Ik heb voor een maand een optrekje in Fuengirola gehuurd. Nu woon ik zo’n beetje tussen de Spanjaarden, heel relaxed allemaal. Alles dichtbij: de zee, het strand, het restaurant en de Mercadona. Mijn Spaans is beroerd, heel beroerd. Het eerste woord dat ik ooit leerde was cerveza. Nu zeg ik op het terras: ‘por favor a canja’ en dat snappen ze meteen. Toch iets bijgeleerd. Het aardige is wel dat ze de moeite doen om mij te begrijpen als ik een vraag heb of iets leuks wil zeggen.
Fuengirola is inmiddels een uit de kluiten gewassen stad geworden. Wat de betekenis van de naam Fuengirola is weet ik niet. Het klinkt een beetje Tirools, maar het is op en top Spaans. Het is een gezellig stad aan de Costa del Sol en daar gaat het mij om. De zon schijnt er uitbundig. De meesten van mijn lezers kennen natuurlijk nog het liedje: ‘Het was aan de Costa del Sol, tingeling, tingeling. Daar sloeg mijn hartje op hol’. Nou zo erg is het nou ook weer niet, mijn hart slaat niet zo gauw meer op hol. Alhoewel, er lopen veel Spaanse schonen in Fuengirola. Vooral op zondag paraderen en flaneren de Spaanse vrouwen, vaak met hun partner, (dat nou weer wel) langs de eindeloos 8 km lange boulevard.
Zo’n lange boulevard nodigt uit om te kuieren, naar het strand te kijken waar mensen zich laven in de zon. De lucht vertoont zo af en toe een romantisch sluierwolkje. Het enige minpunt is dat de verleidingen groot zijn en dan bedoel ik de uitnodigende menukaarten in de strandtenten. Voor slechts vijf euro kan ik me te buiten gaan aan de op houtskool klaargemaakte sardines opgevrolijkt door een heerlijk glas Rioja witte wijn voor de prijs van 2 euro. Kom daar maar eens om in het Bossche. Mijn fooi is nu wat guller. Maar dat komt ook omdat de Spanjaarden best veel hebben geleden onder het strakke corona regime. De Spanjaarden zijn peur en de meesten dragen zelfs buiten nog een mondkapje. De schrik zit er kennelijk nog goed in. Ze willen - denk ik - niet terug naar dat strakke coronaregime. Maar los daarvan, ze luisteren in deze gewoon beter naar de overheid dan wij.
Tijdens een fietstour door Malaga ontmoette ik Rianne. Zij werkt al een poosje bij Bike Rental en woont al een paar jaar in Spanje. Oorspronkelijk komt ze uit Rosmalen. Dat schiep meteen een band, want ik heb jaren terug ook in dat stadsdeel van Den Bosch gewoond. Rianne organiseert drie uur durende fietstours door het bruisende Malaga. En dat valt niet mee, want Malaga is geen fietsstad. Dat merk je aan de ietwat verbaasde gezichten van de wandelaars en de toeterende automobilisten. Dat weerhoudt Rianne niet om met veel bravoure en enthousiasme ons door de stad te leiden. Ze is veel te blij dat de fietstours weer kunnen. Zelf heeft ze tijdens de coronapiek zo ongeveer drie maanden opgesloten gezeten op een appartement van 30 vierkante meter. Zo maar even een luchtje scheppen was er niet bij. Ja, voor snel boodschappen doen en dan weer vlug naar binnen. De politie hield de boel strak in de gaten. Maar Rianne kijkt niet meer terug, want ze vindt het leven mooi in Malaga! En dat snap ik!
