Finish!

Het jaar 2023 nadert de finish. Het was een jaar vol kleerscheuren. Wat zeg ik: de kleerscheuren worden alsmaar talrijker. En ik zie alsnog geen kleermaker die dit kan herstellen. De vier aspirant-kleermakers die nu met naald en draad aan de slag gaan in het naaiatelier van Plasterk zie ik de kleerscheuren zeker niet herstellen. Daarvoor gebruiken ze teveel zwart-wit garen. Eigenlijk voel ik me ook wel een beetje een kleermaker wanneer ik mijn columns aan het schrijven ben. Intussen ben ik daarmee ook op weg naar de finish van dit jaar. Soms was het hordelopen om een onderwerp te vinden wat er in mijn ogen toe deed. Dat viel niet altijd mee, ik ben tenslotte geen Femke Bol die met het grootste gemak op de atletiekbaan alle hordes neemt om aan de finish ook nog eens een uitbundige lach op haar gezicht te toveren. De lach! Het is als balsem voor de ziel.


We zouden meer moeten lachen net als Janny en André in de tv-serie ‘Denkend aan Zwitserland'. Want een jaar is zo voorbij. Het is als een Formule-1 race. Niet alleen bij mij, dat hoor ik ook vaker om me heen. Het lijkt erop dat er steeds weer opnieuw records moeten worden gebroken. Er wordt amper nog pauze ingelast. Dat ga ik nu wel doen. Ik ga mijn eerste column van dit jaar eens teruglezen. Het was ook mijn eerste column die ik op een andere plek schreef. Mijn laatste column in 2022 schreef ik toen ik nog uitzicht had op ‘Het Bossche Broek’, het inspirerende weidse en haast monumentale landschap. Dat uitzicht heb ik ingeruild voor het uitzicht op het zacht golvende water van de Zuid-Willemsvaart met de vele bootjes. Op een andere manier ook weer inspirerend.


Mijn eerste column dit jaar droeg als titel ‘Firma Beestenboel’. In deze column ging het onder andere over drie kamelen die met de drie Wijzen uit het Oosten op hun rug met Driekoningen door de binnenstad paradeerden. Een Bosch raadslid van de PvdD vond dat niet kunnen. ‘Voor de kamelen zou dat een te stressvolle en angstige ervaring zijn. Kamelen horen niet in de binnenstad’. Daar heeft ze wel gelijk in, maar Driekoningen zonder kamelen is als kerstmis zonder kerstverhaal. Ik denk trouwens dat de kamelen het een worst zal zijn waar ze lopen. Mijn laatste column van dit jaar gaat niet over de firma beestenboel, ofschoon onze wereld nog steeds een grote beestenboel is, terwijl de beestenboel juist thuishoort in de dierentuin.


Gelukkig is er vlak voor de finish toch een lichtpuntje waar te nemen. Alle deelnemende landen aan de klimaattop zijn tot een akkoord gekomen over het geleidelijk afbouwen van fossiele brandstoffen en een verdrievoudiging van duurzame energie. Maar… er is altijd een maar. Voorzitter Sultan al-Jaber van de klimaattop zei: ‘Hoe goed een akkoord is, staat of valt met de uitvoering. We zijn wat we doen, niet wat we zeggen’. Wijze woorden! Dat zie ik de vier aspirant-kleermakers in het Haagse niet zeggen. Ik zie hen niet de finish halen!

Salamiworst!

Zo af en toe loop ik in huis een beetje te ijsberen. IJsberen! Je kent het vast wel: ijsberen over iets wat niet wil lukken. Nu was het ook wel ijsberenweer, want buiten was het nat, koud en guur. Dus draaide ik de thermostaat wat hoger en nestelde me achter mijn laptop voor het schrijven van een nieuwe column voor het regionale  radioprogramma ‘Daar zijn we weer’. Dit keer was het geen gemakkelijke opgave. En dat komt niet omdat er niets gebeurt. Nee, er gebeurt heel veel in de wereld. Er gebeurt meer dan goed is voor mijn gemoedsrust. 

Ik zat al bijna een uurtje achter mijn laptop en had een woord bedacht. Intussen had ik een van sinterklaas gekregen melkchocoladeletter verorberd. Maar om nou een column te gaan schrijven over salami vond ik toch een beetje vreemd. Maar ook weer niet. Het toeval wil dat ik een boek aan het lezen ben met de wonderlijke titel ‘Salami'. Het lezen van boeken doe ik altijd op bed. Mijn ritueel is om dagelijks een half uurtje te lezen alvorens naar dromenland te vertrekken.

Gek genoeg draagt het op bed lezen van een boek bij tot het leegmaken van mijn hoofd. 'Salami' is een gek boek. Dat is misschien wel de reden dat het woord salami mij heeft beziggehouden. Zo erg dat ik gisteren bij de vleeswarenafdeling van AH keek of de salami van de Streeckgenoten slagers op voorraad was. Het moet niet gekker worden, maar het is ook zo’n bizar verhaal over de reis van een salamiworst met bijzondere ingrediënten. De ingrediënten in de worst kunnen nare gevolgen hebben voor de mensheid.

Nieuwsgierig geworden? Daar gaan we. Een laborante heeft een sensationele uitvinding gedaan. Ze heeft een waarheidsserum ontwikkeld. Om het te beschermen tegen kapers op de kust heeft ze het serum in een potje gedaan en mee naar huis genomen. Haar vader heeft een slagerij en heeft per abuis de inhoud van het potje gebruikt om in de salamiworst te verwerken. Hoe toevallig kan het zijn. Wat er dan gebeurt is hilarisch om te lezen, terwijl het toch een thriller is. En een thriller is meestal niet om te lachen. De schrijver van dit boek is de Belg Rudy Soetewey. Een schrijver met veel fantasie en een vlotte creatieve pen. Want hoe bedenk je anders zo’n maf verhaal?

De hoofdpersoon is een klusjesman die ook nog eens verliefd wordt op de laborante. Samen met haar probeert hij de salamiworst uit handen te houden van niets ontziende kwaadgezinde mensen. Immers, zodra er van de salamiworst wordt geproefd kun je zomaar van iemand de echte waarheid ontfutselen. En we weten allemaal dat de waarheid niet altijd het daglicht verdraagt. Een leugentje om bestwil of geen actieve herinnering aan hebben wordt vaak gebezigd. Tijdens het lezen van het boek dwaalde mijn gedachte af naar…...Je raadt het al! Naar de Hans Klok van de politiek: Geert Wilders. Om premier te kunnen worden opent hij zijn trukendoos en houdt hij zijn drie medespelers een (salami)worst voor!

Grote Boze Wolf!

Afgelopen zaterdag was ik op weg naar de pepernotenwinkel in de Vughterstraat. In het centrum was het gezellig druk. Een roetveeg pieten muziekske speelde leuke sinterklaasliedjes. Niets aan de hand dus. Het voelde alsof er helemaal geen aardbeving van zes op de Schaal van Richter ons land had getroffen. In de pepernotenwinkel trof ik een veelkleurig palet pepernoten aan van mintgroen tot okergeel. Ook de smaken waren talrijk. Van brownie tot karamel-zeezout en van kokos tot een echte feestmix. Ik weet nog dat vroeger de pepernoten smaakte zoals eruit zagen: gewoon kruimelig, droog en bruin. Heel gek, maar het eerste wat ik dacht: wat zal Geert Wilders hiervan vinden? Ik denk helemaal niks, want hij wil dat alles weer wordt zoals vroeger. Gewoon iedere dag ‘s avonds om zes uur spruitjes, aardappels, een gehaktbal met jus eten.


In de winkel was het druk met pepernootliefhebbers, die net als ik, ook geen keus konden maken. Wat had ik graag in de hoofden van deze winkelende mensen willen kijken. Immers 1 op de 4 had op de PVV gestemd. Daardoor zijn in mijn hoofd, na deze bizarre verkiezingsuitslag, alle logische verbindingen van slag geraakt. Het lijkt wel of ons schijnbare tolerante land is verworden tot een land van wolven in schaapskleren met voorop Geert Wilders als de grote boze wolf. Wat heeft mensen bewogen om op een extreem rechtse partij te stemmen? Hebben velen zich mee laten sleuren door de peilingen of wilden men de beschaafde en amper luisterende politieke partijen een poepje laten ruiken?


Oké, het leven is voor een misschien wel grote groep best pittig waardoor je opstandig wordt en je het idee hebt dat je er niet meer bij hoort. En wie is dan het best in staat om je gevoelige snaar te raken en op te fokken? Juist, dat is populist Geert Wilders! Een man bij wie de haat, tegen vooral moslims, als stoom uit zijn oren komt. Een man die al jaren geïsoleerd leeft en permanent bewaakt wordt door Jerommekes. Een man die een eenmanspartij leidt, omdat zijn wil wet is. Een man die amper weet wat het woord toekomstvisie betekent.


En dié man vindt dat hij een land kan leiden en er notabene ook nog voor ieder van ons wil/zal zijn. In zijn bunker leest hij graag de Donald Duck. Dan leest hij ook vast de strip van de grote boze wolf die steeds weer beterschap belooft. Tevergeefs! Iedere keer jaagt de grote boze wolf op de drie biggetjes om ze op te kunnen eten. En ik vermoed dat Geert Wilders dat nu ook wil gaan doen met de drie biggetjes Pieter, Dilan en Caroline. Hoezo is Wilders milder geworden? En gij geleuft dè! Eenmaal een grote boze wolf altijd een grote boze wolf! In de pepernotenwinkel kocht ik toch maar een zakje met bruine en witte pepernoten, want de kleuren in ons land zijn voorlopig vaal!

Het is een vreemdeling zeker?

De goedheiligman is weer ons land, Hij is met de stoomboot gekomen vanuit het zonnige Spanje. En nu vertoeft de goedheiligman in ons natte polderland waar het politieke landschap wel heel erg zwart-wit is geworden. Gelukszoekers, vluchtelingen en asielzoekers krijgen nu de zwarte piet ofwel de roe omdat ze stout zijn geweest om zomaar naar ons land te komen. Het sinterklaasliedje: ‘het is een vreemdeling zeker, die verdwaald is zeker, ik zal eens vragen naar zijn naam’ is nu wel heel toepasselijk. Maar gelukkig: het liedje gaat over sinterklaas zelf. Afgelopen zondag deed hij onze stad aan die meer en meer PVV kleurt. Dit keer kwam de goedheiligman niet met de ronkende stoomboot naar Den Bosch. Dat was, geloof ik, een te dure grap. Of was er een andere reden? Ik hoorde dat protestgroep kick-out Zwarte Piet van plan was om sinterklaasfeestje voor kinderen te verstoren. Wat waar is weet niet. Ik weet niet zo goed meer wat ik nou wel of niet waar is.


Ook in de verkiezingsdebatten is gebleken dat niet altijd de juiste informatie wordt gebezigd. Er wordt maar op los geluld door allerlei lijsttrekkers om vooral te kunnen scoren. En zo word je als kiezer nogal eens in de boot genomen. Over de boot gesproken! Ik blijf het jammer vinden dat Sinterklaas niet via de Dommel onze stad is binnengevaren, want dan hadden we kunnen zingen: ‘Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan, Hij brengt ons Sint Nicolaas, ik zie hem al staan, hoe huppelt zijn paardje, het dek op en neer. Maar de goedheiligman was dit jaar ook nog eens zonder zijn trouwe paard. Dat was ook niet nodig want hij logeerde, met dank aan een aanbieding van Social Deal, in hotel Central op de Markt. Wie dat bedacht heeft krijgt van mij de roe en moet voor straf de zak in.


Nu verscheen de goedheiligman op het balkon van het hotel Central. Hij zwaaide, alsof hij een koning was, naar de ouders met hun kinderen op de Markt. De plaatselijke harmonie speelde: ‘Hij komt, hij komt die lieve goede Sint’. Nou de Sint kwam ook met gezwinde spoed met de lift naar beneden om als een soort van popster zich tussen de mensen te begeven en links en rechts de klamme handjes van kinderen vast te pakken. Hoe mooi is het om te zien dat kinderen nog in de goedheiligman geloven. Nou ja, tot een bepaalde leeftijd dan, daarna is de mythe voorbij.


Alhoewel, ik herinner me nog dat Hans Wiegel van de VVD in een lang vervlogen verkiezingsdebat ooit zei: Sinterklaas bestaat en daar zit ie en hij wees naar Joop den Uijl van de PvdA. Links en rechts, het blijf een eeuwige tweestrijd in de politiek én bij veel mensen. Met links gaat het land naar de klote, zei zanger Gerard Joling in een talkshow van Beau. En met rechts, Gerard? Niet naar de klote? Het land gaat juist met populistisch rechts naar de klote! De eerste buitenlandse felicitatie kwam van Victor Orban, een soort van alleenheerser van Hongarije. En dat is heel treurig en Nederland onwaardig. Ik heb horen zeggen dat de goedheiligman, omdat hij ook een vreemdeling is, subiet met zijn stoomboot is teruggekeerd naar Spanje. Want hier voelt hij zich niet welkom meer!

Roodwitgeel!

Op de elfde van de elfde is het carnaval weer op de kaart gezet. En hoe! Rond de klok van tien uur kleurde het centrum al roodwitgeel. Het leek wel of mensen als een hardwerkende mierenhoop uit allerlei hoeken en gaten waren gekropen, op weg naar de Parade. Immers het goudgele bier lonkte, maar ook het met elkaar gezellig hebben in deze schokkende tijden.Tegen beter weten in liep ik tegen half elf ook richting de Parade. Niemand lette op mij. Ik voelde ook geen echte verbondenheid, want ik was niet roodwitgeel uitgedost. En dat hoort niet, maar ja: ik kon mijn carnavalssjaal niet vinden. Terwijl ik een volbloed Bosschenaar en oud carnavalsvierder ben voelde ik me even niet thuis in mijn eigen stad, maar mijn nieuwsgierigheid won het. 

Hoe dichter ik bij de Parade kwam hoe voller het werd. De sfeer was uitbundig, iedereen was op een of andere manier met elkaar verbonden. Het zonnetje kleurde net als het bier goudgeel, bier dat al rijkelijk vloeide. Dat begon al bij café de Unie waar: ‘k ken munne mens nie veinde’, uit de luidspreker knalde. Sommige mensen hadden een soort van een rollator bij zich met daarin treetjes bier van de supermarkt. Nou ja, niet zo gek, want een biertje van de tap kost al snel 3,50 euro. En er is nog geen biertoeslagenwet in de maak. 

Om elf over elf was het zover. Peer va den Muggenheuvel tot den Bobberd, de burgervaojer van Oeteldonk, opende het carnavalsbal en verexcuseerde burgemeester Mikkers. Onze burgemeester was verhinderd. De reden was wat diffuus, maar de meeste Oeteldonkers op de Parade wisten wel beter. De burgemeester had iets gezegd over Marokkanen wat kennelijk klopt, maar niet klopte dat hij dat had gezegd. Dat mag niet. Je kunt als hoeder van de stad eigenlijk niets meer zeggen, dat doe je maar in de achterkamertjes. En zo was er weer een rel geboren. 

Niet alleen in de Marokkaanse gemeenschap, maar ook bij Extention Rebellion, die zich in mijn ogen, alleen maar met de zorgen over het klimaat moet bezighouden. Het lijkt erop dat steeds meer mensen doorslaan, alsof dagelijks de aardlekschakelaar eruit springt. Op Social Media prediken anonieme malloten de meest gruwelijke dingen. Er wordt haat gezaaid, er wordt dood aan en branden in de hel geschreeuwd. En dat neemt alsmaar extremere vormen aan. Het mag allemaal. We noemen dat de vrijheid van meningsuiting. Aan mijn hoela. Voor mensen die op het podium staan is die vrijheid van mening er niet meer. 

Dat heeft burgemeester Mikkers inmiddels ook ondervonden. Zijn hoofd moest op het hakblok. Jammer genoeg klonk ook het BD in het Bossche katern best opruiend met: Burgemeester 'geen racist', waarom dan die uitspraak? Zo’n vette kop boven het artikel draagt niet bij tot een betere verstandhouding in de samenleving. Bovendien klopt het niet. Het gaat niet over racisme, het gaat over crimineel gedrag én dat is heel wat anders. Dus denk niet zwart-wit, maar roodwitgeel!

Klokje terug, klokje vooruit

Het is alweer een week geleden dat de klok een uur is teruggezet. Toch heb ik er niemand over gehoord. We zijn er natuurlijk na al die jaren aan gewend geraakt. Het is ook niet iets om van slag te raken. Afgelopen zaterdagnacht om precies 03.00 uur ging de kleine wijzer terug van 3 naar 2. Zo simpel is het. Nou ja simpel, ik moest zondagochtend nog wel alle klokken in huis een uurtje terugzetten. En dat lukt wel. Alleen tijdsdisplay aanpassen op oven is wel een dingetje. Ik druk allerlei knopjes en ineens staat de oven zomaar op 200 graden en gaat het lichtje in de oven branden. Gedoe dus. Met dank aan de wintertijd - ofschoon het herfst is en de bladeren als rijpe kastanjes van de bomen vallen - is het al vroeg donker. 

Maar wat levert de wintertijd  - buiten dat ik voor één nacht een extra uurtje heb - mij nou echt op? Aan dat extra uurtje heb ik midden in de nacht helemaal niets. De nacht is voor de nachtbrakers en dat ben ik al lang niet meer. En stel dat ik wel wakker was gebleven tot 3 uur! Dan had ik dat uurtje kunnen herbeleven. Om wat geks te doen? Nee, ik zou het niet weten. Het doet me wel denken aan interviews waarin nogal eens de vraag wordt gesteld: wat zou je doen als je opnieuw zou moeten beginnen? Wat zou je dan anders gedaan hebben? Zo’n vraag vind ik even zinloos als met de wijzers van de klok spelen. Het is een dooddoener, want je kunt niets overdoen of anders doen. Gedaan is gedaan.

Er kan tegenwoordig veel, maar er is geen tijdmachine zoals in de stripboeken van Donald Duck die je terugstuurt naar een gewenst jaartal. In die context doet de tijdmachine wel zijn werk als het om de zomer- en wintertijd gaat. Alleen word ik daar per saldo word niets wijzer van. Nu weet ik nu niet zo goed meer wat nou de juiste tijd is. De zomertijd of de wintertijd? Ik ben het spoor bijster geraakt. Ik weet nog dat in 1977 de winter- en zomertijd vanwege de oliecrises in ons land opnieuw is ingevoerd. Opnieuw? Ja, opnieuw. De zomertijd werd ingevoerd tijdens de Eerste Wereldoorlog, met dank aan de Duitsers. Zij wilden zo kolen besparen en langer van het zonlicht gebruikmaken. Ik vind het allemaal abracadabra.

Het is volgens mij nooit duidelijk geworden dat de zomertijd energie bespaart. En als ik het goed begrijp, hebben we nu juist teveel energie in voorraad. Dus wie het weet mag het zeggen. Het enige wat ik na wat speurwerk heb begrepen is dat de wintertijd de juiste tijd is. Een aantal jaar geleden gingen er stemmen op binnen de EU om aan het ritueel van zomer- en wintertijd een eind te breien. Maar de klok is daarna bij de EU stil blijven staan. En zo blijven we aanmodderen met het klokje terug en het klokje vooruit zoals we met zoveel dingen aanmodderen. 

Een wereld te herwinnen!

Over een kleine maand zijn er in ons land van dominees en kooplui weer verkiezingen. Maar liefst 26 partijen doen een gooi naar de gunst van de kiezer. Het moet niet gekker worden. De meeste partijen zeggen me niets én daar wil ik het graag bij houden. Wel vind ik het aardig om een aantal slogans van de hoofdrolspelers de revue te laten passeren en eventuele verbindingen te zoeken. Ik begin bij het NSC, de nieuwe partij van Pieter Omtzigt. Pieter heeft zijn schare eerst heel lang op de proef gesteld met doet ie het of doet ie het niet. Na een stilteperiode daalde hij uiteindelijk de Sinaïberg af om het voor velen het verlossende jawoord te verkondigen.

Afgelopen week presenteerde hij zijn programma met als titel: ‘Tijd voor herstel’. Het klinkt niet heel origineel, eerder saai. Alsof een dokter tegen mij zegt: je moet wel de tijd nemen om beter te worden. Dus vraag ik me af of Pieter Omtzigt al helemaal beter is, want hij weet - vind ik - niet zo goed wat hij wil. Frans Timmermans daarentegen weet wel wat hij wil: Frans wil minister-president worden van het land en wil samen voor een hoopvolle toekomst. En daar gooit hij zijn hele gewicht in en dat is niet mis. Bij College Tour zag ik dat hij het onderste knoopje van zijn overhemd amper dicht kreeg. De slanke Dylan Yesilgoz van de VVD verzuipt waarschijnlijk twee keer in het grote lijf van Frans Timmermans vandaar haar VVD verkiezingsslogan: ruimte geven en grenzen stellen. Dus opgepast Frans!

Maar het zou wel een hilarische soap kunnen worden als twee letterlijke zwaargewichten Frans Timmermans van de PvdA/GroenLinks en Caroline van der Plas van de BBB met vederlicht gewicht Dylan Yesilgoz een coalitie gaan vormen. Dat zal niet, want hun partijprogramma’s sluiten niet op elkaar aan, maar hun verkiezingsslogans wel. Ik maak van hun slogans een zin: ‘Iedere dag bbbeter door ruimte te geven en grenzen te stellen en zo naar een hoopvolle toekomst te gaan! Mooi hé! Nu wil Caroline wel met Frans en Dylan mits beide water bij de wijn doen en dat zal niet. Zonde van de wijn. Een kansloze missie dus.

Bovendien wil Caroline met Pieter. Zij is verliefd op de schaapachtig kijkende Pieter. Haar verkiezingsslogan ‘iedere dag bbbeter is vast alleen voor hem bedoeld, zeker nu hij tijd nodig heeft voor herstel. Daarentegen heeft Geert Wilders van de PVV geen lange tijd nodig voor herstel. Hij wil ‘Nederland weer op 1’. Dat heeft hij vast afgekeken van clown Donald Trump die ooit zei: America first! Geert zal het alleen moeten doen, alhoewel de slogan van de SP ‘Nu de mensen’ en de VVD met grenzen stellen wel in zijn buurt komen. Maar Geert, Dylan en Lilian samen, dat wordt vast een ordinair ik-heb-gelijk gevecht. Daarom wil ik eindigen met een slogan van de PvdD die er wel toe doet, namelijk: ‘een wereld te herwinnen’. Dat zou het motto moeten zijn van alle partijen!

Verbinding

Ik wilde deze column lichtvoetig beginnen én vooral lichtvoetig eindigen. Gewoon over iets leuks schrijven, over de kleine dagelijkse beslommeringen. Maar de alledaagse beslommeringen zijn nu verre van leuk. Sinds vorige week spookt alsmaar het liedje ‘Voordat de bom valt’, van Doe Maar, door mijn hoofd. Je kunt vast nog wel het refrein terughalen in je geheugen: 'Want als de bom valt, dan lig ik in m’n nette pak, diploma’s en m’n cheques op zak, mijn polis en mijn woordenschat, a-oei!, onder de flatgebouwen van de stad naast jou’. Het is een liedje uit 1982 en is ruim veertig jaar later heel actueel.

Ook zei ik in mijn vorige column dat de geest uit de fles is en wij ongewild worden meegesleurd in een absurde oorlog tussen Israël en Hamas. Iedere dag, bijna van minuut tot minuut, horen we precies wat er gebeurt ergens op het slagveld. Hoeveel doden er zijn gevallen, hoeveel gebouwen er in puin zijn geschoten. Dan is er nog die andere oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Die oorlog die al bijna twee jaar woedt lijkt ineens van de radar verdwenen te zijn. Ik denk dat Poetin vast zit de glimlachen in het Kremlin.

Een oorlog gaat altijd over heerschappij, over macht, over oog om oog en tand om tand. De oorlog tussen Israël en Hamas voelt wel veel explosiever aan als die andere verrekte oorlog. Dit omdat de landen in de directe nabijheid van Israël een bloedhekel hebben aan wat we in de volksmond noemen: het beloofde land. Dat beloofde land hebben de machthebbers in Israël altijd al te letterlijk genomen door steeds meer land in bezit te nemen. Dat heeft voor haat gezorgd en laten we wel wezen: haat kweekt haat. Dus wordt er oorlog gevoerd ondanks we weten dat oorlog voeren zo zinloos en mensonterend is. Hebben we dan nog niets geleerd? Nee, helemaal niets!

Ik was vorige week in de VF bij een try-out van een dansvoorstelling van Panama Pictures. Zes dansers stonden op een draaiend en heen en weer bewegend paneel. Ze moesten proberen om overeind te blijven, chaos te voorkomen, maar ook hun mededansers overeind te houden. Voortdurend waren ze met elkaar op een klein oppervlak op zoek naar evenwicht en verbinding. Mijn gedachte dwaalde af naar de oorlog. Zo zou het moeten. De verantwoordelijke machthebbers op zo'n klein wiebelend en draaiend paneel zetten totdat ze uit de chaos zijn, evenwicht en verbinding hebben gevonden.

Natuurlijk weet ik dat het gemakkelijk praten is van mij, want het is in Israël een te diepgeworteld probleem wat aan beider zijde tot deze totale verstandsverbijstering heeft geleid. Zelf heb ik minder  goede herinneringen aan Israël. Een aantal jaren terug was ik voor een paar dagen in Israël. Op excursie naar Nazareth en de heilige stad Jeruzalem. Overal stonden gewapende militairen en overal voelde ik spanning. Een gids die ons naar deze twee steden begeleidde sprak met veel minachting over de Palestijnen. Ze moesten maar oprotten, want dit is ons (beloofde) land. Er was geen discussie mogelijk. Punt! Jammer, want ik heb me hierdoor geen moment meer prettig gevoeld in Israël. En dat vind ik verdrietig, temeer ik houd van vredige Israëli's én Palestijnen. Net als ik willen zij vast ook verbinding!

Ik moet het zelf doen

De week gaat als een tgv. Ik heb 's ochtends de digitale krant amper gelezen of het avondeten staat weer lonkend op tafel. Om nog maar te zwijgen over het moment dat ik naar bed ga. Iedere keer wanneer ik op de bedrand ga zitten om mijn sokken uit te doen zeg ik tegen mezelf: voor mijn gevoel zat ik hier een kwartier geleden ook al. Met een hoofd vol van wat de dag mij heeft verteld en gebracht vlei ik me neer. Ik pak dan een boek om in te verdwalen om zo de dag achter de horizon te laten verdwijnen. De radio staat zachtjes op 4, de klassieke zender. 

Om middernacht hoor ik nog even het nieuws aan alvorens vredelievende violen met hun strijkstok de snaren gaan beroeren. Eigenlijk luister ik maar half naar wat de nieuwslezer te melden heeft. Het is geen feest om nog naar een nieuwsbulletin te luisteren nu er alsmaar groter wordende oorlogen woeden waar ook wij steeds meer in verstrikt raken. Uit onmacht worden er miljarden gepompt in oorlogsmateriaal. Kortom, de geest is uit de fles. Daarom probeer ik in het weekend van de tgv een stoptrein te maken en uit te stappen op plekken waar leuke dingen te doen zijn. 

Zo ben ik afgelopen zaterdag naar de open dag van Weener XL geweest. Dit gemeentelijk onderdeel heeft nu voortaan zijn domicilie aan de Oude Vlijmenseweg en schuurt vlak tegen Boschveld aan. Het is een fraai architectonisch gebouw, een aanwinst voor de wijk met een kleur aan mensen. Ik was niet de enige die op het idee was gekomen om op de winderige, maar zonnige zaterdag, naar de open dag te gaan. Het was er druk en sfeervol. 

De gemeente had haar stinkende best gedaan om de bezoekers, niet alleen het gebouw te laten zien, maar ook te fêteren op allerlei lekkernij: koffie, croissants, ijs en noem maar op. Het gebouw is groot, je kunt er gemakkelijk verdwalen. Zo stond ik ineens bij de postafdeling van Weener XL. Ik was juist op tijd, want een medewerker met een beperking vroeg de aandacht. Hij wilde wat gaan vertellen over zijn werk als postbezorger en stond voor een sorteerbak. 

Met zijn hoedje schuin op z'n hoofd vertelde hij dat het leuk werken is bij Weener XL. ‘Het is hard werken, maar dat vind ik wel fijn. Ik heb een beetje ADHD in mijn hoofd. Ik wil dus niet stilvallen, da’s niks voor mij. En werken is gezond voor mij. Op elfjarige leeftijd heb ik een ongeluk gehad. Ik was bijna dood, maar ik ben er bovenop gekomen. In het ziekenhuis wilde ik alles zelf doen. Ik zei: ik heb geen zuster nodig, want ik moet het zelf doen. En dat is nog steeds mijn motto als postbezorger: ik moet het zelf doen’. Hij lachte zijn tanden bloot en bedankte zijn toehoorders. Het was allemaal heel vertederend. Ik stapte weer in de stoptrein. Op weg naar een volgende halte waar nog meer vertederende momenten te beleven zijn.

Vallen, opstaan en weer doorgaan!

‘Vallen, opstaan en weer doorgaan’. Dat zingt Herman van Veen in zijn liedje ‘Opzij, opzij, opzij’. Nu is Herman ook niet meer de jongste, maar het lukt hem nog steeds om weer op te staan en door te gaan. Maar dat is geen vanzelfsprekendheid meer bij vooral oudere mensen. Ik hoorde op de radio dat er dagelijks 17 oudere mensen overlijden nadat ze zijn gevallen. En dat aantal groeit jaarlijks omdat er steeds meer ouderen ons land bevolken. Kennelijk kan een val zo maar je einde inluiden. Nou moet je natuurlijk ergens aan overlijden, want we kunnen niet steeds weer opstaan en weer doorgaan, beste Herman. Het is wat het is. Ik hoor ook bij de ouderengroep, maar soms word ik wel een beetje tureluurs van ouderen om me heen. Afgelopen zondagmiddag was ik naar het Noordbrabants museum getogen om naar de tentoonstelling van de Belgische familie Brueghel te gaan kijken. 

Ik stond vlakbij de speciale toegang naar de tentoonstelling even stil, want ik kreeg mijn Museumkaart niet uit mijn portemonnee. 'Komt u maar verder,' zei de gastvrouw. Dat was ook mijn bedoeling, anders was ik wel naar Bar Wijnig gegaan voor een glas witte wijn. Ze taxeerde me en zei: 'past u wel op voor het afstapje, want u kunt lelijk vallen'. Blijkbaar had ze een vooruitziende blik of wist ze al dat ouderen zomaar dood kunnen vallen. Daarom vroeg ik me af, met de wetenschap van nu, hoe vaak ze dat ze op een dag zegt. Het museumbezoek bestaat namelijk veelal uit ouderen. Ouderen die bijna in een schilderij kruipen om het goed te kunnen zien. Zo ook zondag. Een min of meer oudere deftige dame ging voor me staan om naar het schilderij 'De boerenbruiloft' te kijken. Uit haar tasje pakte ze een loep om met een blik van een ware kunstkenner bijna ieder detail van heel dichtbij te kunnen ontrafelen. Even later voegden zich daar drie andere mensen bij die druk gebarend en wijzend naar het schilderij over het kleurgebruik gingen filosoferen. Dat allemaal vlak voor mijn neus, zodat de ‘De boerenbruiloft’ uit mijn zicht verdween. Snap je dat ik soms tureluurs wordt?


Gemeente Den Bosch is er inmiddels ook achtergekomen dat de stroom ouderen, net als vluchtelingen, komende jaren zal toenemen. Zorgwethouder Pieter Paul Slikker gaat om die reden tienduizend Bosschenaren een brief sturen met de centrale vraag: ‘Fijn oud worden. Hoe gaan we hier samen voor zorgen’? De zorgwethouder hoopt dat vijf procent reageert op zijn verzoek om hier iets over te gaan zeggen. Vervolgens worden er dan 120 mensen, jong, oud, arm en rijk geselecteerd voor een soort van Burgerberaad. De wethouder wil antwoorden op vragen zoals: wat verwachten we van onze zorgmedewerkers? Goede zorg zou ik zeggen. Dat lijkt me nogal wiedes. Maar met dat antwoord zal hij vast niet tevreden zijn, want de zorg wordt peperduur. Zo niet onbetaalbaar voor een grote groep mensen. Om Herman van Veen nog maar eens aan te halen: dat wordt gewoon vallen, opstaan en weer doorgaan, totdat!

Bestaanszekerheid!

Ik las in de krant dat de fractie van de BBB in Noord-Brabant wel wat ziet in een autoloze zondag in de provincie. Deze partij denkt dat een dag waarop geen auto’s rijden ‘goed is voor de saamhorigheid van bewoners en bezoekers’, die dan alle ruimte krijgen om op straat allerlei activiteiten te ondernemen. Het moet niet gekker worden, dacht ik. Maar ja, de BBB klets wel meer uit haar nek, zeker als je als partij in de oppositie zit en aandacht wil in de media. En aandacht krijgen ze. De bazin van de BBB schuift regelmatig aan bij een talkshow om haar gezwam, pardon haar mening al dan niet zingend, luister bij te zetten.

 
Op Prinsjesdag viel Caroline van der Plas ook weer op. Dit keer omdat ze was gehuld  in een zwarte rouwjurk met op haar hoofd een grote zwarte western hoed. Ik herinner me nog dat Johnny Cash ook altijd zwart droeg. Caroline zou zo een zus van hem kunnen zijn, tenminste als hij een zus had. Maar dat kan het tv-programma ‘DNA onbekend’ vast wel uitzoeken. Caroline zei, toen haar werd gevraagd wat ze vond van de Troonrede, helemaal niets over een autoloze zondag. Wel oreerde ze dat de stikstof vanzelf verdwijnt in de hogere luchtlagen. Dat ze had gelezen in diverse rapporten. Ik heb ze niet gevonden, maar alla. Het zij haar vergeven. Er dus geen stikstofprobleem. Gelukkig! Dat is dan ook weer opgelost.

Maar er is wel een ander probleem: de bestaanszekerheid is in het geding. Na het woord grensoverschrijdend zal dit woord de komende tijd heel veel worden gebezigd. Immers de bestaanszekerheid staat op het spel. Wat betekent dit woord? ik heb in mijn boekenkast nog de Dikke van Dale uit 1992 staan. Het woord staat erin, maar zonder enige uitleg. Dat snap ik wel, want je kunt mensen geen bestaanszekerheid bieden. Je kunt zomaar omvallen. Ik vind daarom bestaansonzekerheid een betere term, alleen bekt dat niet in Haagse Kringen.

In de Troonrede sprak onze koning over "een permanente opdracht" om te blijven werken aan kansengelijkheid, bestaanszekerheid en perspectief. "Voor lang niet iedereen is er een fatsoenlijk huis, een goede gezondheid en een veilige thuissituatie vanzelfsprekend. Onze koning heeft gemakkelijk praten. Hij heeft een fatsoenlijk huis en een veilige thuissituatie, tenminste: ik ga er vanuit dat hij niet wordt opgejaagd door zijn drie dochters en het alziende oog van Maxima. Ik zag namelijk dat Maxima voortdurend naar hem keek toen onze koning de Troonrede voorlas, want hij wil weleens haperen.

Het woord ‘bestaanszekerheid’ kwam in de Troonrede als een soort van mantra een paar keer voorbij. Om de klok rond te praten ga ik weer terug naar het begin van mijn column: het plan van de BBB voor een autoloze zondag om zo de saamhorigheid te bevorderen. Los van dit bizarre plan zoek ik naar de overeenkomst tussen saamhorigheid en bestaanszekerheid. Het is eigenlijk best wel eenvoudig, want ik denk: als in de samenleving de bestaanszekerheid toeneemt dan neemt ook de saamhorigheid vast toe.

Zoek je zelf broeder!

Zo af en toe speel ik voor coach. Nee, niet als lifestyle coach, burnoutcoach of voedingscoach. Nee, ik ben gewoon een doe-het-zelf coach. Ik coach - indien nodig - gewoon mijzelf. Hierbij word ik geïnspireerd door het liedje 'Zoek je zelf broeder, vind je zelf broeder van Koot & Bie. Maar ik ben, denk ik, van het uitstervend ras. Ik las namelijk in de krant dat veel mensen niet meer hun leven in elkaar kunnen knutselen zonder een of andere coach te raadplegen. Immers, het aantal coaches is de laatste jaren enorm toegenomen. Er is nu voor alles een coach voorhanden. Van hoe ‘strik ik mijn schoenen’ tot ‘mijn broek zit te strak'. Coach zijn is een vrij beroep. Iedereen kan zonder enig verstand ergens van te hebben zomaar coach worden. In ons land zijn inmiddels 105.000 coaches actief ofwel één coach op gemiddeld 200 mensen.

De meeste coaches richten zich op de fysieke en mentale gezondheid van mensen. Daar valt voor de Zzp-coach in financiële zin het meest te halen, gemiddeld zo tussen de 80 en 120 euro per uur. Dat is kassa dus! Hoe komt het nou dat een coach zo populair is geworden? Roos Vonk, hoogleraar sociale psychologie, legt dit uit: ‘de coach heeft in de huidige maatschappij de rol overgenomen van vrienden, buren of kennissen’. Maar wat bespreek je dan nog met je vrienden of kennissen? Want er wordt nogal wat gebept over… Ja, waarover? Waarschijnlijk over koetjes en kalfjes en kennelijk niet over je gemoedstoestand. Dat klopt misschien ook wel, want als iemand vraagt hoe het gaat zeg je: o, het gaat goed! Dit om ongemak uit de weg te gaan. Maar eigenlijk gaat het helemaal niet crescendo met je. Je hoofd tolt, je kunt geen keuzes maken, je hebt overal pijntjes en je voelt je niet gewaardeerd.

Tsja, wat doe je dan? Dan is het de hoogste tijd voor een coach, want je nadert een neerwaartse spiraal in je leven. Maar ja, hoe kom van in de put uit de put. Een coach kan ook niet zomaar je knop omzetten en zal dus veel sessies plannen om je nog meer op te zadelen met allerlei levensvragen. Heb je vroeger wel een driewielertje gehad? Ammehoela, denk ik dan. Je moet het toch vooral zelf doen. En daarom ben ik een doe-het-zelf coach. Ik moet wel toegeven dat ook ik zo af en toe wel gebruik maak van mijn ‘gratis’ netwerk en met een vriend(in) naar het terras ga om een biertje te drinken en te vertellen wat niet lekker loopt of voelt. Na een goed gesprek en een paar biertjes voel ik me dan alweer beter. Nu is een biertje op het terras ook niet meer goedkoop, maar altijd nog veel goedkoper dan een coach! Dus zoek je zelf broeder, vind je zelf broeder!

Jesus Christ Superstar

Op 13 januari volgend jaar gaat in het DeLaMar theater een nieuwe versie van de rockmusical Jesus Christ Superstar in première. De rockmusical ging voor het eerst in 1970 in Londen in première En zo hebben in al die jaren heel veel mensen, waaronder ik, de musical vast al eens gezien. In het theater, op het filmdoek of op tv. Nog steeds is deze rockmusical populair. Ieder jaar komt op donderdag voor Pasen het verhaal op tv weer terug en wordt Jesus - omdat het volk dat wil - uiteindelijk aan het kruis genageld. Waarom vertel ik dit? Dat komt door Pieter Omtzigt. Niet omdat ik hem aan het kruis genageld wil zien, daarvoor vind ik hem te sympathiek. Nee, dat komt omdat afgelopen zondagavond rond de klok van tien de lucht hemelsblauw kleurde. 

Pieter Omtzigt kondigde namelijk op dat moment een blijde gebeurtenis aan. Hij gaat deelnemen aan de verkiezingen in november, ofschoon hij zijn schare wel lang in spanning heeft gehouden. Ik vermoed dat er een zucht van verlichting ging door veel huiskamers en vermoedelijk hebben zijn fans meteen op Spotify gezocht naar het nummer ‘I don't know how to love Him’ uit deze musical. Want de liefde voor hem is groot, onmetelijk groot zelfs. Met andere woorden: we hebben sinds zondag onze eigen Jesus Christ Superstar. Pieter is inmiddels bezig om een musical te schrijven die in november in première gaat. Hij kan vast rekenen op veel theaterbezoekers. Want? Ja, want Pieter Omtzigt is voor veel mensen de verlosser van het kwade. Hij is de man die over het water kan lopen. De man is die bij mensen pijn kan wegnemen. De ideale schoonzoon is die geen scheve schaats rijdt. En ook nog eens de man is die op zondag het vlees snijdt.

Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat Pieter Omtzigt na twintig Haagse tropenjaren zijn politieke loopbaan voort zou zetten. Pieter Omtzigt oogt in mijn ogen aandoenlijk, best breekbaar. Dat maakt hem wellicht zo geliefd. Ik ben niet jaloers op hem. Het zal voor Omtzigt best een hele klus worden om de grote verwachtingen waar te maken. Hij is ook niet de Jesus die aan de oever van de Jordaan wonderen kan verrichten. In die context vind ik het wel verwonderlijk dat hij de titel van zijn boek 'Nieuw Sociaal Contract' als naam heeft gekozen voor zijn nieuwe politieke partij. Dat klinkt toch niet heel origineel, opzienbarend of vernieuwend. Oké, ik heb zijn boek niet gelezen. Weet alleen dat hij een nieuwe bestuurscultuur wil en zeker geen achterkamertjespolitiek. Dat laatste heb ik al heel vaak horen roepen. Pieter weet ook na al die Haagse jaren hoe de hazen lopen, of liever gezegd, niet lopen. Ik hoop voor Pieter Omtzigt dat hij - figuurlijk gesproken - niet als Jesus in de rockmusical Jesus Christ Superstar aan het kruis eindigt!

Het lot

Afgelopen zondag was ik er helemaal klaar mee. Terwijl ik op het festivalterrein van de Boulevard in tent blauw naar een indrukwekkende dansvoorstelling met de titel 'Ons lot' keek kletterde de regen op het tentdoek. Even dacht ik: het hoort bij de voorstelling. Dat had gekund, want de Molukse dansers worstelden zich, in mijn beleving, door de jungle op weg naar een betere horizon. Dat wil ik ook en boekte na de voorstelling een vliegticket naar Lissabon, daar waar de lucht blauw is en de zon een abonnement heeft op gemiddeld 30 graden. Nu heb ik de mazzel dat ik gastvrije familie heb wonen vlakbij Lissabon, aan de overkant van de Taag.

Zoals gewoonlijk zat het vliegtuig van Transavia bijna mudvol. Van vliegschaamte is er bij heel veel mensen geen sprake, ook bij mij niet. Al begint het bij mij wel steeds meer te wringen. Niet alleen om het klimaat, maar ook om de minimale beenruimte die je hebt in een vliegtuig. Alsof je als een circusact wordt opgevouwen in een keukenkastje. En is het vliegtuig eenmaal geland gaat er een zucht van verlichting door de passagiers. Iedereen wil dan met gezwinde spoed naar buiten. Kortom: vliegen is geen feest. 

Maar ja, hoe kom ik anders in Lissabon? Met de trein? Dat is voorlopig nog een mijl op zeven. Stel dat ik dat zou doen ben ik zo'n twee dagen onderweg en kan ik als ik aankom - omdat ik een korte trip maak - bijna weer terug naar huis. Hier ligt dus een mooie taak voor de Europese Unie. Misschien kan de nieuwe lichting politici in ons land zich hiervoor hard gaan maken. Van Henri Bontenbal tot Dylan Yezilgoz met hulp van de Frans Timmermans, de Europese voet-tussen-de- deur politicus. En ik hoor dat Rob Jetten de mensen wil gaan opzoeken. Hij is welkom. Voorlopig duurt het nog een paar maanden voordat we weer opnieuw kunnen gaan stemmen. En intussen laaf ik me voor even in de Portugese zon en toer ik in een heuse cabrio met mijn gastheer door allerlei witte vredige dorpen. Een beter lot had ik me niet kunnen wensen.

Over gewone dingen

De zomer plenst met bakken naar beneden. Mensen die op een camping vertoeven verlangen naar een sneldroger waar je normaal gesproken de natte was in stopt. Uit wanhoop gaat men op zoek naar een lastminute naar een warm land aan de Middellandse zee. Al is het veertig graden daar, het maakt niet uit. Wij Nederlanders mopperen toch wel: of het nou koud, regenachtig of heet is. Zelfs Rhodos doet een oproep om naar hun brandend zand af te reizen. Meestal staat een lastminute voor een leuke aanbieding, maar nu niet. Je moet nu wel de volle mep betalen. Geen probleem, want thuisblijven in ons natte land is geen optie. Zelfs de ‘B&B Vol Liefde’, een serie op RTL4, houdt mensen niet thuis.


Ja, de ‘B&B Vol Liefde’. Tot vorige week had ik nog nooit van deze tv-serie gehoord. Vreemd eigenlijk, want ik ben bijna van alles op de hoogte. Dat moet ik natuurlijk ook wel als columnist. Bijna iedereen heeft het over dit programma. De serie is al sinds 2021 op tv. Maar plotsklaps is deze serie kennelijk immens populair. Er wordt haast lyrisch over gesproken. In deze serie beginnen acht Nederlandse single B&B-eigenaren aan het liefdesavontuur van hun leven! Ze stellen hun harten open voor een leuke partner uit Nederland met wie zij hun leven verder willen delen. Op zich een simpel concept, maar sinds Caroline van der Plas van de BBB heel populair is verlangen mensen kennelijk weer naar de gewoonheid van dingen in het leven. En bij gewone dingen hoort ook de liefde, al is dat geen garantie dat dingen dan ook gewoon gaan.


Goed, genoeg gefilosofeerd hierover. Hoogste tijd voor een kennismaking met de ‘B&B Vol liefde’. En op het terras van café de Unie kon ik al warm lopen. Aan een tafeltje achter mij zaten twee alleraardigste vrouwen te nippen aan een glas witte wijn én te beppen over een zekere Petri. Ze waren niet zo lovend over Petri. Ze vonden het een harde vrouw die niet aardig tegen mannen is. Zo vindt ze nooit een man kreeg ik nog mee. 's Avonds om half negen installeerde ik me voor de tv. Ik schakelde naar RTL4 en daar verscheen de grijsgelokte Petri in beeld met naast haar op de bank een gewoon uitziende man. Een gepensioneerde fietsenmaker die meer van fietsen wist dan van vrouwen. Petri is een oud-docente die in het Franse land een B&B is gestart. Nou ja, oud-docente. Ze keek en sprak nog steeds als een docente. Na een half uur kijken wist ik genoeg. De twee vrouwen op het terras hadden gelijk. Petri vindt nooit een man, ook niet op een gerepareerde fiets!

(Vage)vuur!

          

Ik vond vroeger fikkie stoken wel leuk en spannend. Het was ook wel een beetje stoer. Niet dat ik vroeger stoer was, maar een vuurtje stoken kon ik wel aan. Met een paar vriendjes uit de buurt sprokkelden we na schooltijd takken bij elkaar, daarvoor gingen we naar het park vlak ookbij ons in de buurt. Daarna op zoek naar een plek om het vuurtje te ontsteken. Dat lukte nooit meteen, meestal was er wel een heel doosje lucifers voor nodig, want de wind was altijd spelbreker. Uiteindelijk vatte de bij elkaar gesprokkelde takken vlam en maakten we een dansje rond het vuurtje. Het bleef altijd bij een vuurtje, want we zouden dun in de broek doen als het vuurtje vuur zou worden. Stel dat we dan de sirene zouden horen van de gealarmeerde brandweer. O, wat zouden wij op ons lazer krijgen. We hadden immers tegen onze ouders gezegd dat we een potje gingen voetballen. Dus fikkie stoken moest een onschuldig vermaak blijven.

Maar fikkie stoken is nu geen onschuldig vermaak meer. Het is meer een horrorscenario geworden. Bijna heel Zuid Europa rond de Middellandse zee wordt geteisterd door vreselijke en angstaanjagende natuurbranden. De beelden van de branden en de vluchtende mensen op Rhodos staan nog op mijn netvlies. En de kans is niet ondenkbaar dat de aarde door de klimaatverandering nog meer gaat verschroeien. Dat klinkt absurd, en apocalyptisch. Toch wil dat maar niet doordringen bij veel mensen. Ik hoor mensen zeggen: ach, het komt wel weer goed, het zal zo'n vaart niet lopen. Er komt vast een oplossing voor. Niet als we niets doen! We doen simpelweg nog steeds te weinig om het klimaatprobleem op te lossen.


In de krant las ik dat mensen zonder enige gene in het vliegtuig naar Rhodos, waar inmiddels 10% van het eiland behoort tot de verschroeide aarde, stapten. Een jong stel die op Eindhoven Airport stond te wachten op hun vlucht naar Rhodos vond het geen probleem: ‘we hebben ons heel erg verheugd op dit vakantietripje naar dit mooie eiland, dat willen we ons niet af laten snoepen. Bovendien zitten we aan de andere kant van het eiland. Daar is niks aan de hand en als de vuurzee dichterbij komt dan stappen we weer gewoon in het vliegtuig om naar huis te gaan’. 


Ik schrok nogal van die manier van denken. Wie haalt het in zijn hoofd om nu naar Rhodos of een ander Grieks eiland te gaan? De ver van mijn bed show lijkt het wel. Ik moet er niet aan denken om met de gedachte: na mij de zondvloed, naar Rhodos te gaan. Maar wie ben ik dat ik oordeel? Ik stap ook - omdat ik autoloos ben - een paar keer per jaar in het vliegtuig om naar het Spaanse Andalusië te gaan. Het is allemaal heel dubbel. Los daarvan ben ik wel bezorgd. Nu geloof ik niet in het Vagevuur, maar het komt zo wel dichterbij!

De Wolf

Van Wapse had ik nooit gehoord. Misschien kun je dit woord leggen bij het woordspel Wurdian. Daar kun je namelijk de gekste woorden aanleggen. Je zegt bijvoorbeeld: ik ben van de wap en daar ben ik van gaan wapse. Ik bedoel maar. Nee, het ging over het Drentse dorpje Wapse aan de rand van het Nationaal park Drents Friese-Wold. Er wonen zo’n 655 inwoners. Er gebeurt nooit wat, totdat een boze wolf afgelopen zondag het dorp bezocht. De wolf heeft vast gedacht dat er ergens in het dorp wel schapen in de wei zouden dartelen waar hij zich te buiten aan kon gaan. Alleen had de wolf buiten de schapenboer gerekend die zijn arme schaapjes wilde beschermen. Met een schep en hooivork probeerde hij de bloeddorstige wolf te verjagen, maar de wolf beet van zich af oftewel hij beet de schapenboer in zijn arm. Uitzonderlijk, want een wolf had nog nooit een mens gebeten. En wat doe je met een wolf die een mens bijt?


De burgemeester van het dorp, die toevallig met zijn achternaam Jager heet, nam een kloek besluit: de wolf moest dood. En zo werd op een rustige zondag in Wapse met een knal de grote boze wolf doodgeschoten. De rust was verstoord. Ineens was na dit voorval bijna het hele land in rep en roer. Zelfs het NOS-journaal besteedde er aandacht aan. Natuurbeschermingsorganisaties waren in alle staten. Een wolf doodschieten had nooit mogen gebeuren en dus deden ze aangifte bij de politie. Alsof er een moord zou zijn gepleegd op een arme wolf die werd gestoord inde uitoefening van zijn hobby: het doodbijten van weerloze schapen. Had de schapenboer dan een krukje moeten pakken en het afschuwelijke schouwspel gade moeten slaan? Ja dus, want het doodbijten van schapen hoort nou eenmaal bij de wetten van de natuur, aldus de natuurbescherming. Aan mijn hoela, ik had hetzelfde gedaan.


Nu weet ik dat de komst van de wolf in ons land niet door iedereen wordt omarmd. Ik vind de wolf in ieder geval geen sympathiek dier, maar dat komt dat ik vroeger te veel stripboeken heb gelezen waarin de wolf een bedenkelijke rol speelde. Ik had alleen een zwak voor Bor de Wolf uit de Fabeltjeskrant, dat was wel lieverd. Hij was anders. Bor was een vredelievend en emotioneel dier. Als hij van zijn stuk werd gebracht vluchtte hij in de regel naar het Enge Bos om tot rust te komen. Aan Bor had de pas doodgeschoten wolf een voorbeeld kunnen nemen. Intussen komen er vast steeds meer wolven in ons land die niet zo vredelievend zijn. Wat moeten we met de agressieve wolf die notabene op een Duitse herdershond lijkt. Daar ben ik niet dol op. Gelukkig heeft een wolf mijn pad nog niet gekruist. Ik zou niet weten wat te doen! Met schop en hooivork te lijf gaan? Lijkt me geen goed plan want dan gaan de natuurbeschermers als een wolf tegen mij te keer. We zullen de wolf moeten gedogen, leuk of niet leuk. Misschien moeten de schapen, wanneer ze een wolf ruiken, vluchten naar het Enge Bos van Bor de Wolf. Daar worden ze vast liefdevol opgevangen!

,

Stofzuiger

Afgelopen donderdag wilde ik - na natuurlijk eerst een kopje koffie tot me te hebben genomen - de stofzuiger weer eens zijn stofzuigwerk laten doen. Of is het haar stofzuigwerk? Niet belangrijk, want een stofzuiger is non binair net als Raven van Dorst. Stofzuigen is niet mijn hobby, het is altijd zo’n takkeherrie. Maar het was nodig, want er lag overal stof. Waar al die stof steeds weer vandaan komt is mij een raadsel. Even dacht ik om alle ramen op te zetten zodat storm Poly kon huishouden. Toch niet gedaan, want ik vermoed dat er dan nog meer stof naar binnen was gewaaid. Poly, leuke naam trouwens voor een storm. Heel vriendelijk was Poly niet. Poly was een meester in het her en der omzagen van bomen. Nu vallen bij een heftige storm helaas altijd slachtoffers. Eurocommissaris Frans Timmermans opperde het idee om een Europese herdenkingsdag in het leven te roepen voor klimaatslachtoffers. Niet heel origineel, want volgens mij kun je van elke dag wel een herdenkingsdag maken.

Terwijl Poly heftig woei wilde ik gaan stofzuigen. Met de nadruk op: ik wilde. Niet dus. Het klepje van de ruimte waar ik een schone stofzuigerzak in had gedaan wilde niet meer sluiten, wat ik ook deed. De stofzuiger was uitgezogen en verdiende een plek in het stofzuigercrematorium. Dus ging ik op zoek naar een nieuwe stofzuiger. Het liefst wilde ik een soort van drone stofzuiger die ik vanuit mijn fauteuil zou kunnen besturen. Oké, er is wel een robotstofzuiger, maar daar zou ik onoplettendheid als ik ben, zomaar overheen kunnen struikelen. Dus toch maar op zoek gegaan naar een gewone stofzuiger. Een stofzuiger uitzoeken, kom d’r maar eens om. Eerst maar naar de MediaMarkt, daar slaag ik vast. Dacht ik. Alleen ik wist niet dat er zoveel verschillende soorten stofzuigers zijn. Het is niet te overzien. De galerij van stofzuigers bij MediaMarkt is zo'n 25 lang. Voordat ik aan het eind ben van de galerij ben ik vast al opgezogen. Aha, daar zie ik een verkoper. Een lange slungel, krap twintig. Hij was bijna even slank als een stofzuigerslang. Terwijl ik dacht: zo'n jonge blaag weet vast niets van stofzuigers vraag ik hem toch of hij mij kan helpen?

'Wie weet', zegt hij klantvriendelijk. 'Wat zoekt u'? Ik zoek een niet al te dure stille energiezuinige stofzuiger. 'O, we hebben heel veel stofzuigers', zegt ie. Ja, daar ben ik intussen achter gekomen. 'We zullen eens even gaan kijken. Kijk deze stofzuiger, terwijl hij op het prijskaartje kijkt, heeft een volume van maximaal 65 db. Dat is best stil. Maar een stofzuiger gebruikt wel heel veel energie. En een duurdere stofzuiger is kwalitatief beter dan een goedkope'. Ja, dat wist ik ook al. Ik ken het spreekwoord: goedkoop is duurkoop. Tot nu toe niets nieuws gehoord waar ik enthousiast van werd. Dit wordt niks. Ik zeg tegen de verkoper: ik kijk nog wel even rond. 'Dat is goed en als u wat wilt weten hoor ik het wel'. Ik dacht het niet. Opgelucht liep hij weg. En ik liep opgelucht naar buiten waar storm Poly inmiddels was opgezogen door een soort van klimaatstofzuiger. Eigenlijk heb ik een bloedhekel aan een stofzuiger, maar nu nog meer.

Zotte gedachte

In mijn vorige column schreef ik over Rachna Lipman, raadslid in het Bossche namens het CDA. Ze zorgde voor wat reuring, terwijl de mussen door de hitte bijna van het dak vielen. En dit keer ging niet over het gesol met de boeren, want dat zou je kunnen verwachten. De boeren zijn immers heilig bij het CDA, een boer kan bij die partij een boer laten zonder hierop te worden aangesproken. Maar de boeren houden niet zoveel meer van het CDA. Die boeren toch, wat moet je er zo langzaamaan mee? Maar ja, wat zouden we, als ik Caroline van der Plas moet geloven, zonder de boer zijn? Dan kunnen we de boerenkool geen boerenkool meer noemen. En ook de boerenmetworst gaat dan in de ban. Wat zeg je dan bij de (vegetarische) slager: heeft u voor mij een ons zonderboerenmetworst? Dat is dan ook weer jammer. Maar ik dwaal van wat ik wil schrijven, om te beginnen bij Rachna Lipman.

Rachna maakt zich nogal druk om de fietschaos in het weekend in het centrum. Ze vindt dat geen visitekaartje voor onze stad! Maar in de Raad wordt daar anders over gedacht: niet de fietser is het probleem in de Bossche binnenstad, maar de auto.” Dat zei D66-raadslid Thijs van Rens in de raadsvergadering. Hij kreeg veel bijval en dat leidde af van de fietschaos. En dat moedigde hem kennelijk aan om vertwijfeld te roepen: 'waar blijft die autoluwe binnenstad'? Nou Thijs, een autoluwe binnenstad zal op de feestdag van Sint Juttemis worden ingevoerd. Ik heb namelijk sterk de indruk dat er in Den Bosch steeds meer fans van Max Verstappen wonen. Kortom, een autoluwe binnenstad is allemaal gelul voor de bühne.

De zotte gedachte over de aanpak van fietschaos is nog niet ingedaald of een ander zotte gedachte wordt gelanceerd. Nu gaat het over wat wel en niet mag op het terras in de horeca en dat terwijl de zomer amper is begonnen. En staat de zomer niet synoniem voor buiten vertoeven. Het moet niet gekker worden, maar dat wordt het wel. De gemeente komt met het onzalig plan om het staand drinken op een terras te gaan verbieden. 'We gaan actief handhaven en dat heeft te maken met incidenten uit het verleden aan de Parade', aldus een woordvoerder van de gemeente. Ineens is de Korenbrugstraat een zijstraat van de Parade. Wie bij de gemeente op dat onzalige idee is gekomen moet terstond met pek en veren de stad uit worden gejaagd.

Zie je het voor je? Het is vrijdagavond, het is nog 27 graden, de zon zakt en kleurt langzaam oranje. De Korenbrugstraat staat vol met vrolijke mensen die een biertje drinken. De avond vult zich met geroezemoes. Hoe leuk is het om staand een biertje te drinken in de Korenbrugstraat. Het is altijd een groot feest dat zorgt voor een ontspannen en relaxte sfeer. Maar daar denken ze dus bij de gemeente anders over. Bij het hoofdkwartier van de gemeente wordt druk vergaderd door de handhavers. Wat gaan we doen? De meerderheid is voor ingrijpen. Om tien uur rukt de Bossche handhaaf-ME uit om de meute die staand een biertje staat te drinken uit de Korenbrugstraat te meppen. Alle gekheid op een stokje: dit scenario zal nooit worden uitgevoerd. Maar toch, de toon is wel gezet!

Inspiratie(loos)

Terwijl ik achter mijn laptop inspiratieloos naar buiten zat te staren dacht ik: waar haal ik de inspiratie voor een column vandaan? Drie weken Fuengirola hadden mijn hoofd loom gemaakt, maar dat was ook niet zo gek met al die warme dagen. Bovendien heb ik ook niet iets spannends beleefd wat mij triggerde. Elke ochtend ging ik een cortado koffie drinken bij bar Ana. Een cortado kost 1,00 euro. Ja, je leest het goed. Kom er maar een om in ons land. Bar Ana is een authentiek klein Spaans etablissement. Binnen staat een bar uit het jaar nul. Er is een klein vierkante meter keukentje waar de hap van de dag wordt gemaakt voor de prijs van 5 euro. Bijvoorbeeld albondigas, dat zijn Spaanse gehaktballetjes in tomatensaus. Het terras zit bijna altijd vol met Spaanse pensionado's die druk met elkaar in gesprek zijn over wat hun bezighoudt. Dat zou voer moeten zijn voor een column, maar ik spreek geen woord Spaans. Dat schiet dus niet op. Wat nu? Waar haal ik mijn inspiratie vandaan?


Ik lees graag de columns van Sylvia Witteman in de Volkskrant. Dat zal me wel op weg helpen, dacht ik. Dit keer was ze naar Artis geweest om naar een giraf te kijken. Nu is dat niks bijzonders, maar tijdens het aanschouwen van de giraf moest ze aan haar bejaarde demente schoonmoeder denken die vlakbij Artis woont. Elke keer weer ziet haar schoonmoeder de dieren voor het eerst en is blij verrast over de lange nekken van de giraffen. Grappig! Maar wat kan ik daarmee? In Den Bosch hebben we geen dierentuin tenminste als ik de politieke arena in het Stadhuis buiten beschouwing laat. Maar ook daar gebeurt nu weinig bijzonders. Alhoewel, ik vermoed dat de overdadige zonneschijn de raadsleden een beetje in de war heeft gebracht. Ineens maken zie zich druk om het fietsen in de binnenstad. ‘Dat loopt de spuigaten uit. Het moet maar eens afgelopen zijn met de toenemende fietschaos in hartje Den Bosch’, zegt raadslid Rachna Lipman van het CDA. Om dit te kunnen staven was op een mooie zonnige zaterdagmorgen in de Hinthamerstraat op het terras van de Bagatelle gaan zitten. Overigens betaal je daar voor een kopje koffie vast meer dan een euro, maar dat is een kleinigheidje ofwel een bagatelle.

Nu moet je op zaterdag niet in het centrum willen zijn, want dat is geen pretje meer. Winkelend publiek, fietsers, scooters en nog meer snorrende zooi bevolken dan de driehoek van het centrum. Het loopt en sjeest kriskras door elkaar. En ik kan je vertellen dat in het weekend er heel veel mensen naar onze stad komen. Dat is leuk voor de winkels en de horeca, maar het voelt zo langzaamaan verstikken. Althans bij mij. Hoe Rachna Lipman de fietschaos wil oplossen zou ik niet weten. In de Bossche politiek wordt er zoals verwacht heel verschillend over gedacht en is een oplossing geen bagatelle. Als ik over al die drukte lees in de krant verlang ik terstond naar Fuengirola. Naar het kopje koffie cortado bij Bar Ana, naar de vele bankjes aan de boulevard waar je eindeloos naar kabbelende golven van de immense blauwgroene vredige zee kunt staren en naar de relaxte sfeer. Dan maar geen inspiratie voor een column!

Graaiflatie, snaaiflatie en zieligdoenflatie

We kunnen een nieuw woord toevoegen aan onze rijke woordenschat. Dat woord is ‘graaiflatie’. Het woord komt uit de koker van een paar slimme economen van de Rabobank. Na inflatie, deflatie is er nu de graaiflatie. De Dikke van Dale zal er vast blij mee zijn. Graaiflatie is een samengesteld woord dat wordt gebruikt om een economische situatie te beschrijven waarbij de prijzen van goederen en diensten stijgen, terwijl de koopkracht van het geld afneemt. Dat hebben slimme economen na onderzoek vastgesteld. Je moet het maar bedenken. Ik zou het gewoon ordinair graaien blijven noemen, want dat is het toch? Zo kun je natuurlijk veel samengestelde woorden bedenken. Bijvoorbeeld van denken en doen zou je ook een woord kunnen maken. Vaak hoor ik iemand zeggen: ik denk dat ik dat ga doen. Dat heet 'denkdoen'.

Maar in de praktijk loopt het meestal anders en doen we niet aan denkdoen. We klagen wel over de oplopende prijzen, maar intussen kopen we gewoon de steeds duurder wordende boodschappen of betalen we gretig voor andere lekkernijen. Afgelopen zondag moest ik in de Kunsthal in Rotterdam 3,25 euro betalen voor een kopje koffie. Gewoontegetrouw geef ik altijd een fooitje. Toe maar, dacht ik. Voor die prijs koop ik 10 koffiecups bij de supermarkt en kan ik thuis tien kopjes koffie drinken. Later betaalde ik in een Foodhal in Tilburg voor een sprankelend Swinckels biertje 3,75 euro. Toe maar, dacht ik. Voor die prijs koop ik bij de supermarkt, tenminste als het in de bonus is, zes blikjes bier. Natuurlijk moet ik natuurlijk niet zo denken, want dat is jezelf voor de gek houden. Nu raak ik er gelukkig niet gefrustreerd van, maar er zijn vast veel mensen die dat wel doen.

Waar komt die niet te stillen honger naar altijd nog meer geld willen hebben toch vandaan? Ik probeer het voor mijzelf uit te leggen. Hoe zit dat bij mij? Ik onderken dat hongergevoel wel, maar bij mij is dat omdat ik meestal trek heb in iets lekkers. Hoe vaak ik op een dag de deur van de koelkast niet open maak voor een plakje worst of een stukje kaas. Dat noem ik snaaien, maar zeker geen graaien. Ik heb dus last van snaaiflatie. Dat vind ik toch aardiger klinken dan graaiflatie. Dat graaigedrag verdient verbanning naar de verzengende woestijn in Saoedi-Arabië.

Hoe kom ik nou op dat land? Dat komt vast door het nieuws dat grootgraaier Lionel Messi in het land van de jurken vierhonderd miljoen euro per jaar gaat verdienen voor een wekelijks potje voetbal. En niemand kijkt daar van op of zegt er wat van. Nee, de meeste sportcommentatoren vinden het logisch dat Messi naar de zandbak vertrekt. En ook de hoofdredacteur van Elzeviers Magazine doet er nog een schepje bovenop. Hij zegt dat graaiflatie het nieuwe scheldwoord voor links is. Ja hoor, links heeft het zoals gewoonlijk weer gedaan. Links is vast jaloers dat rechts overal en altijd voorrang heeft. Dat zal het zijn. Dus doet Links aan zieligdoenflatie. Kortom, graaiflatie is een verrijking voor onze woordenschat, maar een verarming voor veel consumenten!

Duivenstront

 

Ik ga het maar eens over de duiven hebben. In ons land zijn er in mijn beleving veel te veel duiven. Er zijn ook teveel mensen in ons kleine kikkerland, maar daar hoor ik bijna niemand over. Terug naar de duiven. Van de week zaten er twee duiven op de rand van ons balkon te koeren, waarschijnlijk een verliefd setje. Vervolgens schijten ze van plezier de boel onder met die smerige witte smurrie en weg zijn ze. En op mijn balkon ligt dan op diverse plekken duivenpoep. Daar kan ik nou chagrijnig van worden. Ik word niet snel chagrijnig, maar dan wel. Een duif wordt ook wel  een vredesduif genoemd. Daar snap ik niks van. Het zijn nare onbeschofte beesten die bepaald geen vrede brengen. Ze zijn zo brutaal als de neten. Laatst zat ik op een bankje in het park een boterhammetje te eten en ja hoor daar waren ze weer. Dit keer met z’n drieën en maar treiteren en uitdagen. Ze zijn altijd als de kippen bij. Nu vind ik in tegenstelling tot duiven kippen wat sympathieker, want die leggen tenminste nog een ei. En een gebakken of gekookt eitje is heel lekker. Een duif daarentegen heeft buiten duivenstront niets te bieden.Toch vinden veel mensen de duif een aardige vogel. En dat voelen die verrekte duiven, want ze staan steeds dichter bij de mens. Dan heb je ook nog van die mensen die van de duiven een sport maken. Zelfs Gert en Hermien waren gek op duiven. Hun liedje ‘Alle duiven op de dam’ was heel populair.

Ik heb gelezen dat de duif toch ook wordt gezien als het symbool voor de Heilige Geest, althans voor de gelovige onder ons. Da’s mooi voor de duivenliefhebber. Maar volgens mij is de geest in ons land zo’n beetje uit de fles. Er is veel chagrijn binnen gekropen in de hoofden van veel mensen. Ik vermoed dat corona bij veel mensen een soort van chagrijnzaadje in het hoofd heeft geplant. Zo is er een aantal mensen dat denkt dat een kwaadwillende elite aan de macht is die het volk als vijand ziet. Onze koning - ook lid van de elite - krijgt, nu hij tien jaar op de troon zit ervan langs. Hij en Maxima zijn niet zo populair meer. Dat is toch een beetje gek, want op Koningsdag gaan we weer compleet uit onze bol. Dan is er niks mooiers dan het oranjegevoel. Op Dtv zag ik pas een reportage van de koning aan een bouwproject in Den Bosch voorbij komen. De verslaggever vroeg een paar mensen wat ze van de koning vonden. ‘Ach, het is een aardige man, hij zwaait naar je en doet of hij echt belangstelling heeft om vervolgens weer in zijn luxe auto te stappen om naar zijn luxe paleis of naar zijn luxe jacht te gaan’. Ik vond dat het allemaal nogal chagrijnig klonk. Chagrijn! Waar komt het vandaan? We geven onszelf een dikke voldoende, maar voor de rest is het duivenstront. En laat ik daar nou niet blij van worden!

Bokito

Ik vermoed dat je wel hebt meegekregen dat gorilla Bokito uit Diergaarde Blijdorp op 27-jarige leeftijd is doodgegaan. Hij is dus doodgegaan, dat klinkt anders dan hij is overleden. Maar het komt wel op hetzelfde neer. Bokito was al een paar dagen ziek, hij had blijkbaar hartzeer. De arts van Blijdorp had nog wel de mest van de gorilla onderzocht om te zien wat er aan de hand was, maar dat mocht niet meer baten. In de dierentuin was droefheid alom troef. Alle gorilla's waren van slag, want hoe moet het nu verder zonder Bokito. Maar dat gaat vast lukken. Immers, Bokito was geen lieverdje. Hij is wereldberoemd, dat wel, dankzij zijn onbezonnen actie in 2007. Bokito ontsnapte uit zijn verblijf en joeg iedereen in zijn buurt de stuipen op het lijf. Een vrouw die hem bewonderde sleurde hij mee en raakte zwaargewond. Over grensoverschrijdend gedrag gesproken! Uiteindelijk werd Bokito door een dierenarts neergeschoten met een verdovingspijltje en de rust in Blijdorp keerde weer. Daarna ontwikkelde hij zich als een sociaal dier. Waar een ontsnapping al niet goed voor is. En nu heeft hij het loodje gelegd. Zijn mest deugde niet. Ik vraag me af of dat nou komt door het stikstof? Zou kunnen. 

De BBB is er in ieder geval groot mee geworden, bijna net zo groot als Bokito. Nou lijkt Caroline van der Plas ook wel een beetje op een gorilla, maar daar kan ze natuurlijk ook niks aan doen. Stikstof! Ik kan het woord niet meer horen. De kans is groot dat het kabinet binnenkort stikt in in zijn eigen stikstof. Maar wat is stikstof nou precies? Het is volgens het RIVM een kleur- en reukloos gas dat overal om ons heen is. Zo ongeveer 78% van alle lucht bestaat uit stikstof. En nu komt het: stikstof is van zichzelf niet schadelijk voor mens en milieu. Gelukkig, denk ik dan. Maar waarom dan al die drukte hierover? En dan komt de aap uit de mouw: er zijn chemische verbindingen van stikstof in de lucht die wel schadelijk kunnen zijn voor mens en milieu. Dat heet stikstofoxiden en ammoniak. En de schuld hiervan zijn de uitlaatgassen Nee, niet de windjes die je weleens laat, maar de uitlaatgassen van het verkeer en de industrie. En de ammoniak die van onze lieve dieren komt, de koeien vooral.

Hoe nu verder? Dat weet haast niemand. De leden van de oppositie in de Tweede Kamer zijn in het debat van afgelopen woensdag als een stelletje Bokito’s in de aanval gegaan. De meest in het oog springende Bokito Geert Wilders van de PVV zei dat de kiezer het kabinet een donkerrode kaart heeft gegeven. En dan weet je het: dan moet je het veld af. Wat dan? Nieuwe verkiezingen organiseren? Het mag van mij. Of er dan echts iets gaat veranderen?  Het spel gaat dan weer opnieuw op de wagen en komen we ook geen steek verder. Bokito Wilders vond het gedrag van de coalitie een politieke poppenkast. Dat klopt helemaal, alleen zal die politieke poppenkast niet veranderen als men niet bereid is om gezamenlijk tot goede afspraken te komen die goed zijn voor mens en milieu. En zo zal de stikstof voorlopig nog wel blijven dwarrelen. Met of zonder Bokito gedrag!

De Bieb in het oude V&D gebouw?

Het V&D-gebouw staat weer leeg. Het Rijksmonument aan de Schapenmarkt noem ik nog steeds de V&D. Ik kocht er vaak kleren. Misschien wel daarom. Het V&D warenhuis was jarenlang gezichtsbepalend voor de Bossche Markt. Nadat de V&D het loodje had gelegd heeft het lange tijd leeg gestaan. Op zich vind ik dat niet vreemd, want de huurprijs per maand is niet mals. De laatste huurder heeft er bijna twee jaren vertoefd. Het was een grote winkelketen die tegen eeuwigdurende korting kleding aan vooral jonge mensen probeerde te verkopen. Het winstgevend maken van kledingwinkel de KOOPman is - net als Hudson Bay destijds - mislukt. Nu staat het pand opnieuw leeg. Voor hoe lang?

Misschien is het een idee om er voor de time-being een Bever&Dasfiliaal (B&D) van te maken. Want zowel bevers als dassen verstoren met hun geknaagd en gegraaf onze infrastructuur. Dus zeg ik: alle dassen en bevers verzamelen en hup naar de Schapenmarkt. Ze zullen daar vast snel wennen, want er is een onderdoorgang naar de overkant van het pand. Waarom zeg ik dat? Het is toch te gek voor woorden dat het treinverkeer de dupe is geworden van de vereniging van dassen. Het kan toch niet zo zijn dat een bescheiden aantal dassen ons de das omdoen. Ik las ook dat dassen onder de A50 bij Hernen actief zijn. En zo komt de stabiliteit van de weg in gevaar. Ook soortgenoot de bever kan er intussen wat van en knaagt zich een slag in de rondte in de buurt van wegen of de spoorlijnen.

Een B&D filiaal is natuurlijk onzin, maar het was een poging om extra aandacht te vragen voor het oude V&D gebouw. De Bossche Groenen van Judith Hendrickx opperde het idee om daar het Design Museum te gaan vestigen. Dit museum moet immers binnen afzienbare tijd verkassen. Het design museum in het oude V&D gebouw met zijn expressionistische stijl met de vele Art Deco stijlelementen. Het is gedurfd, maar het zou wel passen. Maar dat gaat 'm niet worden. De huidige coalitie denkt groot en wil van ons groot dorp een echte stad maken. Er komt rond de verlaagde Diezebrug een heuse stadsdelta. Een soort van Manhattan aan de Zuid Willemsvaart.

Jammer voor Judith Hendrickx, haar plan zal niet worden omarmd. Wat gaan we dan doen met dit fraaie rijksmonument? Het gebouw bezit cultuurhistorische en architectuur historische waarden als uitdrukking van de sociaal-economische ontwikkeling in Brabant en daarbuiten in het begin van de twintigste eeuw. Het is een markant gaaf gebouw wat het Bossche centrum visueel gezien iets extra’s geeft. Er zou iets van culturele waarde in moeten komen. Als het Design Museum niet kan, dan maar de Bibliotheek. Neem de openbare bibliotheek in Amsterdam, gelegen aan het Oosterdok, als voorbeeld. De Bossche bieb in het oude V&D, een mooier huis073 kun je je niet voorstellen. Dus B&W aan de slag ermee, anders komen vast de dassen en bevers binnenkort knagen en graven onder het Stadhuis!

Zoete broodjes!

Een paar grote banken zijn omgevallen of staan op omvallen. Ook verschillende BN’ers zijn omgevallen of staan op omvallen nadat zij zich - zij het jaren geleden - al te mannelijk hebben gedragen. Ze krijgen nu met terugwerkende kracht stokslagen. Dit tot genoegen van Angela de Jong, de zedenpolitieagente van het AD en de talkshow van Eva Jinek. De vreselijke oorlog in Oekraïne, waarbij veel doden vallen, gaat onverminderd door. Het aardbevingsgebied in Turkije wordt geteisterd door overstromingen. In Iran worden schoolkinderen vergiftigd. De rijken worden alsmaar rijker. Zes op de tien huishoudens kunnen niet goed rondkomen van hun inkomen. Grote bedrijven maken superwinsten. Voor onze boodschappen moeten we steeds meer betalen en de BBB wordt uit het niets de grootste partij van ons land.

Moet ik nog even doorgaan? Ik vermoed van niet, want dit is al genoeg om niet vrolijk van te worden. Terwijl ik dit schrijf schijnt gelukkig de zon. Daar heeft niemand invloed op. Maar we hebben wel invloed op het politieke landschap. Ik vind het in ieder geval fijn dat de PvdA, mijn partij, een bescheiden winst heeft gemaakt. Samen met GroenLinks kunnen ze wellicht meer invloed gaan aanwenden in de Haagse politieke stolp, ofschoon ik niet zoveel geloof meer heb in het politieke systeem. Komt dat door omdat ze hun beloftes niet of amper nakomen of komt het dat ik te oud wordt voor die rotzooi? Misschien is dat laatste wel op mij van toepassing.

Het is immers steeds weer hetzelfde liedje. De mensen zijn de heersende macht beu en dan staat er altijd wel een beweging op die de boel wil opschudden en ander geluid wil laten horen. Dat heeft eerder onder meer de PVV, FvD, de lijst Pim Fortuyn en Boer Koekoek geprobeerd. En heeft dat verfrissende nieuwe politiek opgeleverd? Ik dacht het niet. Alleen veel geschreeuw en een toenemende polarisatie. Alleen D'66 van oprichter Hans van Mierlo heeft iets kunnen toevoegen. En nu is er de komeet BBB. De partij voor boer, burger en buitenlui. Veel mensen hebben uit ontevredenheid of uit boosheid of omdat ze niet gehoord worden op deze partij gestemd. Maar eigenlijk hebben ze tegen Mark Rutte gestemd. Maar ja, die schrikt nergens meer van.

Kortom, mijn actuele vraag is: wat zal de BBB ons gaan brengen? In ieder geval een nieuwe ‘zangeres zonder naam’! Want eerlijk is eerlijk: Caroline van der Plas lijkt qua uiterlijk op haar. Of ze ook zo mooi kan zingen als Mary Servaes weet ik niet, maar als ze op een trekker kan rijden zal ze ook wel kunnen zingen. Je weet het nooit bij haar. Wie weet zit Caroline van der Plas over twee jaar wel ergens bij een bakkerij in Overijssel zoete broodjes te bakken. Je leest het goed: zoete broodjes. Want net als de andere partijen, die ertoe doen, zal ook Caroline van der Plas in ons grillige polderland zoete broodjes moeten gaan verkopen.