Sinds enkele maanden ben ik in bezit van een Cinevillepas. Ik speelde al een poosje met de gedachte om zo’n pas aan te schaffen. Waarom ook niet? Met zo’n pas kan ik gratis naar een film in de VF. Nou ja, gratis. Dat is natuurlijk niet waar. Iedere maand wordt er voor deze pas 22,50 euro van mijn rekening afgeschreven. Dus niks is voor niks. Nou ja, dat is ook niet helemaal waar. Het zit zo: na het bezoek aan twee films in een maand is het bezoek aan een derde film wel gratis. Twee films kijken kost mij drieëntwintig euro. Dus reken maar uit. Na twee films speel ik dan quitte. Zo lijkt het dus gratis, alsof er geen prijskaartje aan hangt. Maar dat is jezelf voor de gek houden, want aan alles hangt een prijskaartje. Nu ik vaker naar de film ga trakteer ik mijzelf voor of na de film op een drankje in de VF. Een kopje koffie kost al gauw zo’n drie euro, om over een glas witte wijn maar te zwijgen. Tel ik dan ook wat ik in een maand uitgeef aan de horeca, dan verdwijnt het idee van gratis naar de film als sneeuw voor de zon. Daar komt bij dat ik zonder een Cinevillepas niet zo vaak naar een film zou gaan, omdat ik selectiever zou zijn in mijn keuzes. Nu denk ik: toe maar, de film zal wel de moeite waard zijn! Het beschikken over een Cinevillepas is leuk, maar voelt wel best dwingend. De dames achter de kassa zullen wellicht denken: daar komt die gratis filmkaartjesman weer aan. Daar komt bij dat, als ik mijn kaartje ophaal, moet nadenken naar welke film ik ga. Gelukkig hangt er boven de kassa een scherm waar alle films op vermeld staan.
Donderdag was ik op weg naar de VF toen ik een oud-collega tegenkwam. Na wat heen en weer gebabbel over onze Malmbergtijd vroeg hij: maar welke film ga je? Tja, iets met Istanboel in de titel, zei ik. Maar dat weten ze wel bij de kassa, zei ik lachend. Ik bedoel maar. En ik merk ook dat films soms door elkaar ga halen of dat ik naar een film ben geweest waarvan ik bij het verlaten van de filmzaal denk: waarom ben ik in godsnaam naar deze film geweest. Dat is allemaal schuld van de Cinevillepas, Eigenlijk is een Cinevillepas een soort van AH-bonuskaart. Met een bonuskaart van grootgrutter AH heb je namelijk ook vaak twee betalen, een gratis aanbiedingen. In zo’n actie ben ik onlangs nog ingetuind. Ik koop dan iets wat ik normaal niet zou kopen. Het stond ook niet op mijn boodschappenlijstje. Heel slim van AH. Nu wil ik niet zeggen dat de Cinevillepas ook zo werkt, maar de pas voelt wel net zo verleidelijk. O ja, nog even over de laatste film. De titel is ‘Crossing Istanbul’. Het was een mooie film, met fraaie beelden van een stad die ik ooit heb bezocht.
