Over geluk gesproken

In deze komkommertijd is het zoeken naar een onderwerp om wat leuks over te schrijven. Ik zoek me dus een ongeluk. Deze uitdrukking ken je vast wel of heb je weleens gebezigd toen je iets niet kon vinden. Eigenlijk is het schrijven over ongeluk niet zo’n leuk onderwerp, maar ook weer wel. Dat is een geluk bij een ongeluk. Je zult je vast afvragen waarom ik hierover wil schrijven. Van het woord ongeluk wordt een mens niet echt gelukkig. Toch werd ik getriggerd door een artikel in het blad Scientias. In het artikel werd gezegd dat het streven naar geluk je ongelukkig maakt. Hoezo ongelukkig van geluk?, dacht ik. Maar hoe word ik dan wel gelukkig?

Volgens onderzoeker Felicia Zerwas is het streven naar geluk sterk verankerd in onze samenleving. “Ik heb het altijd interessant gevonden hoeveel focus er ligt op gelukkig zijn. In de westerse wereld wordt er veel nadruk gelegd op geluk. Er bestaan veel maatschappelijke normen en verwachtingen die suggereren dat mensen voortdurend gelukkig moeten zijn om een succesvol en vervuld leven te leiden. Maar het idee dat geluk een essentieel doel is, kan leiden tot druk en stress, vooral wanneer mensen het gevoel hebben dat ze niet aan deze normen voldoen”. Dus als ik Felicia Zerwas moet geloven moet je niet zoveel bezig zijn met het nastreven van geluk. Dat snap ik wel, want waarom zou je geluk nastreven? Ook weet ik niet zo goed wat geluk nou is.. In mijn beleving klinkt geluk nogal als iets ongrijpbaars. Wat ik van de geleerden begrijp gaat het bij geluk vooral over het hebben van positieve gevoelens.

Hoe zit dat bij mij? Heel simpel. Ik word blij als ik op mijn ebike een fietstocht maak én een ooievaar langs de oevers van de Maas zie uitvliegen of een veld aanschouw vol gele bloemen of klaprozen. Maar ik word ook blij omdat ik een ebike heb en dus niet zo hard hoef te trappen om vooruit te komen. Dat voelt bij mij heel positief. Maar moet ik dat geluk noemen. Het zal me een biet wezen. Eerlijk gezegd ben ik niet zo met geluk bezig. De dingen in mijn leven gaan zoals ze gaan. Net zoals in de eeuwigdurende tv-serie ‘Goede tijden, Slechte tijden. Dat is vast herkenbaar, toch? Weet je, misschien komt een geluksgevoel zo af en toe gewoon vanzelf voorbij.

Zo’n geluksgevoel overkwam mij toen ik op de laatste dag van de Olympische Spelen in Parijs Sifan Hassan in de laatste 100 meters zag versnellen en de ellenlange marathon won. Ik werd er zelfs emotioneel van. Tranen van geluk biggelden over mijn wangen. Sifan Hassan zal zich op de eindstreep vast ook heel gelukkig hebben gevoeld. Ik vind haar - weliswaar met een ongelukkige, doch vertederende woordenschat - een topatlete én een hartverwarmende sympathieke vrouw. Op 15 jarige leeftijd is Sifan door haar moeder, vanuit haar thuisland Ethiopië, naar ons land gestuurd om hier het geluk te gaan zoeken. Aha, daar komt natuurlijk het woord gelukszoeker vandaan. Toch?, Meneer Wilders. Of Sifan Hassan het geluk heeft gevonden weet ik niet, maar wij kunnen ons in alle opzichten gelukkig prijzen met een vrouw als Sifan Hassan. Over geluk gesproken!