien de lucht hemelsblauw kleurde. 

Pieter Omtzigt kondigde namelijk op dat moment een blijde gebeurtenis aan. Hij gaat deelnemen aan de verkiezingen in november, ofschoon hij zijn schare wel lang in spanning heeft gehouden. Ik vermoed dat er een zucht van verlichting ging door veel huiskamers en vermoedelijk hebben zijn fans meteen op Spotify gezocht naar het nummer ‘I don't know how to love Him’ uit deze musical. Want de liefde voor hem is groot, onmetelijk groot zelfs. Met andere woorden: we hebben sinds zondag onze eigen Jesus Christ Superstar. Pieter is inmiddels bezig om een musical te schrijven die in november in première gaat. Hij kan vast rekenen op veel theaterbezoekers. Want? Ja, want Pieter Omtzigt is voor veel mensen de verlosser van het kwade. Hij is de man die over het water kan lopen. De man is die bij mensen pijn kan wegnemen. De ideale schoonzoon is die geen scheve schaats rijdt. En ook nog eens de man is die op zondag het vlees snijdt.

Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat Pieter Omtzigt na twintig Haagse tropenjaren zijn politieke loopbaan voort zou zetten. Pieter Omtzigt oogt in mijn ogen aandoenlijk, best breekbaar. Dat maakt hem wellicht zo geliefd. Ik ben niet jaloers op hem. Het zal voor Omtzigt best een hele klus worden om de grote verwachtingen waar te maken. Hij is ook niet de Jesus die aan de oever van de Jordaan wonderen kan verrichten. In die context vind ik het wel verwonderlijk dat hij de titel van zijn boek 'Nieuw Sociaal Contract' als naam heeft gekozen voor zijn nieuwe politieke partij. Dat klinkt toch niet heel origineel, opzienbarend of vernieuwend. Oké, ik heb zijn boek niet gelezen. Weet alleen dat hij een nieuwe bestuurscultuur wil en zeker geen achterkamertjespolitiek. Dat laatste heb ik al heel vaak horen roepen. Pieter weet ook na al die Haagse jaren hoe de hazen lopen, of liever gezegd, niet lopen. Ik hoop voor Pieter Omtzigt dat hij - figuurlijk gesproken - niet als Jesus in de rockmusical Jesus Christ Superstar aan het kruis eindigt!

Het lot

Afgelopen zondag was ik er helemaal klaar mee. Terwijl ik op het festivalterrein van de Boulevard in tent blauw naar een indrukwekkende dansvoorstelling met de titel 'Ons lot' keek kletterde de regen op het tentdoek. Even dacht ik: het hoort bij de voorstelling. Dat had gekund, want de Molukse dansers worstelden zich, in mijn beleving, door de jungle op weg naar een betere horizon. Dat wil ik ook en boekte na de voorstelling een vliegticket naar Lissabon, daar waar de lucht blauw is en de zon een abonnement heeft op gemiddeld 30 graden. Nu heb ik de mazzel dat ik gastvrije familie heb wonen vlakbij Lissabon, aan de overkant van de Taag.

Zoals gewoonlijk zat het vliegtuig van Transavia bijna mudvol. Van vliegschaamte is er bij heel veel mensen geen sprake, ook bij mij niet. Al begint het bij mij wel steeds meer te wringen. Niet alleen om het klimaat, maar ook om de minimale beenruimte die je hebt in een vliegtuig. Alsof je als een circusact wordt opgevouwen in een keukenkastje. En is het vliegtuig eenmaal geland gaat er een zucht van verlichting door de passagiers. Iedereen wil dan met gezwinde spoed naar buiten. Kortom: vliegen is geen feest. 

Maar ja, hoe kom ik anders in Lissabon? Met de trein? Dat is voorlopig nog een mijl op zeven. Stel dat ik dat zou doen ben ik zo'n twee dagen onderweg en kan ik als ik aankom - omdat ik een korte trip maak - bijna weer terug naar huis. Hier ligt dus een mooie taak voor de Europese Unie. Misschien kan de nieuwe lichting politici in ons land zich hiervoor hard gaan maken. Van Henri Bontenbal tot Dylan Yezilgoz met hulp van de Frans Timmermans, de Europese voet-tussen-de- deur politicus. En ik hoor dat Rob Jetten de mensen wil gaan opzoeken. Hij is welkom. Voorlopig duurt het nog een paar maanden voordat we weer opnieuw kunnen gaan stemmen. En intussen laaf ik me voor even in de Portugese zon en toer ik in een heuse cabrio met mijn gastheer door allerlei witte vredige dorpen. Een beter lot had ik me niet kunnen wensen.

Over gewone dingen

De zomer plenst met bakken naar beneden. Mensen die op een camping vertoeven verlangen naar een sneldroger waar je normaal gesproken de natte was in stopt. Uit wanhoop gaat men op zoek naar een lastminute naar een warm land aan de Middellandse zee. Al is het veertig graden daar, het maakt niet uit. Wij Nederlanders mopperen toch wel: of het nou koud, regenachtig of heet is. Zelfs Rhodos doet een oproep om naar hun brandend zand af te reizen. Meestal staat een lastminute voor een leuke aanbieding, maar nu niet. Je moet nu wel de volle mep betalen. Geen probleem, want thuisblijven in ons natte land is geen optie. Zelfs de ‘B&B Vol Liefde’, een serie op RTL4, houdt mensen niet thuis.


Ja, de ‘B&B Vol Liefde’. Tot vorige week had ik nog nooit van deze tv-serie gehoord. Vreemd eigenlijk, want ik ben bijna van alles op de hoogte. Dat moet ik natuurlijk ook wel als columnist. Bijna iedereen heeft het over dit programma. De serie is al sinds 2021 op tv. Maar plotsklaps is deze serie kennelijk immens populair. Er wordt haast lyrisch over gesproken. In deze serie beginnen acht Nederlandse single B&B-eigenaren aan het liefdesavontuur van hun leven! Ze stellen hun harten open voor een leuke partner uit Nederland met wie zij hun leven verder willen delen. Op zich een simpel concept, maar sinds Caroline van der Plas van de BBB heel populair is verlangen mensen kennelijk weer naar de gewoonheid van dingen in het leven. En bij gewone dingen hoort ook de liefde, al is dat geen garantie dat dingen dan ook gewoon gaan.


Goed, genoeg gefilosofeerd hierover. Hoogste tijd voor een kennismaking met de ‘B&B Vol liefde’. En op het terras van café de Unie kon ik al warm lopen. Aan een tafeltje achter mij zaten twee alleraardigste vrouwen te nippen aan een glas witte wijn én te beppen over een zekere Petri. Ze waren niet zo lovend over Petri. Ze vonden het een harde vrouw die niet aardig tegen mannen is. Zo vindt ze nooit een man kreeg ik nog mee. 's Avonds om half negen installeerde ik me voor de tv. Ik schakelde naar RTL4 en daar verscheen de grijsgelokte Petri in beeld met naast haar op de bank een gewoon uitziende man. Een gepensioneerde fietsenmaker die meer van fietsen wist dan van vrouwen. Petri is een oud-docente die in het Franse land een B&B is gestart. Nou ja, oud-docente. Ze keek en sprak nog steeds als een docente. Na een half uur kijken wist ik genoeg. De twee vrouwen op het terras hadden gelijk. Petri vindt nooit een man, ook niet op een gerepareerde fiets!

(Vage)vuur!

          

Ik vond vroeger fikkie stoken wel leuk en spannend. Het was ook wel een beetje stoer. Niet dat ik vroeger stoer was, maar een vuurtje stoken kon ik wel aan. Met een paar vriendjes uit de buurt sprokkelden we na schooltijd takken bij elkaar, daarvoor gingen we naar het park vlak ookbij ons in de buurt. Daarna op zoek naar een plek om het vuurtje te ontsteken. Dat lukte nooit meteen, meestal was er wel een heel doosje lucifers voor nodig, want de wind was altijd spelbreker. Uiteindelijk vatte de bij elkaar gesprokkelde takken vlam en maakten we een dansje rond het vuurtje. Het bleef altijd bij een vuurtje, want we zouden dun in de broek doen als het vuurtje vuur zou worden. Stel dat we dan de sirene zouden horen van de gealarmeerde brandweer. O, wat zouden wij op ons lazer krijgen. We hadden immers tegen onze ouders gezegd dat we een potje gingen voetballen. Dus fikkie stoken moest een onschuldig vermaak blijven.

Maar fikkie stoken is nu geen onschuldig vermaak meer. Het is meer een horrorscenario geworden. Bijna heel Zuid Europa rond de Middellandse zee wordt geteisterd door vreselijke en angstaanjagende natuurbranden. De beelden van de branden en de vluchtende mensen op Rhodos staan nog op mijn netvlies. En de kans is niet ondenkbaar dat de aarde door de klimaatverandering nog meer gaat verschroeien. Dat klinkt absurd, en apocalyptisch. Toch wil dat maar niet doordringen bij veel mensen. Ik hoor mensen zeggen: ach, het komt wel weer goed, het zal zo'n vaart niet lopen. Er komt vast een oplossing voor. Niet als we niets doen! We doen simpelweg nog steeds te weinig om het klimaatprobleem op te lossen.


In de krant las ik dat mensen zonder enige gene in het vliegtuig naar Rhodos, waar inmiddels 10% van het eiland behoort tot de verschroeide aarde, stapten. Een jong stel die op Eindhoven Airport stond te wachten op hun vlucht naar Rhodos vond het geen probleem: ‘we hebben ons heel erg verheugd op dit vakantietripje naar dit mooie eiland, dat willen we ons niet af laten snoepen. Bovendien zitten we aan de andere kant van het eiland. Daar is niks aan de hand en als de vuurzee dichterbij komt dan stappen we weer gewoon in het vliegtuig om naar huis te gaan’. 


Ik schrok nogal van die manier van denken. Wie haalt het in zijn hoofd om nu naar Rhodos of een ander Grieks eiland te gaan? De ver van mijn bed show lijkt het wel. Ik moet er niet aan denken om met de gedachte: na mij de zondvloed, naar Rhodos te gaan. Maar wie ben ik dat ik oordeel? Ik stap ook - omdat ik autoloos ben - een paar keer per jaar in het vliegtuig om naar het Spaanse Andalusië te gaan. Het is allemaal heel dubbel. Los daarvan ben ik wel bezorgd. Nu geloof ik niet in het Vagevuur, maar het komt zo wel dichterbij!

De Wolf

Van Wapse had ik nooit gehoord. Misschien kun je dit woord leggen bij het woordspel Wurdian. Daar kun je namelijk de gekste woorden aanleggen. Je zegt bijvoorbeeld: ik ben van de wap en daar ben ik van gaan wapse. Ik bedoel maar. Nee, het ging over het Drentse dorpje Wapse aan de rand van het Nationaal park Drents Friese-Wold. Er wonen zo’n 655 inwoners. Er gebeurt nooit wat, totdat een boze wolf afgelopen zondag het dorp bezocht. De wolf heeft vast gedacht dat er ergens in het dorp wel schapen in de wei zouden dartelen waar hij zich te buiten aan kon gaan. Alleen had de wolf buiten de schapenboer gerekend die zijn arme schaapjes wilde beschermen. Met een schep en hooivork probeerde hij de bloeddorstige wolf te verjagen, maar de wolf beet van zich af oftewel hij beet de schapenboer in zijn arm. Uitzonderlijk, want een wolf had nog nooit een mens gebeten. En wat doe je met een wolf die een mens bijt?


De burgemeester van het dorp, die toevallig met zijn achternaam Jager heet, nam een kloek besluit: de wolf moest dood. En zo werd op een rustige zondag in Wapse met een knal de grote boze wolf doodgeschoten. De rust was verstoord. Ineens was na dit voorval bijna het hele land in rep en roer. Zelfs het NOS-journaal besteedde er aandacht aan. Natuurbeschermingsorganisaties waren in alle staten. Een wolf doodschieten had nooit mogen gebeuren en dus deden ze aangifte bij de politie. Alsof er een moord zou zijn gepleegd op een arme wolf die werd gestoord inde uitoefening van zijn hobby: het doodbijten van weerloze schapen. Had de schapenboer dan een krukje moeten pakken en het afschuwelijke schouwspel gade moeten slaan? Ja dus, want het doodbijten van schapen hoort nou eenmaal bij de wetten van de natuur, aldus de natuurbescherming. Aan mijn hoela, ik had hetzelfde gedaan.


Nu weet ik dat de komst van de wolf in ons land niet door iedereen wordt omarmd. Ik vind de wolf in ieder geval geen sympathiek dier, maar dat komt dat ik vroeger te veel stripboeken heb gelezen waarin de wolf een bedenkelijke rol speelde. Ik had alleen een zwak voor Bor de Wolf uit de Fabeltjeskrant, dat was wel lieverd. Hij was anders. Bor was een vredelievend en emotioneel dier. Als hij van zijn stuk werd gebracht vluchtte hij in de regel naar het Enge Bos om tot rust te komen. Aan Bor had de pas doodgeschoten wolf een voorbeeld kunnen nemen. Intussen komen er vast steeds meer wolven in ons land die niet zo vredelievend zijn. Wat moeten we met de agressieve wolf die notabene op een Duitse herdershond lijkt. Daar ben ik niet dol op. Gelukkig heeft een wolf mijn pad nog niet gekruist. Ik zou niet weten wat te doen! Met schop en hooivork te lijf gaan? Lijkt me geen goed plan want dan gaan de natuurbeschermers als een wolf tegen mij te keer. We zullen de wolf moeten gedogen, leuk of niet leuk. Misschien moeten de schapen, wanneer ze een wolf ruiken, vluchten naar het Enge Bos van Bor de Wolf. Daar worden ze vast liefdevol opgevangen!

,