27 oktober 1944 was in Den Bosch de dag waarop de stad los kwam van zijn bezetter. Het was ook de dag dat ik in de kelder van het Carolus Ziekenhuis het los kwam van de baarmoeder. Het ziekenhuis bestaat al heel lang niet meer. Om met de woorden van Descartes te spreken: ‘Ik denk, dus ik besta’. En dat doe ik gelukkig nog steeds. Al gaat het langzaamaan minder soepel. Femke Bol staat in ieder geval sneller op uit de startblokken dan ik. Soms is mijn loopje een beetje wankel, zeker als ik trappen op-en-af loop. Dan voelt het alsof ik een beetje high ben, een jointje rook om in hogere sferen te komen. Een jointje? Dat durfde ik vroeger absoluut niet. Ik wilde alert blijven en alles onder controle houden. Trouwens, dat heb ik nog steeds. Op de fiets alles onder controle houden lukt nog wel, maar in een auto alles onder controle houden? Tja, dat wordt een stuk lastiger. Op tafel ligt nog steeds een uitnodiging voor mijn rijbewijsherkeuring. Maar ik rijd al een hele poos geen auto meer. De trein of de bus zijn nu mijn vervoermiddel en dat voelt relaxed en prettig. Tsja, dus wat te doen? De auto is passé. Die periode heb ik eigenlijk wel afgesloten. Zo gaan de dingen voorbij. En daar moest ik heel effe aan denken toen ik op mijn verjaardag in de trein zat naar Amsterdam. De stad die nota bene op mijn verjaardag het 750-jarig bestaan vierde. Heel aardig van de stad. Mijn dag begon met een feestelijk en heerlijk broodje Zeedijk van slagerij Vet, daarna een kopje koffie met appeltaart in café Americain en nog een bezoek aan de overzichtstentoonstelling van Erwin Olaf in het Stedelijk Museum.
Erwin Olaf was een van de grootste fotografen van ons land die in zijn vak de grenzen wist te verleggen. Spraakmakend en heel uitdagend. Op mijn verjaardag, naar zijn tentoonstelling gaan, vond ik een mooi eerbetoon aan Erwin Olaf. Maar het kon niet op. Mijn partner had voor mij nog een leuk verjaardagscadeau in petto: Indonesisch eten bij Sama Sebo, het oudste Indonesisch restaurant in Amsterdam, en nog wel in de PC Hooftstraat. Deze luxe winkelstraat is in mijn ogen een typische VVD-straat, helemaal alleen voor de hardwerkende Nederlander, toch Dilan?. Intussen was in de stad de feestverlichting ontstoken. Voor mij, voor alle Amsterdammers én alle landgenoten. Een mooi verjaardagscadeau!
