Het lijkt wel of de zon maar niet wil ondergaan in Fuengirola. Iedere ochtend bij het opstaan, zie ik dat het schildersbedrijf Sol de lucht weer blauw heeft doen kleuren. Strakblauw wel verstaan. Dat moet vast vroeg in de ochtend zijn gebeurd. En dan smaakt bij een strakblauwe lucht een kopje koffie extra lekker. Maar koffie zetten in het appartement waar ik verblijf doe ik niet zomaar. Kijk, thuis doe ik een cupje in het espressoapparaat, druk het knopje in en klaar is Kees. Ik bedoel klaar is de koffie. Maar hier gaat koffie zetten nog op de ouderwetse manier, namelijk met filterzakjes en filterkoffie. Da’s even wennen, want dat betekent dat ik de koffie de tijd moet geven om druppelsgewijs klaar te komen. Nou ja, wat zeg ik nu weer. Dat komt vast door de zon, misschien heb ik wel een mini zonnesteek.
Druppelsgewijs! Als het iedere dag zo warm is, moet ik haast alles wel druppelsgewijs doen. Dat klinkt misschien oubollig, maar dat komt omdat ik bijna jarig ben. Dan ga ik de tien keer acht aantikken en is alles druppelsgewijs doen wel zo verstandig, toch? Dat tien maal acht aantikken voelt alsof ik minstens twee keer de marathon heb gelopen. Nee, niet op z’n Sifan Hassan’s, maar gewoon op mijn manier met het gebruikelijke vallen en opstaan. Als mensen mij nu vragen: hoe gaat het? Dan zeg ik altijd ‘goed zat'. En met het woordje 'zat' bedoel ik niet dat ik dronken ben van de drank, maar dronken van het leven.
En nu beleef ik dat dronken zijn in het zonnige Spaanse land. Voor even alles ver weg, behalve de kans op een zonnesteek natuurlijk. Als ik mijn ochtendwandeling maak langs de zee, schijnt de koperen ploert namelijk al heel uitbundig. Ik voel dat mijn gezicht wordt geschroeid, maar eigenwijs als ik ben verrek ik het om een zomerhoed op te zetten. De zon stemt mij mild en verwarmt mijn ziel. En dat voelt heel goed. Want om me heen zie ik de grote boze wereld alleen maar steeds bozer en angstiger worden. Maar wat kan ik daar aan doen? Helaas helemaal niets. En daarom laat ik de dag maar op mij afkomen en ga ik op pad.
Gisteren heb ik de bus genomen naar de Stupa. Nee, niet naar een Stupa in Nepal, maar gewoon vlakbij Benalmadena Pueblo. Daar torent de Stupa met zijn gouden koepel hoog en onaantastbaar boven alles uit. Het tegen de berg aangeplakte witte dorp Benalmadena Pueblo ligt ernaast. Waarom de Stupa daar is gebouwd is mij niet bekend. Maar de Stupa, na het inademen van een mantra, inspireerde mij wel om van het ene witte dorp naar het andere witte dorp Arroyo de la Miel te gaan lopen. Onderweg heb ik op een terras een cortado en een Spaanse lekkernij genuttigd en in het schattige Arroyo de la Miel nog een cerveza gedronken. Om dronken van te worden. Wat was de titel van een boek van Remco Campert ook alweer? Het leven is verrukkelijk! Zo is het, nou bijna dan! Nog even genieten en dan weer terug naar de Hollandse luchten. Ook mooi, maar wel minder blauw en met meer druppelsgewijze tinten grijs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten