zaterdag 14 december 2024

Vuurwerk

2024 is een jaar waarin het godganselijke jaar enorm veel een naar soort vuurwerk werd afgestoken. Maar dat is nou net niet de bedoeling van vuurwerk. Vuurwerk is bedoeld om eenmaal per jaar om precies twaalf uur nieuwjaarsnacht in de donkere lucht te knallen. Om de lucht te kleuren, om elkaar te omarmen en om elkaar perspectief te bieden. Met een glas champagne in de hand wensen we elkaar dan een gezond en hoopvol nieuwjaar. Zo zou het moeten gaan. Dat hoort bij de nieuwjaarstraditie. En dan op nieuwjaarsdag naar het nieuwjaarsconcert kijken vanuit de Musikverein in Wenen met als meesterlijk  slotakkoord de ‘Radetzkymars’ van Johan Strauss sr. Zo willen de meeste mensen het begin van het nieuwe jaar graag beleven. Maar dat wordt steeds meer verstoord door een stelletje idioten die regelmatig gevaarlijk vuurwerk afsteken om de verdeeldheid alsmaar groter te maken.

Neem nou het woord van het jaar. Ieder jaar organiseert Van Dale een ‘woord van het jaar’ verkiezing. Maar de verkiezing werd dit jaar gekaapt door verschillende actiegroepen die een onprettige manier opriepen om op bepaalde woorden te stemmen. Gevolg: Van Dale heeft de woordverkiezing gecanceld en zelf een woord uitgekozen. En dat woord is: polarisatie. En dat illustreert nou precies de stand van ons land. Ik bedoel maar. En zo luiden we 2024 uit, terwijl we steevast ieder jaar rond Kerstmis ‘Imagine’ van John Lennon draaien in de hoop dat het allemaal vrediger wordt. 


Bij het naderen van 31 december hoort ook de oudejaarsconference. Ik herinner me nog een oudejaarsconference van Wim Kan. Ja, zo oud ben ik al. Wim Kan was een virtuoos, een woordkunstenaar die de Haagse politiek subliem op de korrel nam zonder grof of polariserend te worden. Ook toen klonk: ‘Waar we heen, Jelle zal wel zien’. Kortom, de tijd was toen soms ook ongewis, maar toch anders. 


Dit jaar ben ik in de VF naar de oudejaarsconference van Jan Beuving geweest. Ik zat op de eerste rij en dat was heel leuk. Dichterbij kon ik niet bij Jan Beuving komen. Jan zong prachtige liedjes. Vooral het liedje over de overleden Russische oppositieleider Aleksej Navalny, waarin Jan zijn eigen levensloop in spiegelde, bezorgde mij kippenvel. Aleksej Navalny geloofde in een betere wereld met kansen en vrijheid voor iedereen. 


Jan Beuving, is een bijzondere cabaretier. Van huis uit is hij wiskundige die met een passer de kunst van het spelen met de Nederlandse taal beheerst. Zo zei hij: het heden bestaat niet, er is alleen het verleden en de toekomst. Even was het heel stil in de zaal. Wat zegt ie nou, hoorde ik denken. Het heden bestaat niet, want op het moment dat je beleeft is het al verleden tijd. Je kunt wel mijmeren over de toekomst. En dat doet Jan. Hij mijmert: ‘arm en rijk, links versus rechts, jong versus oud: ze lijken elkaar steeds minder te begrijpen en te zien, terwijl de basis voor fijn samenleven toch is dat je contact maakt, ook met mensen met wie je verschilt’. En dat is nou precies het siervuurwerk dat ertoe doet!


Hoop!

Wat doen de meeste mensen op een dinsdagavond in januari terwijl het buiten tegen het vriespunt aanschuurt? Dan maak je vast nog geen planne...