Mijmeren
In een heerlijk herfstzonnetje wilde ik op het terras gaan mijmeren over wat mijn nieuwe levensjaar - nu ik er weer een jaartje bij optel - zou gaan brengen. Ik had net een flinke wandeling gemaakt en dat voelde ik wel. De elasticiteit van mijn lijf wordt minder. Kortom, ik had wel een kopje koffie verdiend. Vlak naast mij zaten drie kakelende chique geklede vrouwen van rond de vijftig te genieten van een glaasje witte wijn en te happen in net iets te hete bitterballen. Het was vier uur, en dan kan een wijntje wel. Ofschoon er bij mij altijd de vijf in moet zitten alvorens aan een biertje te gaan. Althans dat maak ik me wijs. De drie dames waren zo te horen hartsvriendinnen. De geur van hun parfum woei als een blad in de herfstwind om me heen. Naast hun stoelen stonden goed gevulde milieuverantwoorde papieren tassen van een of andere betere modezaak. Ze waren in ieder geval niet van de C&A, want dat is meer voor het gewone volk met een dunnere portemonnee. Er werd veel gelachen, maar ineens werd het heel even serieus. Een van de drie dames vroeg aan, ik noem ze voor het gemak Jacqueline: ‘sta je alweer open voor een nieuwe relatie? Het was even stil. Kennelijk had Jacqueline niet op deze vraag gerekend. Maar ze herpakte zich en zei: misschien wel als hij maar een vette bankrekening heeft. Wederom veel gelach en daarna ging het weer over koetjes en kalfjes. Of Jacqueline dit nou grappig of serieus bedoelde dat weet ik niet en dat durfde ik haar ook niet te vragen. En zo kwam van het mijmeren over mijn nieuwe levensjaar weinig terecht.
Waarom gaat het altijd ook over dat verrekte geld?, dacht ik. Het is kennelijk een levenselixer ofwel opium voor een bepaalde groep mensen in onze samenleving die onbekommerd zich alles kunnen permitteren. We weten inmiddels dat er ook een groep mensen is die niet meetelt in onze samenleving, want zonder geld ben je nergens, laat staan met schulden. Deze groep wordt genaaid door in dit geval de belastingdienst. In hun slogans roeptoetert de belastingdienst: ‘leuker kunnen we het niet maken, wel gemakkelijker’. Gemakkelijker voor wie? In ieder geval voor de hoogste ambtenaar van de provincie Noord Brabant. Marcel van Bijnen liet, want zo heet de van geen kwaad bewuste man, zich een paar jaar lang op kosten van de belastingbetaler door het land rijden. Het kostte ons als belastingbetaler het luttele bedrag van 37.292, 43 euro.
De hoogste Provinciebaas hoeft dat bedrag niet uit zijn goedgevulde beurs terug te betalen, want zegt de woordvoerder van de Provincie: we zetten er een streep onder! Ach, het is ook een peulenschilletje in vergelijking met andere witte boorden oplichtingspraktijken. Waar hebben we het over? We scherpen de regels aan en klaar is kees. En de boer ploegde voort. Ik moest weer even denken aan de mensen die op een vreselijk nare manier de dupe zijn geworden van die achterlijke toeslagenaffaire. Waarom heeft de verantwoordelijk minister toen niet geroepen: we zetten er een streep onder. Daar kan ik wel over blijven mijmeren!
