Gisteren las ik in de VK het artikel ‘Uitgelicht’ met als
titel De hoop vervliegt op Lesbos. Ruim
7500 vluchtelingen uit oorlogsgebieden zitten vast op dit Griekse eiland. Voor
hoe lang? Dat is ongewis. Lesbos is voor de toerist een mooi zonnig eiland met
veel charme. Het is een geliefd eiland dat veel te bieden heeft. Maar niet voor
de vele vluchtelingen uit Syrie, Irak en Afghanistan. Deze arme vluchtelingen
kunnen op het eland geen kant uit, ze zitten gewoon in een bubbel in Moria. De veertienjarige
Bilal al Fadoos uit Syrie zegt: ‘Ik was 7 toen de oorlog begon, sindsdien ben
ik niet naar school geweest. Vroeger was alles goed, We hadden geld, ik kon
spelen. Als het brood oud werd, gooiden we het weg. Maar toen ineens was alles
weg’. Zijn leven is haast uitzichtloos, platgewalst onder het monster dat
oorlog heet.
Zo staan er op pagina 12 en 13 van de VK-maandagkrant zeven foto’s
en korte portretten van mensen die mij ontroeren. Ontroeren omdat hun (jonge) leven
ongewild naar gallemiezen is. De ontreddering op hun gezichten voelde ik bij
mij binnenstromen. Bijna iedereen in Moria op Lesbos heeft al een trauma opgelopen tijdens de vlucht uit hun
thuisland waar mensen nog steeds worden gemarteld, verkracht en gedood. Alsof dat
al niet genoeg is om gek van te worden wordt hun trauma in een overvol kamp op
Lesbos alleen maar groter. In het kamp heerst heel veel stress en wordt veel ruzie
gemaakt. De stoornissen vieren er hoogtij. Wat doen we een vluchteling aan? Hun
droom op een beter leven is flinterdun geworden, want de meeste vluchtelingen
op Lesbos denken dat ze nooit meer wegkomen van het eiland.
Wat heb ik een geluk dat ik in Nederland ben ik geboren en
opgegroeid, een vrij land met haast onbegrensde mogelijkheden. Alhoewel. Vandaag
las ik dat steeds meer Nederlanders overlast ervaren van buren of andere
mensen. Dat blijkt uit cijfers van het Centrum voor Criminaliteitspreventie en
Veiligheid (CCV). Het aantal meldingen van overlast is toegenomen. "Dat de
lontjes korter worden is al een tijdje aan de gang", zegt een
woordvoerster van het CCV. "Mensen leven in hun eigen bubbel en vinden dat
alles moet kunnen, maar hebben wel steeds meer last van anderen. Het is o zo
gemakkelijk om vanuit je eigen veilige coconnetje van alles over een ander te roeptoeteren
zonder zelfkritisch te zijn. Dat is jammer genoeg wel een ding geworden in onze
samenleving. Hoe komt dat? We vieren iedere dag de vrijheid, toch worden we
minder verdraagzaam! Ik heb hier niet een adequaat antwoord op. Misschien is
het iets om een foto te maken van pagina 12 en 13 van de VK maandagkrant en
hier een poster van te maken en deze ergens in je huis op te hangen. En iedere
keer wanneer je merkt dat je verdraagzaamheid onder druk komt te staan kijk
naar je naar de foto en reis je in gedachte naar al die desperate vluchtelingen
op Lesbos. Je eigen bubbel zal er vast van knappen!
