Bolderman

 

Het is altijd weer een belevenis: een busreis met de firma Bolderman. Het hele jaar door organiseert Bolderman busreizen naar alle uithoeken van Europa. Niets is te gek. Het is gewoon een kwestie van een favoriete bestemming online boeken en op de dag van vertrek in de bus stappen. Je moet wel met een ding rekening houden: jij bent niet de enige die op het idee is gekomen om naar een vakantieoord te gaan. De bus zit altijd ramvol. Kennelijk lukt het Bolderman steeds om de hoofdzakelijk oudere medemens te verleiden tot een rondreis, want jongeren vinden een busreis vast blij. Dat zal Bolderman niet deren. Er zijn heel veel oudere medemensen in ons land met een volle portemonnee. 

En de oudere medemens is niet meer de oudere medemens van twintig of dertig jaar terug. Maar dat zegt niets over ons lichaam en geest. Ik zag tijdens mijn kerstreis naar het Duitse eiland Rügen dat de medereizigers ook niet meer zo soepel uit de bus stappen, incluis mijzelf. Een bij-de-handje helpt bij het uitstappen. En dat is niet het enige. Daarnaast slaat ook vergeetachtigheid toe. Onze buschauffeur, tevens mantelzorger vertelde - omdat we nogal laat aankwamen in Rügen -  dat we eerst gingen eten alvorens met de koffers naar de kamer te gaan. De bus stond nog niet stil of een medereiziger vroeg: kunnen we eerst de koffers naar de kamer brengen? Een ander zei: ik weet ook niet meer wat er is afgesproken. Kortom, de oudere medemens lijkt kwiek, maar overschat zichzelf. 

Daarover gesproken. Een snuggere dame had al op de heenreis aan de chauffeur kenbaar gemaakt dat het bij Bolderman gebruikelijk is om bij een meerdaagse reis  van plaats te wisselen. Alsof de chauffeur dat niet wist. Waarom zei ze dat? Ze wilde namelijk graag een keer helemaal voorin zitten. Ik dacht: laat mij maar lekker hier blijven zitten, want dat gewissel geeft altijd gedoe. Nee, die vlieger ging niet op. De chauffeur had iets heel aparts bedacht. Omdat het een zesdaagse reis was vond hij het wel een goed idee om niet één maar twee stoelen over te slaan. O jee, dat leek op een soort van hogere wiskunde. Het van een plaats wisselen loopt al niet soepel, laat staan twee plaatsen overslaan. En natuurlijk ging het niet helemaal goed, want onthouden waar je precies hebt gezeten valt niet meer mee. Ik zat toch achter jou, hoorde ik iedere morgen roepen. Ik bedoel maar. 

Ik denk dat de chauffeur het zag als een soort van geheugentraining, ofwel een typisch Omroep Max-achtig iets. Je kent vast het tv-programma ‘Nederland in beweging’. Een programma om de fitheid te bevorderen bij de oudere medemens. Nu heeft Bolderman wel iets weg van Jan Slagter, de baas van omroep Max. Beide vertroetelen graag de oudere medemens. Zo zwaaien meneer en mevrouw Bolderman bijvoorbeeld altijd de volle bussen uit die op weg gaan naar hun bestemming. Bij thuiskomst worden we dan met een afscheidsdiner opnieuw vertroeteld door de familie Bolderman. Bij Bolderman weten ze wel hoe ze het familiegevoel moeten bevorderen. Om die reden vond ik mijn kerstreis een mooie afsluiting van een zeer turbulent en heftig jaar. Volgend jaar hoop ik op een aangenamer jaar, anders moeten ze Bolderman eens bellen over hoe het wel moet!

Klimaatklever klinkt grensoverschrijdend!

Klimaatklever is het woord van het jaar geworden. Ik zou zelf niet op dit woord zijn gekomen. Persoonlijk zou ik eerder hebben gekozen voor het woord ‘grensoverschrijdend’. Dit woord is in de media dit jaar wel heel veel voorbij gekomen en het komt nog steeds voorbij. Nu las ik dat een oud-piloot van de KLM nogal wat turbulentie heeft veroorzaakt. Misschien heeft hij tijdens een vlucht wel de automatische piloot ingeschakeld en aan een of meerdere stewardessen zijn knuppel laten zien. De stewardess kon geen kant op, want bij turbulentie moeten de stoelriemen vast. Wie weet! Ik fantaseer maar wat, ofschoon. Deze week worden bij veel bedrijven de medewerkers gefêteerd op de jaarlijkse kerstborrel. Je kent het vast wel: even met elkaar ontspannen na een stressvol jaar hard werken. Heel leuk zo'n borrel. Als dat maar goed gaat. Want als de drank de tongen losser maakt en misschien ook de behoefte aan knuffelen wortel schiet kan het zomaar brandend zand worden. Maar ik dwaal af. Het gaat immers over het woord van het jaar: de klimaatklever. 

Wat is een klimaatklever? Het lijkt een beetje op een bumperklever. Je weet wel: met je auto dicht achter je voorganger rijden, maar zonder grensoverschrijdend te worden. Anders heb je een botsing. Nee, het is toch geen goede vergelijking. Een klimaatklever is volgens Van Dale namelijk "een activist die zich aan een object van symbolische waarde - in dit geval een schilderij van een beroemde kunstenaar - vastplakt om de aandacht van het publiek te vestigen op de klimaatproblematiek". In het Mauritshuis in Den Haag hadden een paar klimaatactivisten zich vastgeplakt aan het “Meisje met de parel’, een beroemd schilderij van Vermeer. Het Meisje van Vermeer heeft van verontwaardiging haar parel laten vallen. De commotie in de museumwereld was groot. Zoiets doe je niet, zeiden de kunstminners. En gelijk hebben ze, want zo maakt de klimaatklever het klimaatprobleem niet kleiner. Was de klimaatklever door zich aan het Meisje met de parel vast te kleven niet grensoverschrijdend bezig? 

Ineens irriteerde het woord grensoverschrijdend me. Ik wilde in mijn hoofd van het woord grensoverschrijdend af. En warempel dat lukte toen ik las dat het woord ‘zevenvinker’ een goede tweede was geworden. Wie bedenkt zo’n woord? Dat is journalist Joris Luyendijk. Hij is de schrijver het boek met de titel ‘ De zeven vinkjes’. Joris vertelde in zijn boek over zijn eigen ervaring. Als je zeven vinkjes telt dan ben je het mannetje, aldus Joris. Volgens Van Dale verwijst de zevenvinker naar iemand die zeven vinkjes kan aankruisen op een denkbeeldige lijst en op grond daarvan automatisch maatschappelijk bevoorrecht is. De zeven vinkjes zijn man, wit, hetero, een vwo-diploma, een universitair diploma, minstens één autochtone ouder, en rijke of hoogopgeleide ouders. Natuurlijk ben Ik ben ook gaan vinken en kwam tot vier vinkjes. Gelukkig maar, dacht ik. Anders zou ik misschien wel voor mijn gevoel grensoverschrijdend bezig zijn. Grensoverschrijdend. Daar is het woord weer. Zie je nou wel meneer Van Dale, dat had het woord van het jaar moeten worden!

De admiraal

Voetbal is oorlog, zei Rinus Michels. Onder zijn leiding werd het Nederlands elftal in 1988 Europees kampioen. Hij werd de generaal genoemd vanwege zijn dominante leiderschapsstijl. Ik weet wat ze daarmee bedoelen, want ik heb ooit het legergroen gedragen en commando’s van de sergeant en de majoor geslikt en uitgevoerd. Op de grote stille heide heb ik het oorlogsspel meegespeeld. Een soort van landpikkertje spel. De denkbeeldige vijand benaderde ik middels de legendarische tijgersluipgang. En dan riep ik paf, paf, paf. Handen omhoog, jij bent er gloeiend bij.


En nu hebben we een admiraal. Een echte admiraal is de baas van een zeevloot. Maar in ons land bestaat die rang niet meer. Misschien was admiraal Michiel de Ruyter wel de laatste in de rij. Tot nu, want sinds kort wordt bondscoach Louis van Gaal de admiraal genoemd. Het waarom ontgaat mij volkomen, want wat moet je als admiraal in de zandbak van Qatar. Immers met een boot door de Sahara ploegen lijkt me een zee te ver. Maar ik geef toe: het is leuk gevonden door Niels van der Laan en Jeroen Woe, de programmamakers van ‘Even tot hier’. Voor de lol was de titel van het Songfestival liedje 'De Troubadour' van Lenny Kuhr veranderd in De Admiraal. Ook de tekst ademde de voetbalkunstjes van het Nederlands elftal uit. Nou dat gaat er natuurlijk wel in bij de Oranjefans.


De makers van Even tot hier hadden er ook een verklaring voor. De winst van Oranje was volgens hen grotendeels te danken is aan de selectie en coaching van bondscoach Louis van Gaal. En Lenny Kuhr was natuurlijk niet te flauw om Louis van Gaal zingend te bejubelen. Het was een onvervalste ode aan de nieuwe Neerlands Hoop. Intussen kennen de superlatieven over Louis van Gaal geen grenzen meer. Zo las ik dat de volgende minister-president zich heeft aangediend. Maar voor alle duidelijkheid: we zijn nog geen wereldkampioen. Het is trouwens niet te hopen dat Marokko wereldkampioen wordt, want dan heeft Rinus Michels helemaal gelijk met zijn uitspraak: voetbal is oorlog.


Terug naar admiraal van Gaal. Ik vind hem, als ik de media mag geloven, meer een Messias die het beste uit zijn jongens probeert te halen. En ik denk ook wel dat zij - als Louis dat vraagt - voor hem knielen. Maar dat ze daarbij ook nog gaan bidden tot God! Ik kan het haast niet geloven, want als ik Louis hoor praten klinkt het allemaal nogal rechttoe en rechtaan. Over zijn prostaatkanker zegt hij op zijn Cruijffiaans: ‘je moet dit managen zoals je een elftal managet, en dat doe ik’. Toch lees ik dat de warmte en de openheid groot is bij Oranje. Er is veel medemenselijkheid en dat is de kracht van het team. En er is geen ruimte voor pathetisch gezwets of toch wel? Tijdens een persconferentie krijgt Denzel Dumfries zomaar een kus op de wang van Louis van Gaal. Hij geniet van die jongen. Hoezo, niet pathetisch? Of is het toch allemaal een kwestie van managen?

Een roepende in de woestijn!

Op de markt stond afgelopen donderdagmiddag een soul-rescue bus van Jezus. Als je goed naar de foto kijkt zie je bezijden de gele bus een fiets staan. Het is een e-bike met een lage instap. Waarschijnlijk is de e-bike van Jezus. Heel slim van hem, want het is een eind fietsen van Nazareth naar de Bossche Markt. Voor de gele bus, die kenmerken vertoont van een ambulance, stonden onder een tentdoek twee blije medewerkers van Jezus te shinen. Twee blije gezichten en dat ik snap want zij geloven heilig in Jezus. Hun mantra is: Jezus is altijd bij ons en zal ons behoeden voor onheil. Zij waren in gesprek met twee Jehova-lookachtige mensen. Dat gesprek zal vast gegaan zijn over wat Jezus kan betekenen voor hen. 

Deze twee mensen waren natuurlijk op de lokroep ‘Jezus roept ook jou!’ afgekomen. Jezus heb ik niet gezien, die zal waarschijnlijk na zo’n vermoeiende fietstocht, een tukkie hebben gedaan in de gele bus. Op de achterkant van de bus stond: ‘ik ben de weg, de waarheid en het leven’. Het is een gedurfde uitspraak van iemand die niet onder ons is en er in mijn beleving nooit is geweest. Het is maar wat ge gelooft én in wat iemand belooft. En als je het allemaal wel gelooft is het misschien een stuk gemakkelijker, maar ik heb de indruk dat het geloof in beloftes steeds minder wordt. 

Neem nou Gianni Infantino, de voorzitter van de FIFA. Hij beloofde bij zijn aantreden dat het een nieuwe FIFA ging bouwen, transparant en zonder corruptieschandalen. Toen was het  WK-voetbaltoernooi al toegewezen aan de witjurken van Qatar voor heel veel geld. Ik geloof dat toernooi zo’n slordige 222 miljard dollar kost. Zoveel? Jezus nog aan toe, zou Jezus roepen. Een groot deel van zijn schare zit nu met een dikke jas aan naar het voetbal op tv te kijken om zo de energiekosten zo betaalbaar mogelijk te houden. Ook de bitterballen en de chips blijven in de schappen van de supermarkt liggen. Maar wat kan het schelen zullen zij die zich God voelen, waaronder Infantino, denken. Als ik mijn schaapjes maar op het droge heb!

Uit balorigheid volg ik het WK-voetbal van de FIFA amper. En ik heb ook niet de indruk dat er iets is veranderd bij de FIFA. Voorzitter Infantino, die verdacht wordt van corruptie, is zijn thuisland Zwitserland ontvlucht. Hij woont nu als een chique gastarbeider in Qatar. Infantino, of moet ik zeggen Infantilio, heerst als een vorst. Nee als een sjeik. Niets mag: geen One Love-band, geen alcohol, geen andere geaardheid. Nee, alles moet volgens het spel van de FIFA-baas en de sjeiks van Qatar. En wat doet de KNVB én wat doen wij? Helemaal niks. We kijken vrolijk uitgedost in het oranje braaf naar het voetbal, want de bal én het geld moeten rollen. Ik moest weer even denken aan de tekst op de gele bus: Jezus roept ook jou! Maar ook Hij is een roepende in de woestijn!

 

In een andere werkelijkheid!

 

Als je naar een Limburgs museum gaat kun je niet om de Limburgse vlaai heen. En zo heb ik sinds lange tijd weer eens een onvervalste punt Limburgse vlaai, een punt rijstevlaai wel te verstaan, mijn smaakpapillen laten beroeren. ‘Wilt u er slagroom op?’, vroeg de restaurantmedewerker. Wat denk je? Hij taxeerde mijn postuur: ‘ik denk van wel’. Even later zat ik in het museum Van Bommel van Dam (VBVD) in de Posterij te genieten van een punt rijstevlaai. Terwijl ik in extase was van de lekkernij hoorde ik dat er een officiële aanvraag is ingediend bij de Europese Commissie om de Limburgse vlaai te erkennen als Beschermde Geografische Aanduiding (BGA). Wel een ingewikkelde term, maar de Limburgse vlaai verdient het. Naast de Bossche Bol vind ik de échte Limburgse vlaai onovertroffen.


Kortom, de punt rijstevlaai met slagroom was een aangename start van mijn bezoek aan het museum. Op bezoek bij de tentoonstelling van Melle Oldeboerrigter, één van de meest raadselachtige schilders van de twintigste eeuw. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van hem gehoord. Ook van het VBVD-museum had ik nimmer gehoord. Dit bijzondere museum is gevestigd in de vroegere Venlose monumentale Postkantoor. De twee weldoeners hebben hun gehele kunstcollectie aan dit museum geschonken. Ze vertoeven niet meer op deze aardbol, maar leven voort in het naar hen vernoemde museum. In het museum werd mij verteld dat ze fan waren van kunstenaar Melle Boerrigter. Kennelijk sprak de hallucinerende wereld van Melle het echtpaar wel aan.


Mijn nieuwsgierigheid werd echter pas gewekt nadat ik het tv-programma ‘Nu te zien’ had gezien waarin een museumdirecteur je enthousiast probeert te maken voor een tentoonstelling. En dat lukte Marieke Uildriks, directeur van museum Jan. Op tv nodigde ze mij uit om naar de werken van Melle te gaan kijken en me te laten onderdompelen in zijn surrealistische wereld. Melle werd ook weleens 'de Amsterdamse Jeroen Bosch' genoemd. Zijn tentoonstelling heet niet voor niks: ‘schilder van een andere werkelijkheid’. Het museum hangt vol met hallucinerende landschappen met vissen, padden, achteloos rondzwevende genitaliën, menselijk gespuis en andere raadselachtige wezens. Twee keuzes: het spreekt tot je verbeelding of je vindt het maar niks.

Drie dames, die voor een schilderij stonden waar een paar fallussen van het doek spatten vonden het geheel nogal pornografisch. Ik stond toevallig ook bij het schilderij. Ze keken naar mij. Wat vindt u ervan? Ik vind het wel een eerbetoon aan de fallus, zei ik om de boel een beetje op te jutten. ‘Nou, nou, u durft’, zei de meest deftige van de drie. De andere twee dames lachten besmuikt. Ze liepen door naar een ander schilderij waar Melle ook weer met fallussen had gestrooid. Maar dat wisten ze nog niet. Intussen probeerde ik een beetje in het hoofd te kruipen van Melle om zo te achterhalen waarom hij raadselachtige en vervreemdere wezens schilderde. Zelf heeft hij dat nooit uitgelegd. Ongrijpbaar dus. Wel vond hij al in 1968 dat de mens het paradijs heeft verpest, En daar heb ik vierenvijftig jaren later niets aan toe te voegen. We leven inmiddels met nogal wat menselijk gespuis in een andere werkelijkheid!

Gun een ander het anders zijn

 

In de Vughterstraat hangt alweer de feestverlichting. Heel goed, want het is bijna elf elf. En als we dan weer nuchter zijn komt de stoomboot van Sinterklaas binnengevaren met in de kajuit de kerstman. Nog even en de kerstman dringt de Sint in de verdediging, want om in voetbaltermen te spreken: de kerstman gaat de Sint passeren. Gelukkig.geloof ik nog in de Sint. Hij en zijn Pieten halen - onder het gezang van ‘wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is een roe’- halsbrekende toeren uit om cadeautjes door de schoorsteen te gooien. Ik ga binnenkort mijn schoen zetten. Nu hoef ik geen cadeautje, maar ik heb wel boodschappenlijstje voor de goedheiligman.

Want wat missen we toch een goedheiligman of vrouw in onze samenleving. Iemand die ons de weg wijst naar een warmere wereld. Met warm bedoel ik niet de echte warmte, want die is alsmaar stijgende totdat we helemaal nat worden en niet meer boven de zeespiegel kunnen uitkijken. Nee, ik bedoel de menselijke warmte. Van de week interviewde ik voor een Buurtkrant een nog scherp van geest zijnde honderdjarige man. Toen ik vroeg: 100 jaar worden, hoe doe je dat? ‘Gewoon blijven ademen, vriendelijk blijven én gun een ander het anders zijn. Dat gun een ander het anders zijn had hij van moeder geleerd. Ik kreeg ter plekke kippenvel op mijn armen. Dat zegt een honderdjarige man. Hij verdient een monument op het Binnenhof, dacht ik. Temeer een ander het anders gunnen verder weg lijkt dan ooit.

Op de NOS-website las ik dat WK-ambassadeur Khalid Salman van Qatar had gezegd dat homoseksualiteit een mentaal defect is. Een ander hooggeplaatste witjurk vergeleek vrouwen met snoepjes waar een papiertje om hoort te zitten. En dat papiertje is dan de sluier. Eerder had oud FIFA-baas Blatter al gezegd dat het fout was om Qatar het toernooi te gunnen. Even leek het er toen op dat het naar de VS zou gaan, ofschoon mij dat nu het land is waar je niet moet zijn met al dwaze bewonderaars van meestervervalser Donald Trump. Maar dankzij inspanning van de toenmalige Franse president Sarkozy (heeft die niet in de bak gezeten?) is het toch Qatar gebleven die als tegenprestatie met veel geld uit het Dagoberts geldpakhuis eigenaar van de Parijse voetbalclub PSG is geworden. Het is dus niet de bal die rolt, maar het geld dat rolt.

Louis van Gaal is ook gereed om met zijn voetbalmiljonairs naar Qatar te vertrekken. Hij is niet blij met Qatar, maar ja: er moet wel worden gevoetbald én we moeten wereldkampioen worden. Misschien gaan ze nog een wijk bezoeken in Qatar, zegt hij. Van Gaal bedoelt waarschijnlijk een zandbak waar een kameel je ‘niets’ zeggend aanstaart. En om met knabbel en babbel te spreken ofwel met Frank en Ronald de Boer: 'het viel wel mee met het aantal doden bij de bouw van de stadions in Qatar. Het zijn aardige mensen die het goed menen'. En de uitspraken over homoseksualiteit en over de vrouwensnoepjes dan? Die moeten we maar met een korreltje zout, pardon zand, nemen. Ja, want de geldbelangen zijn te groot. En een ander het anders gunnen hebben de mensen die het verschil kunnen maken geen boodschap! 

De trein

Kedeng, kedeng. De trein rijdt alsmaar verder. Nou, dat is niet zo vanzelfsprekend meer. Het is meer van: rijdt ie wel of rijdt ie niet? Op het informatiebord staat dat je trein over 15 minuten vertrekt. Oké, je draait je om en loopt nog even een rondje. Over een goed over een uurtje ben je thuis, denk je. Niet dus. De trein gaat niet en je moet wachten op een volgende trein. Als die gaat, je weet maar nooit. Een NS-kantoorbediende, die ineens voor machinist moet spelen, heeft misschien wel in overspannen toestand het perron verlaten. Intussen zwelt de groep reizigers aan. Het wordt dringen in de trein, want niemand wil wachten op een latere trein. Dan maar boven op elkaar staan, maar wel zonder elkaars lichaam te raken. Dat mag niet, want daar komt narigheid van. Je wilt toch niet als een tweede Marco Borsato door het leven gaan, want dan zijn je dromen echt bedrog.

Waarom vertel ik dit allemaal? Ik ben afgelopen week driemaal met de trein naar verschillende bestemmingen geweest: Amsterdam, Arnhem en Strijp-s. De heenreizen verliepen soepel. De treinreizen naar huis verliepen ietwat hilarisch of chaotisch. In Amsterdam kon ik - omdat ik een dalurenkaart heb - pas om half zeven inchecken. Ik dacht: dat zal vast een rustige reis worden, de meeste reizigers zullen dan al wel thuis zijn. Niet dus. Het perron stond mudjevol, omdat er treinen waren uitgevallen. Heel sneaky ging zo dicht mogelijk bij het perron zodat ik haast op een rijdende trein kon springen. Het lukte me zowaar om een zitplaats te veroveren in een trein die alsmaar voller werd. Het leek op een soort van stapelkorting bij de supermarkt.Tijdens de reis naar huis heeft de conducteur wel viermaal zijn excuses aangeboden voor het ongemak, want je weet maar nooit of er een heethoofd in de trein zit.

De trein van Eindhoven naar huis verliep een dag later toch wat relaxter. Oké, er was een stroomstoring in de buurt van Boxtel, dus moest ik eerst naar Eindhoven Centraal om in de intercity naar Schiphol te stappen. De vers aangevoerde conducteur verwelkomde zijn reizigers op een beetje de komische manier. Hij zij: 'de eerstvolgende halte is Den Bosch, de stad van de Bossche Bollen. Als je geen haast hebt kun je hier nog even uitstappen voor die heerlijke Bossche Bol en de volgende trein pakken. Tenminste als deze rijdt'. Zo'n conducteur maakt het reizen wat relaxter. En wat zelfspot kan geen kwaad.

En dan de trein van Arnhem naar huis. De reis begon voortvarend. De pret was echter van korte duur, want vlak buiten het station ging de machinist vol in de remmen. Zelfs de koeien in de wei keken verschrikt naar de trein. Een paar minuten was het stil totdat de conducteur vertelde dat er een hond op het spoor liep. En nu was de machinist langs het spoor achter de hond aan. Iemand in de trein zei verbaasd: 'je gaat toch niet op de rails lopen, die machinist spoort niet'. Dat klopte, want de trein stond stil!

(Ver)wonderbox!

Heb je weleens van de wonderbox gehoord? Of misschien heb je weleens een wonderbox cadeau gekregen van iemand die jou toevallig aardig vindt. Het woordje wonderbox zal best wel associaties bij je oproepen, maar ik denk niet dat er meteen eten en hotelovernachtingen in je zullen opkomen. Toch zal de organisatie die de wonderboxformule heeft bedacht geweten hebben dat zo’n tweederde van de Nederlanders nog in wonderen gelooft. Een wonder is oorspronkelijk een theologisch begrip, maar heeft vooral een persoonlijk getinte betekenis gekregen. Kijk wanneer iemand heel ernstig ziek is gebeurt het wel dat naasten - tegen beter weten in - gaan bidden in de hoop dat de zieke weer beter wordt. Bidden, terwijl ze niet religieus zijn. Dan geloof je voor even in een wonder. Of dat helpt weet ik niet, maar mijn schoonmoeder zei altijd: ‘bidden in nood, helpt geen kloot’,


Het online bedrijf Wonderbox.nl. gelooft dus - net als een grote groep mensen- wel in wonderen, vandaar de wonderbox. En dat is natuurlijk heel slim van dit bedrijf. Ze halen van alles uit de kast om mensen in hun wonderen te laten trappen. Zo heb je de keus uit 1400 bonnen voor een ‘happy birthday’ party, 325 bonnen voor ‘drie dagen er tussenuit’, 3500 bonnen voor ‘Romantisch voor twee. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Je kunt het zo gek niet opnoemen of er is een wonderboxbon voor. Mijn partner had voor haar verjaardag ook zo’n bon gekregen. Ze koos: ‘drie dagen er tussenuit’. Maar om zelf op zoek te gaan naar een leuk tussenuitje gaat haar te ver.


Dus je raadt het al. Het werd mijn taak om door 325 mogelijkheden te ploegen voor een paar dagen er tussenuit. Dat was bepaald geen feest. In ons eigen land was dit uitje op weinig aantrekkelijke plekken mogelijk. De rest was allemaal in het buitenland tot Timboektoe toe. Nou ja, dat is wat overdreven. Eindelijk had ik dan toch een hotel gevonden in het Haagse, maar daar konden we slechts bepaalde periodes terecht én vooral niet in het weekend. Goed, dan maar verder zoeken. Zo kwam ik bij een landgoed in Almen bij Zutphen terecht. Na veel vijven en zessen lukte het zowaar om te boeken. Dat plezier duurde maar even, want het uitje in november kwam ons toch niet goed uit. 

Ik stelde voor om dit uitstapje te verplaatsen naar volgend voorjaar. Nee, dat kon niet. Want eenmaal geboekt met een wonderboxbon is geboekt of met de slager te spreken: 'een ons is een ons'. Er viel dus niets te schuiven. En kom je niet opdagen dan ben je gewoon de waarde van je bon kwijt. Zo zijn de regels van de wonderbox, zei de receptioniste van het hotel. Maar in ons geval was ze coulant. Als ik 7,50 betaal kan de boeking eenmalig worden verplaatst. Het moet niet gekker worden, dacht ik. Dus wat deed ik? Ik wilde iemand spreken van de firma wonderbox. Dat gaat zomaar niet. Ze zijn alleen via email bereikbaar, dan krijg je een standaard mailtje terug dat je bericht is ontvangen. En dan moet je nog een aantal dagen wachten op antwoord. Ik wacht nog steeds. Verwonderlijk zo’n box!

Geluk

Vorige week was ik bij een theatervoorstelling van Lucas de Man in de VF. Lucas is een Vlaming, maar bovenal een woordkunstenaar. Nu vind ik veel Vlamingen woordkunstenaars. Ze zijn veel origineler en subtieler in hun taalgebruik. En ik word ook niet boos wanneer een Vlaming iets zegt wat op het randje is. Dus je snapt het al: Lucas de Man kan bij mij niet stuk. Hij trad weer eens op in de VF. Meteen een kaartje gekocht voor zijn talkshow. Waar het over ging had ik nog niet scherp. Hij zou verschillende gasten uitnodigen om over een maatschappelijk thema te delibereren. Eenmaal in de VF zag ik op een billboard in de hal dat zijn theatervoorstelling over geluk zou gaan.


Geluk. Interessant, maar ook lastig. Wat is de definitie van geluk? Ik tikte op google het woordje geluk in. Ik las dat geluk vooral te maken heeft met de mate van tevredenheid in je. Het is voor een deel ook erfelijk bepaald of anders gezegd wat je bij je geboorte hebt meegekregen als gemoedstoestand. Als je maar voldoende endorfine en dopamine in je bagage hebt dan red je het wel. Maar het is ook afhankelijk van de situatie waarin je verkeert. Als ik geluk moet definiëren zou ik simpelweg zeggen: geluk is geen pech hebben. En het geluk was die avond met me.


Ik had namelijk het geluk dat ik op de tweede rij zat, dicht bij het podium. Zo kon ik alles goed zien en volgen, want mijn ogen zijn, ondanks mijn Eyelove bril, ook niet zo scherp meer. Onder mijn stoel lag een geplastificeerd wit vel papier met een viltstift en een gum om uit te vegen. En naast me zat een leuke vrouw, dat kon ik dan wel goed zien. Het beloofde een mooie avond te worden. Lucas had twee lieftallige assistentes meegenomen. Een muzikale kunstenaar achter een drumstel en een woordkunstenaar achter een laptop. Start de show zou Margriet van der Linden zeggen. Meestal gaat aan het begin van een voorstelling het licht uit in de zaal.


Dit keer niet, want van ons werd verwacht dat we zouden anticiperen van wat er op het podium wordt gezegd. Eigenlijk heb ik daar een godsgruwelijke hekel aan. Dat gevat doen of een kwinkslag maken, dat vind ik maar niks. Maar bij Lucas de Man was er geen ontkomen aan. Het geplastificeerde vel wit papier onder mijn stoel verleidde mij om mee te doen. En ja hoor, daar kwam de eerste vraag. Je kon erop wachten. Wat zegt geluk jou?, vroeg Lucas. Het mocht maar een woord zijn, dus geen verhandeling over geluk. Ik keek met een schuin oog naar wat mijn buurvrouw opschreef. Gelukkig was het leesbaar wat ze schreef. ‘Samenzijn’ schreef ze. Ik dacht: daar kan ik niet voor onderdoen en schreef solidariteit op het maagdelijk witte vel papier. Ik keek om en zag dat ik niet de enige was in de zaal die dit dacht. Dat noem ik nou: geen pech, maar geluk hebben!

Energie

Ik ben alweer ruim een week terug in het Bossche. En alles is nog zoals ik het achterliet toen ik op de laatste dag van augustus voor vier weken naar het Spaanse Fuengirola ging. Op mijn terugreis heb ik voor mijn stadgenoten als cadeautje de Spaanse zon en wat extra graden in mijn handbagage meegenomen. En ja hoor, de zon schijnt ook in het Bossche. Weet je, ik deel graag de mooie dingen van het leven met anderen. Zo ben ik nu eenmaal. Nu ik weer thuis ben lijkt het of ik maar heel even ben weggeweest. Bij thuiskomst groette de buurman alsof hij mij een dag tevoren nog had gezien. Intussen hebben de dagelijkse dingen zich weer aangediend zoals boodschappen doen. Wel nadat ik de bonusfolder van AH van a tot z heb uitgeplozen, want het zijn voor de gemiddelde burger bekommerde tijden geworden.

Bijna iedereen die ik spreek heeft het over de duur geworden levensmiddelen. ‘Het is niet normaal’, hoor ik om me heen. En gaat het niet over de prijzen in de supermarkt dan gaat het over de energiekosten. ‘Het is niet normaal’, hoor ik alsmaar. Er zijn mensen die zelfs de verwarming niet meer aanzetten, ook niet als het fris wordt. hoge daarover of over het wel of niet aandoen van de verwarming nu het ‘s avonds frisser wordt. Als ze mij vragen of ik zuinig ben met energie zeg ik bijna triomfantelijk: ik heb een vast contract tot januari 2025, mij kan niets gebeuren. Maar ik kan iedereen geruststellen: ook ik ben zuinig met energie en douche als de douche daar om vraagt.

Alhoewel ik nu wel meer energie zou willen hebben om dingen te doen. Zoals nu. Ik zit namelijk achter mijn laptop om een column te schrijven. De eerste 286 woorden zijn gelegd, maar het moeten er zo’n vijfhonderd worden. Nou ja, ik doe het natuurlijk mezelf aan. Het is geen verplichting, maar wel een leuke hobby. En dan werkt een stok achter de deur wel bij mij. Die stok achter de deur is het radioprogramma dat ik iedere donderdagmorgen met Dini en Herman presenteer. Het tweede uur begint na een gebruikelijk Beatlesnummer met mijn column. Een voorgeprogrammeerd stemmetje kondigt mijn column aan. Dat is een verzinsel van Herman. Heel leuk, maar dat betekent wel dat ik de dag daarvoor wel een column moet schrijven. En verdorie, het viel deze keer niet mee. Ik denk dat mijn hoofd nog op reces is in het relaxte Fuengirola. Dat klinkt flauw en dat is het ook, want er gebeurt genoeg.

Maar wat er gebeurt is gewoon niet leuk meer. Sterker, het is alsof we alleen nog stikstof in ademen én daar moeten we juist vanaf. Of dat we op tv-recensente Angela de Jong gaan lijken én daar moeten we ook vanaf. Vanmorgen dacht ik nog: hoe zal met Khadija Arib zijn. Bejubeld als Kamervoorzitter, maar verguisd als collega vanwege haar machtsmisbruik en schrikbewind. En daar komen nu mee, anderhalf jaar later en nog wel op een heel achterbakse manier. Ik dacht ook aan Johan Remkes, de vaandeldrager van de regering in barre tijden. Hij heeft gesproken en in 2030 moet de stikstofuitstoot gehalveerd zijn. Althans, Remkes wil nu 2030 nog niet loslaten. Ach, alles is vloeibaar. En de boer? Die ploegt op zijn trekker voort. Achteraf viel het schrijven van een column toch weer mee en het zijn zelfs 567 woorden geworden. (Eigenlijk 67 teveel)

De zon in het water zien schijnen

Het laatste weekend in Fuengirola. Over een paar dagen stap ik in Malaga op het vliegtuig naar Eindhoven Airport en dan hop weer naar Den Bosch. Het weer in het Bossche zal wennen zijn, want in Fuengirola is de hoofdrol voor de zon. Een zon die mij iedere dag vriendelijk wekt en bijdraagt aan mijn relaxheid. De zon is eigenlijk een vanzelfsprekendheid aan de Costa del Sol. En wat is er dan aangenamer dan het me laven in de zon, aan zee gegrilde sardines eten en een koel glas witte wijn drinken of een koud biertje. September is de mooiste maand om in Fuengirola te vertoeven, zei een Spanjaard tegen mij. Ofwel 'Septiembre el mes mas hermoso'. Wat kan een mens nog meer wensen? Het klinkt als uitverkoren zijn en dat is het misschien ook wel. 

De zon stemt mild. En als het effe kan voor iedereen schijnt of je nou rijk of arm bent. Maar je moet wel op de juiste plek zijn. En als de zon toch niet schijnt dan moet je proberen de zon in het water te zien schijnen. In het water zien schijnen? Maar dat wordt lastiger nu het water  schaarser wordt. De kans is niet denkbeeldig dat, na een energieplafond, er ook een waterplafond komt. Immers de scheuren in het plafond worden talrijker en allengs zichtbaarder. Nog even en al onze primaire levensbehoeften gaan door het plafond heen. De stucadoor van de regering is al bezig om de boel te stucen. 

In die zin verbaast het mij dat er in Fuengirola absoluut niet zuinig met water wordt omgegaan. Ik heb ergens gelezen dat er ook in Spanje een watertekort is. In het appartementencomplex waar mijn habitat is wordt iedere morgen rond de klok van half negen de waterkraan op volle toeren opengezet. Dan gaat spuitgast Isabel van het schoonmaakteam iedere tegel van het grote oppervlak rond het zwembad net zolang bewateren totdat de tegels glimmen. Dat doet ze met een precisie van een chirurg. Ze heeft haar blik slechts gericht op haar spuitwerk. Voor even glimmen de tegels, want de zon zorgt ervoor dat het water snel verdampt. En zo gaan er in mijn ogen dagelijks vele liters waters verloren. Hoe noem je zoiets: het water naar de zee dragen.

Isabel is niet de enige die het water naar de zee draagt, ook de gemeentereinigingsdienst kan er wat van. Iedere week gaan ze wel een aantal straten langs met een tankwagen vol water om de straten schoon te spuiten. Als je er toevallig langs loopt moet je nog uitkijken dat je niet nat wordt gespoten. Om er achter te komen waarom ze in Fuengirola zo in de ban zijn van de buitenboel nathouden heb ik dat in een restaurant aan een serveerster gevraagd. Ik wist dat ze de Nederlandse taal sprak, dat maakte het voor mij een stuk gemakkelijker. Ze keek me schaapachtig aan en zei: 'je moet de straten toch schoonhouden, anders worden ze vies'. Dat begrijp ik, maar het gebruik van water moet juist worden verminderd. 'Daar heb ik hier nog  weinig over gehoord. Wilt u nog een biertje?' Graag, en weg was ze. Moet ik dan maar als ik Fuengirola ben, net als Isabel en de serveerster, de zon toch maar in het water zien schijnen?

 

Met een glimlach

 

Ik ben nu ruim twee weken in Fuengirola en iedere dag lacht de zon mij toe. De lucht kijkt vriendelijk en de wind waait aangenaam. Wat wil een mens dan nog meer? Als ik 's morgens opsta dan zet ik eerst op een ouderwetse manier koffie. Thuis heb ik een Nespresso apparaat, hier niet. Dus gaat het filterzakje in het apparaat, voeg ik een aantal scheppen koffie toe, knopje aan en de koffie gaat pruttelen. Even later drink ik op het balkon in mijn blote bovenlijf een kopje koffie. Op de achtergrond ruist de zee. Relaxter kan ik dag niet beginnen. Dan open ik de digitale krant van het BD om het nieuws te verorberen. De honger naar nieuws is er nog  steeds, al komt dat deze maand wel met een glimlach bij mij binnen. De zon stemt mij mild. Ook het overlijden van de Queen en de frappatsen van Frits van Eerd las ik met een glimlach. 

Het overlijden van Koningin Elisabeth las ik toen ik bij een Indiaas restaurant net de eerste hap van een verrukkelijke curry mijn mond deed strelen. Het moment paste wel, want India was vroeger toch een Britse kolonie? Eindelijk heeft de stokoude dame, die vast in het Guinness Book of Records staat, in het bijzijn van haar dochter, haar laatste adem uitgeblazen. Ik nam nog maar een hap van mijn heerlijke curry en glimlachte bij de gedachte dat Prins Charles eindelijk op 73 jarige leeftijd de koning van het Britse volk en van de GemeneBest landen is geworden. Ook hij zal vast stiekem hebben geglimlacht. Voor koning spelen gaat hij doen met Camilla. Het is, denk ik, een komisch setje. Ze zouden prima passen in de ook stokoude Britse komedieserie 'Wordt u al geholpen? Overigens kan hij dit nu aan veel Britten vragen of ze ook daadwerkelijk geholpen willen worden, want de armoede in zijn land is best groot. Bovendien beheert hij vanaf nu een vermogen van 28 miljard. Dat mag best wat minder. 

Ik denk niet dat zijn moeder zich zal omdraaien in haar kist als Koning Charles dat zou doen. Over kist gesproken. Het valt mij op dat na het heengaan van de Queen het woord kist nogal vaak wordt gebezigd in de media. Op de website van een krant las ik dat William en Harry komende maandag achter de kist Elisabeth lopen. Ik vind dat zo raar klinken: de kist Elisabeth, alsof het een sigarenkist is. Volgens mij had je vroeger  een sigaar die Elisabeth Bas heette. Vandaar misschien. 

In die context nog even over 'laat je niet kisten' gesproken. Dat is justitie nu wel aan het doen met Frits van Eerd. De grote baas van de Jumbo wordt verdacht van het witwassen van geld. Die flamboyante Frits toch. Hij houdt van snelheid in zijn leven en is dol op Max Verstappen die ook van hard rijden en van veel geld verdienen houdt. Max woont daarom in een belastingparadijs om zo min mogelijk geld te hoeven betalen aan de belastingdienst. Misschien is Max wel zijn grote voorbeeld, zeker nu hij ook nog eens tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau is geslagen. Het moet niet gekker worden. Maar ik lees het hier in Fuengirola met een glimlach. 

Buikpijn en hoofdpijn!

De Doejong, ook bekend als de Indische zeekoe, is uitgestorven verklaard. Er is geen eten meer voor het dier, want de zeegrasbedden - het enige wat de Doejong eet - zijn vernietigd. Al sinds 2000 is de Doejong niet meer waargenomen in de Chinese zee. Nu weet je het maar nooit bij die Chinezen of het allemaal klopt, want ze kunnen je van alles wijs maken. Los daarvan zal voor onze kust geen Doejong te vinden zijn, wel rotjong waarschijnlijk. Maar vlakbij Scheveningen, te weten op het Haagse Binnenhof, heb ik wel familie van de Doejong waargenomen namelijk: de Doerak. Dit bijzondere soort komt vooral voor in de landelijke politiek. Terwijl de Doejong een vriendelijk charismatisch dier is moet ik vaststellen dat de Doerak dat absoluut niet is. Een Doerak houdt ervan om iedereen van alles wijs te maken, ofwel de mens niet écht serieus te nemen.

Een bekende Haagse Doerak is Wopke Hoekstra. Wopke is Minister van Buitenlandse Zaken en is ook nog de baas van het CDA. Het zal misschien wel van het warme weer komen, maar Wopke - wel een mooie naam voor een Doerak - is zichzelf niet meer. Hij heeft kennelijk een zonnesteek opgelopen. Dat is te zien. Hij oogt mager en scheert zich niet meer. Nu is hij niet de enige die van de leg is, ook staatssecretaris Eric van den Burg is dat. Hij reed onuitgenodigd op een boerentrekker het landelijke dorp Albergen binnen om op een ondemocratische wijze een hotel met 27 kamers te confisqueren voor 300 asielzoekers. Dat wordt vast bij IKEA veel stapelbedden kopen. In het dorpje wonen nu 3500 mensen, maar binnenkort dus 3800. Zoiets zal de staatssecretaris niet flikken in Laren of Blaricum, maar wel op een plek waar bewoners minder invloed hebben. Volgens de staatssecretaris was het kiezen tussen buikpijn en hoofdpijn. Met als gevolg dat de inwoners van Albergen nu beide hebben.

Buikpijn en hoofdpijn. Dat overkwam Wopke ook. De stikstofcrisis bezorgt hem hoofdpijn en het regeerakkoord buikpijn. Hoe kun je in godsnaam (dat woord past bij het CDA) zeggen dat je toch het regeerakkoord inzake het stikstofbeleid steunt, maar tegelijkertijd vindt dat het stikstofdoel niet heilig is. Je zegt toch ook niet: ik steun je, maar ook weer niet. Wopke voelde zich even geen minister, maar CDA-leider. En dat kwam omdat hij op zijn lazer had gekregen van partijleden die vonden dat hij zich te weinig liet zien in het stikstofdebat. Zeker nu de boeren op hol zijn geslagen en net als de Doejong met uitsterven worden bedreigd.

En dat kan natuurlijk niet. Dus vond Wopke het noodzakelijk om zich uit te spreken als CDA-leider. Hij zei: er is iets ernstigs aan de hand in ons land. Hoezo is er iets ernstigs aan de hand in ons land? Hoe komt hij daar plotsklaps bij? Dat komt omdat zijn partij koeienvlaai in hun broek schijt, nu de BoerenBurgerBeweging (BBB) alleen maar populairder wordt. Hij was anders nooit op die gedachte gekomen. De Doejong sterft uit. Dat vind ik treurig. Voor mij mag de Doerak uitsterven, want zo blijven we hoofdpijn en buikpijn houden!

La Vuelta

La Vuelta ofwel de Ronde van Spanje start in ons land. Het klinkt raar, maar iedere grote wielerronde start tegenwoordig in een ander land. De Tour de France begon dit jaar in Denemarken en de Ronde van Italië in Hongarije. En zo wordt op deze manier het wielrennen nog populairder gemaakt bij het volk. Bijna net zo populair als het voetbal of misschien nog populairder net als bij mij. Bij mij krijgt de wielersport het rugnummer 1. Het wordt dus tijd voor een Ronde van Europa die de hele zomer duurt. Dat is goed voor de verbetering van de gemeenschapszin. 

Maar eerst La Vuelta. Wat klinkt dat mooi. Het heeft iets magisch, iets sensueels. Maar nu draaf ik door. La Vuelta heeft maar een associatie en dat is de Ronde van Spanje. De Citadel is de plek waar het startschot wordt gelost voor de tweede etappe. Het kan niet beter, want deze plek zegt veel over de strijd tegen de Spanjaarden. Dit fort werd tijdens de laatste fase van de Tachtigjarige Oorlog gebouwd om onze stad te verdedigen tegen de Spaanse vijand die we nu vorstelijk omarmen. Het kan verkeren, zou Brederode zeggen. 

 

En meneer Ojalvo van La Vuelta is helemaal in zijn sas ofwel esclusa op zijn Spaans,  want zegt hij: ,,Historische plekken zijn een belangrijk onderdeel van wielerwedstrijden en deze helemaal vanwege de link met Spanje. Dus ik ben enthousiast dat we hier starten.” Kijk, dat is nog eens een man met een gevoel voor het verleden. Of zou hem dat zijn ingefluisterd door onze burgemeester Jack Mikkers? Het maakt niet uit. We staan weer op de kaart. Alleen is het jammer dat de NOS pas later gaat uitzenden, want we doen het goed als vijfde populaire stad van Nederland. Alleen de heel grote steden moeten we voor ons dulden. Utrecht staat op plaats 1 en laat daar nou net La Vuelta starten. Niets is toeval, toch! 

Intussen bereidt onze stad zich voor op het spektakel dat slechts 18 minuten duurt. Overal staan gele borden met daarop de tekst: 'i.v.m. La Vuelta is de rijbaan afgesloten van 11.00 tot 14.00 uur'. Ook het BD reikt nog een bidon uit in de vorm van een advies. Ze vertelt waar je als toeschouwer wel en niet moet gaan staan. Volgens de krant is de hoek Peperstraat/Verwersstraat de beste plek, want daar remmen de renners af en kijk je ze recht in het gezicht. En wie wil nou niet in het gezicht van Roglic of van Carapaz kijken. Daar wordt het vast heel druk.

De renners zullen - tot de echte start bij de Veemarkt - er alles aan doen om herkenbaar in beeld te komen bij mensen die hun willen fotograferen. Alleen een selfie met Robert Gesink zal niet lukken, want ze fietsen nog altijd zo'n 15 km per uur. Voor hen een slakkengang. Niet voor mij, maar ik ben dan ook geen wielrenner. Ik hoop alleen dat de brandmelder, die we sinds kort hebben in ons complex, niet plotsklaps als een rode lap op een Spaanse stier gaat loeien. Omdat het loeien tot in Het Bossche Broek te horen is zouden de renners kunnen denken: 'gaan met die banaan' en dat is op zijn Spaans gezegd: No es bueno!

Zo gek als een deur!

Van de week fietste ik achter twee veertigers die, net als ik boodschappen hadden gedaan, op weg waren naar huis. Op zich niet vermeldenswaardig, totdat zij zei: onze buurman is zo gek als een deur. Ze fietste behoorlijk door, dus was het voor mij doortrappen om te horen waarom de buurman zo gek als een deur is. Haar partner zei: 'hoezo dan'? Zij: 'hij wil in zijn tuin een zandbak aanleggen zodat ie vast kan wennen aan het idee dat Nederland in de toekomst steeds meer op de Sahara gaat lijken. Hij keek haar aan en zei: 'het is wel een vreemde snuiter, maar zo gek als een deur gaat mij wat ver'. Ze deden er intussen nog een tandje bij en ik haakte af. Ik was trouwens toch bijna thuis. Zo gek als een deur galmde nog even door mijn hoofd.  Ik weet: het is een gezegde. Maar waarom zou een deur gek zijn? Een deur is heel functioneel die je open en dicht kunt maken. Dat is toch niet gek. Oké, iemand die er doorheen loopt kan gek zijn. Maar ik ga mijn hoofd hierover niet breken nu de snoeken naar adem happen. 

Ja, je leest het goed. Er zijn snoeken in ademnood. Er moest een visambulance aan te pas komen om de snoeken te redden van een wisse dood. Niels Houben van de visambulance rukt overal in Brabant uit om snoeken in ademnood te redden. Ik wist niet eens dat zoiets bestond, maar in ons land bestaat er voor elk probleem een (schijn)oplossing. Alleen zijn de vissers niet zo blij met het redden van snoeken in ademnood las ik. Voor hen geldt: de een zijn dood is de ander zijn brood. Maar alle gekheid op een stokje, de snoeken staan wel exemplarisch voor de wereld van nu. Bijna iedereen hapt zo langzamerhand naar adem. Komt het niet door de hitte, dan komt het wel door de alsmaar stijgende prijzen in de supermarkt die voor een hongerklop gaan zorgen bij een groep mensen. Komt dan bij hen de boodschappenambulance langs? Ook bedrijfsprocessen zijn naar adem aan het happen.  

In 1973 zong Barend Servet in een satirisch programma: "Waar moet dat heen, hoe zal dat gaan. Waar komt die rotzooi toch vandaan. Wat moeten wij met ons bestaan, de wereld is nog niet vergaan". En warempel is deze tekst bijna 50 jaar later nog steeds actueel. Nee, de wereld is nog niet aan het vergaan. Maar het schuurt en wringt steeds meer. Het saharazand is in aantocht. Hebben we iets geleerd? Amper. Is er een oplossing? Ik weet het niet, maar gelukkig hebben we in ons land heel veel experts. Dat is weer het mooie van ons land dat we voor ieder belangrijk vraagstuk wel een expert hebben. Nu hebben we sinds kort ook droogte-experts. Een van hen zegt: 'we moeten zuiniger met water omgaan, we moeten ons realiseren dat niet alles meer kan'. Simpel toch? Dus niet! Daar zit 'm nou precies de crux. We zien het niet of we willen het niet zien. En zo worden we straks net zoals die buurman wellicht zo gek als een deur! 

Opblazen!

De prijzen gieren de pan uit, wat ik ook koop of consumeer. Dus ben ik blij met de bonusaanbiedingen van AH. Voor wat ze ook waard mogen zijn. Ik kijk nu nog gretiger naar de twee-voor-een producten in de schappen. Pas heb ik nog twee pakken biologisch sinaasappelsap gekocht voor de prijs van een. Niet dat ik die nodig had. Ik liep er toevallig langs en dacht ach: da's aantrekkelijk. Zeker in een tijd waarin het inflatiespook ons doet schrikken. Het is net zo'n virus als corona, alleen is er geen vaccin voor.


Inflatie? Wat is dat nou precies. Nu ben ik niet zo goed in al die economische begrippen, maar inflatie betekent letterlijk opblazen! Kennelijk is opblazen niet alleen een economisch begrip, maar al heel lang een oorlogsbegrip. Kijk en huiver bij de beelden van die achterlijke oorlog in de Oekraïne. Die oorlog die ervoor heeft gezorgd dat de prijzen van de consumptieartikelen enorm zijn opgeblazen. En het eind is nog lang niet in zicht. En zo wordt het vast een uitputtingsslag. In de Oekraïne maar ook bij de gemiddelde burger. Voor mensen met een smalle beurs zal het misschien wel luchthappen of op een houtje bijten worden.


Maar wat kan het schelen? Neem nou Shell en Heineken, twee hele grote jongens of moet ik meisjes zeggen in dit huidig overspannen tijdsgewricht. Zo heeft bierbrouwer Heineken het afgelopen half jaar flink geprofiteerd. De omzet steeg met maar liefst 37 procent tot 16,4 miljard euro. De winst bedroeg bijna 1.3 miljard euro. Ook een stijging van 22%. En wat zegt topman Dolf van den Brink: we zijn tevreden over de resultaten over het eerste half jaar. Consumenten gaan weer uit, ondanks de hoge inflatie. Hoor je het? Hij noemt ons geen mensen, maar consumenten. Dat klinkt onpersoonlijk én dat zal hij ook wel hebben bedoeld. Want ondanks de hoge winst heeft Heineken de prijs van een biertje gewoon met ruim 5% verhoogd. Bier smaakt nog steeds lekker, maar ik proef meer en meer inflatie in de schuimkraag.


Niet alleen Dolf is tevreden, ook topman Ben van Beurden van Shell is in zijn nopjes. Onder aan de streep kwam de winst van Shell de afgelopen drie maanden uit op 18 miljard dollar. Ben zegt hierover: "Onze winsten zijn zeer aanzienlijk. Ik realiseer me dat". De hoge prijzen noemt hij een 'wereldwijd fenomeen' waar Shell niet veel aan kan doen. Dat wil ik nog wel begrijpen, maar het is wel een heel gemakkelijk antwoord. Maar dat wil toch niet zeggen dat je geen rekening hoeft te houden met de portemonnee van de gemiddelde Nederlander. Toch gaat Ben daar geen rekening mee houden. Naast het investeren in een broodnodige energietransitie, gaat hij wel zijn aandeelhouders heel goed belonen voor hun aandeel Shell. Hoe noem je zoiets: slapend rijk worden! Zo werkt het systeem nu eenmaal. En dat zelfde systeem zorgt er ook voor dat een verhoging van de winstbelasting voor grootverdieners niet aan de orde is. En zo blijft de cirkel van geld zaaien en oogsten in tact. En er is niemand die deze cirkel durft op te blazen!

Tijd!

Hoe vaak hoor ik niet: wat gaat de tijd snel! Op het terras, in de supermarkt, bij de borrelpraat met vrienden. Nu zijn het overwegend - net als ik - ouderen die dat zeggen. Jongeren hoor ik daar amper over. Dat snap ik ook wel, want als je jong bent wil je juist dat de tijd sneller gaat. Maar ik ben geen jonge man meer.  Al denk ik soms van wel, maar dan fluit mijn lijf me gewoon terug. Ter illustratie: wanneer ik 's avond op de bedrand mijn sokken uit doe is dat inmiddels een hele operatie nu mijn lijf strammer wordt. Maar terwijl ik mijn sokken uittrek zeg ik steevast tegen mijn partner: ik heb het gevoel dat ik hier vijf minuten geleden ook al bezig was om mijn sokken uit te doen. Het is een soort van ritueel geworden. Ik moet daar niet teveel over nadenken, anders raak ik in de war. En van in war zijnde mensen hebben we er al genoeg.

Een psychologe aan de Britse University of Sussex - en die heeft er, denk ik, verstand van - beschrijft een aantal theorieën in haar boek Supersnel slow motion. Een daarvan, de zogeheten proportie theorie, is gebaseerd op pure wiskunde. Ze zegt dat de gevoelsmatige tijdsduur van een jaar afhangt van zijn lengte ten opzichte van de totale levensduur van dat moment. Heb je 'm? Dan snap je wat er nu gaat komen. Voor een achtjarige is een jaar een achtste van zijn leven, voor een veertiger is dat slechts een veertigste. Daarom zouden die twaalf maanden voor een kind haast eindeloos duren, en voor iemand van middelbare leeftijd zo voorbij zijn. Ze zal vast gelijk hebben.

Maar ik heb geen hogere wiskunde gestudeerd, dus kies ik voor een simpelere uitleg. En die is: naarmate ik ouder word, wordt mijn verleden langer en  mijn toekomst korter. Daardoor gaat het voor mijn gevoel allemaal steeds sneller. Heb je 'm? En daarom zou ik zo af en toe de tijd even stil willen zetten. In een tijdmachine willen stappen om terug te gaan naar mijn jongere jaren. Terug naar die onbezorgde zonvakanties aan de Spaanse costa's. Waar ik overdag languit op hete zandstrand lag om bij te komen van een avondje stappen in de bodega's waar ik sangria dronk als limonade. Of mijmeren over de rondreizen die ik heb gemaakt van Vuurland tot de Noordkaap. Voor mijn gevoel duurde die vakanties eindeloos lang, waren ze tijdloos.

Van de week hoorde ik op de radio het liedje 'Foto van vroeger' van Rob de Nijs. Ik heb meteen een paar fotoboeken van de boekenplank gehaald en ben door mijn herinneringen gaan bladeren. Die herinneringen zijn net als de foto's vergeeld, maar ze hebben nog steeds een kleur die mij nog steeds blij maakt. Ik begon met: wat gaat de tijd snel. Maar wat is tijd? Het is even relatief als het leven zelf. We doen ons ding op het ritme van de tijd. 's Morgens denk ik: ik heb nog een hele dag. 's Avonds denk ik: wat is de dag snel voorbij gevlogen. Tijd! Zolang niemand het me vraagt, weet ik het; maar wil ik het uitleggen aan iemand die het me vraagt, dan weet ik het niet!

Hitteplan

Ik ben nu in Portugal in het lieflijk stadje Palmela niet zo ver van Lissabon. De oevers van de Taag liggen op oogafstand. Het landschap daar naartoe opent zich traag. De velden zijn leeg. Af en toe blaffen er een paar honden en loopt een koe doelloos rond. De thermometer kruipt langzaam naar de 36 graden Celsius. De koperen ploert of vriendelijker gezegd de zon, die ongrijpbaar hoog aan de horizon staat, regeert als een vorst. Soeverein, bijna als een dictator. En laat ik nu de pest hebben aan dictators, want die zijn meedogenloos. Zijn niets ontziend. Ze vergallen het plezier in het leven. Ontnemen je de vrijheid. Dat doet de zon niet. Maar de zon is, zeker als de temperatuur op een kookpunt komt, ook meedogenloos. En we geloven nog steeds niet dat het menens is.

 

En dat is nu aan de orde. In het zuiden van Europa zijn overal bosbranden en vallen kwetsbare ouderen om. De brandweermannen en -vrouwen zijn onze reddende engelen. In Palmela heeft een bosbrand ook nogal  huisgehouden. Het groene landschap is op een aantal plekken zwartgeblakerd. De hitte is, naast Poetin, onze volgende vijand geworden. En hoe bestrijden we die? Met een hitteplan, althans in ons land. De vierdaagse van Nijmegen is de driedaagse geworden, kinderopvangcentra zijn gesloten, treinen zetten de airco lager.  

Binnenblijven is het advies en veel water drinken. Mag het ook een biertje zijn? Twee dagen wordt het heel heet in ons land en de paniek slaat toe. De betutteling overheerst. We zijn van porselein geworden. Niet in de oven zetten dus, anders krijgen we een zonnesteek. De afgelopen week ben ik in Bilbao geweest. Het was daar gemiddeld 36 graden. Ik heb mijn bucketlist afgewerkt. Zo af en toe een flinke pauze nemen, veel water drinken en vooral alles in slow motion doen. Dan komt het helemaal goed, daar heb je geen hitteplan voor nodig. En nu een koud biertje vanaf een terras in Palmela!

  

Ode aan de koe

Wat ik me afvraag, nu die verrekte boeren ons hele land op stelten zetten met hun trekkers die op  pantservoertuigen lijken, wat een koe hiervan zal denken? Zou een koe blij met de onbezonnen acties van haar baas? Ik denk het niet. Per definitie is een koe een vredelievend dier.  Daarom ben ik eigenlijk wel heel benieuwd naar wat een koe hiervan denkt. Kijk bij een stier ga ik me dat niet afvragen want die is van nature al wat agressief.  Ze heten dan ook niet voor niets stier.  Nou kunnen koeien ook weleens op hol slaan, maar nu zijn hun boeren op hol geslagen. Maar ik kom natuurlijk nooit te weten wat een koe hiervan vindt.

De koe vertedert mij. Wanneer ik langs een wei loop waar koeien aan het grazen zijn blijf ik altijd een poosje stilstaan om naar die lieverds te kijken. Het zijn zo'n goedzakken. In dubbel opzicht, want ze hebben ook nog een gevulde goedzak met melk onder hun lijf hangen. Als ik naar hen kijk dan vergeet ik voor even alle ellende om me heen. Met een koe krijg je geen ruzie, toch? Alhoewel. Vorig jaar wilde ik in het prachtige Drentse landschap dwars door een wei lopen waar koeien graasden. Waarom dwars door de wei? Nou, de wandelroute liep zo. Al snel zag ik dat de koeien met wat geloei met elkaar in conclaaf gingen. Alle koeien en dat waren er zo'n dertig stopten met grazen en een tiental vormden een front zodat ik er niet meer door kon. Kennelijk vonden ze dat hun veiligheid in het geding was en dat mijn aanwezigheid op hun wei niet was gewenst. Ik weet niet wat ze gedaan zouden hebben wanneer ik mijn pad toch had vervolgd. Nou, het voelde in ieder geval niet goed om mijn pad te vervolgen. Ik draaide om. De koeien keken me onnozel, maar tevreden na. Een koe loeide zelfs om te melden dat het sein weer op veilig stond. 

Dus koeien zijn helemaal niet zo onnozel. Nee, ze zijn best slim begrijp ik van de koeienkenner. In koeien huist een brein met bijna net zoveel kronkels en verbindingen als het onze. Een brein dat in verhouding groter is dan dat van een kat of een hond. Uit onderzoek blijkt dat koeien de relatie oorzaak-gevolg kennen. Een koe snapt bijvoorbeeld beter, nadat ze een keer tegen het schrikdraad hebben gestaan, dat niet meer moeten doen. Bovendien hebben koeien hebben een heel goed geheugen. Zo herkennen ze gezichten; boeren maken het vaak genoeg mee dat een koe vrolijk op hen af loopt voor een begroeting. Aha, koeien zijn dus misschien wel intelligenter dan mensen? Wie weet. Ze snappen in ieder geval dat je beter maar eenmaal iets verkeerd moet doen. Daar kunnen wij nog van leren. En koeien houden ook van polderen. Dus boeren breng een ode aan de koe, ga weer met hen polderen dan komt er vast een oplossing die past. Anders bel ik Yvonne Jaspers van 'Boer zoekt vrouw'!

Zenuwachtig!

    'Al onze medewerkers zijn in gesprek. De wachttijd bedraagt zo'n dertig minuten. U kunt beter later terugbellen'. Dit bericht hoor ik nogal eens wanneer ik een bepaalde instantie probeer te bereiken. Het komt ook voor dat ik een soort van viergangenmenu te verorberen krijg alvorens ik iemand aan de lijn krijg. De belastingdienst is er een sprekend voorbeeld van. Van de week belde ik toevallig met die belastingdienst met een vraag over mijn aanslag. Niet dat ik een aanslag wilde plegen, want daar heb ik een broertje dood aan. En gelukkig ben ik ook geen boze boer die onbezonnen de boerenoorlog predikt omdat de stikstof nogal stof doet opwaaien. 

Goed, na een half uur wachten kreeg ik een medewerker aan de lijn. Nu is wachten niet leuk, maar ik heb een heel lang lang lontje en word niet zo gauw zenuwachtig. Dat laatste geldt jammer genoeg niet voor iedereen, want er raken steeds meer mensen oververhit. Nog even en onze samenleving raakt op drift en zijn we, voordat we het beseffen, de weg kwijt. Annie was ook een beetje de weg kwijt en vroeg mij of ik haar kon helpen met wat administratieve zaken. En als vrijwilliger in een wijkplein doe ik dat met liefde en plezier. 'Ik moet een loonstrook uitprinten voor de gemeente. Ze willen iedere maand weten wat mijn inkomsten zijn, want ze vullen mijn inkomen aan. Ik heb zelf geen computer. Daar word ik heel  zenuwachtig van. Dus kom ik iedere maand hier'. 

'Kijk meneer, u moet naar de website van het bedrijf en dan inloggen op medewerkers. Daar zijn de loonstroken te vinden. Vorige keer heeft iemand anders mij geholpen. Dat wilde maar niet lukken en daar werd ik heel zenuwachtig van. Maar ik denk dat u rustig en handig bent. Dat vind ik fijn'. Even later rolde in kleur de loonstrook uit de printer. Annie keek naar de loonstrook. 'Kijk eens wat een hoop geld ik krijg, ik voel me haast miljonair. Dat komt omdat er vakantiegeld bij zit. Dat vind ik fijn, want kan ik mijn kleinkinderen weer blij maken. Dat doe ik het liefst. Maar ze zullen nu wel zeggen: oma koopt nu eindelijk eens een nieuwe telefoon, want die u nu heeft is een heel oud beestje'. 

'Ik praat graag. Dat zult u wel gemerkt hebben. Op mijn werk praat ik ook veel. Ik ben wel minder gaan werken, want ik kreeg overal last. Van mijn nek, van mijn rug'. Maar niet van je mond, dacht ik. 'O, ik heb nog een vraagje: ik heb van Brabant Wonen een brief ontvangen over de huurverhoging. Dat moet ik doorgeven aan de belastingdienst en dat vind ik wel een probleem. Van de week heb ik wel een uur aan de telefoon gezeten en iedere keer ging het scherm op mijn telefoon op zwart. Moest ik dat weer aantikken. Daar werd ik zo zenuwachtig van. Misschien kunt u mij helpen? U bent zo handig met de computer en u blijft zo rustig'. Geen probleem, zei ik. Ik zal het medicijn zijn tegen uw zenuwachtigheid!         

                                                                                                                                                

                                                                                                        

Wangzoenen

 

Zoenen op de wang is uit. De pandemie heeft deze omgangsvorm tot haast ongewenst verklaard. Ook het handen schudden is verworden tot schud maar in mijn pet. Dat las ik deze week in het BD. Onderzoeksbureau 'Panel Inzicht' kwam met deze conclusie na een een representatief onderzoek onder een groep Nederlanders over de gevolgen van de coronapandemie. Het bureau kwam met nog meer uitkomsten: de stand van de sociale contacten en hoe staat het met de eenzaamheid. Daar schijnt ook van alles mee aan de hand te zijn. Maar ik beperk me tot het wangzoenen. In die context heb ik trouwens niets gelezen over tongzoenen. Zou dat ook uit zijn? Het is ook een stuk kronkeliger dan wangzoenen. Toch is wangzoenen is niet populair meer. Kennelijk is in de coronatijd ons lichaam vijandige trekjes gaan vertonen en hebben we het afstand houden van elkaar min of meer eigengemaakt. Dat kan en mag, maar niet bij mij. Na de pandemie was dat bij mij snel over. Dus nee, ik behoor niet tot die 58% die het wangzoenen in de ban heeft gedaan.

Ik heb het wangzoenen juist weer omarmt en ik blijf het een mooie manier vinden om iemand, die je sympathiek vindt, te begroeten. Het handenschudden daarentegen mis ik niet echt mis. Dat is zo handmatige plichtgeving. Maar als het moet doe ik het allebei. Gelukkig vinden mensen die ik weer op de wang heb gezoend dat ook. Ik heb nog niet gehoord: daar doe ik niet meer aan! Het was in het begin wel even aftasten. Begin jij met wangzoenen of begin ik en waar begin je dan links of rechts? Dat was wel weer even wennen, want de WhatsApp-zoenen, ofwel het digitaal zoenen, hebben duidelijk aan populariteit gewonnen. Je kent ze vast wel: de twee rode emoji lippen die je verstuurt aan een vriend of vriendin. Ik noem dat emotieloos zoenen. Nu snap ik ook wel dat er mensen zijn die niet meer willen wangzoenen. Het kan ook best onprettig zijn, zeker als iemand wat bezweet is of uit zijn/haar mond meurt. 

Dat kan allemaal, maar wangzoenen vind ik toch aangenamer dan het elkaar ellebogen. Iets wat de afgelopen twee jaar vooral hebben gedaan. Eerlijk gezegd vond ik dat een mijl op zeven. De ellebooggroet is een bedenksel van de Wereldgezondheidsorganisatie met de bedoeling om bij een pandemie besmettingen te voorkomen. Of dat heeft bijgedragen aan minder besmettingen weet ik niet, dat blijft altijd giswerk. Ik vond het in ieder geval helemaal niks, een beetje agressieve beweging zelfs. Net als met je vuist een boks geven aan een ander. Boks, zei je er dan bij. Ik werd er zelfs een beetje spastisch van. Geef mij maar het wangzoenen, veel subtieler. Jammer genoeg is het wangzoenen uit of toch niet? Want er is één nuance in de peiling, zegt onderzoeker Suzie Geurtsen. Mensen weten vaak niet zo goed waarom ze doen wat ze doen, en antwoorden regelmatig sociaal wenselijk. Sociaal wenselijk? Aha, dan zou ik juist het wangzoenen wéér gaan promoten. Bij deze!