Één hele maand. Toen ik op 14 september in Eindhoven in het vliegtuig stapte dacht ik: een maand, dat is lang. Edoch, een maand gaat even snel voorbij als een vliegende, brutale zeemeeuw in Fuengirola. Want brutaal is de zeemeeuw. Als je even niet alert bent, jat een zeemeeuw gewoon het ontbijt van je bordje op het balkon. Maar ach, dat zijn nou eenmaal de wetten van de natuur.
Op de laatste zondag in Fuengirola mijmer ik op mijn balkon, onder het genot van een cortado en lekkernij, over mijn maand Fuengirola. Iedere dag ontwaakte ik, terwijl de zon hoger klom, met een ontspannen gevoel. Ook hoefde ik niet na te denken over wat ik aan moest trekken. Heel saai. Het was gewoon iedere dag korte broeken weer. De balkondeur stond de ganse dag open. De dag begon dan ook op het balkon met een kopje koffie en een cracker met jam en daarna op pad. Gemiddeld liep ik dagelijks 13.000 stappen ofwel zo’n kleine 10 km. Meestal lange zenachtige strandwandelingen. Zo af en toe overheerlijke sardines in een strandtent eten en een Copa Vino Blanco drinken. Remco Campert heeft ooit een boek geschreven met als titel ‘Het leven is vurrukkulluk'. Op sommige momenten voelde dat ook zo.
Ik kom nu al enkele jaren in Fuengirola en steeds opnieuw ontmoet en proef ik de behulpzaamheid, vriendelijkheid en de relaxtheid. Hoe zou dat komen? Ik weet het niet. Misschien komt het omdat inwoners van Fuengirola meer met elkaar doen en delen. Nog ergens in geloven? Ik geloof het, want nog ergens in geloven biedt daar zowel jong en oud kennelijk meer houvast. Ik voel dat de sociale cohesie groter is dan bij ons. Dat viel mij nu ook weer op tijdens de ‘Feria del Rosario’. In goed Nederlands betekent dat het feest van de rozenkrans. In Den Bosch heb je een delicatessenzaak met die naam, maar dan heb je het wel gehad met de rozenkrans.
Klaar met de rozenkrans. De plicht roept op deze laatste vakantiedag. Ik moet mijn koffertje weer inpakken. Alvast de boardingpas downloaden. Wanneer dan de avond valt gaat de koperen zon zich verschuilen achter het tegen de berg geplakte Mijas Pueblo. De zon laat voor mij als afscheid nog een warme rode gloed na. Hoogste tijd voor mij om naar restaurant Horizonte aan zee te gaan voor een laatste avondmaal: een bord paella en een Copa Vino Blanco. Nou ja, een? Waarschijnlijk twee of drie om te proosten op de mooie en fijne tijd in Fuengirola. Hasta luego!
