De huishoudhulp

Gisteren vroeg mijn huisgenoot: ‘wanneer ga je de ramen lappen? Hoe lang is dat nu geleden?´ Je kunt amper nog naar buiten kijken’, voegde ze er nog aan toe. Niet zo overdrijven, zei ik meteen. Ik kan nog alles zien wat ik wil zien. En daar zit nou precies ons verschil van inzicht. Bij ons is het meer het spelletje: ik zie. ik zie, wat jij niet ziet. En daarom is het slimmer om een huishoudhulp te gaan zoeken. Niet dat die talrijk zijn, maar het is het proberen waard. De huishoudhulp! In die context hoorde ik dat voor gemeenten het aanvragen van huishoudelijke hulp een toenemende kostenpost is. Hoe komt dat zo?

Ouderen, en die zijn er verrekte veel, doen steeds meer een beroep op huishoudelijke hulp omdat ze zelf niet meer hun huis kunnen schoonmaken. Nou, daar hoef je volgens mij niet oud voor te zijn. Ik heb er altijd al een broertje dood aan gehad. Alleen het stofzuigen al, vind ik een strafexpeditie. Maar goed, daar wordt verschillend over gedacht. Er zijn mensen die het een genot vinden om met de stofzuigerslang acrobatische toeren uit te halen. Als ik met de stofzuiger in de weer ben dan is dat ook een soort van acrobatiek omdat de snoer overal achter schiet en blijft hangen. Bovendien is mijn alziende huisgenoot achteraf niet zo snel tevreden. Ze weet altijd nog achtergebleven vlokken op te sporen. 

Maar dat is ons probleempje. Het gaat mij nu om ouderen die huishoudhulp aanvragen bij de gemeente. Dat wordt namelijk nogal een dingetje, want ouderen zullen eerst een fitnessprogramma moeten ondergaan. De fysiotherapeut gaat dan onderzoeken of ouderen door de sporten weer fit genoeg worden om toch zelf hun huis te cleanen. De gemeenten noemen dat werken aan de zelfredzaamheid. Ik zou eerder pogen om de vier coalitiepartijen, in plaats van ouderen, naar de fysiotherapeut te sturen om aan zelfredzaamheid te werken. 

 

Op tv vertelde Jenny van 84 en Wijnand van 88 in hun, met rustieke eikenhouten meubels ingerichte woonkamer, dat ze de oefeningen bij de fysiotherapeut als vernederend hadden ervaren. Van de fysiotherapeut moesten ze samen op de grond gaan liggen en zich zelfstandig omhoog zien te komen. Dat ging natuurlijk niet. Vertel mij wat. Ik ben jonger als Jenny en Wijnand, maar dat lukt mij ook niet meer. Alsof de vernedering al niet compleet was moesten de arme mensen zich vervolgens naar een bank rollen om zo moeizaam overeind te komen.

En daarna moest Wijnand ook nog een potje gewichtheffen doen. De fragiel uitziende man had al een paar operaties op zijn cv staan. Ik hoopte voor hen dat er ook een ambulance was geregeld. Dat doe je toch niet! Maar kennelijk heeft de fysiotherapeut daar geen boodschap aan. Als ze maar fit worden zal hij denken, want dat scheelt de gemeente extra uitgaven. Het moet niet gekker worden in deze toch al hartstikke gekke wereld. Van dit respectloos plan zakt letterlijk mijn broek af, die ik vervolgens weer moet optrekken. En eerlijk gezegd kost mij dat ook al moeite. Laat staan dat ik ook nog de ramen moet gaan lappen!

Stille macht!

We leven steeds meer in de wereld van kunstmatige intelligentie. Nog even en we kunnen het denkvermogen in onze bovenkamer voorgoed op de pauzestand zetten. Het wordt alsmaar gekker. Vorige week hoorde ik in het journaal dat je met Mona Lisa, het beroemdste schilderij van Leonardo da Vinci, voortaan een babbeltje kunt maken. Een babbeltje. Waarom? Op Wikipedia kun je al van alles lezen over deze Italiaanse dame. Het schilderij van Mona Lisa hangt in het immense grote museum het Louvre. Dagelijks wordt zij bewonderd door massa’s mensen, alsof het de Heilige Maagd Maria is. Wat jaren terug heb ik ook een keer in het Louvre rondgelopen, alleen was ik het schilderij van Mona Lisa bijna voorbij gelopen. Zo klein is het. Maar dat zal vast niet boeiend zijn voor mijn columnlezers. Wat ik wel boeiend en tegelijkertijd eng vind is de invloed van kunstmatige intelligentie. Maar ook het gemak ervan is boeiend.

Ik was dit keer op zoek naar inspiratie voor een nieuwe column. Van wat ik nu hoor, zie en lees in de media word ik niet vrolijk. En dus sinds kort heb ik voor het gemak ook de app ChatGTP op mijn smartphone. Je kunt alles vragen. Niet dat je overal een passend antwoord op krijgt, maar het helpt je wel op weg. Ik vroeg een tip voor een column. En ja hoor. Ik kreeg eerst wat vragen. Moet het luchtig zijn, maatschappijgericht, teder of confronterend? Ik koos voor teder. En wat kreeg ik te lezen: ‘De stille macht van kleine gebaren'. Soms zit kracht niet in grote woorden of daden, maar in iets kleins. Iets schijnbaar onbenulligs, iets wat de ander misschien alweer vergeten is, maar wat je bijblijft’. Nee, dit had ik zelf niet bedacht. 

Wat is me de laatste dagen bijgebleven? Eigenlijk niets dramatisch, geen wereldschokkend nieuws. Het gekke is dat ik niet echt meer in de stress raak van het dagelijkse nieuws, dat soms wel gewoon even als te veel voelt. Maar dan ga ik wandelen of ga ik naar een film in de VF. Ik heb tenslotte niet voor niets een Cinevillepas. Pas liep ik door het Gasthuiskwartier. Het was best koud. Dus had ik mijn muts op en een koude blik. Er liep een jonge vrouw voorbij. Ze schonk me een warme glimlach: Geen opdringerige blik, geen woorden, alleen een oprechte, vriendelijke glimlach. Even keek ik verbaasd op, alsof ik vergeten was dat vriendelijkheid zomaar kon bestaan. Bovendien dacht ik: ik lig nog goed in de markt dankzij haar glimlach. Het stelde niets voor. En toch was het alles voor mij op dat moment. Nu is het bijzondere van deze column dat ChatGTP een aantal zinnen voor mij heeft geschreven. Dat is het gemak van ChatGTP, maar de volgende keer schrijf ik mijn column weer helemaal zelf. Dat voelt toch beter!