C'est formidable!

C'est formidable!

Inmiddels ben ik alweer ruim een week terug uit wat ik noem mijn Spaanse paradijsje Fuengirola. Daar lachte de vriend(in) de zon mij iedere dag toe. Nu  eenmaal terug in het Bossche voelt alles anders. Om te beginnen het weer. Het is nat, winderig en fris. Mijn dagelijkse outfit bestaat nu weer uit een lange broek, een T-shirt, een overhemd een pullover en een jack als ik naar buiten ga. In het BD las ik dat het herfst is. Dat had ik zo ook wel kunnen vertellen. De krant schreef: ‘herfst, en dat betekent ruim baan voor…. kerst? Het lijkt nog ver weg, maar de tijd begint eigenlijk al te dringen’. Het moet niet gekker worden. We vinden al dat alles zo snel gaat, maar vergeten dat we er zelf steeds een schepje bovenop doen. Bij AH zag ik al dozen chocoladeletters van A tot Z  uitgestald liggen. Nog net geen kerstkransjes of gekleurde kerstballen.

Maar niet overal gaat het snel. Neem nou de Haagse politieke arena. Daar gaat het juist tergend langzaam. Daar doen ze vooral hun best om het nog beetje geloof in de politiek om zeep te helpen. Ken je het bordspel ‘mens-erger-je-niet’ nog? Ik heb vernomen dat de vier boter-op-hun-hoofd demissionaire regeringspartijen dit spel de komende weken gaan spelen. Uiteindelijk blijft er, denk ik, een speler over en dat is Mark Rutte. Die man is van gewapend beton én daar is geen enkele sloophamer tegen opgewassen. Mark Rutte blijft de Haagse veldheer die kwam, zag en overwon. 

Word ik daar blij van? Om de dooie dood niet. Gelukkig word ik wel blij van het tv-programma ‘Chansons’ met de hoofdrolspelers Rob Kemps en Matthijs van Nieuwkerk, intussen twee echte maatjes. Ik kan iedereen aanraden, zeker wanneer je neigt naar somberte om naar het programma van deze twee mannen te kijken. Want als je daar niet blij van wordt dan is het écht slecht met je gesteld. Rob en Matthijs vertellen met passie en hartstocht over de geschiedenis van het chanson. Ik heb nu drie afleveringen gezien en op z’n Frans gezegd is dat C’est formidable! Zij hebben het Franse chanson weer tot leven gebracht. De haast vergeten namen van Édith Piaf, Jacques Brel, Serge Gainsbourg, Dalida en Charles Aznavour zijn als ware uit de dood opgestaan. 

Ik herinner me nog een verjaardagsfeestje op een mooie zondagmiddag. Het was zomer 1975. We zaten met z’n allen in de tuin gezellig te beppen en biertjes te drinken. In de keuken stond de transistorradio op 1. Het was zondagmiddag, dus tijd voor het sportprogramma ‘Langs de lijn’. Nadat verslaggever Evert ten Napel ons op de hoogte had gesteld van de tussenstand van Ajax- Sparta was het tijd voor muziek. Het was tijd voor een Frans chanson. En daar klonk Dalida met ‘Gigi L'amoroso’. Het volume ging omhoog en iedereen zong mee. Toen ik afgelopen week naar ‘Chansons’ keek kwam dat beeld weer bij mij terug. Het emotioneerde me, maakte mij weemoedig, maar ook blij. Het verlangen om weer naar chansons te gaan luisteren is helemaal terug. En ook het verlangen om weer eens naar Parijs te gaan. Ik heb zin om net als Rob en Matthijs te gaan struinen door Montmartre, Quartier Latin, en nog veel meer wijken. C’est formidable!