Trots

 Ik ben op weg naar Portugal, het land van de voetballende oppergod en multimiljonair Ronaldo. Hij had als opdracht was land op het EK in hogere sferen te brengen. Helaas, zijn missie mislukte al snel. In de kwartfinale werd zijn land in een meedogenloze penaltyreeks naar huis geschoten. Het chagrijn was op het verwende gezicht van Ronaldo, waar nog geen rimpeltje is waar nemen, af te lezen. Toch is hij niet de jongste meer op het groene speelveld, met andere woorden: de voetbalkunstjes van Ronaldo maken niet veel indruk meer. En nu zijn de voetballers van Portugal een illusie armer en weer in het warme fado land. Ronaldo zal wel doorgereisd zijn naar Saoedi-Arabië waar hij nu, met dollartekens in zijn ogen, de witjurksultans nog steeds in extase kan brengen.

Dat schrijf ik, terwijl op zo’n 10 km hoogte op weg ben naar het vliegveld van Lissabon. Als ik naar buiten kijk zie ik de eindeloze blauwe lucht en witte wolken voorbij trekken. Het land van Oranje heb ik voor even achter me gelaten, alhoewel links van me zit een jongetje met een oranje shirt. Hoe langer ik naar het shirt keek, hoe valer ik de kleur beleefde. Dat proces was de avond daarvoor al begonnen, nadat de Engelse vlak voor tijd de winnende goal scoorde. Inmiddels zijn onze jongens, ook met een illusie armer, geland op Schiphol. De Jumbo oranjebewaarder bestaat niet meer en is tot zondagavond de Engelandbewaarder. Wie wordt Europees kampioen voetballen? Er is maar een land dat qua voetbal recht op de EK- titel heeft en dat is Spanje. Dat zou ik ook gezegd hebben als ons land in de finale was geraakt. Ons land heeft zeker niet geweldig gevoetbald. Ze hebben op z’n Koemans gespeeld. Een beetje sloom en conservatief. Absoluut niet gedurfd.

 Toch hebben ze iets puiks gedaan! Wat dan?, hoor ik denken. Nou, ze hebben ons land een paar weken vorstelijk oranje gekleurd en ervoor gezorgd dat de onderlinge samenhang en verbinding krachtig was. Het kan dus. Dat zouden we eigenlijk vast moeten houden, want dat is nu hard nodig. En daarom ben ik toch een beetje trots op onze voetballers. Jazeker, een beetje trots. Ondanks de verloren halve finale. Het toch een beetje trots zijn miste ik na afloop van de wedstrijd, zeker bij de NOS-verslaggever met zijn vreselijk domme vragen. Hij had ze juist een hart onder de riem moeten steken in plaats van te vragen: ‘hoe sta je hier en wat gaat er door je heen’? Als je in de regen staat, ga je toch ook niet vragen: word je nat, hoe voelt dat? Intussen zegt een stewardess: ‘de gezagvoerder heeft de daling ingezet, het lichtje stoelriemen vast is aangegaan. Buiten is het 26 graden. Wij wensen u een aangenaam verblijf in Portugal’. En dat gaat vast lukken, ook zonder Oranje in de finale!

Voorbij denderen

‘Der zug donnert vorüber’. Deze zin herinnert me nog vaak aan de Duitse les op de middelbare school. Zo af en toe komt deze zin boven drijven in mijn hoofd. Niet dat er een directe aanleiding is om te zeggen: 'Der zug donnert vorüber', maar de zin klinkt alsof iets overweldigend is. In goed Nederlands betekent de zin: de trein raasde voorbij. Eigenlijk is het flauwekul wat ik hier bezig, maar ook weer niet. Afgelopen zaterdag bezigde ik deze zin plots vlak voordat ik naar bed ging, nadat ik die avond in de Grote Kerk op het Kerkplein had genoten van een prachtig zomerconcert. Een verrukkelijk zomerconcert waarin bandoneonist Carel Kraayenhof met zijn Adios Nonino de avond naar een absoluut hoogtepunt stuwde. Ik proefde weer even de traan van Maxima.

Wel fluisterde ik de zin in de stilte van de naderende nacht, want anders zou mijn partner misschien gaan denken dat ik van het padje geraak. Nou ja, dat zou zo maar kunnen, want binnenkort stijg ik op de leeftijdranking. En hoe hoger op de ranking, hoe hoger de kans op wartaal. In die context noem ik de twee bejaarden seniele potentiële rollator presidentskandidaten in VS die in november hakkelend en wel om de gunst van hun kiezers gaan vragen. Zou dat trouwens de reden zijn dat het BD een artikel heeft geschreven over senior-seks? ‘Senior-seks bestaat’!, luidde de kop. 'Wie denkt dat seks ophoudt boven een bepaalde leeftijd heeft het mis. Ouderdom hoeft in bed de pret niet te drukken', vertellen deskundigen die waarschijnlijk zelf een stuk jonger zijn. Wel zeggen ze dat 75-plussers veel minder actief zijn. 

Niet zo vreemd, want iedere onverwachte beweging kan leiden tot kramp in je been of verdraaiing van je rug of nog erger: een tochtje naar de EHBO-post. Als je het na wikken en wegen het toch doet, dan wil je indruk maken op je partner én onder het genot van een biertje bij je vrienden pochen over je senior-seks. Hen vertellen dat je geen Viagra-pil nodig had of een rollator om een aanloop te nemen tot de daad. Kortom, je pleegt een soort van plengoffer. Een plengoffer is een offerande waarbij een vloeistof op een altaar wordt geplengd. Ik denk dat mijn columnlezers nu vast over een hoogtepunt gaan fantaseren.

Van plengoffer naar Keti Koti is een kleine, doch serieuze stap. Plengoffer en Keti Koti zijn  onlosmakelijk met elkaar verbonden. Op 1 juli jl. was de officiële herdenking van het slavernijverleden in het Oosterpark in Amsterdam. De woorden van een van de sprekers, burgemeester Femke Halsema, maakte veel indruk op de aanwezigen, maar ook op mij. Ze zei: ‘Een verbrande huid geneest niet als die telkens weer wordt opengehaald met het brandijzer van het hedendaagse racisme’. Tijdens haar toespraak voelde ik de onaangename en overweldigende wind waaien van het nieuwe, nogal heel rechtse kabinet. In mijn hoofd voelde ik weer plotsklaps de zin ‘ Der zug donnert vorüber’ opwellen. Ik hoop vurig dat 'der zug' heel snel voorbij zal denderen.

Zomergevoel

 Ik liep in de Nieuwstraat op weg naar huis. Het regende weer eens. Mijn paraplu was mijn beschermfactor. Normaal gesproken zou je nu een zonnebrand beschermfactor nodig hebben. Maar niets is minder waar, want het regende al vanaf het moment dat ik mijn ogen opendeed. Niet verrassend. De weervrouw van het KNMI had de avond daarvoor in het late NOS-journaal al veel nattigheid in ons land voorspeld. Veel nattigheid! Dat voel ik ook als ik niet op tijd ga plassen, maar dat heb ik zelf in de hand. De overvloedige nattigheid die uit de lucht valt, heb ik niet in de hand. Maar laten we vooral niet somberen. Er is immers helemaal niets aan de hand, zegt BBB-voorvrouw Caroline van der Plas. Ja, zij weer. Boos en stampvoetend had ze al moeten aanhoren dat de EU de natuurherstelwet heeft omarmd.

Haar buienradar ging bij dit nieuws meteen pieken. En Caroline, die rechtstaatlijke nattigheid zal nog wel even aanhouden nu jouw favoriete regeringscoalitie binnenkort op het bordes verschijnt met een alziende geheime dienst-agent als premier. O ja, Caroline was onlangs nog naar Brussel geweest om daar eindelijk eens met haar vuist op de tafel te slaan, want kom niet aan haar boeren. Die hebben - net als Caroline - tenminste echt vlees op de botten. Wel jammer voor haar dat er in Brussel geen tafel te vinden was waar ze op kon slaan. Maar ja, haar gekwek slaat ook nergens op. Het is simpelweg gewoon allemaal boerenbedrog. En als het regent zal Caroline zeggen: het regent zonnestralen. Niet dat het haar woorden zijn, zo creatief is ze nou ook weer niet.

Intussen loop ik nog steeds in de Nieuwstraat. Halverwege de Nieuwstraat keek een man mij nogal doordringend aan. Ik zag dat de goede man, zo te zien aan zijn groene jack, een medewerker was van Weener XL. Hij liep met een plastic zak vol afval die hij uit een gemeentelijke afvalbak had gevist naar een soort van bolderkar. Mag ik u wat vragen?, vroeg hij beleefd doch resoluut. Natuurlijk zei ik. Wordt het dit jaar nog zomer? Ik wilde eerst zeggen: dat moet je aan Geert Wilders vragen want die zei dat de zon weer zou gaan schijnen. Maar daar had de goede man niets aan, tenzij hij op de PVV had gestemd. Ik denk het niet en keek vertwijfeld naar boven. Ook hij keek naar boven en zei: ik denk het ook niet, en fietste weg op naar de volgende volle afvalbak. Al neuriënd ‘Het werd zomer’ liep ik onder moeders paraplu naar huis. Er zijn trouwens veel liedjes waarin de zomer wordt bezongen. Dat geeft troost. Het mooiste liedje vind ik ‘Here comes the Sun’ van the Beatles, maar ‘Als de zon schijnt’ van Andre van Duin verwarmd mij ook. En zo kreeg ik toch het gewenste zomergevoel, terwijl de regen op mijn paraplu tikte

Brede welvaart

Ik vind het best veel verrassend klinken dat ons land in Europa zo goed scoort op ‘brede welvaart’. Alleen Zweden moeten we boven ons dulden. Voordat ik probeer te begrijpen waarom we zo goed scoren ga ik eerst even het begrip ‘brede welvaart’ nader beschouwen. Brede welvaart gaat - naast materiële welvaart - over welzijn of tevredenheid van mensen op verschillende vlakken. Nu klinkt tevredenheid op verschillende vlakken best wel abstract. Om je uit de droom te helpen: het gaat over gezondheid, milieu, onderwijs, persoonlijke ontwikkeling en sociale cohesie. Nou ja, als de tevredenheid op deze vlakken zo goed scoort in ons land vraag ik me toch af waarom zoveel mensen op een radicaal-rechtse partij hebben gestemd?

Eigenlijk zijn we helemaal niet zo tevreden. Schone schijn dus. We beseffen - denk ik - te weinig dat we in een heel welvarend land leven, ondanks dat de Haagse politiek in onze beleving er zo af en toe een zootje van maakt. Maar om dan op een radicaal-rechtse partij te stemmen is niet goed voor ons welbevinden. Dat levert over het algemeen weinig goeds op. Dictatuur ligt dan op de loer. Sla de geschiedenisboeken maar open. Ben ik nu een zwartdenker? Want, ja want? In Zweden is een nogal rechtse regering aan de macht. En laat Zweden notabene als beste scoren in Europa als het gaat om brede welvaart. Tja, hoe kan dat? Ik kan maar één thema bedenken: het is de schuld van de asiel- of de gelukszoeker die steeds weer onze kant op komt. De asielinstroom hangt als het zwaard van Damocles boven Europa.

Waar dat toe zal leiden vind ik nogal ongewis. Dat we een fors asielprobleem hebben is klip en klaar. Dat is niet nieuw. Onze nieuwe coalitie spreekt zelfs over een asielcrisis, dit om ons nog angstiger te maken. Eigenlijk is het asielvraagstuk als een lekkende kraan die alsmaar blijft druppelen. Je kunt het proberen te verhelpen door steeds nieuwe leertjes in de hals van de kraan te doen, maar dat helpt ook niet. Jammer genoeg is er nergens een bekwame loodgieter te vinden die dit overstromingsprobleem kan oplossen. Ook Wilders zal dit met zijn gootsteenontstoppersclub niet kunnen klaren net zo min de EU dat kan. Immers investeren in een derdewereldland is kennelijk nog steeds een brug te ver en geen aantrekkelijk verdienmodel.

Intussen willen wij alleen maar welvarender worden. Ik constateer dat een best wel grote groep rupsjes-nooit-genoeg als een Dagobert Duck vrolijk rondspringt in hun geldfabriek, want geld maakt geld. En iedereen weet zo’n beetje dat het begrip ‘geld maakt geld’ al eeuwen oud is. Dat weten ook de mensen die de armoede en de politieke dreiging in hun land beu zijn. In hun land staat vooral zandhappen in de woestijn op het menu. Dat smaakt niet echt lekker. Maar ja, allemaal naar een land waar de welvaart hoog is kan ook niet meer. Dat vinden wij. Zij niet. En dus blijven de derdelanders de ongewisse oversteek wagen om hier een beetje van de brede welvaart te kunnen gaan proeven. En wees nou eerlijk: wat zou jij in erbarmelijke omstandigheden doen?

Verwarrende tijden

‘Het zijn verwarrende tijden, zei een vrouw tegen haar vriendin op het terras bij café de Unie. Ik weet het ook niet zo goed meer. Wat moet ik nog geloven’. Ik had het begin van het gesprek gemist, dus wist ik niet of het over haar relatie ging of over het absurde politieke landschap waar we in zijn beland. Ik bestelde een biertje, maar moest hiervoor wel hard schreeuwen. Er scheurde namelijk een auto voorbij, met de vlam in de pijp. De bestuurder met een petje op (hardrijders hebben meestal een petje op) sorteerde kennelijk al voor op het achterlijke besluit om opnieuw 130 km in te gaan voeren. 

In de Volkskrant schreef een lezer dat ze blij was dat deze maximale snelheid opnieuw wordt ingevoerd, dan kon ze namelijk in een rap tempo ons land verlaten. Ze was ons land waar het (extreem) rechtse gedachtegoed haast als normaal wordt beschouwd, helemaal beu. Zover wil ik niet gaan, maar ik vind wel dat we zo zachtjesaan in ons land op eieren zijn gaan lopen. Witte eieren welteverstaan, want bruine eieren zijn ineens niet meer in. Ik begrijp dat witte eieren beter zijn voor het milieu. Voor de goede orde: dat komt niet uit de mond van Caroline van der Plas, filiaalhouder van de ‘kom niet aan mijn boeren’ en nu sidekick van Geert Wilders. 

O ja, bij de presentatie van zijn regeerakkoord zei hij dat in Nederland de zon weer gaat schijnen. Nou, ik heb de zon nog amper gezien. Zag je trouwens hoe Geert, Dilan, Pieter en Caroline keken op een gezamenlijke foto. Het leek wel alsof ze in de wachtkamer van de tandarts zaten, bang voor een pittige behandeling. Nee, dan bedoel ik niet tandsteen verwijderen of een gaatje vullen. Nee, ik bedoel gewoon al hun tanden trekken, dan breekt voor de vier een tandeloos tijdperk aan. Dat zou mooi zijn. Want tandeloos is hun regeerakkoord. 

Het doet mij nogal denken aan boodschappen doen bij Appie Happie. Pakken wat in de aanbieding of bonus is. Caroline gaat natuurlijk voor de boerenyoghurt, twee voor een. Geert zal wel voor de blinde vinken gaan, want dat is hij zelf ook. En Dilan? Ja Dilan. Ik denk, gelet op haar figuur, een maaltijdsalade. En dan Pieter. Die heeft dan al verschillende producten, wat vlees noch vis is, in zijn handen genomen en weer teruggelegd. Moeilijk, moeilijk. Het worden dan toch Hollandse tulpen voor zijn vrouw en Hollands past hem. Ik begon mijn column met de woorden van de vrouw op het terras: ‘het zijn verwarrende tijden’. Wat ze hier nou precies mee bedoelde zal ik nooit achter komen, maar ik weet wel wat onze vier nieuwe aanvoerders bedoelen. En dat zal de verwarring alleen maar doen toenemen!

Meimaand

Tijdens de meimaand staat de heilige maagd Maria in onze oude Sint Jan in het middelpunt van de belangstelling. Niet alleen van de Bosschenaren, maar ook van de dorpen om ons heen. Op de tweede zondag van de maand mocht Maria even naar buiten, wel onder begeleiding. Sterker, ze werd op de schouders genomen voor een sightseeing door de binnenstad. Ook wel de stille omgang genoemd. Nou, zo stil is het dan niet op straat. Er worden onderweg weesgegroetjes gebeden terwijl de blauw-witte vlaggen fier wapperen. Waarom zijn de kleuren van de vlag eigenlijk blauw en wit? In dit geval staat de kleur blauw voor zuiverheid en de kleur wit voor onschuld. Die kleuren passen natuurlijk helemaal bij Maria. Zij is immers de onbevlekte ontvangenis, tenminste als je de Bijbelse verhalen mag geloven. En geloven doe je zeker als je gelovig bent. Ik ben meer van: en gij geleuft da! Want onschuld en zuiverheid was al ver te zoeken en nu al helemaal.


Maar niet bij Maria. Ze gelooft nog steeds in onschuld en zuiverheid. En met haar doen dat veel mensen die in de meimaand een bezoek brengen aan Maria. Ze heeft, om al die mensen te ontmoeten, tijdelijk haar kapel verlaten. In haar blauwe mantel en haar witte gezicht staat Maria vlakbij het hoofdaltaar. Als een echte lieve zoete moeder oogt ze als een baken van rust en hoop tussen honderden brandende kaarsjes. Allemaal kaarsjes die door mensen met een bepaalde intentie zijn aangestoken. Nu is dat niet verrassend, want het hele jaar door steken mensen kaarsjes aan, daarvoor hoef je niet per se gelovig te zijn. Wanneer steek je nou een kaarsje aan? Om in de kleuren wit en blauw te blijven. Je ziet wit om je neus omdat je een blauwtje hebt gelopen. Dat is natuurlijk een beetje flauw van me. Nee, ik weet haast zeker dat mensen meestal een kaarsje aansteken wanneer er wat naars of wat verdrietigs aan de hand is en al biddend hopen dat het tij alsnog keert. Nu zei mijn schoonmoeder altijd: bidden in nood helpt geen kloot. Dus heb ik die woorden ter harte genomen. Trouwens een kaarsje aansteken in de Sint Jan is niet goedkoop meer. Een noveenkaars bijvoorbeeld kost je 6 euro, maar dan brandt deze wel negen dagen in de Mariakapel. Daar ziet de koster op toe. Dat laatste moet je dan maar geloven!

Om nog even in de kleuren wit en blauw te blijven. Vroeger - en dan heb over de jaren zestig van de vorige eeuw - droegen veel meisjes in Den Bosch en andere steden in Zuid-Nederland blauw-witte kleren. Dit had kennelijk een reden. Ze geloofden namelijk dat je dan ‘onder bescherming van de heilige maagd Maria’ stond. Of de meisjes dat echt zelf geloofden waag ik me te betwijfelen. Ik denk eerder dat de ouders dat zichzelf hadden wijsgemaakt met dank aan de toen nog invloedrijke pastoor. De pastoor is er nog steeds, alleen luistert bijna niemand meer naar hem. Maria daarentegen heeft alle beeldenstormen doorstaan en biedt nog steeds mensen troost in bange dagen. En die bange dagen lijken talrijker te worden!

Weer thuis

Zo, ik ben weer terug in mijn eigen Bossche land. Na bijna vier zonnige en warme weken in Fuengirola was het thuiskomen best wel effe wennen. Het leek wel alsof ze dat op het vliegveld van Malaga al voelde aankomen, terwijl het vliegtuig al braaf stond te wachten om naar Eindhoven te vliegen. Ook het boarden verliep soepel. Niks aan de hand dus. Wel dus, halverwege de slurf kwam ik plots tot stilstand. We mochten niet doorlopen van een man in een oranje hesje. Wat er nou precies aan de hand was? Joost mocht het op dat moment weten. Ik zag dat de cockpit leeg was. Misschien was de gezagvoerder die de stuurknuppel bedient onwel geworden. Of misschien was ie aan het rollebollen met een stewardess. Kan allemaal in deze turbulente tijd. 

Ik heb ongeveer, dan weer leunend op mijn ene been, dan weer op mijn andere, een uur in de slurf gestaan. Zonder opgaaf van redenen! Het gekke was dat bij de medereizigers niemand zich ook maar iets afvroeg. Iedereen stond er gelaten bij. Heel vreemd vond ik dat, want de gemiddelde Nederlander heeft altijd wel iets te mekkeren. Nu overheerste de sfeer: het zal mijn tijd wel duren, als ik maar thuis kom. Kennelijk had de Spaanse zon ons tot makke lammetjes gemaakt. Na een uurtje pas op de plaats kwam de stoet weer in beweging richting het vliegtuig. Ik was bijna binnen. Bijna dan, want dat ging niet door. Sterker nog, we werden weer terug gedirigeerd naar de vertrekhal.

Zou dit een voorteken zijn, dacht ik? Moet ik dan toch maar in het Spaanse land blijven. Toegegeven: Fuengirola voelt bij mij als een beetje thuiskomen. Hoe dat komt kan ik niet verklaren. Zover ik weet, heb ik geen Spaans bloed in mijn aderen, geen Spaanse voorouders. Ik heb ook geen Spaanse temperament, bovendien spreek ik geen woordje Spaans. Nou ja, een paar woorden dan. Je kent ze vast wel. En een beetje Spaans spreken lijkt me toch wel een voorwaarde om er te gaan wonen.
Intussen gaan er wel steeds meer Nederlanders aan de Spaanse kust wonen. En dat snap ik wel. Het klimaat is aangenaam, de sfeer is relaxed, de ruimte is grenzeloos en dan ook nog al die lekkernij zoals tapas, sardines en paella. 

Terwijl bij die gedachte het water bijna uit mijn mond liep verscheen de gezagvoerder in de vertrekhal. Hij verontschuldigde zich voor de vertraging. Er was iets met olie in de motor. Dat was alles wat ik nog meekreeg, want het was zo rumoerig in de vertrekhal dat zijn woorden als het ware achter de hoge Sierra Nevada verdwenen. Ruim een kwartier later kon ik weer in de rij gaan staan om opnieuw in te checken en me begeven naar stoel 23C. Eenmaal op mijn stoel keek ik door het vliegtuig raampje naar buiten en zag dat de lucht wederom strak blauw was. De zon wuifde me vriendelijk uit. Intussen vertoef ik weer in het Bossche leven waar het ook goed toeven is, alleen mag de zon wel vaker schijnen.

Hoe gaat ie met de formatie?

Wanneer ik de tune ‘Hoe gaat ie met de formatie’? hoor in de Avondshow van Arjen Lubach word ik altijd onwijs vrolijk. Op het tv-scherm komen dan de dansende koppies van Geert, Caroline, Pieter en Dilan voorbij. Voor de goede orde: ik word onwijs vrolijk van het wijsje, niet van de vier dansende koppies. De tune zou ook een promo kunnen zijn voor een concert van de Toppers in de Arena. Als de Toppers op het podium staan gaat het dak er volledig af. Zelfs Mark Rutte is een grote fan van hen, ik bedoel maar. Voorlopig gaat het dak er niet af bij de vier koppies in ‘Hoe gaat ie met de formatie’. Al doen ze wel alsof ze plezier hebben in het formeren van een nieuwe regering. Ik zou er haast in gaan geloven, maar ik weet beter.


Om alvast een beetje in de Paassfeer te komen: de vier koppies doen alsof ze effe een gekookt eitje aan het pellen zijn. Maar voor hen is een eitje pellen helemaal niet zo simpel, en al zeker niet voor Pieter Omtzigt. Bij hem weet je het maar nooit: blieft hij nou een zacht, halfzacht, halfhard of hard gekookt eitje? Caroline zal net als Geert kiezen voor een hard gekookt eitje, want ze houden beide van harde uitspraken. Dilan schat ik in op een halfhard eitje omdat ze binnen haar partij toch al op eieren moet lopen. Intussen liggen de eitjes nog steeds in het eierpannetje te bubbelen ondanks dat de informateur de kookwekker heeft laten aflopen. Als het zo doorgaat zullen de eieren langzaam groen kleuren en dat is nou niet bepaald de kleur van deze vier partijen. Dat is voor hen een linkse milieuvriendelijke kleur en die is niet te pruimen.


Maar ja, hoe moet het nu verder? De vier hebben nu een soort van ei van Columbus bedacht. Het eerste ei is inmiddels gelegd. Ze gaan straks gewoon terug naar de bankjes in de Tweede Kamer om elkaar de maat te nemen. En dan moet er straks een premier komen die het liefst boven de partijen staat. Om die te vinden wordt vast geen eitje. Wie wil er nou onder de hoede van Wilders de maat gaan slaan? Wie het weet mag het zeggen! Trouwens, als je je geroepen voelt om premier te worden kun je een brief schrijven naar Geert Wilders. Er is een voorwaarde: je moet wel rechtshandig zijn.


Een troost: je hoeft niet per se lid te zijn van een van de vier partijen. Nou kun je van de PVV ook geen lid worden, dat scheelt. Ook als je mijn leeftijd hebt kun je je aanmelden, want je bent nooit te oud. Kijk maar naar de komende gerimpelde presidentsverkiezingen in de VS. Bij de talkshow van Renze op RTL4 zag ik al wat namen voorbij komen. Klaas Dijkhoff van de VVD werd het meest genoemd. Ik vermoed dat ik de tune ‘Hoe gaat ie met de formatie’ nog vaak in de Avondshow zal gaan horen!

Van blind naar slechtziend!

‘

‘Mensen werden vermorzeld en dat kan zo weer gebeuren’! Dat zei de voorzitter van de enquêtecommissie bij de presentatie van het rapport ‘Blind voor mens en recht’. Het klinkt alsof mensen werden meegesleurd door een naderende trein die ze niet zagen aankomen. En wat nou zo schrijnend is dat iedereen die bij het toeslagenaffaire betrokken hier blind voor was, van kamerlid tot rechter. Toe maar, ook rechters. Van hen zou ik juist verwachten dat ze in deze nare kwestie niet blind waren. Ben ik onaangenaam verrast door de uitkomst van het rapport? Nee, helemaal niet. Er staat niets nieuws in, bijna alles wat is in dit rapport staat is al gezegd. Desondanks moest er toch een parlementaire enquête komen. Dat gaf lucht in het Haagse politieke circus om over de zonde te delibereren. Daarnaast zijn we in de politiek nogal verknocht aan het instellen van commissies voor parlementaire enquêtes. Commissies die alles nog eens uitgebreid overdoen om vervolgens de lijvige verhalen ergens in een of andere lade te doen verdwijnen. Een troost: er wordt eerst geschokt gereageerd én vervolgens beterschap beloofd. 

Het moet allemaal anders is het credo. Maar daarna dendert de trein gewoon door. En zo blijft de temperatuur in onze samenleving, als het om de politiek gaat, rond het vriespunt aan, terwijl de wind ook nog uit het Oosten komt waar nu niet veel soeps vandaan komt. Daar worden mensen ook in blinde haat ongewild vermorzeld. Het vernietigende rapport werd op 26 februari gepresenteerd door Van Nispen van de SP, toevallig ook de partij die zich vastbeet in de toeslagenaffaire, maar niet de vruchten ervan plukte. Nee, dat was de PVV, de partij van de nieuwe Kamervoorzitter, nogal een ferm voorstander van de aanpak van (vermeende) fraude. Nu vind ik fraude aanpakken prima, maar doe het daar waar het echt nodig is en ga niet alleen af op namen die wellicht niet Hollands genoeg klinken.


In het wijkplein komen ook met enige regelmaat mensen die niets snappen van brieven die ze hebben ontvangen van de gemeente of van de belastingdienst. En zoals meestal gaat het over dat vermaledijde geld dat nog moet worden betaald of worden terugbetaald. Wat ik dan als eerste ga doen is de brief in Okki-taal aan hen proberen uit te leggen, want de ambtelijke taal is niet echt transparant en vriendelijk, eerder dwingend. Daarna ga ik bellen met de belastingdienst of de gemeente om de kwestie te bespreken. Tegen mij zijn ze vriendelijk en heel behulpzaam, maar ik ben dan ook van het wijkplein. Behulpzaam zou men ook tegen cliënten moeten zijn, dat zou al schelen. Vaak gaat het inderdaad over te veel ontvangen toeslag. In ons toeslagensysteem zijn mensen zelf verantwoordelijk voor het up-to-date houden van hun inkomsten. Niks mis mee, maar kennelijk begrijpt een groep die onze taal niet goed beheerst dat amper. functie Een e toeslagen-begeleider zou niet misstaan, want zo is het kwaad gauw geschied. Ik zie daar, jammer genoeg, niet zo snel verandering in komen. Zo gaat het van blind naar slechtziend!

75 plus? Laat je rijden

In het BD las ik dat een toenemend aantal ouderen achter het autostuur kruipen. Het vergrijzingsfiletijden op de weg is een feit en zal alleen maar gaan toenemen. Van die autorijders is nu al een miljoen 75 plus. Opvallend is wel dat onder dat miljoen veel 75 plus vrouwen zijn. Een late roeping? Ik heb er geen verklaring voor, misschien is het met terugwerkende kracht een emancipatiegedachte. Het is volgens mij geen groep die op de barricade gaat en met het ‘baas in eigen buik’ te koop loopt. Maar het kunnen ook vrouwen zijn die inmiddels hun partner hebben overleefd - want vrouwen zijn nu eenmaal sterker dan mannen -  en nu met de auto eropuit willen trekken om net als de stoere mannen onder ons de snelweg tot speeltje te maken. Of de verkeersveiligheid in het geding gaat komen kan ik niet inschatten, maar ik ben niet heel optimistisch. Ik ben namelijk niet zo voorstander om op hoge leeftijd nog auto te rijden, temeer je acceleratie- en schakelvermogen er niet soepeler op wordt. 

Laatst fietste ik richting rotonde aan de Aartshertogenlaan. Aan mijn water voelde ik dat de auto die de rotonde opreed door zou karren. Dat kwam omdat de bestuurder slechts oog had voor de weg. Toevallig was de chauffeur niet de jongste meer. Wellicht had hij last van staar, want de man staarde alleen maar voor zich uit. Ik heb nog steeds mijn rijbewijs, maar ik rijd al wat jaren geen auto meer. Voor mij is het openbaar vervoer een prima alternatief, maar ook mijn ebike is top. Om dat vast te stellen hoefde ik niet naar een alternatieve arts, alhoewel ik een aantal jaren wel door een arts met aan huis een alternatieve praktijk ben gekeurd voor mijn rijbewijs. Kennelijk wilde hij wat bijverdienen. En dat snap ik, want als je naam Windgassen is heb je je naam niet mee en zul je - denk ik - weinig patiënten op bezoek krijgen. Windgassen roept in ieder geval bij mij andere associaties op en die zijn niet van alternatieve aard. 

En dan is zo’n slordige 75 euro contant mooi meegenomen en snel verdiend. Immers uit ervaring weet ik dat een keuring voor het verlengen van je rijbewijs helemaal niets, maar dan ook niets voorstelt. Mijn ogentest was een lachertje. Ik zag niet helemaal scherp, want ik moest nog op pad voor een nieuwe bril, maar dat was geen enkel probleem voor hem. Ook vroeg hij niet of ik medicijnen gebruikte die de rijvaardigheid zouden kunnen beïnvloeden. En dat bedoel ik nou: veel ouderen slikken medicijnen en zien niet alles heel scherp meer. Dat hoort nou eenmaal bij het klimmen van de leeftijd, hoor ik deskundigen zeggen. In die context vind ik autorijden op hoge leeftijd nogal discutabel. Zo zal het rijden onder invloed zeker en vast gaan toenemen, daar is geen enkele blaastest tegen opgewassen. Ik zou zeggen: ‘75 plus, laat je rijden’!

Weemoedig

Het carnaval is voor nu gedaan, maar het o zo geliefde roodwitgeel zal halverwege Pasen weer even gaan wapperen. Er is namelijk ook nog zoiets als een halfvasten carnaval. Dan blazen de muziekskes er weer vrolijk op los en vloeit ook het bier weer rijkelijk. Eigenlijk staat carnaval het ganse jaar op het netvlies van Bosschenaren die verslaafd zijn aan carnaval. Volgend jaar begint het spektakel een paar weken later. Dat zal de Oeteldonker niet deren, want op de elfde van de elfde kleurt het roodwitgeel weer de Bossche binnenstad. De rasechte Oeteldonker kijkt er vast nu al naar uit, ondanks dat het feest der feesten een rib uit je lijf kost en fysiek veel kruim kost. Het mooie van carnaval is dat de grote boze buitenwereld voor even ver weg is.


Zelf vier ik al wat jaren geen carnaval meer, al kan ik er wel weemoedig van worden als ik al die vrolijke feestvierders aanschouw. Maar de tand des tijds is onverbiddelijk voor mij. Het zij zo. Toch heb ik aan het staartje van carnaval kunnen proeven bij een Irakees restaurant in de Orthenstraat. Ik hoor mensen denken: eten bij een Irakees restaurant is mooi voor de onderlinge verbinding, maar wie gaat daar nou eten met carnaval? Wat heeft dat in godsnaam of in naam van allah met carnaval te maken? Helemaal niets. Maar het voor mij een soort van traditie geworden om naar dit restaurant te gaan wanneer ik een paar dagen op stedentrip ben geweest.


Zo ben ik vrijdag voor carnaval afgereisd naar het Vlaamse vlakke land van Jacques Brel, naar Kortrijk welteverstaan. Nu stond Kortrijk niet op mijn verlanglijstje, maar Zoweg.nl had een leuke hotelaanbieding. Vandaar Kortrijk. Het is een aardige en vriendelijke Vlaamse stad met een fraai historisch centrum. Er zou ook een prins Carnaval rondwaren. Alleen heb ik daar niets van gemerkt en heb ik geen verklede mensen gezien. Wel werd ik in de Onze-Lieve-Kerk getrakteerd op de Guldensporenslag die lang geleden, te weten in 1302, heeft plaatsgevonden. Het was een bloedige strijd tussen het Franse en het Vlaamse leger. Het verhaal zal vast in ieder geschiedenisboek te vinden zijn.


Enfin, in Kortrijk had ik me verheugd op de echte Vlaamse stoof met dikke frieten, maar kon ik vooral kiezen uit pizzeria’s, fastfood en Oosters gerichte restaurants. Zonder dikke frieten gegeten te hebben arriveerde ik dinsdagavond weer op Oeteldonk Centraal. Het carnaval bruiste nog volop. Ik vond het leuk om als Oeteldonker in ruste toch nog een beetje te proeven van carnaval. Op de Markt maakte ik nog een foto van boer Knillis die dit keer met Hendrien op de sokkel stond te flirten. Iemand die voorbij liep zei tegen mij: weet je wel wie dat is, want je hebt helemaal geen roodwitgeel om en ook geen pekske aan. Hij zwabberde daarna wat onvast verder. De biertjes hadden hun werk gedaan. Ik moest er om lachen, want ik wist echt wel beter. En dat maakte mij juist een beetje weemoedig! Want carnaval blijft ‘om te zoene’ en laat dat nou het thema van volgend jaar zijn!

Niet normaal meer!

Vorig weekend voelde als een lente-weekend terwijl het nog volop winter is. En dat is het nog volop winter is ben ik intussen weer achter gekomen, de koude wind blaast zo door mijn jas heen. Zo is het voor je gevoel lente en zo is het gewoon weer winter. Niets is normaal meer. Maar laat ik me even concentreren op de kracht van de zon van vorig weekend. Een zon die steeds hoger kruipt in de oneindige horizon. Het is alsof je op het strand een vlieger met de speling van de wind laat spelen totdat je de vlieger nog amper ziet. Het mooie van zonneschijn is dat je zin krijgt om naar buiten te gaan, daar waar de vogeltjes fluiten. Luisteren naar de vogeltjes die fluitend met elkaar in gesprek zijn en fluiten dat de lente nakende is. Dus heb ik vorige week zaterdagmorgen de wandelschoenen aangetrokken. Samen met mijn wandelvrienden heb ik een lange wandeling gemaakt langs de Maas, dwars door Oud-Empel, om bij het Máximakanaal links naar de Groote Wielen in Rosmalen af te buigen. ‘Wat staan hier grote huizen. Er wonen ook nog allemaal jonge gezinnen in, zo te zien. Dat is toch niet normaal’, zei Willem. Wat zei ik je nou: niets is meer normaal.

We liepen verder, alleen niet meer als een kievit. Onze gewrichten zijn minder soepel geworden, dus de kans is denkbaar dat we ergens dit jaar ons eigen risico moeten aanspreken om misschien wel een scan te laten maken. Ho ho, dat hoeft toch niet meer. De PVV heeft gezegd dat het eigen risico wordt afgeschaft’, zei wakkere Willem. Ho, ho, riep ik. De PVV-leider heeft Fleur Agema in de Tweede Kamer laten zeggen dat op dit voorstel de rem gaat. Hoezo is deze partij de hoop in bange dagen voor een grote groep aanhangers? Het enige wat spoort aan deze eenmanspartij is dat ze niet normaal is. Met pap in de benen raakten we in het (bruisende) centrum van Rosmalen, op weg naar de lunch. De stappenteller klokte, toen we aan ons twaalfuurtje begonnen, ruim 15.000 stappen. Ook niet normaal, toch?

Weet je wat ik trouwens ook niet normaal vind? De verhoging van de gemeentelijke belastingen. De gemeente Den Bosch verwacht dit jaar 127.380.000 miljoen euro aan inkomsten binnen te harken. En dat komt neer op 793 euro per inwoner. Dat is maar liefst 10,9 procent meer dan vorig jaar. Maar toen ik zondagmiddag over een zonovergoten Parade wandelde, kreeg ik in het snotje waarom de gemeente de gemeentelijke belastingen zo fors heeft verhoogd. Het nieuwe theater, dat binnenkort door onze koning officieel wordt geopend, heeft een aardige slodder geld gekost. Veel meer dan begroot, maar het is dan ook een heel groot theater geworden. Zo groot zelfs dat het karakter van het plein min of meer is ontwricht. Dat is ook niet normaal. Oei, nu merk ik dat ik in mijn column wel erg van de hak op de tak ben gesprongen: van het wandelen naar de gemeentelijke belastingen. Nu lijk ik ook niet helemaal normaal meer!

Spektakel

Afgelopen dagen was een bepaald woord waarin spek voorkwam absoluut niet populair bij mij. Nu zijn er veel woorden die met spek beginnen. Volgens encyclo.nl zijn dat er 344. Ik laat ze niet allemaal de revue passeren. Nee, ik pik er een paar tussenuit die ik leuk vind. Iedereen kent vast het woord speklap. Speklapjes zijn heerlijk bij bruine bonen of zuurkool. Jammer genoeg eet ik deze lekkernij te weinig. Spek is van het varken en dat vindt mijn partner maar niets. Daarentegen vindt ze een varken wel een koddige knorrende hangbuik. Sterker, met een knorrend varken heeft ze geen enkele moeite. Wel met een knorrende man, want dat verstoort haar nachtrust. Nu knor ik, volgens mij, weinig. Alleen als ik op mijn rug lig of als ik iets teveel heb gedronken, maar dat laatste is een hele poos geleden.


Dat laatste brengt me terug naar mijn vorige column over carnaval waarin ik het had over de elitaire Oeteldonkse club. Maar nu wil ik het hebben over het drinken van het goudgele nat tijdens carnaval. Onlangs is er een enquête gehouden over de hoeveelheid bier dat vloeit met carnaval. Er wordt kennelijk 8 miljoen liter bier geschonken. In een glas zit ongeveer 0,2 liter van dat kostelijk nat. Dat zou betekenen dat er zo’n 40 miljoen glazen bier worden gedronken. Aan inkomsten levert dat de horeca zo’n slordige 130 miljoen euro op. De kroegbaas zal na carnaval, als spekkoper, vast een rondedansje maken.


Van spekkoper naar het pannenkoekenhuis. Bij een pannenkoekenhuis staat meestal een spekpannenkoek op de menukaart. Dat is fijn voor de liefhebber, maar ik vind een spekpannenkoek helemaal niets. Mijn pannenkoek moet gevuld zijn met allerlei zoete lekkernij. Over zoet gesproken. Ik herinner me nog dat je vroeger spekkoeken kon kopen. Ik vond ze een beetje weeïg smaken, alsof je een ondefinieerbare massa in je mond had. Maar ik vond ze wel lekkerder dan de spekboontjes. Die smaken te gezond. Dan is er ook nog een woord dat niet met spek begint maar eindigt. Dat is buikspek én dat vind ik me toch een partij lekker. Pas heb ik nog buikspek bij het Tante Wonnie in de Hinthamerstraat verorberd.


En nu kom ik dan eindelijk op het woord dat bij mij op geen sympathie kan rekenen én dat is het woord spekglad. Afgelopen week was het hier en daar spekglad. Ik vond het geen feestje om naar buiten te gaan. Toch gedaan. Mijn boek moest namelijk terug naar de bieb. Dus ging ik op weg naar de bieb. Mijn partner zei nog: neem een stok mee. Tsja, niet dus. Om bij de bieb te komen moet ik bij de Zuid Willemsvaart de brug over. En stoepen op een brug zijn bij vorst altijd nogal glibberig. Daarom ging ik op de weg lopen tussen de fietsers. Dat ging goed totdat ik bijna midden op de weg richting Sint Jozefstraat plots tot stilstand kwam. Alles in me blokkeerde. De weg onder mijn voeten voelde glad. Zo links en rechts kwam er wat verkeer voorbij. Autobestuurders en fietsers keken me verbaasd aan. Ik vermande me en zei tegen mezelf: ik moet er niet zo’n enorm spektakel van maken!

Herrie in Oeteldonk

Het roodwitgeel gaat weer door onze aderen vloeien. Over een paar weken is het carnaval, de jaarlijkse hoogmis van onze stad. Ook voor de horeca breken dan de hoogtijdagen aan. Allerlei carnavalswinkeltjes hebben intussen hun deuren geopend om carnavalsvierders te verleiden tot het kopen van fraaie pekskes. Of ze veel zullen verkopen weet ik niet. Het valt namelijk niet mee om de concurrentie aan te gaan met Prins Hoofs en Adjudant Persoons in de Vughterstraat. Maar daar wil ik het niet over hebben. Nee, ik wil het gewoon even over carnaval hebben. Het is en blijft een te zot feest, dat heb ik proefondervindelijk beleefd. Nu ben ik toeschouwer geworden en constateer dat het al een hele poos geen exclusief Oeteldonksfeestje meer is. Er strijken steeds meer boven-de-rivieren feestgangers neer in Oeteldonk. Ze komen uit alle hoeken en gaten. Het mag van mij, alleen is de drukte met carnaval allengs niet meer te overzien. Het is zo druk zelfs dat je letterlijk over de hoofden kunt lopen. En dat hebben de bobo’s van de Oeteldonkse Club inmiddels ook in het snotje gekregen.

Maar ja, wat ga je er aan doen? Dat weten ze bij de Oeteldonkse Club ook niet. Ze willen of ze kunnen het niet eens worden over de aanpak. Kortom, er is herrie in de tent. Er zijn al een paar ministers met roodwitgeel in hun bloed opgestapt. Het is bijna net als in de Haagse politiek. Als eerste stapte minister-president Anita Maas op. Zonder opgaaf van reden! Haar voorzitterschap heeft trouwens niet heel lang geduurd. Dat snap ik. Houd je maar eens staande bij een Oeteldonkse kliek die geen verandering wil. Die kliek bestaat hoofdzakelijk uit mannen. Voor hen was een vrouwelijke minister-president waarschijnlijk al een dingetje. Ik vermoed dat ze, als Anita voorbij liep, liever het carnavalsliedje: ‘wa'n lekker ding bende gij, en ge hebt zo'n lekker kuntje’ zongen. En dat kan natuurlijk niet!

Nu zijn er nog eens twee prominente clubleden opgestapt. Een van hen, de minister van fondsenwerving, doet een boekje open en zegt: ‘Deze Oeteldonkse kliek staat de noodzakelijke ontwikkeling van Oeteldonk in de weg. Een groepje mensen wil een eigen feestje houden, het spel voor zichzelf spelen. Die zijn niet geïnteresseerd in de 17.000 leden, de duizend vrijwilligers en het Oeteldonk van de toekomst’. Dat is harde taal voor Oeteldonkers onder elkaar. Wat nu? Niets, nada! Tot na carnaval houdt de Oeteldonkse kliek gewoon hun eigen carnavalsfeestje en laten ze de binnenstad weer overkoken. Je zou er haast een kater aan over houden. 

Na carnaval gaan ze in gesprek met drie oude rotten oftewel drie mannen van de Oeteldonkse club. Intussen staat er opnieuw een vrouw op de nominatie om minister-president te worden. Alleen moet zij wachten totdat Knillis begraven is en weer voor een jaar in het carnavalsmuseum ligt. Ze kan dus nog worden afgeserveerd. Heel bizar allemaal! Kortom, er is een hoop mis bij de Oeteldonkse club. Nu denk ik niet dat de carnavalsvierder er een pintje minder om zal drinken. Ook de Oeteldonkse club zal er geen pintje minder om drinken, immers ‘Bij ons staat op de keukendeur, ‘het is niet altijd rozengeur’. Dat zal vast ook hun lijflied zijn!

Vuurwerk

Het nieuwe jaar is knallend van start gegaan. In goede en in slechte zin. In goede zin: het afgestoken siervuurwerk was een feest voor het oog. De lucht boven de Bossche stad veranderde om middernacht in alle kleuren van de regenboogvlag. En zo hoort het ook. Ieder mens is welkom, al lijkt dat een min of meer een illusie te worden. Vuurwerk met oud en nieuw. Het is inmiddels een jarenlange traditie net als de oudejaarsconference die ooit begon bij Wim Kan. Dat was ook knallen, maar dan van een luchtig kaliber. Vuurwerk, het mag wat kosten, dit ondanks het geklaag van mensen die vinden dat alles zo duur is geworden. Er is, geloof ik, voor 105 miljoen de lucht in gegaan. En zo heeft het nieuwe jaar met een glas bubbels in je hand zijn intrede gedaan. Ik zeg 'zijn', maar moet ik misschien 'haar' zeggen, ofschoon het mannen zijn die er een puinhoop van maken.

Dat is dan meteen een ezelsbruggetje naar het nieuwe jaar in slechte zin: het is heel heel diep treurig en onaanvaardbaar dat klootzakken met bivakmutsen op hun agressieve harses de start van het nieuwe jaar verpesten. Wat bezielt iemand om geweld te plegen tegen mensen die ons juist in nood willen bijstaan? Ben je dan helemaal van god los? Blijkbaar! Strenger straffen wordt er nu geroepen. Alsof dat iets zou uithalen. We moeten op zoek naar het waarom en niet alleen maar repressief roeptoeteren, want daarmee bereik je deze groep losgeslagen jongeren niet. Zo blijven ze onbereikbaar en worden er ook geen goede voornemens gemaakt! 

Daarover gesproken. Ik heb ook geen goede voornemens gemaakt, want mijn voornemens zijn altijd goed bedoeld. Alleen denkt mijn partner daar weleens anders over, zeker als ik iets heb beloofd en toch niet heb gedaan. Ik ga geen voorbeelden noemen, maar ik vermoed dat, waar mensen samenwonen, het ook niet altijd crescendo gaat. Ook de natuur heeft vooralsnog geen goede voornemens gemaakt, want dit kersverse nieuwe jaar is heel grijs en heel nat begonnen. Het water is tot aan onze lippen gestegen.

Ik hoopte dat de oudejaarsconference mij in een wat vrolijke stemming zou brengen, maar daar had Mischa Wertheim geen oren naar. Niet dus. Jammer genoeg heb ik geen moment kunnen lachen om zijn oudejaarsconference die vooral ging over wat er niet goed gaat in onze samenleving. Hoe we slaaf zijn geworden van het beeldscherm op onze smartphone, hoe we de mannen van VI verheerlijken met hun ongebreidelde schofferingen en over hoe het allemaal niet moet. Dat zegt alles over de temperatuur in onze samenleving, over hoe we onszelf verlagen en respect voor elkaar aan het verliezen zijn. Mischa Wertheim vertelde dat hij zijn gevoel voor humor was kwijtgeraakt. Mischa kon het ook niet meer terugvinden en dat snap ik wel, want er  valt niet zoveel meer te lachen. Toch wil ik deze column positief eindigen met iedereen een hart onder de riem te steken. Omarm elkaar en steek hoopgevend vuurwerk af. Dan komt het vast wel weer goed!