Voetbal is oorlog, zei Rinus Michels. Onder zijn leiding werd het Nederlands elftal in 1988 Europees kampioen. Hij werd de generaal genoemd vanwege zijn dominante leiderschapsstijl. Ik weet wat ze daarmee bedoelen, want ik heb ooit het legergroen gedragen en commando’s van de sergeant en de majoor geslikt en uitgevoerd. Op de grote stille heide heb ik het oorlogsspel meegespeeld. Een soort van landpikkertje spel. De denkbeeldige vijand benaderde ik middels de legendarische tijgersluipgang. En dan riep ik paf, paf, paf. Handen omhoog, jij bent er gloeiend bij. En nu hebben we een admiraal. Een echte admiraal is de baas van een zeevloot. Maar in ons land bestaat die rang niet meer. Misschien was admiraal Michiel de Ruyter wel de laatste in de rij. Tot nu, want sinds kort wordt bondscoach Louis van Gaal de admiraal genoemd. Het waarom ontgaat mij volkomen, want wat moet je als admiraal in de zandbak van Qatar. Immers met een boot door de Sahara ploegen lijkt me een zee te ver. Maar ik geef toe: het is leuk gevonden door Niels van der Laan en Jeroen Woe, de programmamakers van ‘Even tot hier’. Voor de lol was de titel van het Songfestival liedje 'De Troubadour' van Lenny Kuhr veranderd in De Admiraal. Ook de tekst ademde de voetbalkunstjes van het Nederlands elftal uit. Nou dat gaat er natuurlijk wel in bij de Oranjefans.
De makers van Even tot hier hadden er ook een verklaring voor. De winst van Oranje was volgens hen grotendeels te danken is aan de selectie en coaching van bondscoach Louis van Gaal. En Lenny Kuhr was natuurlijk niet te flauw om Louis van Gaal zingend te bejubelen. Het was een onvervalste ode aan de nieuwe Neerlands Hoop. Intussen kennen de superlatieven over Louis van Gaal geen grenzen meer. Zo las ik dat de volgende minister-president zich heeft aangediend. Maar voor alle duidelijkheid: we zijn nog geen wereldkampioen. Het is trouwens niet te hopen dat Marokko wereldkampioen wordt, want dan heeft Rinus Michels helemaal gelijk met zijn uitspraak: voetbal is oorlog.
Terug naar admiraal van Gaal. Ik vind hem, als ik de media mag geloven, meer een Messias die het beste uit zijn jongens probeert te halen. En ik denk ook wel dat zij - als Louis dat vraagt - voor hem knielen. Maar dat ze daarbij ook nog gaan bidden tot God! Ik kan het haast niet geloven, want als ik Louis hoor praten klinkt het allemaal nogal rechttoe en rechtaan. Over zijn prostaatkanker zegt hij op zijn Cruijffiaans: ‘je moet dit managen zoals je een elftal managet, en dat doe ik’. Toch lees ik dat de warmte en de openheid groot is bij Oranje. Er is veel medemenselijkheid en dat is de kracht van het team. En er is geen ruimte voor pathetisch gezwets of toch wel? Tijdens een persconferentie krijgt Denzel Dumfries zomaar een kus op de wang van Louis van Gaal. Hij geniet van die jongen. Hoezo, niet pathetisch? Of is het toch allemaal een kwestie van managen?
