Wat je vandaag de dag allemaal niet moet doen om even een weekje er tussenuit te knijpen naar in mijn geval een pittoresk dorp in de luwte van Lissabon. Op familebezoek, maar ook om te genieten van het haast meditatieve landschap en om een duik te nemen in het zwembad aan huis, want is het zo’n dertig graden. Code rood, maar dan op een prettige manier. Maar voordat ik afreisde heb ik wel een en ander moeten uitleggen. Toen ik vertelde dat ik naar Portugal ging ontmoette ik nogal wat gefronste wenkbrauwen. Onverantwoord hoorde ik mensen denken. Misschien waren ze wel jaloers dat ik het aandurfde om naar het zonnige zuiden te vliegen in tijden van Corona. Ik zei: ik ben coronaproof en heb een heuse QR-code op mijn Huawei. En dankzij mijn Huawei weten ze in China vast ook dat ik tweemaal gevaccineerd ben en waar ik woon. Voor de zekerheid heb ik de QR-code ook nog uitgeprint, je weet maar nooit. Misschien blokkeert de Chinese overheid bij het boarden wel mijn telefoon.
Allemaal flauwekul, maar het wonderlijke is wel dat niemand op het vliegveld om mijn QR-code heeft gevraagd. Op het vliegveld van Lissabon kon ik zo doorlopen, terwijl ik nog zwaaide met mijn bewijs van goed gedrag. En nu ben ik in Palmela waar de lucht hartstikke blauw is, de zon mijn vriend is en de sardines heerlijk smaken. Hier lijkt en voelt corona ver weg, in ieder geval voor een week. Maar niets is minder waar, de angst regeert weer. De zomer dreigt letterlijk te verdrinken in het coronamoeras. We worden suf geprikt en toch slaat de paniek weer toe. Want o wee, o wee, stel je voor dat weer drukker wordt in het ziekenhuis en dat wordt het vast. Ik denk erover om mijn QR-code op mijn arm te laten tatoeëren, wat er komt straks ongetwijfeld weer een andere variant op ons af. Morgen loop ik naar Setubal aan zee waar sardines op mij wachten die geen weet hebben van corona.
